Μαύρος Πύργος: Μία τεράστια χαμένη ευκαιρία

Ο μαυροντυμένος άντρας έφυγε στην έρημο και ο πιστολέρο τον ακολούθησε.

Με την παραπάνω πρόταση ξεκινά ο Τελευταίος Πιστολέρο το πρώτο από τα συνολικά οκτώ βιβλία του Μαύρου Πύργου του Stephen King. Μία επική ιστορία φαντασίας που γράφτηκε σε διάστημα 30 χρόνων και έχει έκταση περίπου 5.000 λέξεων.

Περιττό να πούμε ότι η σειρά έχει φανατικούς οπαδούς που βλέπουν στον Μαύρο Πύργο ότι βλέπουν οι φανατικοί του Τόλκιν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών αλλά και αυτοί του George Martin στο A song of ice and Fire.

Ως αναγνώστης που περπάτησε πριν από μία δεκαετία από τον ηλεκτρικό στο Μαρούσι μέχρι τα μέσα της Κηφισίας διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο, γιατί κάπου έπρεπε να πάνω αλλά δεν μπορούσα να αφήσω το τέλος για το βράδυ, μπορώ να σας πω ότι σε αντίθεση με τις ιστορίες του Τόλκιν και του Martin, ο Πύργος την πάτησε.

Η μεταφορά του δεν έχει καμία σχέση ποιοτικά ούτε με το κινηματογραφικό Lord of The Rings ούτε με το τηλεοπτικό Game of Thrones. Θα μπορούσε, αλλά δεν έχει.

Το Dark Tower που παίζεται αυτές τις ημέρες και στους ελληνικούς κινηματογράφους, μικρή σχέση έχει με την πλοκή των βιβλίων αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο του πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν πίστεψε σε αυτό έτσι το αποτέλεσμα που έφτασε στις οθόνες θυμίζει ένα μεγάλο trailer από κάτι που θα μπορούσε να υπάρξει.

Με διάρκεια που δεν ξεπερνά τα 90 λεπτά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να συστήσεις στον κόσμο μία τόσο μεγάλη και πλούσια ιστορία.

Σκεφτείτε κάποιος να έπαιρνε τα τρία πρώτα βιβλία του Α Song of Ice and Fire και να προσπαθούσε να φτιάξει μία ταινία μιάμισης ώρας. Θα τα κατάφερνε;

Η ιστορία που έγραψε o Stephen King έχει για πρωταγωνιστή τον τελευταίο πιστολέρο, μία μορφή που ο ίδιος ο συγγραφές έχει πει πολλές φορές ότι εμπνεύστηκε από την παρουσία του Κλιντ Ίστγουντ στα κλασικά Γουέστερν. Και είναι η ιστορία της αναζήτησης του Μαύρου Πύργου.

Η ταινία του  Nikolaj Arcel δεν έχει τίποτα από τα δύο. Και αν για την εμφάνιση του Πιστολέρο μας ανταμείβει η ερμηνεία του Ίντρις Έλμπα, για το κέντρο της ιστορίας που είναι η αναζήτηση του Πύργου δεν μας ανταμείβει τίποτα. Γιατί έχουμε μπροστά μας στη ουσία ως πρωταγωνιστή τον πιτσιρικά Τζέικ που βλέπει οράματα για τον Μέσο Κόσμο.

Ως μία τεράστια χαμένη ευκαιρία θα μπορούσε λοιπόν να χαρακτηριστεί η ταινία που βγαίνει στους κινηματογράφους. Ένα αποτέλεσμα της αβεβαιότητας του στούντιο για το τι θέλει να κάνει. Τα μαύρα φίδια μας είχαν ζώσει εδώ και δύο χρόνια όταν μπορεί να ανακοινώθηκε ότι οι προσπάθειες δέκα ετών θα ευοδωθούν και ο Πύργος θα βγει στους κινηματογράφους, αλλά κανένας δεν έλεγε ποιο είναι το σχέδιο. Τι θα κάνουν δηλαδή με αυτά τα βιβλία; Θα είναι μία τριλογία; Θα είναι δύο ταινίες; Θα είναι κάθε βιβλίο και ταινία; Πάμε και βλέπουμε;

To τελευταίο ήταν τελικά αυτό που υπερίσχυσε ως αίσθηση και είναι απόλυτα λογικό ότι έτσι δεν πας πουθενά.

Έτσι είδαμε μία απλοϊκή ιστορία που δεν σου δίνει κανένα παραπάνω στοιχείο για τα κίνητρα των πρωταγωνιστών, για τον κόσμο που ζουν, για το παρελθόν τους και φυσικά για το μέλλον τους. Οι αναγνώστες των βιβλίων θα αναγνωρίσουν πολλές από τις αναφορές που γίνονται οι οποίες όμως δεν εξηγούνται ποτέ και για έναν απλό θεατή είναι απλά μπέρδεμα.

Τα εφέ από ένα σημείο και μετά θα μπορούσαν να είναι εφέ τηλεοπτικής σειράς του Syfy και η βιασύνη με την οποία κλείνει η ιστορία σε αφήνει με την εντύπωση ότι κάποιος μπήκε στο μοντάζ και αφαίρεσε τεράστια κομμάτια της ταινίας.

Ως άνθρωπος που δεν έχει κόλλημα με την ακριβή μεταφορά των βιβλίων, αλλά θέλω απλά να δω μία ωραία ιστορία, ήμουν έτοιμος να δώσω πολλές ευκαιρίες στον Μαύρο Πύργο. Δεν με πείραζε που ο Ίντρις Έλμπα πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν με πείραζε που η πλοκή θα ήταν διαφορετική και στην ουσία θα αποτελούσε σίκουελ των βιβλίων.

Με πειράζει όμως η έλλειψη αγάπης για την ιστορία του King από τους δημιουργούς. Παρά το μικρό –για τα blockbuster δεδομένα- μπάτζετ θα μπορούσε να φτάσεις στις οθόνες μας κάτι πολύ καλύτερο. Αλλά όπως φαίνεται κανένας δεν ενδιαφέρθηκε ή για να είμαστε πιο ακριβείς πρέπει να φοβήθηκαν το μέγεθος.

Και είναι κρίμα για τους αναγνώστες των βιβλίων, είναι κρίμα για τους πρωταγωνιστές (και ο Μακόναχι είναι πολύ καλός στο ρόλο του άντρα με τα μαύρα), είναι κρίμα για την ίδια την ιστορία.

Υπάρχει μέλλον για τον Μαύρο Πύργο;

Με αυτό τον τρόπο όχι. Αν αποφασίσουν στη Sony να συνεχίσουν θα πρέπει αυτή την πρώτη ταινία να τη θεωρήσουν ως ένα μικρό intro και τίποτα παραπάνω. Και να χτίσουν πάνω στα λίγα θετικά, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά.

Αυτό το πρώτο στοίχημα χάθηκε.

Θανάσης Ράλλης