Αυτή είναι η καλύτερη συνέντευξη (όλων των εποχών) των 1000mods

Για τον υπογράφοντα, ότι είναι οι Rotting Christ για τον ακραίο ήχο, είναι οι 1000mods για το ροκ: Κοινώς η μεγαλύτερη ελληνική μπάντα στο είδος της! Κάθε album τους απογειώνει την φήμη τους και όχι άδικα, μιας που το σχήμα από την Κόρινθο ξέρει καλά -αν μη τι άλλο- να γράφει ωραία τραγούδια, που κολλάνε στο μυαλό, live ύμνους, για όσους έχουν καταφέρει να τους πετύχουν σε κάποια ζωντανή εμφάνιση.

Το πιο πρόσφατο Cheat Death δε, μοιάζει πραγματικά να είναι η πιο κρίσιμη καμπή τους, το σημείο στο οποίο ήθελαν εξ’ αρχής ήθελαν να φτάσουν. Κάθετί στο οποίο τους άκουσες να πειραματίζονται στο παρελθόν, εδώ έχει την θέση του και είναι καλοβαλμένο όσο τίποτα. Οι 1000mods έχουν -μάλλον- κυκλοφορήσει το album της ζωής τους!

Φυσικά μια τόσο εξαιρετική κυκλοφορία, δεν θα μπορούσαν παρά να ακολουθήσουν οι πατροπαράδοτες μεγάλες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εν όψει των οποίων ήρθαμε σε επαφή με τον Γιώργο (κιθάρα) ο οποίος μας παραχώρησε μια εκτενή συνέντευξη στην οποία μιλάει -χωρίς υπερβολή- για τα πάντα.

Roxx: Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό με το εξαιρετικό “Cheat Death” που είχα το προνόμιο να ακούσω από νωρίς. Για αρχή το νιώθω σαν μια φυσική εξέλιξη των όσων κάνατε όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή είδαμε τις πρώτες 90’s εκλάμψεις στο Repated Exposure to…, έλαμψαν δια της παρουσίας τους στο Youth of Dissent και εδώ σας ακούμε πλέον πλήρως απαγκιστρωμένους από τις heavy / stoner ονειρώξεις του παρελθόντος (με ίσως μοναδική εξαίρεση το Astral Odor track) με ένα κατά πολύ πιο punk, εναλλακτικό, χεβιμεταλλικό και γενικά πολύπρόσωπο προφίλ. Ταυτίζεστε με αυτή την συλλογιστική πορεία και αποτέλεσε κάτι από αυτά αυτοσκοπό, ή για εσάς είναι όλα ροκ μουσική που εξωτερικεύει το μέσα σας;

 Γιώργος: Καλησπέρα, και καταρχάς, ευχαριστούμε για την πρόσκληση και τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι που εντρύφησες στη δισκογραφία μας και αναγνωρίζεις τα διαφορετικά στοιχεία που εξελίχθηκαν μέσα στους δίσκους μας. Νομίζω ότι έχεις πιάσει τον παλμό και το όλο κονσεπτ και συμφωνώ σε πολλά απ’ όσα αναφέρεις. Πολλοί ξαφνιάστηκαν με το Youth of Dissent, θεωρώντας ότι κάναμε ξαφνική στροφή στον ήχο μας. Ωστόσο, αυτό είναι μάλλον μια ας το πούμε παρεξήγηση και γρήγορη εξαγωγή συμπερασμάτων. Αυτά τα στοιχεία υπήρχαν ήδη έντονα στο Repeated Exposure to…, ακόμα και στο Vultures. Η μετάβαση και η πορεία μέχρι το Cheat Death ήταν οργανική. Ήρθε φυσικά, μπολιασμένη με τις εμπειρίες, τα ακούσματα και τις επιρροές μας μέσα στα χρόνια. Ο δίσκος αυτός είναι μια σύνθεση όλων αυτών, χωρίς κάτι να μοιάζει επιτηδευμένο ή προσχεδιασμένο.

Δεν υπήρξε αυτοσκοπός. Ήταν απλώς η φυσική ροή που μας οδήγησε εδώ. Μην ξεχνάμε ότι μεσολάβησαν πέντε χρόνια από το Youth of Dissent, μια περίοδος που ήταν δύσκολη για όλους μας σε πολλαπλά επίπεδα. Όλα αυτά τα βιώματα βρίσκονται μέσα στον δίσκο και τον κάνουν αυτό που είναι. Όσο για το heavy στοιχείο, δεν το έχουμε αποτινάξει. Για εμάς, το Heavy ήταν πάντα ένας πυλώνας της μουσικής μας  άλλωστε, “εν αρχή είναι οι Sabbath”. Το Heavy υπάρχει ακόμα στα κομμάτια μας, αν και επαναπροσδιορίζεται μέσα από διαφορετικές εκφάνσεις και προσεγγίσεις.

