Μόνο στον Νονό και το Game of Thrones συμβαίνουν αυτά…
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Τώρα που ο τέταρτος κύκλος του Game of Thrones ολοκληρώθηκε, δύο πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Να πέσουμε σε κατάθλιψη μέχρι να περάσει ένας χρόνος και να ξεκινήσει ο πέμπτος και να μιλήσουμε –επιτέλους- σαν άντρες για όσα είδαμε.
Λοιπόν κύριοι ή όπως αλλιώς προτιμάτε να σας αποκαλούν, το ξεκαθαρίζουμε από τώρα. Στις επόμενες γραμμές ελλοχεύει σοβαρός κίνδυνος να υπάρξουν spoilers. Ενδεχομένως για το Game of Thrones και με απόλυτη βεβαιότητα για τον Νονό. Κι εντάξει, για τη σειρά του George R.R. Martin –ειδικά εν μέσω Μουντιάλ- έχετε μια δικαιολογία αν δεν το είδατε ακόμη. Όσο για το αριστούργημα του Κόπολα, τι να πω… Σας υπενθυμίζω πως γυρίστηκε το 1972 και το διάστημα των 42 ετών που έχει περάσει από τότε μάλλον θεωρείται αρκετό για να μπορέσει να ανοίξει ο «φάκελος» και να μιλήσουμε γι΄αυτό και στερεί το δικαίωμα οποιουδήποτε να μιλήσει για spoilerιές.
Ξεκινώ με δύο εξομολογήσεις τόσο βαθιές που ούτε σε παππά δεν έχω αποκαλύψει. Πρώτον, ανήκω σ’ εκείνη τη φυλή των ανθρώπων που γνωρίζουν τους διαλόγους του «Godfather» απ’ έξω, ενδεικτικό του κομματιού που κατέχει στην κουλτούρα μου και στοιχείο αρκετό προκειμένου να με κατατάξει στη φυλή των “καμένων” και δεύτερον, διατηρώ μια έμφυτη απέχθεια προς τις τηλεοπτικές σειρές. Τουλάχιστον όσες προβάλλονται δίχως να έχουν ολοκληρωθεί. Δεν μπορώ να περιμένω ρε παιδί μου κάθε βδομάδα, τι να λέμε τώρα. Ούτε να ικανοποιώ τα πάθη μου με δόσεις. Κανενός είδους δόσεις.
Προσπερνώ σβέλτα εκείνους που έμειναν ανικανοποίητοι από το τέλος του 4ου κύκλου. Για την ακρίβεια, τους προσπερνώ κοιτάζοντάς τους με μια κάποια μελαγχολία αφού δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν το μεγαλείο αυτού του επεισοδίου. Ενός μεγαλείου που μπορεί να συγκριθεί –ακόμη κι αν κάτι τέτοιο αγγίζει ή μάλλον ξεπερνά τα όρια της ιεροσυλίας- μόνο με τα τελευταία λεπτά του Νονού, δανειζόμενο στοιχεία και από τις άλλες δύο ταινίες της τριλογίας. Εκεί όπου ο Μάικλ Κορλεόνε –έστω και μέσω τρίτων- κλείνει λογαριασμούς και παρτίδες με ανθρώπους και παρελθόν.
Μέσα σε μερικά λεπτά, ο παλιός Κορλεόνε είναι ουσιαστικά νεκρός. Πιο νεκρός και από τα θύματά του. Ενώ το αίμα και τα κορμιά τους είναι ακόμη ζεστά, μια νέα εκδοχή του Νονού και μαζί της ο διάδοχος του… θρόνου έχει γεννηθεί. Απαλλαγμένος από τον παλιό του εαυτό, έχοντας σκοτώσει τους δικούς του δαίμονες και παράλληλα ένα κομμάτι του εαυτού του, μετατρέπεται σε τέτοιον. Και αυτό αποτελεί μια επιλογή συνειδητή. After all, it’s not personal. It’s just business…
Για να είμαστε δίκαιοι, η παραπάνω φράση δεν ταιριάζει στο σπιθολιόνταρο που ακούει στο όνομα Tyrion Lannister. Όμως, αυτός ο Νονός “τσέπης” λειτουργεί ως τέτοιος στο φινάλε της σεζόν και εκπληρώνοντας παράλληλα το οικογενειακό μοτο, ξεπληρώνει τα χρέη του. Οι δύο σκηνές με Shae και Tywin Lannister είναι άκρως συμβολικές, αφού είναι φανερό πως τα χέρια του κατευθύνονται από τις λέξεις που βγαίνουν από τα στόματα των άλλων. Και στις δύο περιπτώσεις οπλίζονται και τελικά βουτάνε στο αίμα εξ αιτίας τους. Ένα “my lion” κι δύο “whore” είναι αρκετά για να θεωρηθούν ομολογίες ενοχής και να οδηγήσουν τους υπαίτιους στο θάνατο και τους τηλεθεατές σε χειροκροτήματα γι’ αυτήν τη σπάνια και άμεση απονομή δικαιοσύνης…
Από την άλλη, ο Jon Snow θα μπορούσε εύκολα (αν του βγάλεις τις βρωμερές προβιές της Νυχτερινής Φρουράς) να είναι ο Άντι Γκαρσία στην τρίτη ταινία. Ένας μπάσταρδος, όπως ο Vincent Corleone στον Νονό III, που δεν συμπεριφέρεται ως τέτοιος και στο τέλος όλοι στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν τον ηγέτη που θα οδηγήσει την “αγία οικογένεια” στην επόμενη μέρα. Στο τελευταίο επεισόδιο του 4ου κύκλου μία και μόνη ματιά του Stannis Baratheon στο “κοράκι” είναι αρκετή για να διηγηθεί όλη την ιστορία και ίσως (δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, οπότε πρόκειται απλά για μια εικασία) όσα μένουν να συμβούν στο μέλλον.
Κινούμενοι στην ίδια λογική, είναι αδύνατο να μην παρατηρήσει κανείς τη στάση της Arya Stark που ως άλλη Κόνι Κορλεόνε αποφασίζει να απαλλαγεί από πάσης φύσεως προστάτες (μη βαράτε, τις βλέπω κι εγώ τις διαφορές στους δύο χαρακτήρες. Δεν είμαι ηλίθιος, τουλάχιστον όχι τόσο όσο δείχνω) και να επιστρέψει σε αυτό που με βάση τις δεδομένες συνθήκες μπορεί να αποκαλέσει “σπίτι” και στο μοναδικό άνθρωπο που εμπιστεύεται.
Οι συμβολισμοί και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ, σε αντίθεση με το κείμενο που διαβάζετε που ολοκληρώνεται μετά από μερικές γραμμές. Η προσήλωση του Martin στο να δημιουργήσει χαρακτήρες οι οποίοι παραμένουν συνεπείς παρά το γεγονός πως αέναα σμιλεύονται από τα γεγονότα είναι αναμφίβολα σημαντικό συστατικό της επιτυχίας του Game of Thrones. Και είναι ένα στοιχείο που δεν το συναντάς συχνά σε σειρές. Γι’ αυτό και οι περισσότερες σταματούν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον μετά τον 3ο-4ο κύκλο όταν η συνήθεια είναι ο μόνος λόγος που σε οδηγεί στο να δεις το επόμενο επεισόδιο.
Στο GOT δεν ισχύει αυτό και πιθανότατα η επιρροή αριστουργημάτων όπως ο Νονός να έπαιξαν το ρόλο τους. Προσοχή! Μιλάμε για επίδραση, όχι αντιγραφή. Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν αποκαλεί το συγγραφέα των βιβλίων Φοίβο και την ταινία του Κόπολα ανατολίτικο αμανέ για να εγείρεται ζήτημα ξεπατικωτούρας.
Υ.Γ Μην τολμήσετε να πεθάνετε αν δεν κάτσετε να δείτε το Wire…
