Μια ιστορία για τα γενέθλια του Rock is Dead

Μου φαίνεται απίστευτο το πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος με το Rock is Dead στη ζωή μας, παρότι εγώ ανήκω στο δυναμικό του μόνο 4 περίπου μήνες.

Και αυτό ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, την αλήθεια πίσω από αυτή τη συνεργασία, η οποία ήρθε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου και θα την αποκαλύψω όπως ακριβώς έγινε.

Ήταν ένα κρύο απόγευμα του περασμένου Δεκέμβρη και ενώ ετοίμαζα το σακίδιο μου με όλα τα απαραίτητα πολεμοφόδια για το ταξίδι μου, χτύπησε το τηλέφωνο.

Ο εικοσαψήφιος αριθμός που έβγαζε η αναγνώριση κλήσης με έκανε να πιστέψω πως κάτι περίεργο “παίζεται”. Ακολουθεί αυτούσιος ο διάλογος:

-Ναι;
-Αγορίνα σε θέλω στο Rock is Dead,γεια…
-‘Οπα όπα κάτσε ρε Θανάση, ρώτα πρώτα ένα “τί κάνεις, είσαι καλά;”
-Δεν με ενδιαφέρει αυτό…
-Οκ απλά ετοιμάζομαι να φύγω για αποστολή στη ζούγκλα του Αμαζονίου, με περιμένουν στη βάση μου…
-Κατάλαβα, ακόμα ψυχολογικά πολλά ε;
-Πιο πολλά από ποτέ άσε…
-Δεν με ενδιαφέρει, καλώς ήρθες στο Rock is Dead, αύριο θα περάσεις από τελετή μύησης και θα σου δώσουμε δώρο και μία κούκου-ρούκου.

Έκλεισε η γραμμή και παράλληλα έκλεισε για μένα και ο κύκλος της περιπλάνησης στις ζούγκλες. Αυτή η αναθεματισμένη κούκου-ρούκου που μου τάξανε με έκανε να πειστώ και να είμαι εδώ. Μια κούκου-ρούκου που ακόμα δεν έχω πάρει.

Δεν θέλω να καταπιαστώ με κλισέ, του τύπου το Rock is Dead είναι μια οικογένεια, μια αγκαλία και μια γροθιά, γιατί δεν είναι. Το εναλλακτικό και το τελείως open minded στυλ του site το κάνει να είναι αυτό που είναι, είτε σε κάποιους αρέσει, είτε όχι.

Νομίζω πως όλα συνοψίζονται σε μια έκφραση που διάβασα κάπου που δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ: “Έχω την εντύπωση επίσης ότι δεν υπάρχει site σαν και το δικό μας. Με ό,τι καλό και ό,τι κακό μπορεί να σημαίνει αυτό.”

Χρόνια μας πολλά λοιπόν!

*Η ιστορία και ο διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινοί.