Brant Bjork στο ROXX: «Θυμώνω όταν ακούω μουσική άψυχη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ουσία»

Από τις αμμοθύελλες του Palm Desert μέχρι τις σκηνές Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ο Brant Bjork συνεχίζει να ακολουθεί τον δικό του μουσικό δρόμο: ανεξάρτητος, πνευματικός, ρυθμικός. Ιδρυτικό μέλος των Kyuss, θρυλική μορφή της desert/stoner rock σκηνής και αφοσιωμένος καλλιτέχνης επί τρεις δεκαετίες, επιστρέφει στην Ελλάδα με το Brant Bjork Trio και ένα νέο κεφάλαιο στη δημιουργική του διαδρομή, το άλμπουμ Once Upon a Time in the Desert, υπό τη σημαία της προσωπικής του -πλέον οικογενειακής- δισκογραφικής, Duna Records.

Μιλήσαμε μαζί του για την καλλιτεχνική ωριμότητα, τη διαχρονική σημασία του groove, τη σύνδεση με τον Mario Lalli, την παγκόσμια απήχηση του desert rock, αλλά και για την αγάπη που κρατά τη φλόγα του ζωντανή. Ένας από τους τελευταίους αυθεντικούς, που δεν φτιάχνει μουσική για να ταιριάξει στον κόσμο, αλλά περιμένει ο κόσμος να έρθει και να νιώσει την μουσική του.

Roxx.gr: Ανατρέχοντας στο ταξίδι σου από τους Kyuss μέχρι το Brant Bjork Trio, νιώθεις ότι τα δημιουργικά σου ένστικτα εξελίχθηκαν ή απλώς εμβαθύνθηκαν;

Brant Bjork: Θα έλεγα και τα δύο. Τα δημιουργικά μου ένστικτα εξελίχθηκαν και εξαιτίας αυτής της εξέλιξης υπήρξε και μια εμβάθυνση σε αυτό που κάνω και πώς το κάνω. Είμαι καλλιτέχνης όλη μου τη ζωή. Γεννήθηκα με δημιουργικά ένστικτα και τα καλλιεργώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάθε μέρα. Καθώς το ταξίδι συνεχίζεται, αναπόφευκτα εμβαθύνω στην δημιουργικότητα. Ακόμα και όταν δεν ασχολούμαι ενεργά με κάποιο συγκεκριμένο project, εξακολουθώ να εμβαθύνω μέσα μου μέσω της μελέτης και της ανάγνωσης θεμάτων που με ενδιαφέρουν και με εμπνέουν, ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο μου. Τυχαίνει να είμαι μουσικός και να ζω από τη μουσική, αλλά με εμπνέει εξίσου να ασχολούμαι με άλλες τέχνες, όπως η συγγραφή και η ζωγραφική. Είτε φτιάχνω έναν δίσκο είτε γράφω ένα βιβλίο, και τα δύο είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης διερεύνησης και κατανόησης του εαυτού μου. Στα 52 μου, κατανοώ πολύ καλύτερα σήμερα την αγάπη και τον σεβασμό που τρέφω για καλλιτέχνες όπως ο Jim Morrison και ο Jimi Hendrix, σε σχέση με όταν ήμουν 13. Και εξαιτίας αυτής της βαθύτερης κατανόησης, μπορώ να εκφραστώ δημιουργικά με περισσότερο βάθος και συνείδηση για το τι είναι αυτό που νιώθω, για την ανάγκη μου για επικοινωνία και τους λόγους που με οδηγούν σε αυτήν.

Roxx.gr: Το “Once Upon a Time in the Desert” μοιάζει τόσο με μια νέα αρχή όσο και με μια επιστροφή. Τι σε οδήγησε να επαναφέρεις τη Duna Records γι’ αυτή την κυκλοφορία;

