20 χρόνια Ascendancy: Το άλμπουμ των Trivium που τους έκανε (για λίγο) τους επόμενους Metallica

Το 2005 οι Trivium κυκλοφόρησαν το Ascendancy και ήταν μία περίοδος που ακόμα έπαιζε πολύ η ταμπέλα «Επόμενοι Metallica». Φυσικά και τους την κόλλησαν. Κανένας φυσικά δεν μπόρεσε να κουβαλήσει αυτή την ταμπέλα, αφού τα θαύματα τύπου Black Album δεν επαναλαμβάνονται, όμως για ένα διάστημα ο ενθουσιασμός για την μπάντα ήταν αντίστοιχος με τον δικό τους νεανικό ενθουσιασμό, αφού ήταν οριακά ενήλικοι όταν κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους.

Ναι, δεύτερο, γιατί πολύ ξεχνάνε το Ember To Inferno του 2003. Είχε κυκλοφορήσει από μία γερμανική εταιρεία, αλλά όπως έχει δηλώσει ο Matt Heafy, στην πόλη του τη Φλόριντα, αλλά και σε ολόκληρη την Αμερική δεν πρέπει να είχε φτάσει ούτε ένα αντίτυπο.

Κάποια τραγούδια έφτασαν όμως στα αυτιά υψηλόβαθμου στελέχους της Roadrunner, που επικοινώνησε μαζί τους και τους είπε ότι έχουν τις βάσεις, αλλά θέλει να δει τι θα κάνουν μετά. Αυτό που έκαναν ήταν να γράψουν τρία τραγούδια, μαζί με ένα βίντεο για το Like Light To the Flies και του τα έστειλαν όλα μαζί.

Τους υπέγραψε αμέσως και το 2004 τους έβαλε σε περιοδεία μαζί με τους Machine Head. Σε εκείνη την περιοδεία ήταν που μπήκαν οι τελικές πινελιές του Ascendancy που τον Μάρτιο συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής. Ένα άλμπουμ καθοριστικό για την πορεία του σκληρού ήχου από εκείνο το σημείο και μετά και φυσικά ένα κόσμημα στη μεγάλη δισκογραφία της μπάντας.

Σε πρόσφατο τεύχος του βρετανικού Metal Hammer, ο Matt Heafy μίλησε για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ αναλυτικά.

THE END OF EVERYTHING

Είχαμε τελειώσει τον δίσκο και σκεφτόμασταν ότι χρειαζόμασταν μία εισαγωγή. Πήρα την ακουστική μου κιθάρα, άρχισα να παίζω ένα σχεδόν παράφωνο πράγμα, αλλά μου έλειπε η μελωδία. Ο Jason (Suecof, παραγωγός) έγραψε στην πραγματικότητα αυτή τη μελωδία. Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος που έγραφε εισαγωγές, αλλά τώρα ασχολούμαι πολύ πολύ τις ορχηστρικές συνθέσεις και δουλεύω σε μια ταινία (Deathgasm 2: Goremageddon]), προσπαθώ να αξιοποιήσω τον εσωτερικό μου Χανς Ζίμερ ή Ντάνι Έλφμαν. Οπότε ίσως αυτό να ήταν ένα σημάδι για το πού θα πήγαινα στο μέλλον.

RAIN

Ο Corey έγραψε αυτό το riff. Το τραγούδι ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με τις εσωτερικές σκέψεις, «Every time I’m left alone / My misery begins to drown me». Αυτό είναι μια άμεση εμφάνιση των πραγμάτων που περνούσα εκείνη την εποχή και στη συνέχεια αναμειγνύω λίγη από αυτή τη μεταφορά με το νερό. Το τραγούδι τα έχει όλα: βαριά, περίπλοκα riff, πιασάρικο ρεφρέν… αυτό είναι ένα μοναδικό ρεφρέν, είναι ένα ενδιαφέρον μοτίβο όσον αφορά τις νότες του μπάσου. Δεν συνηθίζω να τραγουδάω πάνω σε τέτοιο μοτίβο. Και ήταν πολύ ωραίο που το χρησιμοποιήσαμε.

PULL HARDER ON THE STRINGS OF YOUR MARTYR

Το τραγούδι είχε στην αρχή ένα εντελώς διαφορετικό ρεφρέν. Το παίζαμε στην περιοδεία με τους Machine Head και ο τεχνικός τους, τον οποίο δεν ρωτήσαμε, ήρθε κοντά μας και είπε: «Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι, αλλά το μισώ αυτό το ρεφρέν». Εκείνη την εποχή άρχισα να ακούω μπάντες όπως οι AFI, My Chemical Romance και Dashboard Confessional. Σκεφτόμουν ότι ήθελα να τραγουδήσω όπως αυτοί οι τύποι.  Έτσι, το προσπαθήσαμε με αυτό τον τρόπο και πέτυχε. Ποιος θα το φανταζόταν τότε ότι θα απογείωνε έτσι το τραγούδι.