Από τα πρώτα μας βήματα, τα ακούσματά μας ήταν μια μίξη από metal, rock και punk. Αυτά τα στοιχεία μπήκαν φυσικά στο Cheat Death, δένοντας αρμονικά χωρίς να “κλωτσάνε”. Η σύνθεση προέκυψε οργανικά και κάπως, ας το πούμε φυσικά, με μια ενιαια ροή και το αποτέλεσμα είναι μια πολυδιάστατη μουσική ταυτότητα. Όσον αφορά τον όρο stoner, είναι αλήθεια ότι έχει δεχτεί πολλή κριτική, συχνά ανούσια. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε τόσο δεικτικοί απέναντι σε αυτόν. Αν η λέξη βοηθά στη συνεννόηση, στο να προσδιορίσουμε ένα μουσικό είδος ή μια σκηνή, τότε είναι ΟΚ. Σίγουρα προτιμώ όρους όπως heavy rock ή hard rock, αλλά δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία.

Όντως, το Astral Odor έχει το πιο heavy rock και stoner vibe του δίσκου. Ωστόσο, στοιχεία από το παρελθόν μας εντοπίζονται και σε άλλα κομμάτια. Απλώς, η ηχητική κατεύθυνση και η παραγωγή τα κάνουν να αναδεικνύονται και να μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός μάς βοηθά να ξεφύγουμε από στενές ταμπέλες, κάτι που πάντα επιδιώκουμε.

 Roxx: Με κίνδυνο να ακουστώ τρόπον τινά «βλάσφημος», ίσως επηρεασμένος από τις αλλεπάλληλες ακροάσεις, είμαι σε ένα σημείο που μάλλον έχω βρει το αγαπημένο μου 1000mods album και ναι, είναι το Cheat Death. Έχετε λάβει καθόλου αυτό το feedback ή έχει γεμίσει το inbox και το comment section σας από ανθρώπους που ζητάνε πίσω τους “παλιούς 1000mods”;

 Γιώργος: Και μόνο που λες ότι θα ακουστείς «βλάσφημος», ήδη συμφωνώ μαζί σου (γέλια)! Είναι μεγάλη μας χαρά που σου αρέσει ο δίσκος και χαίρομαι που βλέπω τέτοιο ενθουσιασμό. Το Cheat Death ήταν πραγματικά μια τεράστια πρόκληση για εμάς, τόσο δημιουργικά όσο και σε επίπεδο παραγωγής. Δουλέψαμε σκληρά, με επιμονή και αρκετές θυσίες, οπότε κάθε θετικό σχόλιο και όποια ενθουσιώδης ανταπόκριση μας γεμίζει χαρά και μας δίνει κίνητρο!

Έχουμε λάβει αρκετό feedback μέχρι τώρα, και ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ενθουσιάστηκαν υπερβολικά με τον δίσκο – κάτι που είναι καταπληκτικό να βλέπεις, ειδικά από ακροατές που μας παρακολουθούν χρόνια. Από την άλλη, υπάρχουν και οι “hardcore” fans που ζητούν πίσω τους “παλιούς 1000mods”. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό. Πολλοί έχουν ταυτιστεί με συγκεκριμένες φάσεις της ζωής τους μέσα από τα παλιότερα μας άλμπουμ, και νιώθουν μια νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Το ίδιο μου συμβαίνει κι εμένα με αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν – εκτός αν βρούμε μια χρονομηχανή (γέλια)! Όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλάζουμε, εξελισσόμαστε και ζούμε τη ζωή μας στο παρόν. Κάθε δίσκος αντικατοπτρίζει αυτή την εξέλιξη, τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μας στη συγκεκριμένη στιγμή που δημιουργείται.

Καταλαβαίνω την επιθυμία κάποιων να βλέπουν τη μπάντα πάντα όπως την ήξεραν, αλλά στο τέλος της ημέρας, θεωρώ πιο τίμιο να εξελισσόμαστε και να πειραματιζόμαστε έξω από τα όριά μας. Αυτό που έχει σημασία είναι να παραμένουμε αληθινοί σε αυτό που κάνουμε, και όχι να ακολουθούμε μόδες ή trends απλώς για να “κρατήσουμε πελάτες” όπως βλέπεις άλλους καλλιτέχνες δυστυχώς να κάνουν. Η μουσική, τα τραγούδια και τα άλμπουμ δεν είναι απλώς προϊόντα – ή τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτό ή εμείς δεν το βλέπουμε έτσι εν πάση περιπτώσει,

Θέλω να πιστεύω ότι η μουσική είναι κάτι ανώτερο, ένα μέσο που ο άνθρωπος έχει επινοήσει για να συνδέεται με τον κόσμο γύρω του, να τον κατανοεί και να επικοινωνεί μαζί του. Αν αυτό μπορούμε να το περάσουμε μέσα από τους δίσκους μας, τότε έχουμε πετύχει τον στόχο μας. Οπότε, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω όταν ακούω κάποιον να λέει ότι το Cheat Death είναι το αγαπημένο του άλμπουμ είτε και οχι. Σημαίνει ότι κάτι κάνουμε καλά όταν υπάρχει αυτή η αμφιθυμια τουλάχιστον απ’ τό δικό μου point of view.

