Νοσφεράτου: Το σκοτάδι επέστρεψε. Και είναι υπέροχο…

Ο Νίκος Ράλλης είδε το Νοσφεράτου, θαμπώθηκε από το… σκοτάδι του και εξηγεί γιατί η νέα ταινία του Robert Eggers είναι ήδη κλασική στο είδος του horror.

Το 2024 ήταν μία εξαιρετική  χρονιά για τη σκοτεινή γωνιά του κινηματογράφου, που ονομάζεται horror movies. Κυκλοφόρησαν μερικές από τις καλύτερες ταινίες του είδους, που έχουμε δει τα τελευταία -πολλά- χρόνια και αρκετοί είναι εκείνοι, που… φωνάζουν πια ότι αυτό πρέπει, επιτέλους, να αποτυπωθεί και στα Όσκαρ, τα οποία παραδοσιακά με τον τρόμο δεν τα πάνε καλά. Αυτή η χρονιά, λοιπόν, η… σκοτεινή,  που έφυγε, έκλεισε -ή ξεκίνησε η νέα αν προτιμάτε- όπως ακριβώς έπρεπε. Με ένα τρομακτικό αριστούργημα! Διότι τέτοιο είναι το Νοσφεράτου του καταπληκτικού Robert Eggers.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν ακολουθούν spoiler!

Η ταινία-ορόσημο του θρυλικού F.W. Murnau, πάνω στην οποία βασίζεται η νέα δουλειά του 41χρονου Eggers, κυκλοφόρησε το 1922. Ακόμη και σήμερα να τη δει κανείς -και γνώμη μου είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ να τη δεις πριν βγάλεις εισιτήριο για τη σύγχρονη εκδοχή της- θα καταλάβει αμέσως γιατί θεωρείται μία από τις θεμελιώδεις ταινίες του κινηματογράφου των βρικολάκων.

Η εκδοχή του Robert Eggers κυκλοφόρησε με την υπόσχεση -από τον ίδιο τον δημιουργό- να τιμήσει και να αναδείξει την κληρονομιά αυτού του εμβληματικού αριστουργήματος των ταινιών τρόμου. Σε μια εποχή, λοιπόν, που τα ριμέικ συχνά δεν εκπληρώνουν τις προσδοκίες, το Νοσφεράτου ξεχωρίζει ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς ένα κλασικό έργο μπορεί να επαναπροσδιοριστεί με σεβασμό, δημιουργικότητα και σύγχρονη αντίληψη.

Ο Robert Eggers, γνωστός για την προσοχή του στην ιστορική ακρίβεια και την ατμοσφαιρική αφήγηση, αποδεικνύεται ο ιδανικός σκηνοθέτης για ένα τόσο σημαντικό έργο. Τα προηγούμενα έργα του, όπως το The Witch και το The Lighthouse, έχουν (απο)δείξει την ικανότητά του στο να δημιουργεί συναρπαστικούς κόσμους. Στο Νοσφεράτου, ο Eggers συνδυάζει μοναδικά το στιλ του με την τρομακτική ουσία του αρχικού έργου, δημιουργώντας μια ταινία, που είναι τόσο αφιέρωμα όσο και μια φρέσκια εκδοχή.

Ένα από τα καλύτερα στοιχεία του Νοσφεράτου είναι η επιλογή του Bill Skarsgård ως Κόμη Όρλοκ. Ο Skarsgård, που έχει ήδη εδραιώσει τη θέση του στην ιστορία του τρόμου ως Πενιγουάιζ στο It, μας χαρίζει μια ερμηνεία, που είναι απλά συγκλονιστική! Η απεικόνισή του Όρλοκ είναι τρομακτική, πολυεπίπεδη και βαθιά ελκυστική, αποτυπώνοντας την κακόβουλη ουσία του χαρακτήρα, ενώ προσθέτει και μια νέα διάσταση στον ρόλο.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Nicholas Hoult, Lily-Rose Depp (κόρη του Johnny) και Willem Dafoe, προσθέτουν περαιτέρω βάθος στην ταινία με ερμηνείες, που είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένες όσο και θεματικά πλούσιες. Ο Dafoe, δε, φέρνει μια αίσθηση σοβαρότητας και πολυπλοκότητας στην ιστορία.

Το Νοσφεράτου του Eggers είναι μια οπτική πανδαισία, χρησιμοποιώντας τις έντονες αντιθέσεις, τις υπερβολικές μορφές και τα σουρεαλιστικά τοπία του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ενώ ενσωματώνει σύγχρονες κινηματογραφικές τεχνικές.

Η χρήση του φωτός και της σκιάς στην ταινία, μαζί με τα όμορφα σκηνικά, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα, που είναι τόσο σκοτεινή και τόσο γοητευτική ταυτόχρονα. Τόσο τρομακτικά όμορφη!

Συμπερασματικά, το Νοσφεράτου είναι ένας θρίαμβος του κινηματογράφου, που αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να αποτίσει φόρο τιμής σε ένα κλασικό έργο, φέρνοντας, παράλληλα, κάτι νέο και συναρπαστικό. Η όραση του Robert Eggers σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες και την ατμόσφαιρα καθιστούν αυτή την ταινία έναν άξιο διάδοχο του αρχικού αριστουργήματος του Murnau. Μια ταινία ήδη κορυφαία στο είδος του τρόμου. Και ήδη κλασική.