Γράφει ο Χρήστος Κασσός: Η εκδοχή του Zack Snyder για το Justice League βρίσκεται πλέον στις ζωές μας και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να μην έχει ειπωθεί για αυτό. Τα γεγονότα που αφορούν την δημιουργία της ταινίας του 2017 είναι λίγο πολύ γνωστά, οπότε δεν θα αναλωθούμε στο να τα επαναλάβουμε μία ακόμα φορά.
Βλέποντας και τις τέσσερις ώρες του Justice League: Snyder’s Cut χωρίς καμία διακοπή, δύο ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα. Ενθουσιασμός και επιθυμία για περισσότερο. Όχι, η ταινία δεν είναι αριστούργημα, έχει χτυπητές ατέλειες που όμως τις παρακάμπτεις πολύ εύκολα γνωρίζοντας το πως κατέληξε αυτή τελικά στις οθόνες μας.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα να συγκρίνουμε την απαράδεκτη πρώτη ταινία με την εκδοχή του Snyder, αλλά μπορούμε να θέσουμε το εξής ερώτημα: από τη στιγμή που είχαν ολοκληρωθεί όλα τα γυρίσματα από τον Snyder, γιατί χρησιμοποιήθηκε τελικά ελάχιστο υλικό και κρίθηκε επιτακτική η ανάγκη για reshoots;
Ο Zack Snyder λοιπόν προσέφερε το πλήρες όραμά του σε ένα κοινό που τον στήριξε, έδωσε μεγάλη μάχη και άσκησε πίεση ώστε να πραγματοποιηθεί. Σε δεύτερη ανάγνωση, χτύπησε ένα τεράστιο καμπανάκι στα στούντιο και τους παραγωγούς που επεμβαίνουν στο έργο του εκάστοτε δημιουργού και ακολουθούν τις ίδιες μανιέρες τυφλά. Δεν ενοχλεί η μεγάλη διάρκεια μίας ταινίας, δεν υπάρχει πρόβλημα αν η αναλογία είναι 4:3 , κανέναν δεν προβληματίζει η απουσία επιτηδευμένου χιούμορ, σε μια υπερηρωική ταινία δεν θέλουμε μόνο κλωτσομπουνίδια και ευφάνταστους τρόπους μάχης αλλά και χτίσιμο χαρακτήρων και κινήτρων.
Το νέο Justice League χάνει αρκετά σε ότι αφορά τα εφέ και το CGI, το οποίο θα μπορούσε είναι εμφανώς καλύτερο, αλλά η έλλειψη μπάτζετ ήταν σημαντικός παράγοντας για το αποτέλεσμα που πήραμε. Το παράδοξο είναι ότι δεν ενοχλεί καθόλου και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η ιστορία είναι τόσο καλά δομημένη , με εξαιρετικό καδράρισμα και ατμόσφαιρα, που λίγο απασχολεί αν φαίνεται ξεκάθαρα το green screen ή το ψηφιακό εφέ.
Τι διαφορετικό όμως πήραμε από την νέα εκδοχή του Justice League; Πολλά. Καταρχάς είδαμε μία ταινία που μας εξηγεί τα κίνητρα του Steppenwolf , μαθαίνουμε πως υπάρχει και η μεγαλύτερη απειλή του Darkseid , καθώς επίσης κατανοούμε πλήρως τι είναι τα Motherboxes.
Τα μέλη της Justice League έχουν επιτέλους τον χτίσιμο χαρακτήρα που χρειάζονταν (μιας και δεν είχαμε καν solo ταινίες τότε για κάποιους από αυτούς) ενώ παίρνουμε περισσότερο Jeremy Irons στο ρόλο του Alfred. Ο Cyborg πλέον έχει τον μεγαλύτερο ρόλο για τον οποίο προορίζονταν, ενώ και ο Flash έχει περισσότερο screen time παραμένοντας ως το βασικό comic relief, αλλά πλήρως προσαρμοσμένο στον χαρακτήρα και το ύφος της ταινίας.
Η γενικότερη ατμόσφαιρα, είναι σκοτεινή, δημιουργεί αγωνία και έντονο συναίσθημα, ενώ η extra σκηνή που γυρίστηκε – γνωστή ως Knightmare- με την επιστροφή του Jared Leto ως Joker, μοιάζει περιττή αλλά είναι εξαιρετική τεχνικά ενώ παράλληλα δείχνει τις προοπτικές που υπήρχαν (ή υπάρχουν) για κάτι -μελλοντικά- μεγαλειώδες.
Πάραυτα είδαμε και μία μεγάλη ευκαιρία για το DC universe να χάνεται (μάλλον). O Snyder έχτισε το Justice League ώστε να βλέπεται μια χαρά σαν μεμονωμένη ταινία, αλλά παράλληλα θα άνοιγε το δρόμο για ένα ολοκληρωμένο σύμπαν. Για αρχή , με βάση αυτά που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, θα ακολουθούσαν δύο ακόμη ταινίες Justice League με τα κεντρικά σενάρια τους να υπόσχονταν κάτι πραγματικά διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εδώ και περίπου μία 10ετία.
Η ταινία (ή ταινίες) Batman με τον Ben Affleck στο τιμόνι φαίνεται πως θα επαναπροσδιόριζαν τον ήρωα και θα μας έδιναν κάτι εξαιρετικό, μιας και ο Affleck έχει δώσει πλέον τα διαπιστευτήρια του ως σκηνοθέτης, αλλά τελικά και ως Bruce Wayne/Batman. Η Wonder Woman λογικά δεν θα είχε την απαράδεκτη συνέχεια της, ενώ θα υπήρχε και νέα προσέγγιση σε ότι αφορά τον Aquaman αλλά και τον Flash.
Αυτό που μένει να δούμε αν τελικά η DC, απαλλαγμένη από το κυνήγι αντιγραφής του πετυχημένου MCU, θα κάνει στροφή στα πλάνα της και θα δώσει στον Snyder την ευκαιρία να ολοκληρώσει ότι ξεκίνησε, έχοντας ως ανεξάρτητες ταινίες το Joker του Todd Phillips και τα Batman του Matt Reeves.