DROWNED AND TORN ASUNDER

To intro ήταν στην πραγματικότητα εμπνευσμένo από αυτό το γερμανικό death metal συγκρότημα, τους Disbelief. Εγραφα τις σουηδικές death metal μελωδίες μπολιασμένες με τις thrashy κιθάρες των Testament ταυτόχρονα. Αυτό το τραγούδι είναι ένα από τα λίγα που δεν αφορούσε πραγματικά τον εαυτό μου. Δεν ήταν ούτε το Pull harder On The Strings Of Your Martyr. Αφορά τους ανθρώπους που ενθαρρύνονται να αντεπιτεθούν, να δουν τα πράγματα διαφορετικά, ενώ το Pull Harder… κοιτούσε πιο άμεσα τον εσωτερικό μονόλογο ενός κοινωνιοπαθούς ή ψυχοπαθούς δικτάτορα. Αυτά τα δύο έχουν παρόμοιο θέμα.

ASCENDANCY

Μου αρέσει να παίζω αυτό το τραγούδι. Μου αρέσει να τραγουδάω αυτό το τραγούδι. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά τραγούδια του στυλ μου. Μου αρέσει να κάνω κάθε συγχορδία όχι απλώς μια τυπική χορδή drop-d ή μια τυπική power chord, αλλά κάθε νότα να είναι διαφορετική. Και έτσι, είναι σαν μια αρμονική νότα τριών μερών. Στο Ascendancy, θα ακούσετε πολλές αρμονίες τριών ή τεσσάρων μερών μέσα στις συγχορδίες. Λατρεύω τους στίχους, ήταν συμβολικοί για το πού ήταν το συγκρότημα εκείνη την εποχή, που ήμουν εγώ εκείνη την εποχή ως άνθρωπος. Κοιτάζω πίσω σε αυτούς τους στίχους, αυτό είναι πολύ συμβολικό για αυτό που προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου τώρα, ανεβαίνοντας «πάνω από τις στάχτες του κόσμου που ήξερα κάποτε». Και να φτιάξεις κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο και πιο δυνατό. Λοιπόν, αυτό είναι ίσως το πιο θετικό τραγούδι στον δίσκο.

A GUNSHOT TO THE HEAD OF TREPIDATION

Είχα κάποιους φίλους και  μια κοπέλα στο γυμνάσιο που ήταν θύματα ενδοοικογενειακής κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βία. Πάντα είχα τόσο ακραία ενσυναίσθηση. Έτσι, σε αυτό το τραγούδι ήταν ένα που αποφάσισα να γράψω για την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση παιδιών.  Έχω γνωρίσει τόσους πολλούς οπαδούς της μπάντας που είπαν ότι αυτό το τραγούδι τους έσωσε τη ζωή, γιατί όταν διάβασαν αυτούς τους στίχους, δεν πίστευαν ότι κάποιος άλλος είχε περάσει ποτέ από αυτό. Γράψαμε το intro στην πρώτη μας περιοδεία στις ΗΠΑ. Παίζαμε μαζί με τους Iced Earth και τους Beyond The Embrace το 2004.

LIKE LIGHT TO THE FLIES

Ο μπαμπάς μου ήταν ο μάνατζέρ μας και έλαβε ένα email από τη Roadrunner που έλεγε: «Εσείς έχετε τις βάσεις του για κάτι υπέροχο με τον Ember To Inferno…. Δεν είστε ακόμα εκεί, αλλά είστε κοντά.» Ο μπαμπάς μου, με μεγάλη προνοητικότητα, είπε: «Εντάξει, νομίζει ότι είμαστε εκεί. Πηγαίνετε να γράψετε τρία τραγούδια. Θα κάνουμε ένα βίντεο για αυτό και θα τα πληρώσουμε μόνοι μας». Έτσι, ο πατέρας μου πλήρωσε για όλα αυτά τα πράγματα. Κάναμε τη δουλειά. γράψαμε τα τραγούδια και μεταξύ μας επιλέξαμε το Like Light… ως μουσικό βίντεο. Το στείλαμε στον Roadrunner μας απάντησαν, «Ω, εντάξει. Το κανατε ήδη. Ναι. Θα σας υπογράψουμε τώρα.» Μας υπέγραψαν αμέσως – αυτό το τραγούδι άλλαξε τη ζωή μου.