Roxx: Η συνεργασία με τον Matt Bayles στο Youth of Dissent, είχε τότε θεωρηθεί πολύ bold move εκ μέρους σας, τώρα όμως, όχι απλά την επαναλαμβάνετε, αλλά τον ταξιδεύετε μέχρι Ελλάδα για να κάνει την παραγωγή του Cheat Death. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που κάνετε κάτι τέτοιο, καθώς είχατε φέρει και τον τεράστιο Billy Anderson στην Ελλάδα για την παραγωγή του θρυλικού ντεμπούτο σας. Είναι απαραίτητη για εσάς η συνεργασία με ονόματα τέτοιου βεληνεκούς, προκειμένου να προκύψει το αντίστοιχο αποτέλεσμα ή θα έλεγες πως κάπου πραγματοποιείτε και κάποια μεγάλα σας απωθημένα με αυτές τις συνεργασίες;

Γιώργος: Νομίζω ότι έχεις πιάσει απόλυτα τον πυρήνα της ερώτησης! Ήταν πράγματι μια πολύ τολμηρή κίνηση να συνεργαστούμε με τον Matt Bayles στο Youth of Dissent, ειδικά όταν σκεφτείς τις συνθήκες που ακολούθησαν: την πανδημία, τις καραντίνες, το παγκόσμιο shutdown. Η κυκλοφορία του δίσκου στις αρχές της πανδημίας ήταν από πολλές απόψεις πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα. Το να ηχογραφείς το υλικό σου και να μην μπορείς να το παίξεις live, ή να περιμένεις πότε θα τελειώσει όλο αυτό για να προχωρήσεις, είναι από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει μια μπάντα.

Η ηχογράφηση στο Σιάτλ ήταν για εμάς ένα όνειρο ζωής, ειδικά για μένα προσωπικά, καθώς οι πρώτες μπάντες που άκουσα και εκτίμησα προέρχονταν από εκεί. Η ιδέα να γράψουμε έναν δίσκο στο Σιάτλ ήταν κάτι που πάντα στριφογυρνούσε στο μυαλό μας. Ήταν μια εμπειρία που μας έσπρωξε προς τα αγνώριστα όριά μας, τόσο δημιουργικά όσο και σε επίπεδο παραγωγής. Η δουλειά με τον Matt Bayles ήταν καταλυτική – είναι ένας χαρισματικός και εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος με μια τεράστια δισκογραφία και εμπειρία που μας βοήθησε να αναδείξουμε όλες αυτές τις υφές και τα ηχητικά layers που θέλαμε να εξερευνήσουμε.

Με το Cheat Death, θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Η ιδέα να φέρουμε τον Matt στην Αθήνα ήταν κάτι που μας ενθουσίασε, καθώς πάντα ονειρευόμασταν να γράψουμε έναν δίσκο εδώ, στη δική μας βάση. Το Σιέρα, το στούντιο όπου ηχογραφήσαμε, ήταν επίσης κάτι που θέλαμε να δοκιμάσουμε, μίας και έχουν γράψει τόσοι άνθρωποι εκεί και έχει μεγάλη ιστορία. Ήταν επίσης μια ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την άριστη υποδομή του. Παρόλο που το εγχείρημα ήταν δύσκολο από οργανωτικής και παραγωγικής πλευράς, μας έδωσε μια αίσθηση οικειότητας και θαλπωρής, καθώς βρισκόμασταν δίπλα στα σπίτια μας.

Ο Matt ήταν φανταστικός. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η ικανότητά του να προσαρμόζεται σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Ανέλαβε να δουλέψει σε ένα νέο στούντιο, σαν να το γνώριζε χρόνια, και κατάφερε να προσαρμοστεί και να φέρει εις πέρας δύσκολα tasks με επαγγελματισμό και ευκολία. Αυτή η προσαρμοστικότητα μάς έδωσε το χώρο να επικεντρωθούμε πλήρως στη δημιουργική και εκτελεστική διαδικασία της ηχογράφησης, χωρίς να ανησυχούμε για τεχνικά ζητήματα.

Σίγουρα, αυτές οι συνεργασίες είναι κάτι που ονειρευόμασταν από παλιά. Από τη δουλειά με τον θρυλικό Billy Anderson στο ντεμπούτο μας μέχρι τον Matt Bayles, υπάρχουν και προσωπικά “απωθημένα” που πραγματοποιούνται. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι συνεργασίες αυτές μας δίνουν τη δυνατότητα να εξελιχθούμε, να μάθουμε και να φτάσουμε τη μουσική μας σε επίπεδα που ίσως δεν φανταζόμασταν. Επομένως, ναι, είναι απαραίτητες για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια βαθιά ικανοποίηση να δουλεύουμε με ανθρώπους που εκτιμούμε και εμπιστευόμαστε.

Roxx: Περί συνεργασιών ο λόγος, παρατηρώ πως στον δίσκο συμμετέχει ο τσελίστας Νίκος Βελιώτης των MMMD, η Απολλωνία των Frenzee και η Amie των Godsleep. Απ’ όσο θυμάμαι είναι η πρώτη ίσως φορά που επιχειρείτε τέτοιες εξωστρεφείς κινήσεις. Σας βοήθησαν στον πειραματισμό αυτές οι συμπράξεις ή είχε και για εσάς ενδιαφέρον να δείτε για μία φορά την αντίληψη που τρίτα άτομα μπορεί να έχουν πάνω στον ήχο και τις συνθέσεις σας;

Γιώργος: Ένας από τους λόγους που θέλαμε να ηχογραφήσουμε αυτόν τον δίσκο στην Αθήνα ήταν ακριβώς αυτή η ευκαιρία: Να ενσωματώσουμε συμμετοχές από ανθρώπους που θα έδιναν μια νέα πνοή στις συνθέσεις μας αλλά συνάμα και κατεύθυνση. Το σκεφτόμασταν εδώ και χρόνια, αλλά πρακτικά ήταν δύσκολο, ειδικά όταν ηχογραφούσαμε στο εξωτερικό, όπως στο Σιάτλ. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν η ιδανική ευκαιρία να το κάνουμε πραγματικότητα.

Οι συμμετοχές αυτές έφεραν κάτι πραγματικά μοναδικό στον δίσκο. Ο κάθε καλλιτέχνης πρόσθεσε τη δική του ψυχή, τη δική του οπτική, και έδωσε στα τραγούδια έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Με τον Νίκο Βελιώτη, για παράδειγμα, είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν, στην ακουστική απόδοση του Lucid Dream. Είχαμε κάνει τότε και το βιντεοκλίπ, όπου συμμετείχε και ο Άκης από τους VIC στο κοντραμπάσο. Επομένως, η συνεργασία μαζί του στο Cheat Death ήρθε φυσικά. Όταν το Bluebird ήταν ακόμα μια απλή μελωδία, σκεφτήκαμε αμέσως τον Νίκο. Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με το πιάνο του Δημήτρη και τη μαεστρία του Matt στην παραγωγή, ήταν κάτι μαγικό. Το κομμάτι βγήκε ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί – ίσως και καλύτερο.

Αντίστοιχα, η συμμετοχή της Απολλωνίας στο Gotzen Hammer ήταν εξαιρετική. Η φωνή της έδωσε μια φαντασμαγορική χροιά και ένα μοναδικό βάθος στην απόδοση των στίχων. Ο τρόπος που ερμήνευσε πρόσθεσε έναν χαρακτήρα που αναδείκνυε τον σκοτεινό και επιβλητικό τόνο του κομματιού. Παρομοίως, η Amie από τους Godsleep έφερε κάτι εντελώς διαφορετικό στο Overthrown, με τη δική της ερμηνεία να προσθέτει layers που δεν υπήρχαν πριν.

Για εμάς, αυτές οι συνεργασίες δεν ήταν μόνο ένας τρόπος πειραματισμού, αλλά και μια ευκαιρία να δούμε πώς τρίτοι καλλιτέχνες αντιλαμβάνονται τη μουσική μας. Ήταν σαν να βλέπουμε τις συνθέσεις μας μέσα από έναν νέο φακό. Και αυτό είναι κάτι που, όταν λειτουργεί, σου ανοίγει εντελώς νέους δρόμους. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορέσαμε να το κάνουμε και να δουλέψουμε με τόσο ταλαντούχους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε απόλυτα.

Roxx: Βρίσκω στο Cheat Death στοιχεία που δεν έχω βρει ποτέ στο παρελθόν στους 1000mods. Το σαμπαθικό tribute στο Overthrown, την punk ενέργεια του The One Who Keeps Me Down, την Melvins αύρα του Gotzen Hammer, την εναλλακτική ταυτότητα του Love, την metal ψυχή του Speedhead, το anthemic κλίμα του Misery, το ακουστικό ιντερλούδιο Bluebird, την γλυκόπικρη μελωδική υφή του Cheat Death, μέχρι και το statement που αποτελεί το μακροσκελές κλείσιμο με το ιδιαίτερο Grey, Green Blues. Λίγο μου ακούγεται σαν να θέλατε να πιέσετε τα όριά σας προς κάθε κατεύθυνση, κάτι που -στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον- ήταν επιτυχές. Ποια ήταν τελικά η διαδικασία και πώς το βιώνετε ως αποτέλεσμα;

Γιώργος: Έλα τώρα, μην μου λες ότι δεν έχεις βρει αυτά τα στοιχεία στο παρελθόν (γέλια)! Εντάξει αστειεύομαι αλλά νομίζω  Το Sabbath στοιχείο, για παράδειγμα, πάντα υπήρχε και έκανε έντονη την παρουσία του στη μουσική μας, από τις πρώτες μας δισκογραφικές δουλειές. Είναι βαθιά ριζωμένο στον ήχο μας. Όπως και το metal, οι εναλλακτικές υφές και όλα αυτά που αναφέρεις. Παρόλα αυτά, συμφωνώ μαζί σου ότι ίσως στον τελευταίο δίσκο να φαίνονται ακόμα πιο έντονα και πιο ξεκάθαρα.