Brant Bjork: Δεν είχα σκεφτεί το Once Upon a Time ως νέα αρχή και επιστροφή, αλλά σίγουρα θα χρησιμοποιούσα αυτές τις λέξεις για να περιγράψω την επαναλειτουργία της Duna. Πάντα ήθελα να επαναφέρω τη Duna και ήταν απλώς θέμα χρόνου. Είχα ολοκληρώσει τις συμβατικές μου υποχρεώσεις με τη Heavy Psych Sounds πριν ξεκινήσω να δουλεύω το Once Upon a Time και ήξερα πως ήρθε επιτέλους η στιγμή να επαναφέρω την Duna και να κυκλοφορήσω όχι μόνο αυτή τη νέα δουλειά αλλά και όλα τα μελλοντικά projects που θέλω να ακολουθήσω. Όταν ξεκίνησα ως σόλο καλλιτέχνης το 1999 με την ηχογράφηση του Jalamanta, η πρόθεσή μου ήταν πάντα να συνεχίσω με τη δική μου δισκογραφική ή τουλάχιστον με μια ανεξάρτητη που σέβομαι και εμπιστεύομαι και αυτό έκανα. Όμως με τα χρόνια έγινα πατέρας και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να διαχειρίζομαι ταυτόχρονα τον ρόλο του γονιού, του σόλο καλλιτέχνη και του ιδιοκτήτη δισκογραφικής. Έτσι, άρχισα να συνεργάζομαι με τις Napalm και HPS για τις κυκλοφορίες μου. Τώρα που τα αγόρια μου έχουν μεγαλώσει, μπορώ ξανά να διαχειριστώ προσωπικά την κυκλοφορία της μουσικής μου. Το πλάνο μου είναι όλη μου η μουσική κληρονομιά να στεγάζεται κάτω από μια στέγη, οικογενειακής ιδιοκτησίας, αντί να είναι διασκορπισμένη σε διάφορες εταιρείες. Θέλω να αφήσω όλη μου την παρακαταθήκη στα παιδιά μου και δεν θέλω να τους αφήσω ένα χάος να ξεδιαλύνουν. Η Duna είναι πλέον οικογενειακή υπόθεση και θα επιβλέπει όχι μόνο τη μουσική μου, αλλά όλη τη δημιουργικότητά μου.

Roxx.gr: Το groove είναι πάντα στην καρδιά της μουσικής σου. Προσεγγίζεις διαφορετικά τον ρυθμό σήμερα σε σχέση με την εποχή των Kyuss;

Brant Bjork: Να θυμάσαι ότι όταν έπαιζα drums και έγραφα τραγούδια στους Kyuss ήμουν πολύ νέος. Πλέον έχω πολύ περισσότερη μουσική εμπειρία από τότε. Τα αυτιά μου έχουν ακούσει πολύ περισσότερα. Με απλά λόγια, μπορώ πλέον μουσικά, να κάνω πράγματα που τότε δεν μπορούσα. Ωστόσο, ανεξάρτητα από την προσωπική μου εξέλιξη ως μουσικός, ο ρυθμός υπήρξε πάντα το θεμέλιο της μουσικής μου, γιατί μέσω αυτού εκφράζομαι φυσικά. Αυτό που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου και θέλει να βγει προς τα έξω, συνήθως ξεκινά ως ρυθμός, ως groove, ως ροή. Αυτό συνέβαινε όταν ήμουν 13 και δεν έχει αλλάξει καθόλου. Στην πραγματικότητα, αυτό που ακούς στη μουσική μου, από την εποχή των Kyuss μέχρι και σήμερα, περιγράφεται καλύτερα ως «αίσθηση»). Περισσότερο από έναν συγκεκριμένο ρυθμό ή groove, είναι καθαρά το πώς νιώθω τη μουσική έκφραση. Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει διαφορά σε αυτό που αισθάνομαι σήμερα σε σχέση με πριν 35 χρόνια. Δεν είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω. Είναι κάτι με το οποίο γεννήθηκα. Κάτι που απλά κάνω φυσικά.

Roxx.gr: Το desert rock γεννήθηκε μέσα στην απομόνωση, αλλά πλέον έχει παγκόσμια απήχηση. Πώς βλέπεις τη διεθνή desert/stoner rock σκηνή το 2025;

Brant Bjork: Υπάρχει μια ρεαλιστική και πρακτική θεώρηση που αναγνωρίζει ότι βοήθησα να δημιουργηθεί κάποια μουσική στην έρημο πριν από πολλά χρόνια, η οποία ενέπνευσε άλλους να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική, όπως ακριβώς συνέβη και με τις μπάντες της δικής μου νιότης που με ενέπνευσαν, και εκείνες με τις δικές τους επιρροές, και ούτω καθεξής. Μια φυσική, rock’n’roll αλληλεπίδραση γενεών. Υπάρχει όμως και μια πιο αφηρημένη οπτική, που λέει ότι ίσως αυτό που κάναμε τότε στην έρημο είχε τέτοιο βάθος και μοναδικότητα ώστε αναζωπύρωσε, σε κάποιο επίπεδο, την έννοια του τι σημαίνει να είσαι rock μπάντα και τι σημαίνει να παίζεις rock μουσική. Το πόσο αλήθεια έχει αυτό το σκεπτικό δεν είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει. Επιπλέον, δεν μπορείς να αγνοήσεις το ενδιαφέρον γεγονός ότι παρότι γεννηθήκαμε και δημιουργήσαμε μουσική σε μια έρημο της Νότιας Καλιφόρνια, το 99% των συγκροτημάτων που προέκυψαν ως απόκριση σε ό,τι κάναμε δεν προέρχονται από έρημο. Άρα στην πραγματικότητα, φαίνεται πως δεν χρειάζεται καν να είσαι από έρημο για να παίξεις desert/stoner rock και αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Δείχνει ότι ο ήχος και το στυλ της rock που δημιουργήσαμε τότε είχε ένα πνεύμα συμπερίληψης, που ξεπέρασε τα γεωγραφικά όρια. Και γι’ αυτό, νιώθω πραγματικά υπέροχα με τη σημερινή, παγκόσμια desert/stoner σκηνή.

