Metallica-Hardwired to… self-destruct: Μία μεγάλη νίκη και ένας παραλίγο θρίαμβος

Πέρασαν πολλές μέρες για να μπορέσω να αποτυπώσω πλήρως τις σκέψεις μου για το νέο άλμπουμ των Metallica. Αν και μετά τις πρώτες δύο ακροάσεις και το αρχικό κείμενο είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω με 2-3 ακόμα κείμενα που θα κατέγραφαν το πώς εξελίχθηκε το άλμπουμ μέσα στο κεφάλι μου, προτίμησα να καταλήξω κάπου πρώτα για να μη σας παρασύρω σε έναν λαβύρινθο σκέψεων που δεν είχαν ουσιαστική κατάληξη.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Νομίζω όμως ότι τώρα που πέρασαν οι μέρες και πλέον όλοι μας έχουμε περάσει ώρες ατελείωτες με το Hardwired… to self-destruct μπορούμε να φτάσουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα μακριά από τον αρχικό υπερβολικό ενθουσιασμό (για κάποιους) ή την γκρίνια (για κάποιους άλλους).

Και νομίζω ότι μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Αυτό το άλμπουμ είναι καλό. Πολύ καλό. Και μας εξέπληξε με δύο διαφορετικούς τρόπους. Πρώτον δεν είναι αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε ξέροντας ότι οι Metallica κυκλοφορούν νέο άλμπουμ (και πριν βγουν τα πρώτα single) και δεύτερον είναι κάτι άλλο από αυτό που μας είχαν κάνει τα single να νομίζουμε.

Τολμώ να πω ότι η τελική μου άποψη διαμορφώθηκε μετά τον καταιγισμό των νέων βίντεο και ενώ ήδη είχα ακούσει πάρα μα πάρα πολλές φορές ήδη το άλμπουμ. Τότε είδα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου το όραμα που είχε το συγκρότημα για αυτή τη δουλειά. Και είχε όραμα. Μπορεί να τους πήρε 8 χρόνια, αλλά πλέον νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο, αφού δεν μπήκαν από υποχρέωση στο στούντιο απλά για να γράψουν κάτι, αλλά μπήκαν έχοντας δημιουργική πείνα.

Βάλτε δίπλα-δίπλα οποιοδήποτε από τα κομμάτια του νέου άλμπουμ με το Lords of Summer που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2014. Η μέρα με τη νύχτα. Εκείνο ήταν ένα τραγούδι, που έπρεπε να γραφτεί για να έχουν κάτι να παίξουν για τις συναυλίες τους.

Τι κάνει αυτό το άλμπουμ, να αφήνει πίσω του σίγουρα τα St. Anger, Death Magnetic και Re-Lοad (και από εκεί πέρα ανάλογα με την προσωπική άποψη του καθενός, κάποιο άλλο);

Νομίζω ότι είναι η πλήρης συνειδητοποίηση από μεριάς συγκροτήματος του «Αυτοί είμαστε τώρα, αυτό μπορούμε να κάνουμε».

Είναι μία μεγάλη νίκη για το συγκρότημα αυτό το άλμπουμ. Περιέχει τραγούδια που θες να τα ακούσεις ζωντανά. Περιέχει μάλιστα και 2-3 τραγούδια που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε κάθε ένα από τα πέντε πρώτα άλμπουμ τους. Για μένα αυτά τα τραγούδια είναι το Moth into Flame, Spit out the Bone και με λίγη καλή θέληση το Halo on Fire. Εσείς μπορείτε να βάλετε και κάποιο άλλο.

Μία ακόμα μεγάλη νίκη είναι το ότι επισκέπτονται σχεδόν το σύνολο του παρελθόντος τους χωρίς να ακούγονται ότι προσπαθούν να το κάνουν. Απλά αυτοί είναι.

Είναι πολύ καλό άλμπουμ. Δεν είναι το καλύτερο metal άλμπουμ της χρονιάς, αλλά παίζει ψηλά.

Και ο παραλίγο θρίαμβος που γράφω στον τίτλο; Θα τολμήσω να πω ότι αν είχαν καταφέρει να κόψουν λίγο, αν μας παρουσίαζαν μία πιο σφιχτή σε διάρκεια δουλειά με 2-3 λιγότερα τραγούδια, θα μιλούσαμε για ένα άλμπουμ που θα κοίταγε στα μάτια τις μεγάλες στιγμές της πρώτης οχταετίας τους. Παραλίγο, αλλά δεν πειράζει. Με το Hardwired… to self-destruct πήραμε πολλά περισσότερα από αυτά που είχαμε ζητήσει. Μην είμαστε λοιπόν και πλεονέκτες.

Μια σημείωση για το τέλος. Θέλει να περάσεις χρόνο μαζί του αυτό το άλμπουμ για να εκτιμήσεις κάποια πράγματα που στην αρχή σου έμοιαζαν με γενικότητες και αδιάφορες στιγμές. Θα μου πείτε στις μέρες μας ποιος μπορεί να διαθέσει τόσο χρόνο. Ε, με την ιστορία που έχουν πίσω τους οι Metallica παίρνουν το χρόνο μας με το σπαθί τους. Χρόνο και αφοσίωση που ίσως να μη δίνουμε σε άλλα συγκροτήματα.

Δεν έχει βαθμούς στο Roxx. Μόνο πρόσημο και αυτό είναι θετικό.