Αυτό που μου αρέσει στο Cheat Death είναι ότι, ενώ οι ταυτότητες, οι προελεύσεις και οι υφές των κομματιών είναι αρκετά διαφορετικές, όλα μαζί σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο με συνοχή και χαρακτήρα. Αυτό, βέβαια, είναι και αποτέλεσμα της δουλειάς που έγινε στην παραγωγή. Ο Matt Bayles βοήθησε πολύ στο να βρούμε αυτή την ομοιομορφία, δίνοντας παράλληλα χώρο σε κάθε κομμάτι να αναπνεύσει και να ξεχωρίσει. Ακόμα και η επιλογή της σειράς των κομματιών στο tracklist έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο πώς δένουν μεταξύ τους.

Η αλήθεια είναι ότι μερικά από τα κομμάτια έχουν έναν φρέσκο αέρα που δεν είχαμε εξερευνήσει τόσο εμφανώς σε προηγούμενους δίσκους. Για παράδειγμα, το Bluebird και το Grey, Green Blues έχουν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, ενώ κομμάτια όπως το Gotzen Hammer ή το Speedhead φέρνουν νέες εντάσεις και υφές στον ήχο μας. Αυτό έγινε με έναν πολύ φυσικό και οργανικό τρόπο – τίποτα δεν ήταν επιτηδευμένο. Η διαδικασία σύνθεσης ήταν αρκετά απελευθερωτική αυτή τη φορά. Δουλέψαμε πάνω σε ιδέες που μας ήρθαν αυθόρμητα, χωρίς να ανησυχούμε για το αν ταιριάζουν στο «καλούπι» των 1000mods. Το αφήσαμε να κυλήσει. Αυτό το πείραμα, να πιέσουμε τα όριά μας προς κάθε κατεύθυνση, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και, κατά τη γνώμη μου, επιτυχημένο. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε έναν δίσκο που περιλαμβάνει όλες αυτές τις διαφορετικές πλευρές μας, αλλά παραμένει 100% αυθεντικός και 1000mods. Αυτό είναι που μας κάνει πραγματικά περήφανους.

Roxx: Γνωρίζαμε πάντα τους 1000mods ως μια μπάντα που ζει και αναπνέει μέσα από τις συναυλίες της. Έτσι και τώρα, λίγες μέρες πριν την προγραμματισμένη κυκλοφορία του Cheat Death, ξεχύνεστε στους Ευρωπαϊκούς δρόμους για την προώθησή του. Να περιμένουμε πως αυτό θα είναι και το μακροσκελέστερο και πιο πολυάσχολο touring run των 1000mods; Θα σας δουν καθόλου τα σπίτια σας;

Γιώργος: Σπίτι μας είναι ο δρόμος και τα venues! Αν αναλογιστείς κιόλας ότι περισσότερο έξω μένουμε παρά μεσα, σε μια περιοδο ενος χρονου! Ειλικρινά, ελπίζουμε αυτό να είναι το πιο μακροσκελές και απαιτητικό touring run που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Θέλουμε να ξεπεράσουμε κάθε προηγούμενο όριο και να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες για το Cheat Death. Βέβαια, όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι δεν θα μας προλάβουν νέες πανδημίες, πόλεμοι, οικονομικά κραχ ή κανένας μετεωρίτης (γέλια)!

Παραμένω -όσο γίνεται- αισιόδοξος, και αυτή η αισιοδοξία και η ορμή και η ηδονή  μας ωθεί να συνεχίζουμε με πάθος. Ο στόχος μας για την προώθηση αυτού του δίσκου είναι να φτάσουμε τις 150+ συναυλίες. Ήδη έχουμε κλείσει πολλές ημερομηνίες για την επόμενη χρονιά, και αυτή τη στιγμή δουλεύουμε πάνω σε επιπλέον τουρ, καθώς υπάρχουν περιοχές που θέλουμε ακόμα να επισκεφτούμε. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω να βρίσκομαι στον δρόμο. Μετά από την κλεισούρα της πανδημίας και τις καραντίνες, νιώθουμε ότι έχουμε ανάγκη να είμαστε έξω, να ταξιδεύουμε, να παίζουμε, να συνδεόμαστε με τον κόσμο και να μοιραζόμαστε τη μουσική μας. Η περιπλάνηση, άλλωστε, είναι στη φύση του ανθρώπου. Για εμάς, είναι κάτι περισσότερο από φυσικό – είναι τρόπος ζωής. Ανυπομονούμε να δούμε ξανά παλιούς φίλους, να κάνουμε νέες γνωριμίες και να ζήσουμε ξανά τη μαγεία των ζωντανών εμφανίσεων. Οπότε, ναι, τα σπίτια μας δεν πρόκειται να μας δουν σύντομα. Και αυτό, με έναν περίεργο τρόπο, μας κάνει χαρούμενους.

