Ας μιλήσουμε για το φινάλε του True Detective

Η αναπόφευκτη στιγμή που θα λέγαμε αντίο στο True Detective ήρθε και πέρασε. Η σειρά που μέσα σε δύο μήνες κατάφερε να μας κερδίσει, να μας ιντριγκάρει, να μας βάλει να σκεφτούμε ένα εκατομμύριο θεωρίες, ολοκληρώθηκε και είπαμε αντίο στον Rust Cohle και τον Marty Hart. Δικαιώθηκαν οι προσδοκίες μας; Αυτό θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε.

Αν δεν έχετε δει το φινάλε, σταματήστε να διαβάζετε ΤΩΡΑ.

Ήθελα να γράψω από το πρωί της Τρίτης, όμως λέω άστο, θα το δω και δεύτερη φορά και μετά. Και το είδα.

Ας κάνουμε μία μικρή εισαγωγή.

Το True Detective δεν χρειάστηκε παρά μόνο τρία με τέσσερα επεισόδια για να προλάβει να δημιουργήσει τόσο θόρυβο, όσο άλλες σειρές χρειάστηκαν δύο και τρεις σεζόν για να δημιουργήσουν.

Και ο λόγος ήταν απλός. Μια φαινομενικά απλή ιστορία που έχουμε δει δεκάδες φορές (ντετέκτιβ στα ίχνη serial killer) απογειώθηκε από την πένα του πρωτοεμφανιζόμενου Nick Pizzolatto που δημιούργησε μια ασύλληπτα βαριά και αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ο Μάθιου Μακόναχι υποδύθηκε έναν ρόλο που θα μείνει στην ιστορία, έχοντας τρομερή βοήθεια από τον Γούντι Χάρελσον.

Ακριβώς στα μέση της σεζόν ήρθε το περίφημο πλέον tracking shot που ακολουθεί τον Rust Cohle στο γκέτο και για 7 λεπτά μας κόβει την ανάσα, σε μία από τις καλύτερες σκηνές που έχουμε δει σε τηλεοπτική σειρά. Και σε ταινία να πείτε μαζί σας είμαι. Την άποψη μας συμμερίζεται και ο Rainn Wilson από το The Office.

[iframe]<blockquote class=”twitter-tweet” lang=”en”><p>I think the last 8 minutes of the last ep of True Detective should win the Oscar for Best Picture.</p>&mdash; RainnWilson (@rainnwilson) <a href=”https://twitter.com/rainnwilson/statuses/433623406123044864″>February 12, 2014</a></blockquote>

<script async src=”//platform.twitter.com/widgets.js” charset=”utf-8″></script>[/iframe]

Στο πέμπτο επεισόδιο ήρθε να φουντώσει η συζήτηση για τον Yellow King και την λογοτεχνική αναφορά στο ομώνυμο βιβλίο από τα τέλη του 19^ου αιώνα. Οι θεωρίες έφτασαν σε επίπεδα που δύσκολα θα προλάβαινε να καλύψει η σειρά στα τρία επεισόδια που απέμεναν, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον κόσμο να γεμίσει το internet με αυτές. Και καλά έκαναν οι άνθρωποι δηλαδή αφού μου έδωσαν υλικό διαβάσματος για πολλές ώρες.

Τελικά η εισαγωγή δεν ήταν και πολύ μικρή.

Μπαίνοντας στο φινάλε είχα στο μυαλό μου την ατάκα από το τρίτο επεισόδιο. «Ο κόσμος χρειάζεται τους κακούς. Τους χρειάζεται για να κρατάει τους υπόλοιπους κακούς έξω από την πόρτα».

Όλα όσα είδαμε στα επτά πρώτα επεισόδια, δεν μίλησαν για καμία μάχη μεταξύ καλού και κακού. Μίλησαν για  τους προσωπικούς δαίμονες δύο ανθρώπων και για τη μάχη τους με αυτούς.

