O Guillermo del Toro λέει ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία θέασης μίας ταινίας στον κινημαγράφο

Μετά το τεράστιο νέο ότι η Netflix εξαγοράζει τη Warner Bros. σε μια συμφωνία ύψους 82,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, και με τους φόβους να φουντώνουν για το πώς αυτό θα επηρεάσει τη βιομηχανία και το μέλλον των κινηματογράφων, ο Guillermo del Toro δήλωσε ότι «δεν υπάρχει υποκατάστατο» για την εμπειρία της μεγάλης οθόνης.

«Μην μπερδεύεστε: τα παραμύθια και οι ιστορίες τρόμου είναι παραβολές. Μιλούν για πράγματα που δεν μπορούμε να ονομάσουμε. Αυτή είναι η δύναμη τους. Μιλούν για όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, όπως ένα τραγούδι που σε αγγίζει παρόλο που οι στίχοι και η μουσική δεν έχουν λογική. Αυτή είναι η δύναμη του κινηματογράφου. Και το όμορφο είναι ότι εδώ βλέπεις μια μεγάλη οθόνη που δείχνει μεγάλες ιδέες. Για όσους το βλέπουν στο κινητό… χρειάζονται 38.000 από αυτά τα μικρά πραγματάκια για να φτιάξεις μια οθόνη» είπε.

«Δεν υπάρχει υποκατάστατο. Είμαι πολύ χαρούμενος που είστε εδώ. Φυσικά, μπορείτε να το δείτε και στο σπίτι, και πιθανότατα το φαγητό θα είναι καλύτερο, αλλά εδώ θα ζήσετε αυτή την εμπειρία όλοι μαζί» είπε ο ο Guillermo del Toro μιλώντας φυσικά για τη νέα του ταινία, το Frankenstein, που μετά από ένα πολύ σύντομο πέρασμα από τους κινηματογράφους προβάλλεται πλέον από το Netflix. 

Συνέχισε τονίζοντας πόσο ανθρώπινη είναι η δημιουργία της ταινίας: «Δημιουργήσαμε το ύφασμα. Τα υφάσματα στους βασικούς χαρακτήρες δεν τα αγοράσαμε από μαγαζί. Τα φτιάξαμε, τα υφάναμε, τα τυπώσαμε, τα παλαιώσαμε, τα βάψαμε. Τα κεντήματα στα πέπλα έγιναν στο χέρι. Κάθε πέπλο είναι κεντημένο στο χέρι… Όλα έγιναν για να νιώσετε ότι βλέπετε κάτι που δημιουργήθηκε θεματικά και καλλιτεχνικά από μια ομάδα ανθρώπων».

«Δεν προσπαθούμε να κάνουμε eye candy, αλλά eye protein» είπε γελώντας.

Ο Del Toro αποκάλυψε ότι βλέποντας το Frankenstein του James Whale (1931) ένιωσε «σαν να τον χτύπησε ο Θεός». Όπως είπε: «Επιτέλους κατάλαβα τι σημαίνει θρησκεία μετά από τόσα χρόνια ως Καθολικός, το πλάσμα του Frankenstein είχε νόημα για μένα».

Παρομοίασε το συναίσθημα της ολοκλήρωσης της ταινίας, ενός έργου που για εκείνον συμβολίζει ολόκληρη τη διαδρομή του, με κάτι σαν επιλόχειο κατάθλιψη. «Νιώθω σαν εκείνα τα ψάρια που αφήνουν τα αυγά τους και μετά πεθαίνουν» είπε γελώντας. «Τώρα, τι στο καλό κάνω; Αλλά δεν είναι κακό. Η επιλόχειος κατάθλιψη συμβαίνει… Όλες οι ταινίες μου με οδήγησαν εδώ. Αν ξέρετε τις δουλειές μου, Shape of Water, Cronos, Devil’s Backbone, Pan’s Labyrinth, όλες ήταν προετοιμασία για αυτή την ταινία με πολλούς τρόπους».