Roxx: 13 Δεκεμβρίου θα είστε στην Θεσσαλονίκη και 21 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, έναν χρόνο μετά την τελευταία εμφάνισή σας στην ελληνική πρωτεύουσα. Τι διαφορετικό θα έχουμε αυτήν την φορά; Πλην του setlist που φαντάζομαι πως εκτός από τα classics θα περιέχει και αρκετά κομμάτια από το Cheat Death, μας ετοιμάζετε και κάτι ιδιαίτερο σε επίπεδο stage show;

Γιώργος: Ναι, επιτέλους! Μετά από τόσο καιρό, ανυπομονούμε να παίξουμε σε πόλεις και μέρη που μας έχουν στηρίξει από τα πρώτα μας βήματα. Είναι πάντα κάτι ξεχωριστό για εμάς να μοιραζόμαστε τη σκηνή με φίλους, να συναντάμε παλιούς γνωστούς και φυσικά να βρισκόμαστε με φανς που έχουμε καιρό να δούμε.

Αυτή τη φορά, το setlist θα έχει έντονη παρουσία από το Cheat Death. Θέλουμε να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια από τον νέο δίσκο, καθώς ανυπομονούμε να δούμε πώς θα τα υποδεχτεί το κοινό live. Παράλληλα, φυσικά, δεν θα λείπουν τα “classics” που ξέρουμε ότι αγαπάει ο κόσμος. Η πρόκληση είναι ότι τα κομμάτια μας, όπως ξέρεις, έχουν μεγάλη διάρκεια, και με πέντε άλμπουμ πλέον στη δισκογραφία μας, πρέπει να κάνουμε αρκετές δύσκολες επιλογές. Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε να συμπεριλάβουμε όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια, ώστε να ικανοποιήσουμε και εμάς, αλλά και όλους όσους θα έρθουν να μας δουν.

Σε επίπεδο stage show, έχουμε ετοιμάσει κάτι πιο δουλεμένο από άποψη φωτισμού και ατμόσφαιρας, ώστε να δώσουμε έναν πιο immersive χαρακτήρα στη συναυλία. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια εμπειρία που να δένει απόλυτα με τα νέα κομμάτια, αλλά και να προσφέρει κάτι διαφορετικό και αξέχαστο στους θεατές. Χωρίς να αποκαλύψουμε πολλά, μπορώ να πω ότι έχουμε επενδύσει στο να δημιουργήσουμε μια δυναμική σκηνική παρουσία που να συνδυάζει ένταση, συναίσθημα και ατμόσφαιρα. Επομένως, ετοιμαστείτε για μια γεμάτη εμπειρία – νέα τραγούδια, παλιές αγάπες και ένα show που ευελπιστούμε ότι θα μείνει στη μνήμη σας! Ανυπομονούμε να τα πούμε από κοντά!

Roxx: Μοιράσου μαζί μου το αγαπημένο σου track από τον τελευταίο σας δίσκο και πες μου και τον λόγο που το επέλεξες.

Γιώργος: Είναι δύσκολο να επιλέξω ένα κομμάτι, γιατί όλα έχουν τη δική τους αξία και ιστορία. Μου αρέσουν όλα, ίσως και… όχι (γέλια)! Δεν θέλω να αφήσω κάποιο πίσω για να αναδείξω ένα άλλο, αλλά αν πρέπει να διαλέξω, θα πω για αρχή το Bluebird. Είναι ένα κομμάτι που προσωπικά αντικατοπτρίζει μια πολύ έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της ζωής μου. Έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία και ατμόσφαιρα που με αγγίζει κάθε φορά που το ακούω.

Θα αναφέρω επίσης το Gotzen Hammer. Είναι το τελευταίο κομμάτι που γράψαμε με τον Γιάννη, και το ηχογράφησε και ο ίδιος, κάτι που του δίνει έναν ακόμα πιο ξεχωριστό χαρακτήρα. Κονσεπτικά, είναι ένα πολύ δυνατό κομμάτι, και η διαδικασία της σύνθεσής του ήταν αρκετά απαιτητική, καθώς αποτελεί κάτι νέο για εμάς οσον αφορα την συνθεση του και τον ηχο του κλπ. Το παράδοξο είναι ότι, παρόλο που είναι φρέσκο στον δίσκο, έχει τις ρίζες του στην περίοδο του Youth of Dissent, καθώς τότε το πρωτοδουλέψαμε. Είναι σαν ένας κρίκος που ενώνει παλιές και νέες πτυχές μας.

Τέλος, θα πω και το Grey, Green Blues. Για μένα, είναι ένα κομμάτι που με ολοκληρώνει μουσικά και με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Περιέχει στοιχεία από ακούσματα και επιρροές χρόνων που έχουν μπολιαστεί με τόσο φυσικό και αρμονικό τρόπο. Η αρμονία, η μελωδία, το τέμπο – όλα συνυπάρχουν με έναν τρόπο που δημιουργεί μια μοναδική ροή και ένα αέναο γίγνεσθαι. Είναι σαν μια μουσική απεικόνιση της συνεχούς εξέλιξης και αλλαγής, κάτι που με κάνει να νιώθω απόλυτα συνδεδεμένος μαζί του. Ο κάθε δίσκος είναι ένα ταξίδι, και αυτά τα κομμάτια είναι οι στιγμές που μένουν χαραγμένες μέσα μου. Κάθε ένα έχει τη δική του θέση και σημασία αλλα πλεον αυτα είναι παγομενα στο παρελθον πια και αυτο που ηδη σκεφτομαι είναι το μελλον.