DYING IN YOUR ARMS

Υποθέτω ότι θα ήταν η μπαλάντα αυτού του δίσκου… χωρίς να είναι ακριβώς μπαλάντα. Μερικοί άνθρωποι στη Roadrunner δεν ήθελαν να το βάλουμε στο δίσκο. Έπρεπε να το είχαν στείλει στα ραδιόφωνα της Αμερικής γιατί στο BBC Radio είχε σαρώσει. Θα ήμασταν πολύ μεγαλύτεροι στον υπόλοιπο κόσμο, αν το είχαν κάνει. Ήταν για μια σχέση ενός ατόμου που είχε θέματα ανάλογα με αυτά που περιγράφω στο Gunshot.Ναι, ποτέ δεν το συσχέτισα πραγματικά, οπότε είναι ενδιαφέρον. Γυρίσαμε ένα βίντεο με πολύ μεγάλο μπάτζερ που ήταν τόσο ενοχλητικό. Το βάλαμε στο ράφι για πάντα και κάποια μέρα θέλουμε να το κυκλοφορήσουμε. Παρακολουθήστε το και ξεσπάστε. Ήταν σαν το Phantom Of The Opera. Αυτό πιθανότατα θα μας είχε σκοτώσει σαν μπάντα, οπότε χαίρομαι που δεν το κυκλοφορήσαμε!

THE DECEIVED

Νομίζω ότι μου αρέσει να παίζω σε αυτό το κλειδί γιατί πολλοί άνθρωποι δεν παίζουν πραγματικά σε αυτό. Λατρεύω το ρεφρέν. Έχει κατά λάθος, σχεδόν αυτό τον γιαπωνέζικο τρόπο, στα μέρη της κιθάρας ή ίσως και στα φωνητικά. Τα έχει όλα, φίλε. Breakdowns, διπλές μελωδίες και thrash. Είναι εκεί έξω με ό,τι έχει, πολύ μπροστά από την εποχή του, επίσης, επειδή γράφτηκε το 2003 ή το 2004. Όλα αυτά είναι στοιχεία που ακούσατε και ακούσατε στο σύγχρονο metal εδώ και πολλά χρόνια.

SUFFOCATING SIGHT

Αυτό το τραγούδι έχει λυγίσει πολλούς ρυθμικούς κιθαρίστες. Έχω γνωρίσει μερικούς πραγματικά φανταστικούς κιθαρίστες στη ζωή μου που προσπάθησαν να παίξουν αυτό το verse και τo pre-chorus. Τύπους που μπορούν να με τσακίσουν στο shredding αλλά δεν μπορούν να παίξουν το κομμάτι στη ρυθμική κιθάρα. Οπότε σίγουρα περηφανεύομαι για αυτό. Αυτό το τραγούδι είναι μια άλλη ματιά προς τα μέσα: «I am but a farce, a satire of stability». Δείχνει αυτό το θέμα απέχθειας για τον εαυτό μου με το οποίο ασχολήθηκα για πολλά χρόνια. Ειλικρινά το έβγαλα εκεί έξω, σχεδόν χωρίς αλληγορία μερικές φορές. Εννοώ, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι με τη μεταφορά της ακτής για την οποία μίλησα, όπως το νερό του ωκεανού, η βροχή στην παραλία…

DEPARTURE

Είναι πραγματικά δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι έχει τέτοια συναισθήματα. Ελπίζω τα παιδιά μου να μην αισθάνονται ποτέ έτσι σε ηλικία 17 ή 18 ετών, έχοντας αυτές τις διάχυτες σκέψεις: «Γεια, είναι πιο εύκολη η ζωή χωρίς εμένα εδώ;» Έπαιξα το One More Light των Linkin Park στο ακουστικό σόου και μου υπενθύμισε το Departure. Σκεφτόμουν, Φίλε, ήταν όλα εδώ, ήταν, ήταν μια προειδοποίηση. Ήταν ένα κάλεσμα για βοήθεια. Είμαι πολύ ευγνώμων που το θετικό τέλος αυτού του τραγουδιού είναι το γεγονός ότι συνεχίζω να ακόμα.

DECLARATION

Αυτό το τραγούδι είναι τρελό. Μπορείτε να ακούσετε ένα δευτερόλεπτο της επιρροής της των Muse και του Absolution στη μέση, αλλά και λίγο από το IX Equilibrium  των Emperor. Αυτό που αγαπώ είναι ότι δείχνει τον υποστηρικτή όλων των κοινωνικών στρωμάτων που νομίζω ότι ήμουν πάντα. Όντας ένας άνθρωπος γεμάτος συμπόνια, ενσυναίσθηση και ανθρωπιά, είχα φίλους όλων των τύπων, κάθε φυλής, κάθε σεξουαλικότητας, όλα τα πάντα. Πώς θα μπορούσατε να μην θέλετε οι φίλοι σας ή άλλοι άνθρωποι να μπορούν απλώς να απολαμβάνουν τη ζωή; Αυτό είναι λοιπόν αυτό το τραγούδι. Αυτή είναι μια πολύ βίαιη, οργισμένη έκκληση να είσαι υποστηρικτής όλων όσων το αξίζουν.