Η «αιωνιότητα» του Bruce Dickinson: Από δική του, στους Iron Maiden και ξανά δική του

Πίσω στο 2015, οι Iron Maiden κυκλοφορούν το 16^ο τους studio album υπό τον τίτλο «The Book Of Souls» με opening track ένα τραγούδι – και ένα από τα καλύτερα του δίσκου-  εξολοκλήρου γραμμένο από τον Bruce Dickinson, το «If Eternity Should Fail».

Μέσα από τις συνεντεύξεις της μπάντας για την προώθηση του δίσκου, μάθαμε πως το συγκεκριμένο κομμάτι προορίζονταν για προσωπικό δίσκο του Dickinson και όταν έπαιξε το demo στον Steve Harris, άρεσε τόσο πολύ  στον ιθύνων νου του συγκροτήματος που τον έπεισε να το συμπεριλάβουν στο δίσκο των Iron Maiden.

Πέρασε σχεδόν μία δεκαετία και τον πολυαναμένομενο νέο album του τραγουδιστή της μπάντας, «The Mandrake Project»  επιτέλους κυκλοφόρησε μαζί με μία – ας πούμε- έκπληξη. Στο δίσκο βρίσκεται και η εκδοχή του Dickinson για τον «If Eternity Should Fail» (με τίτλο « Eternity Has Failed») .

Το γεγονός από μόνο του παρουσιάζει ένα έντονο ενδιαφέρον σχετικά με την δημιουργία και την δόμηση ενός κομματιού. Στο προσωπικό album του Dickinson βλέπουμε την αρχική εκδοχή και το όραμα του τραγουδιστή, στο «The Book Of Souls» το πως τελικά κατέληξε στην τελική του μορφή μέσα από την συνεργασία των μελών των Iron Maiden.

Σε κάθε περίπτωση και τα δύο είναι εξαιρετικά κομμάτια και δύσκολο να προσδιορίσεις ποιο σου αρέσει περισσότερο, καθώς, αν και μιλάμε ουσιαστικά για το ίδιο τραγούδι, οι διαφορές είναι αρκετές.

Στο «Eternity Has Failed» έχουμε ένα πιο αργό τέμπο, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απόδοση της εισαγωγής με πνευστό όργανο, φυσικά (!) διαφορετικές μπασογραμμές, την στρατολόγηση του Gus G. στο σόλο, ελάχιστα αλλαγμένους στίχους, καθώς και ένα κουπλέ λιγότερο. Πάντως, στιχουργικά βγάζει περισσότερο νόημα καθώς είναι μέρος ενός συνολικού project και ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα του δίσκου.

Στο «If Eternity Should Fail» από την άλλη, το τραγούδι είναι πιο… Maiden, και συναντάμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχουμε μάθει να αγαπάμε στην μπάντα όλα αυτά τα χρόνια. Επιπροσθέτως έχουμε μία πιο δυναμική ενορχήστρωση και στιβαρή παραγωγή, όπως αρμόζει στο εναρκτήριο κομμάτι της περιοδείας που ακολούθησε.

Αν έπρεπε να αποτυπώσουμε με μία πρόταση την διαφορά των δύο κομματιών, θα λέγαμε ότι η εκδοχή του «The Mandrake Project» είναι πιο ωμή και απλή. Μια εκδοχή  όμως που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος και το πνεύμα του δίσκου, κάνοντάς το ένα από τα καλύτερα κομμάτια του

Πάντως και στις δύο εκδοχές, η απόδοση του Dickinson και φυσικά η ερμηνεία του είναι αψεγάδιαστη και παρά τις αρχικές αμφιβολίες για τον αν έχει κάποιο νόημα η κυκλοφορία ενός παρόμοιου κομματιού 9 χρόνια μετά την αρχική έκδοσή του, η συμπερίληψη του «Eternity Has Failed» στο «The Mandrake Project» μόνο περιττή δεν φαντάζει.  Θα έχουμε φυσικά την ευκαιρία να απολαύσουμε και ζωντανά το κομμάτι  στις 21/7 στην επίσκεψη του Bruce Dickinson στη χώρα μας για το Release Athens 2024.

Χρήστος Κασσός