Roxx: Τι παίζει στο στερεοφωνικό σου αυτή την περίοδο και ποιο είναι το μεγάλο σου μουσικό κόλλημα των τελευταίων ετών;

Γιώργος: Αχ, είναι πολλά… αλλά και τίποτα ταυτόχρονα! Όταν είμαστε σε φάση σύνθεσης, ηχογράφησης ή γενικά όταν παίζω κιθάρα, δεν ακούω πολύ μουσική. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό. Ο πρώτος, και πιο προφανής, είναι ότι θέλω να ξεκουράζω το μυαλό και τα αυτιά μου. Τα αυτιά είναι ευαίσθητα όργανα και, όπως καθετί άλλο, κουράζονται. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν θέλω περισπασμούς από αυτό που δουλεύω εκείνη την περίοδο. Όταν ακούω μουσική, δεν την ακούω ποτέ χαλαρός. Πάντα τη μελετάω – συνθετικά, παραγωγικά, ακόμα και σε επίπεδο εκτέλεσης. Έτσι, πολλές φορές αποφεύγω να κολλάω με κάτι όταν βρίσκομαι σε δημιουργική διαδικασία.

Ωστόσο, δεν μπορώ να αντισταθώ! Στα ταξίδια μου στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στα φεστιβάλ που έχουν vinyl bazaars ή στα μικρά δισκοπωλεία που βρίσκω, ψάχνω συνέχεια δίσκους. Σου παραθέτω, λοιπόν, μια λίστα με κάποιους από τους δίσκους που αγόρασα πρόσφατα και τους ακούω σε repeat:

• Dicks – Kill from the Heart
• Grand Funk Railroad – Live Album
• The Who – Live at Leeds
• Mercyful Fate – Melissa
• Elvis Costello – This Year’s Model
• Gang of Four – Solid Gold
• Hüsker Dü – Zen Arcade
• Entombed – Wolverine Blues
• The Cure – Seventeen Seconds
• Naked Raygun – Understand?
• Rainbow – On Stage: World Tour
• Refused – The Shape of Punk to Come
• Ozzy Osbourne – Diary of a Madman
• Pentagram – First Daze Here
• Nothing Thrives – Tales of Disgrace
• Kyuss – …And the Circus Leaves Town
• Joy Division – Substance
• NoMeansNo – Wrong
• Tad – Inhaler
• Slayer – Decade of Aggression (ιδιαίτερα το Seasons in the Abyss)
• Judas Priest – συλλογή CD (καβαντζωμένο στο αμάξι)
• Megadeth – Youthanasia (επίσης CD στο αμάξι)
• Jawbox – For Your Own Special Sweetheart (CD, αλλά όχι καβατζωμένο! Χαχα!)

Αυτή τη λίστα την έχω δίπλα στο πικάπ μου, εκεί που μαζεύω τις πιο πρόσφατες ακροάσεις μου. Είναι τα άλμπουμ που με ενθουσιάζουν ξανά και ξανά την περίοδο αυτή, και αν είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει «τελευταίο κόλλημα» – όλα αυτά τα ακούω με την ίδια λατρεία κάθε φορά αναλογα με το βαιμπ μου κλπ. Το στερεοφωνικό μου, λοιπόν, είναι πάντα γεμάτο ”εκπλήξεις” και άκυρα μεταξύ τους πράγματα. Και όσο βρίσκω νέους δίσκους να προσθέσω, τόσο καλύτερα! Είναι λίγο εθιστικό νομίζω και όσοι είναι σε αυτό το τριπ θα με καταλάβουν!

Roxx: Υπάρχει κατά τη γνώμη σου κάποια απάτητη κορυφή για τους 1000mods; Ως μπάντα που έχετε πετύχει τόσο πολλά, έχει μείνει κάποιος ανεκπλήρωτος ευσεβής πόθος;

Γιώργος: Χμ… δύσκολη ερώτηση. Έχουμε πετύχει πολλά, και το εκτιμώ βαθιά αυτό. Συχνά προσπαθώ να γειώνομαι στο τώρα για να θυμάμαι τι έχουμε καταφέρει, γιατί όταν βρίσκεσαι συνεχώς μέσα στο ταξίδι, είναι εύκολο να ξεχάσεις πού βρίσκεσαι, τι έχεις περάσει και τι έχεις πετύχει. Αλλά, όπως συμβαίνει με όλα, πολλές φορές μου φαίνονται όλα κάπως μικρά. Ξέρεις, πάντα θέλω λίγο παραπάνω – να σπρώξω τα όρια ακόμα πιο μακριά.

