Back to the Beginning: Θα έχουμε πάντα το Μπέρμιγχαμ

Δεν γράφω αυτό το σημείωμα για να σας περιγράψω ποιοι ήταν εκεί, τι τραγούδια επέλεξαν και πώς τα ερμήνευσαν. Θα προσπαθήσω μόνο να περιγράψω την εμπειρία, το συναίσθημα, αν και ξέρω ότι θα ξεφύγω στη συνέχεια. Αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να μην μπορείς να συνέλθεις από αυτό που βίωσες. Που να θέλεις μέρες για να τα επαναφέρεις όλα στο μυαλό και να τα επεξεργαστείς.

Του Θάνου Σαρρή

Ξέρεις, όταν καταφέρνεις να εξασφαλίσεις το απαραίτητο, δηλαδή το εισιτήριο για μια στιγμή σαν αυτή, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν εύκολα. Τρεις σαραντάρηδες που μεγάλωσαν με σκληρό ήχο κι όταν βρίσκονται στις συναυλίες γίνονται και πάλι παιδιά. Ένα backpack στην πλάτη, ένα φιλόξενο σπίτι στα προάστεια του Μπέρμιγχαμ που στέγασε το σαββατοκύριακο της τρέλας, ενώ οι ιδιοκτήτες του έκαναν διακοπές στην Πάρο (μέσα στο σπιτάκι σας, Παντελή μου), φτηνές πτήσεις, ένα αμάξι χωρίς air condition που δεινοπάθησε στην κίνηση του Λονδίνου και στον βρετανικό καύσωνα. Δεν χρειάζεσαι περισσότερα.

Το Birmingham by night της παραμονής ήταν διαφορετικό. Μέταλλα και παλιοροκάδες από κάθε γωνιά του Νησιού, αλλά και του πλανήτη, γύριζαν ανάμεσα στους σταθερούς θαμώνες της Παρασκευής στο κέντρο της πόλης. Συγχρόνως με νέα παιδιά, πολλά εκ των οποίων δικά τους. Ιδανική ευκαιρία για μύηση. Η New Street είχε άλλη ατμόσφαιρα, περισσότερο σκοτεινή. Η προθέρμανση ήταν όπως έπρεπε. Ύπνος και αναχώρηση νωρίς το πρωί για το Villa Park. Να πάμε πριν τη μαζική προσέλευση, να τσιμπήσουμε κάτι και να μπούμε μέσα ήταν το πλάνο, όμως βλέποντας τις χιλιάδες κόσμου που είχαν συγκεντρωθεί από πολύ νωρίς το σχέδιο άλλαξε.

Η ουρά για το επίσημο merchandise έφτανε πέρα από το σημείο που έπιανε το μάτι κι οι θύρες είχαν ήδη αρχίζει να μπλοκάρουν τη στιγμή που φτάσαμε στο Άστον, στη γειτονιά που γέννησε το heavy metal. Ένα «βρώμικο» μπέργκερ ήταν ό,τι προλαβαίναμε, χωρίς να φανταζόμασταν ότι θα ήταν το μοναδικό που θα τρώγαμε ολόκληρη τη μέρα, μέχρι να πέσουμε ξημερώματα με τα μούτρα σε παξιμάδια προσπαθώντας απλώς να μην κοιμηθούμε νηστικοί.

Εξονυχιστικός σωματικός έλεγχος στην είσοδο και πέρασμα στο Doug Ellis Stand περίπου μια ώρα μέχρι οι Mastodon να ανοίξουν την αυλαία, με τον Sid να ξεσηκώνει τον κόσμο από τα decks. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για τα μπαρ. Εδώ να πούμε ότι η αναμονή για μια μπύρα ήταν πέρα από κάθε αναμενόμενο, με αρκετό κόσμο να χάνει σημαντικό μέρος από τη μουσική για να πάρει ένα ποτό. Για το φαγητό δε, υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν περισσότερο από μία ώρα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που μείναμε μέχρι τη λήξη με το πρωινό «βρώμικο».

Κάναμε τις γύρες μας, εμπυρωθήκαμε (sic), βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, προβλέψαμε μερικά κομμάτια και πήραμε θέση για την έναρξη. Θέλω να πω κάπου εδώ πως το Back to the Beginning κράτησε περίπου 10 ώρες. Δεν μπορούσες να καταλάβεις σε κανένα σημείο τι ώρα ήταν, μιας και ο χρόνος δεν μετρούσε όπως στην κανονική ζωή. Ήταν μια διαφορετική διάσταση. Η μουσική, η εναλλαγή συγκροτημάτων, τα βίντεο-γέφυρες που ήταν από μηνύματα καλλιτεχνών που δεν κατάφεραν να βρεθούν και τραγούδια όπως η διασκευή του Mr. Crowley από τον Τζακ Μπλακ μέχρι μονταζάκια του Southpark και του Pulp Fiction, ο Τζέισον Μομόα που κάποια στιγμή χάθηκε σε ένα mosh pit και όλοι όσοι έβγαιναν στη σκηνή φρόντισαν ώστε η δράση να μην σταματήσει λεπτό. Και υπάρχει και κάτι ακόμα.

Τρομερό να βλέπεις τόσες γκρουπάρες, να ακούς θρυλικά κομμάτια και να τους βλέπεις να διασκευάζουν Sabbath (και Ozzy) με το στιλ τους. Όμως αυτό συνέβη με τα super groups που δημιουργήθηκαν για τις συνθήκες του σόου ήταν το κάτι άλλο. Κάποια στιγμή, ο προσωπικός αγαπημένος Tom Morello, ο οποίος ήταν κι ο ιθύνων νους πίσω από αυτή τη μέρα, βγήκε στη σκηνή με τρεις εμβληματικούς ντράμερ, τον Danny Carey των Tool, τον Chad Smith των Red Hot Chili Peppers και τον Travis Barker των Blink 182 χάρισαν ένα εκπληκτικό drum show.

