Αν αυτό είναι το ροκ των «γέρων», τότε να γεράσουμε όλοι έτσι

Τον περασμένο Φεβρουάριο προσπάθησα να βρω εισιτήριο για την τελευταία συναυλία των Black Sabbath στο Μπέρμιγχαμ. Ήταν το οριστικό τους αντίο, μια ιστορική στιγμή για τη μουσική, και ήθελα πολύ να είμαι εκεί -όπως και μερικά εκατομμύρια άνθρωποι ακόμα.

Έψαξα, στήθηκα στην ηλεκτρονική ουρά και τις τέσσερις ημέρες του presale, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ένιωσα απογοήτευση -απλώς δεν έγινε. Και εκεί κάπου, χωρίς να το σχεδιάσω, γεννήθηκε η σκέψη: Αφού δεν μπορώ να δω για πρώτη και τελευταία φορά τους Black Sabbath, μήπως είχε έρθει η ώρα για κάτι άλλα «ιερά τέρατα», που επίσης δεν είχα δει ποτέ live;

Μπήκα, τσέκαρα πόλεις και ημερομηνίες, και κατευθείαν το μάτι πήγε εκεί: Οι AC/DC θα εμφανίζονταν τον Ιούλιο στη Βαρσοβία. Η στιγμή είχε φτάσει. Τη Βαρσοβία την είχα επισκεφτεί και πριν από επτά χρόνια. Και την είχα αγαπήσει με την πρώτη ματιά -παρότι τότε, το 2018, ήταν χειμώνας και μου είχε δείξει τι θα πει αληθινό κρύο.

Δεν είναι πόλη που εντυπωσιάζει φανταχτερά, αλλά σε κερδίζει με τον χαρακτήρα και την απίστευτη ιστορία της. Αυτήν τη φορά όμως, δεν πήγαινα για περιήγηση. Η αίσθηση πως θα επιστρέψω σε κάτι αγαπημένο για να ζήσω κάτι μοναδικό με συνόδευε από τον σταθμό των τρένων μέχρι το στάδιο.

Η πόλη είχε φορέσει τα ροκ της. Καφέ έπαιζαν Back in Black, στους δρόμους έβλεπες μπλούζες με κεραυνούς, και το PGE Narodowy -το εθνικό στάδιο της πόλης- άρχισε να γεμίζει από νωρίς. Το κοινό ήταν ποικιλόμορφο -πιτσιρικάδες, βετεράνοι, παρέες, οικογένειες. Κάθε πρόσωπο είχε προσμονή. Μπήκα στο στάδιο και βρήκα θέση με καθαρή θέα προς τη σκηνή.

Όταν έσβησαν τα φώτα και ακούστηκε το πρώτο riff, κατάλαβα πως αυτή ήταν η στιγμή, που έπρεπε να ζήσω. Ο Brian Johnson τραγουδούσε σαν να μην είχε περάσει μέρα από τα ’80s -επιβλητικός, αυθεντικός, ζωντανός. Ο Angus Young, ακούραστος, έτρεχε, χόρευε, σόλαρε σαν να ήταν 18. Ήταν συγκινητικό. Ήταν αληθινό. Και εκεί, μέσα στον παλμό της μουσικής, είδα έναν νεαρό, όχι πάνω από 25, να διαβάζει με λαχτάρα τους στίχους των AC/DC από το κινητό του.

Δεν τους ήξερε απ’ έξω -τους μάθαινε εκείνη τη στιγμή. Αυτό ήταν για μένα το δυνατότερο μήνυμα: Η μουσική τους δεν είναι παρελθόν. Είναι παρόν και μέλλον. Και τότε σκέφτηκα όλα αυτά που ακούγονται. Στα… αγαπημένα social media, αλλά και στην καθημερινότητα.

Όλοι αυτοί που αποκαλούν τους AC/DC και άλλους θρύλους, «γέρους», «ραμολιμέντα», «ξεπερασμένους». Που ειρωνεύονται την ηλικία τους, τους απαξιώνουν, γελάνε. Μα «ραμολιμέντο» είναι να μην έχεις πάθος. Να μην έχεις φλόγα. Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερη ενέργεια απ’ ό,τι έχουν γενιές ολόκληρες TikTokερς. Η συναυλία δεν ήταν νοσταλγική επιστροφή. Ήταν παρόν.

Ήταν ηχηρή απόδειξη ότι το ροκ ζει. Δεν στηρίχθηκε σε θυμικά ή μνήμη, αλλά σε δύναμη, ένταση και ειλικρίνεια. Την επόμενη ημέρα, οι Sabbath αποχαιρετούσαν οριστικά. Δεν ήμουν εκεί. Δεν τους είδα ποτέ live -και δεν θα τους δω ποτέ. Είναι μια σελίδα που, δυστυχώς, δεν θα γραφτεί στο προσωπικό μου μουσικό αρχείο. Αλλά εκείνη η βραδιά με τους AC/DC ήταν μια άλλη σελίδα. Όχι υποκατάστατο. Αποκάλυψη. Αν πράγματι πλησιάζει το τέλος μιας εποχής, τότε είναι ένα τέλος θριαμβευτικό, γεμάτο φως, ένταση και αξιοπρέπεια. Και αν αυτό είναι το ροκ των «γέρων», τότε να γεράσουμε όλοι έτσι.