Ένας μεγάλος πόθος μου είναι η Ασία. Θα ήθελα πολύ να παίξουμε κάποια στιγμή στην Ιαπωνία ή στην Ινδονησία. Έχουν φανταστικό κοινό, γεμάτο ενέργεια και πάθος. Είναι ένας προορισμός που πάντα φανταζόμουν και ελπίζω να καταφέρουμε να τον βάλουμε στο χάρτη μας. Όσον αφορά τις ηχογραφήσεις, θα ήθελα να επισκεφτούμε ξανά κάποια από τα αγαπημένα μας στούντιο, είτε στην Αμερική είτε στην Ευρώπη. Υπάρχουν τόσα ιστορικά μέρη που θέλω να ξαναζήσω ή ακόμα και να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά. Αλλά, ξέρεις, ακόμα κι αν αυτά τα όνειρα δεν πραγματοποιηθούν, δεν πειράζει. Έχουμε ήδη κάνει πολλά και δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι ουσιαστικό.

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι να συνεχίσω να εξερευνώ νέες πτυχές του εαυτού μου και να τις περνάω στη μουσική μου. Να ακούω νέες μπάντες, νέους ήχους, αλλά και να ανακαλύπτω πράγματα που μπορεί να είναι 100 χρόνων και να μην τα είχα συναντήσει ποτέ πριν. Για μένα, ο πραγματικός στόχος και πόθος είναι να αναζητώ την αλήθεια μου, να την καταρρίπτω και να ξεκινάω ξανά από την αρχή. Αυτό είναι που μου δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση – αυτή η συνεχής αναζήτηση, η διάλυση του γνωστού και η εξερεύνηση του αγνώστου. Αυτό είναι που μου δίνει έμπνευση και που με κρατάει ζωντανό στη δημιουργική διαδικασία. Και, τελικά, αυτό είναι που μου προσφέρει πραγματική ηδονή και πληρότητα.

Roxx: Θέλω να απευθυνθείς στον κόσμο που ακόμη δεν έχει δώσει μια ευκαιρία στο Cheat Death και να του πεις έναν πολύ καλό λόγο για να το κάνει. Εγώ παραπάνω είπα την άποψή μου, θεωρώ την ακρόασή του μεγάλο must!

Γιώργος: Νομίζω ότι εσύ έχεις ήδη πείσει τον κόσμο περισσότερο από εμένα για να ακούσει το Cheat Death (γέλια)! Για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να πείσω κανέναν. Αν δεν σου κάνει “κλικ”, it’s ok. Άκου τα παλιά, περίμενε τα καινούργια ή και να μην μας ακούσεις καθόλου δεν τρέχει και τίποτα, ανθρώπινο είναι. Μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί μπροστά σου ξανά και να το ακούσεις όταν θα έχουν ωριμάσει μέσα σου οι συνθήκες να το δεχτείς.

Η μουσική είναι προσωπική υπόθεση. Για όλους μας «ξεκλειδώνει» σε διαφορετικές στιγμές, όταν τα κατάλληλα triggers και οι συνθήκες βρίσκονται στη σωστή θέση. Ίσως κάποιες φορές να είμαστε στην ίδια συχνότητα με κάποιον άλλο, αλλά τις περισσότερες δεν είμαστε – και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Περισσότερο με ενδιαφέρει ο κόσμος να δίνει ευκαιρίες σε μουσικές που είναι διαφορετικές, εναλλακτικές, περίεργες ή ακόμα και δύσκολες. Να ψάχνει κάτι πέρα από τα trends, τις μόδες και τις ευκολίες. Αν, όμως, επιλέξει να ακολουθήσει τα trends, πάλι it’s ok. Αρκεί αυτό που ακούμε να μας λέει κάτι, να μας αγγίζει και να κατανοούμε το γιατί μας εκφράζει.

Roxx: Σε ευχαριστώ πολύ για την ωραία κουβέντα. Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν.

Γιώργος: Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και, κυρίως, για το γεγονός ότι εντρύφησες τόσο στη μουσική μας. Είναι προφανές από τις ερωτήσεις σου πόσο χρόνο και σκέψη αφιέρωσες, κάτι που με τιμάει ιδιαίτερα. Η ανάλυσή σου για τον νέο δίσκο, σε σύγκριση με τους προηγούμενους και την πορεία της μπάντας, δείχνει πόσο πραγματικά κατανοείς αυτό που κάνουμε. Εύχομαι να είστε όλοι καλά, να δημιουργείτε, να εκφράζεστε και να κάνετε πράγματα που αγαπάτε, ακόμα κι αν πάνε κόντρα στο ρεύμα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τα λέμε σύντομα στον δρόμο. Να προσέχετε και να συνεχίζετε να στηρίζετε τη μουσική που σας μιλάει στην ψυχή.

Οι 1000mods εμφανίζονται ζωντανά την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στο Principal Club της Θεσσαλονίκης και το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου στο Floyd Live Music Venue της Αθήνας.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.