Μην πυροβολείτε τον Μπεν Άφλεκ (ακόμα)

Όταν μάθαμε πριν από περίπου ένα μήνα, ότι σε δύο χρόνια θα δούμε ταινία στην οποία θα μοιράζονται την οθόνη ο Σούπερμαν με τον Μπάτμαν, οι σκέψεις που πρέπει να κάναμε οι περισσότεροι ήταν δύο.

Η πρώτη ήταν «Καλή φάση».

Και η δεύτερη ήταν «Πως θα πείσουν τον Κρίστιαν Μπέιλ να συνεχίσει στον ρόλο του Μπάτμαν».

Και την ώρα που είχαμε αρχίσει να φτιάχνουμε ωραίες θεωρίες για την ταινία και τα πρώτα δημοσιεύματα για προσέγγιση προς τον Κρίστιαν Μπέιλ, είχαν κάνει την εμφάνιση τους, ένα μικρό κουτί τυλιγμένο με μια χρωματιστή κορδέλα, έφτασε στην πόρτα μας.

Το πήραμε στα χέρια μας με περιέργεια, το κουνήσαμε για να δούμε αν έχει μέσα βόμβα και στη συνέχεια το ανοίξαμε. Και τότε έσκασε στα μούτρα μας ο Μπεν Αφλεκ.

Ο Μπεν Άφλεκ στο ρόλο του Μπάτμαν.

Και η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος υποδέχτηκε την είδηση, με τον τρόπο που θα υποδεχόταν την είδηση ότι ο Ζακ Γαλιφιανάκης θα είναι ο νέος Γκάνταλφ.

Ξέρω ξέρω αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, αλλά όποιος πει ότι περίμενε τέτοια εξέλιξη στο θέμα Μπάτμαν θα είναι ψεύτης.

Οπότε αφού το πάρουμε απόφαση, ότι αυτό είναι το γεγονός και δεν αλλάζει με τίποτα, πρέπει με κάποιο τρόπο να το αποδεχτούμε. Αφήνουμε απ’ έξω αυτούς που θα πουν «εγώ δεν την βλέπω την ταινία μόνο και μόνο επειδή θα παίζει ο Άφλεκ» και συνεχίζουμε εμείς οι πιο δεκτικοί.

Γιατί μεταξύ μας τώρα, ο Αφλεκ δεν είναι πλέον ο ίδιος ηθοποιός που έπαιζε στο Daredevil και στο Gigli. Οι περισσότεροι, για να κατακρίνουν αυτή την επιλογή θυμούνται αυτές τις δύο ταινίες και ξεχνάνε ότι τα τελευταία χρόνια ο Μπεν Αφλεκ κατάφερε με τις σκηνοθετικές απόπειρες του και με τις παρουσίες του στην οθόνη να αντιστρέψει 180 μοίρες το κλίμα γι αυτόν.

Το Town ήταν ταινιάρα, το Argo πήρε το όσκαρ καλύτερης ταινίας (όχι ότι μας λέει κάτι αυτό, όταν το ίδιο αγαλματάκι έχει και ο Ερωτευμένος Σαίξπηρ) και γενικά δείχνει ότι είναι σε καλό δρόμο.

Πως όμως μπορούμε να δεχτούμε αυτή την απόφαση, όταν οι τρεις ταινίες του Νόλαν που είναι κάτι περισσότερο από φρέσκες στο κεφάλι μας, καθόρισαν μια ολόκληρη κινηματογραφική γενιά (για το είδος τους τουλάχιστον).

Μπορούμε να την δεχτούμε αν πάρουμε απόφαση, ότι το σύμπαν που έφτιαξε ο Νόλαν τελείωσε. Το έχει πει ο ίδιος, το έχει πει ο Κρίστιαν Μπέιλ και όχι μία φορά αλλά πολλές.

Θα θέλαμε να συνεχιστεί, ναι. Αλλά έλα που δεν γίνεται. Οπότε πάμε παρακάτω.

Πολλοί φοβούνται ότι ο Μπάτμαν θα επιστρέψει σε επίπεδα  Τζορτζ Κλούνεϊ, τότε δηλαδή που χάσαμε κάθε ελπίδα με την ανεκδιήγητη ταινία του Τζοελ Σουμάχερ, αλλά νομίζω ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μακρινό, αφού η παρουσία του Σνάιντερ στην σκηνοθετική καρέκλα και του ίδιου του Νόλαν στην παραγωγή, εγγυάται ένα μίνιμουμ ποιότητας.

Από εκεί και πέρα και προσπαθώντας να βρούμε ελαφρυντικά, ο Μπεν Αφλεκ έχει στο ρεπερτόριο του τον Μπρους Γουέιν. Έχει το παράστημα, έχει την παρουσία, μπορεί να τα καταφέρει.

Ας υπολογίσουμε επίσης ότι ο Μπατμαν που θα δούμε σε αυτή τη την ταινία δεν θα έχει σχεδόν καμία σχέση με αυτόν του Dark Knight. Υποτίθεται ότι θα είναι αρκετά χρόνια μεγαλύτερος, ταλαιπωρημένος και σε διαφορετική εντελώς φάση.

Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι ο Μπεν Αφλεκ θα περάσει κάποιου είδους μεταμόρφωση για τις ανάγκες του ρόλου και δεν θα δούμε απλά αυτό τον ψηλό τύπο με τα μούσια που παίζει στο Argo φορώντας απλά τη στολή του Μπάτμαν.

Το άλλο στοιχείο είναι ότι η ταινία δεν ανήκει στον Μπατμαν. Δεν είναι μόνος του το κεντρικό πρόσωπο αλλά θα παίξει τεράστιο ρόλο ο Χένρι Κάβιλ ως Σούπερμαν και η χημεία που θα αναπτύξει με τον Άφλεκ.

Όλα αυτά τα λέμε απλά για να απαλύνουμε τον πόνο και να μην πέσουμε σε κατάθλιψη. Και αφού το πρώτο σοκ πέρασε ας ελπίσουμε όλοι για το καλύτερο.