Roxx.gr: Η περιοδεία με τον Mario Lalli μοιάζει με έναν κύκλο που κλείνει. Τι κάνει τη δημιουργική σας σύνδεση τόσο ανθεκτική στον χρόνο;

Brant Bjork: Η μουσική μου ιστορία με τον Mario Lalli ξεκινά πριν καν αρχίσω να παίζω μουσική. Πάει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Είναι μια πλούσια ιστορία, που είναι δύσκολο να περιγραφεί πλήρως σε μία συνέντευξη. Η σύνδεσή μου με τον Mario ξεκίνησε όταν ήμουν 13, ως μια σχέση μαθητή-μέντορα. Ήμασταν από την ίδια πόλη, το Palm Desert, και έμενε κοντά μου. Ο Mario ήταν ήδη θρύλος της ερήμου από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ήταν ο μεγαλύτερος που κοιτούσα με θαυμασμό. Με δίδαξε άμεσα και έμμεσα, με ενέπνευσε να αφήσω τον μουσικό μέσα μου να βγει στην επιφάνεια. Δεν μου έμαθε να παίζω σαν εκείνον. Μου έμαθε να παίζω σαν εμένα. Λόγω αυτών των κοινών ριζών, το Trio με τον Mario είναι κάτι ιδιαίτερο. Έχει μια ξεχωριστή χημεία, ξεχωριστή σημασία και έναν συγκεκριμένο σκοπό. Δεν χρησιμοποιώ συχνά τη λέξη ξεχωριστό, αλλά εδώ την αποδέχομαι πλήρως. Είναι κάτι που και οι δύο γνωρίζουμε καλά και απολαμβάνουμε να το γιορτάζουμε και να το μοιραζόμαστε με τον κόσμο. Είναι η κοινή μας αγάπη για τη μουσική και η αγάπη του ενός για τον άλλον που δίνει διάρκεια σε αυτή τη σύνδεση.

Roxx.gr: Έχεις περιγράψει παλιότερα τη solo δουλειά σου ως “ένα ημερολόγιο από riffs”. Τι προσθήκες φέρνει σε αυτό το ημερολόγιο το νέο σου άλμπουμ;

Brant Bjork: «Ημερολόγιο από riffs»; Ενδιαφέρον… Δεν θυμάμαι να το είπα ποτέ έτσι. Ίσως είναι ερμηνεία κάποιου άλλου για κάτι που είχα πει αλλιώς. Το νέο άλμπουμ, Once Upon a Time in the Desert, είναι απλώς ακόμα ένας δίσκος στο μουσικό μου ταξίδι. Είναι πραγματικά τόσο απλό. Αν μείνουμε στην αλληγορία του ημερολογίου, το να κρατάς ημερολόγιο σημαίνει να γράφεις κάτι -λίγο ή πολύ- κάθε μέρα. Η πράξη του να γράφεις είναι εξίσου σημαντική με το τι γράφεται. Αυτός ο δίσκος είναι ακριβώς αυτό. Είναι η δουλειά μου ως καλλιτέχνης: να συνεχίσω να δημιουργώ δίσκους. Και κάθε ένας από αυτούς είναι μια αφήγηση του πού βρίσκομαι στη μουσική μου ζωή και πώς ανταποκρίνομαι δημιουργικά σε αυτό το σημείο της πορείας μου.