Το να βλέπεις στη σκηνή τον Μorello, μαζί με μορφές όπως ο Billy Corgan των Smashing Pumkins, ο K.K Downing, πρώην των Judas Priest, ο Steven Tyler των Aerosmith, ο Ronnie Wood των Rolling Stones και πολλούς ακόμα, ήταν ασύλληπτο. Να πούμε ένα respect στον πιτσιρικά Yungblud, τον οποίο προσωπικά είδα και άκουσα πρώτη φορά, που συγκίνησε όλο το γήπεδο με την ερμηνεία του στο Changes. Τα Super Groups βγήκαν δύο φορές με διαφορετική σύνθεση κι όταν τελείωσε το δεύτερο, ένιωθες ήδη ότι έχεις δει κάτι το μοναδικό. Χωρίς να έχουν εμφανιστεί στη σκηνή τα «βαριά» χαρτιά.

Νομίζω πως ένα μεγάλο μέρος της συνειδητοποίησης κρύβεται στην ατάκα του James Hetfield: «Xωρίς τους Sabbath, δεν θα υπήρχαν Metallica. Σας ευχαριστούμε που δώσατε νόημα στη ζωή μας». Ζαλισμένοι από το σόου των Tool και των Metallica πρωτίστως, των Slayer φυσικά, αλλά και των Pantera και των Guns είχε έρθει πια η ώρα για την κορύφωσης της βραδιάς. Δεν υπήρχε κούραση. Δεν υπήρχε πείνα και δίψα. Υπήρχε μόνο προσμονή. Δηλαδή σκέφτομαι τώρα, γνωρίζοντας  τις διατροφικές μου ανάγκες, ότι ήμουν δέκα ώρες σε ένα live και περίπου ένα τρίωρο ακόμα στα πέριξ για το πριν και το μετά, έχοντας φάει στις δέκα το πρωί. Με πιάνει απελπισία, αλλά εκείνη τη στιγμή απλώς δεν με ένοιαζε.

Κι ήρθε η στιγμή που ο Πρίγκιπας βγήκε στον μαύρο του θρόνο. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τη στιγμή που τραγούδησε “Mama I’m coming home” κοιτάζοντας τον ουρανό. Δεν μπορώ να εκφράσω την ανατριχίλα του Crazy Train. Ο Ozzy δυσκολευόταν να μιλήσει, αλλά ήταν σαφές ότι έκανε υπερπροσπάθεια. Τραγούδησε. Τρελάθηκε. Επικοινωνούσε με το πλήθος, ζητούσε χέρια ψηλά. Το μάτι του γυάλιζε, πίστευες ότι κάποια αόρατη δύναμη θα τον σηκώσει κι όχι απλά θα περπατήσει, αλλά θα οργώσει τη σκηνή. Δεν το έκανε, αλλά ήταν σαν να το έκανε.  «Δεν έχετε ιδέα πώς νιώθω», είπε. Ούτε εσύ, Ozzy μου. Ούτε εσύ.

Η καθυστέρηση της επιστροφής του στη σκηνή, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των Black Sabbath, μας έκανε να ανησυχούμε ότι δεν μπορεί άλλο. Το Villa Park έβραζε, περιμένοντας την κορύφωση. Κι όταν οι σειρήνες του War Pigs ξεκίνησαν να ηχούν, ένα κράμα συγκίνησης, τρέλας και ενθουσιασμού ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα. Ο Ozzy τραγούδησε μαζί μας, ο Ward ήταν ξανά πίσω από τα τύμπανα με το χαρακτηριστικό του στιλ, ο Geezer χτύπαγε αγέρωχος το μπάσο, ο Tony με τα fingertips που καθόρισαν μια εποχή σόλαρε σαν έφηβος. NIB, Iron Man και φυσικά Paranoid.

Το πρώτο riff που έπαιξα ποτέ στην κιθάρα, το πρώτο ξένο κομμάτι που παίξαμε με την εφηβική μπάντα, η αποστήθιση των στίχων, η αρχή των πάντων. Και σκεφτόμουν ότι αν αυτά ήταν ορόσημο και απογείωσαν όλους εμάς στις κερκίδες, ότι το ίδιο συνέβαινε και για τις μπάντες που ήταν εκεί κάτω, τα παιδιά που πήραν τον ήχο και τον έκαναν σημαία, κίνημα, τη ζωή τους την ίδια. Γιγάντωσαν το metal και είχαν την τιμή να παίξουν για (και με) τους πατέρες του, στην εργατική γειτονιά που τους έστρεψε σ’ αυτό. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο ενθουσιασμός όλων ήταν στη ύψη, χαρίζοντας μια μοναδική εμφάνιση. Το vibe ήταν πρωτόγνωρο.

Η βραδιά έκλεισε με πυροτεχνήματα. Στο δικό μου μυαλό είχαν κρατήσει το ομώνυμο Black Sabbath για το τέλος, μιας και καμιά άλλη μπάντα δεν το διασκεύασε, αλλά η καθυστέρηση ή κάποια άλλη συνθήκη δεν τους επέτρεψε να το παίξουν. Δεν έχει καμία σημασία. Όπως δεν έχει καμία σημασία οτιδήποτε άλλο δεν πήγε καλά αυτό το βράδυ. Δεν έχει σημασία η ταλαιπωρία, η κόπωση, οι ουρές, η καθυστέρηση της αποχώρησης.

Εμείς θα έχουμε πάντα και για πάντα το Μπέρμιγχαμ.