Οι Muse μας έδειξαν ότι είναι πλέον η μεγαλύτερη rock μπάντα στον κόσμο

Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι σε καμία περίπτωση κριτική συναυλίας. Σε καμία περίπτωση. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να είμαι αντικειμενικός με τους Muse αφού είναι η μοναδική μπάντα που έκανε πριν από έξι χρόνια να πάρω τη βαλιτσούλα και να πάω στο εξωτερικό για να τους δω. Ήταν η μία από τις δύο εμφανίσεις τους το 2010 στο Γουέμπλεϊ.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Και τολμώ να πω μετά την παρουσία τους στην Πλατεία Νερού το βράδυ του Σαββάτου ότι είναι μία κλάση πάνω σε σχέση με τότε. Δεν συζητώ καν για την εμφάνιση τους πριν από εννιά χρόνια στη Μαλακάσα. Τότε ήταν τα πρώτα τους βήματα ως μεγάλη stadium rock μπάντα, τώρα είναι η μεγαλύτερη stadium rock μπάντα στον πλανήτη.

Σίγουρα, υπάρχουν μπάντες που έχουν στη διάθεση τους καλύτερα άλμπουμ, που μπορεί να έχουν καλύτερους μουσικούς, που μπορεί να κάνουν τέχνη και άλλα τέτοια ωραία.

Καμία από αυτές τις μπάντες όμως δεν είναι Muse. Και το σύνολο της εμφάνισης τους στον ευρύτερο rock χώρο συγκρίνεται πλέον μόνο με τους AC/DC και τους Metallica.

Όποιος έχει αντίθετη άποψη και έχει σκοπό να αρχίσει τα μπινελίκια, τότε δεν ήταν το βράδυ του Σαββάτου στην Πλατεία Νερού. Και η επαφή που έχεις με τους Muse είναι μέσα από τα χιτάκια της μπάντας που παίζουν στο ραδιόφωνο.

Καμία επαφή δηλαδή.

Ειλικρινά δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα για τη διοργάνωση για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου. Οπότε το να γκρίνιαζα που  ένα συγκρότημα όπως οι Muse έρχεται δίπλα στο σπίτι μου θα ήταν αμαρτία. Φαντάζομαι ότι όποιος πήγε με το αυτοκίνητο και πάρκαρε εκεί θα την πάτησε μετά. Το δρομάκι των Village που αποτελεί αν δεν κάνω λάθος τη μοναδική έξοδο αυτοκινήτων πήζει όταν τελειώνει ταινία. Όποτε φαντάζομαι τον χαμό που θα έγινε μετά τη λήξη της συναυλίας. Είδα επίσης εκατοντάδες κόσμου να στριμώχνεται στο τραμ. Αυτό ναι ήταν ταλαιπωρία.

Ο δεύτερος λόγος που δεν μπορώ να γκρινιάξω  είναι ότι με το που μπήκα στον χώρο στις 7 και κάτι στήθηκα σε ένα σημείο είκοσι μέτρα από τη σκηνή. Κουνήθηκα ελάχιστα και στοχευμένες εξόδους για μπύρα. Είχα πάρει τις μάρκες μου από νωρίς και δεν είχα κανένα απολύτως θέμα.

Μόνο για τους Muse θα σας μιλήσω λοιπόν. Η διαφορά των εμφανίσεων από χώρα σε χώρα μπορεί να κριθεί ΜΟΝΟ από τις μικρές αλλαγές που κάνουν στο setlist τους.

Ήταν δεδομένο ότι εδώ θα βλέπαμε το φεστιβαλικό πρόγραμμα τους που περιλαμβάνει 18 τραγούδια και όχι αυτό που είχαν στην δική τους περιοδεία μέχρι πριν από ενάμιση μήνα που έφτανε τα 21 τραγούδια.

Έτσι λοιπόν οι 2-3 αλλαγές που κάνουν από χώρα σε χώρα ήταν και αυτές που θα έκαναν τη διαφορά.

Και μιλώντας πάντα προσωπικά και εντελώς υποκειμενικά το γεγονός ότι έβαλαν στο setlist τους του Butterflies and Hurricanes και καπάκια το Bliss ήταν αρκετό για να με φέρει στα πρόθυρα της παράκρουσης. Ήμουν προετοιμασμένος να γκρινιάξω πολύ σε περίπτωση που έπαιζαν το Undisclosed Desires αλλά το γλύτωσα και αυτό.

Οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν μπορώ να βρω τίποτα για να παραπονεθώ. Μόνο το κλασικό παράπονο απουσίας τραγουδιού από το ντεμπούτο τους. Σκέφτομαι όμως τώρα ότι αν μετά το Bliss πέταγαν στο καπάκι κανένα Sunburn πιθανότατα θα έφευγα από τούτο τον μάταιο κόσμο και θα ήταν κρίμα γιατί νομίζω ότι έχω 2-3 καλά χρόνια ακόμα μπροστά μου.

Πέρασα καλά λοιπόν. Πέρασα πολύ καλά. Είδα τη μπάντα που παρακολουθώ από το ντεμπούτο της πριν από 17 χρόνια να έχει φτάσει τόσο ψηλά που δύσκολα πας παραπάνω. Είδα γύρω μου κόσμο χαρούμενο να τραγουδάει με την ψυχή του, είδα χαρούμενες φάτσες, είδα συναισθήματα που δεν τα συναντάς συχνά στις μέρες που ζούμε.

Όσοι ήμασταν εκεί θα έχουμε να το θυμόμαστε και να το λέμε και ελπίζω η επόμενη φορά να μην αργήσει τόσο. Και να είναι σε γήπεδο.

Μέχρι τότε κρατάμε τις αναμνήσεις…