Είμαι σίγουρος λοιπόν ότι οι περισσότεροι θα ήθελαν ένα φινάλε σε αυτή τη νοοτροπία…

Κάποιοι άλλοι θα ήθελαν περισσότερο από αυτό…

Και τι πήραμε στο τέλος; Αυτό…

Η εισαγωγή του τελευταίου επεισοδίου μας βάζει στην αρένα του δολοφόνου μας. Του Έρολ Τσίλντρες. Σύμφωνοι, η απεικόνιση του έχει πολλά κοινά στοιχεία με το περιβάλλον που δρούσε ο Leatherface στο Texas Chainsaw Massacre. Αμφιβάλλει όμως κάνεις ότι κάπου στον κόσμο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;

Να σας ξεκαθαρίσω κάτι. Η στροφή που έγινε στα τελευταία τρία επεισόδια και μας έφερε μπροστά σε μια πιο κοινότυπη αστυνομική ιστορία εμένα με κάλυψε απόλυτά. Ορισμένες φορές ο ρεαλιστικός δρόμος μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στη φρίκη από ότι ο υπερφυσικός τρόμος.

Είδαμε μια εκπληκτική απεικόνιση δύο ανθρώπων, 17 χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση μαζί τους και είδαμε τα σημάδια που άφησαν πάνω τους οι δυσβάσταχτες αλλαγές στη ζωή τους. Ο Rust Cohle και ο Marty Hart που έφτασαν στην Carcosa δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν επιδρομή στη φάρμα του Ρέτζι Λεντού.

Σε όλους μας είχε περάσει από το μυαλό ότι δύσκολα θα τη βγάλουν καθαρή και οι δύο πρωταγωνιστές μας στο φινάλε. Και ναι ο θάνατος του Rust μετά από ένα τέτοιο ταξίδι στην «άβυσσο» ίσως να έμοιαζε λυτρωτική. Και θα μπορούσε να έρθει εδώ…

Όμως τελικά, ίσως η επιβίωση του να ήταν χειρότερη για τον χαρακτήρα, που θα έπρεπε να ζήσει με το βάρος των όσων είδε με τα μάτια του.

Η κόλαση πολλές φορές δεν είναι μια απλά τρομακτική ιστορία, αλλά βρίσκεται τριγύρω μας. Και όταν μπούμε σε αυτή, στην πραγματική κόλαση, όπως αυτή της Carcosa, ο θάνατος ίσως να είναι αυτός που θα φέρει τη λύση. Θα είναι όμως η εύκολη λύση.

Η δύσκολη λύση είναι να έχεις να αντιμετωπίσεις τη συνέχεια της ζωής μετά από όλα αυτά. Και μόνο το γεγονός ότι ακόμα κι αν είσαι ο πιο μηδενιστής άνθρωπος στον κόσμο (όπως ο Rust Cohle), στο τέλος μπορείς να δεις φως μέσα στο σκοτάδι, είναι κάτι μικρό, αλλά ταυτόχρονα θριαμβευτικό…

Το True Detective δεν μπορώ να το κρίνω ως κάθε επεισόδιο ξεχωριστά. Το κρίνω ως συνολικό αποτέλεσμα και ως κάτι που δύσκολα θα ξεπεραστεί από οτιδήποτε, τα επόμενα χρόνια. Ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό στις σεζόν που θα έρθουν, με άλλους πρωταγωνιστές και άλλες ιστορίες φυσικά. Καταλαβαίνω τις φωνές για το φινάλε και το τελικό αποτέλεσμα. Αυτές έρχονται όμως, μόνο όταν κάτι είναι τόσο επιτυχημένο και καλλιτεχνικά άρτιο. Και διαφορετικό να ήταν το φινάλε, πάλι θα υπήρχαν φωνές για κάτι άλλο.

Όσοι μπήκαμε από την αρχή στο ταξίδι νομίζω το απολαύσαμε. Και αυτό είναι που μετράει πάντα. Το βίντεο που ακολουθεί συνοψίζει και τα όσα διαβάσατε και τα συναισθήματα που αυτή η σειρά δημιούργησε…

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/08CddEWzYnQ” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]