Roxx.gr: Η Ελλάδα είναι τακτικός σταθμός στις περιοδείες σου. Νιώθεις μια ιδιαίτερη σύνδεση με το ελληνικό κοινό;

Brant Bjork: Ερωτεύτηκα την Ελλάδα και τους Έλληνες φίλους του rock από την πρώτη φορά που έπαιξα εκεί με τους Fu Manchu, στα τέλη των ‘90s. Η Ελλάδα είναι ένα μαγικό μέρος και η αγάπη για τη rock μουσική είναι σχεδόν ασύγκριτη. Δεν μπορώ να σου πω το γιατί, αυτό είναι δουλειά των Ελλήνων να το εξηγήσουν! Εγώ πάντως έτσι το βίωσα. Την πρώτη φορά που προσγειώθηκα στην Αθήνα δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο το τοπίο της έμοιαζε με την έρημο απ’ όπου προέρχομαι. Αυτό με έκανε να νιώσω αμέσως σαν στο σπίτι μου. Ο ζεστός καιρός και ο αέρας αποτελούν για μένα την επίκληση της φύσης στην rock μουσική. Η ενέργεια στην Ελλάδα είναι φοβερή και θεωρώ πως εκεί υπάρχει μια βαθιά φυσική σύνδεση με το desert/stoner rock. Οι Έλληνες μου θυμίζουν τους ανθρώπους της ερήμου. Είναι έντονα χαλαροί, αλλά ταυτόχρονα έχουν μια καταπραϋντική φλόγα που καίει μέσα τους.

Roxx.gr: Το να παίζεις ως τρίο αλλάζει τη δυναμική της ελευθερίας και των ατομικών ευθυνών πάνω στη σκηνή;

Brant Bjork: Όταν αποφάσισα να παίξουμε ως τρίο, ήξερα πως αυτό σήμαινε περισσότερη ευθύνη στις μονάδες αλλά ταυτόχρονα και μεγαλύτερη ελευθερία σε όλους μας μαζί. Δημιουργεί περισσότερο χώρο για να εξερευνήσω την κιθάρα και τη φωνή μου, αλλά και για το μπάσο και τα τύμπανα. Πάντα πίστευα στη φιλοσοφία του less-is-more. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η δεύτερη κιθάρα, αλλά είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό το trio για μένα προς το παρόν.

Roxx.gr: Αν η μουσική σου ήταν ένα τοπίο, πώς θα έμοιαζε αυτός ο δίσκος;

Το τοπίο αυτού του δίσκου είναι μια απέραντη κοιλάδα λουσμένη στον ήλιο, γεμάτη σκληρούς βράχους (σ.σ.: είπε αυτολεξεί “hard rocks”), μαλακή άμμο και άγρια λουλούδια, περικυκλωμένη από μωβ βουνά και έναν γαλάζιο ουρανό. Ένα περιβάλλον μεθυστικά φυσικό και απελευθερωτικό. Και, πράγματι, αυτό ακριβώς είναι το τοπίο μέσα στο οποίο ζούμε και δημιουργήσαμε αυτή τη μουσική.

Roxx.gr: Μετά από πάνω από 30 χρόνια στη μουσική, τι κρατά τη φλόγα ζωντανή μέσα σου – και πάνω στη σκηνή;

Αυτό που κρατά τη φωτιά μέσα μου ζωντανή -πάνω και κάτω από τη σκηνή- είναι το πάθος. Κάποτε διάβασα έναν ορισμό του πάθους ως συνδυασμό αγάπης και θυμού. Και θεωρώ ότι είναι ο τέλειος ορισμός. Δεν είναι σπάνιο να αγαπάς κάτι τόσο πολύ που να γεννιέται μέσα σου και θυμός ταυτόχρονα. Αυτό είναι πάθος! Και γιατί θυμός; Γιατί έτσι λειτουργεί το σύμπαν. Είναι η φύση των πραγμάτων. Η ισορροπία. Το yin και το yang. Όση είναι η αγάπη, τόση είναι και η απουσία της σε άλλα μέρη. Αγαπώ τη μουσική τόσο πολύ, που θυμώνω όταν ακούω μουσική άψυχη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ουσία. Μουσική που είναι το αποτέλεσμα ενός τυφλού κυνηγιού για χρήμα. Που γεμίζει τα αυτιά του κόσμου με σκουπίδια, όπως μια αλυσίδα φαστ φουντ. Αυτό με θυμώνει. Η μουσική είναι το πάθος μου. Είναι η δουλειά μου, το έργο μου. Είναι ο σκοπός μου: να δημιουργώ μουσική αυθεντική, ζωντανή, και οφέλιμη για την καρδιά και την ψυχή του ακροατή.

***

Το Brant Bjork Trio εμφανίζεται τη Πέμπτη 19 Ιουνίου στο Gazarte στην Αθήνα και την Παρασκευή 20 Ιουνίου στο Eightball Club στην Θεσσαλονίκη.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.