Μας γ@μάει η Ουγκάντα…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν ακούσετε κάποιον δίπλα σας να αναφωνεί «Ουγκάντα γίναμε» στείλτε του το παρακάτω λινκ που αποδεικνύει πως μάλλον οι κάτοικοι της αφρικανικής αυτής χώρας είναι εκείνοι που δικαιούνται –βάσει στοιχείων- να υποστηρίζουν το αντίθετο…

Το διάβασα εδώ και δεν πίστευα στα μάτια μου. Όχι πως δεν έχω βιώσει κι εγώ προσωπικά, όπως άλλωστε η πλειοψηφία των Ελλήνων, το αδιανόητο ξεγύμνωμα των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, αλλά όταν δεν έχεις φτάσει ακόμη στην απόλυτη εξαθλίωση (όπως κάποιοι άλλοι δίπλα σου) πολλές φορές το να στρουθοκαμηλίζεις είναι η μόνη λύση για να μην τρελαθείς.

Κάθε χρόνο η Διεθνής Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων συντάσσει μια έκθεση για την εργασία που βασίζεται σε 97 δείκτες και μέσω αυτών στη συνέχεια κατατάσσει τις χώρες ανάλογα.

Τα αποτελέσματα της τελευταίας είναι σχεδόν τόσο απογοητευτικά όσο οι πολιτικές που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην εξαθλίωση και στους κάδους σκουπιδιών. Σύμφωνα με αυτά, η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει αλλά τώρα τελευταία φτάνει συχνά πολύ κοντά, είναι μεταξύ των ΧΕΙΡΟΤΕΡΩΝ στον κόσμο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Για την ακρίβεια, η έκθεση αναφέρει πως στη χώρα μας δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ εξασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, ενώ βαθμολογείται με 5 σε μια κλίμακα όπου το 1 αντιπροσωπεύει το καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Ναι, σωστά κατάλαβες, είμαστε ακριβώς στο αντίθετο άκρο από το ιδεατό.

Για τις… δημοκρατίες που παίρνουν το περίφημο 5αράκι μπορεί να διαβάσει κανείς τα εξής: «Οι χώρες που βαθμολογούνται με 5 είναι βασικά οι χειρότερες χώρες στον κόσμο στις οποίες θα μπορούσε να δουλέψει κανείς. Παρά το γεγονός πως η νομοθεσία προβλέπει ορισμένα δικαιώματα, στην ουσία οι εργαζόμενοι δεν έχουν ουδεμία πρόσβαση σε αυτά και παραμένουν εκτεθειμένοι σε καθεστωτικές και άδικες πρακτικές»…

Γουστάρεις λίγη ξεφτίλα ακόμη περήφανε μαλάκα που στηρίζεις με νύχια και με δόντια το σύστημα και τους ανθρώπους του που μας έφτασε εδώ; Μάθε λοιπόν, πως χειρότερα από τον… ευλογημένο τούτο τόπο είναι μόνο στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Παλαιστίνη, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία. Προφανώς η τελευταία συγκυριακά βρέθηκε τόσο χαμηλά, αφού είναι γνωστό το τι περνά ούσα σε κατάσταση εμφυλίου στην πραγματικότητα. Επομένως, τα πράγματα για εμάς είναι ακόμη πιο μαύρα.

Πιο μαύρα και από τους κατοίκους της Ουγκάντας, μιας χώρας που έχουμε ακόμη το θράσος να πιάνουμε στο στόμα μας όταν θέλουμε να περιγράψουμε την απόλυτη παρακμή. Αν κάνετε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στην έκθεση, θα διαπιστώσετε με λύπη (για εμάς) και χαρά (για εκείνους) πως η Ουγκάντα είναι σε κατηγορία ανώτερη της δικής μας.

Συγκρινόμενες με την Ελλάδα της Ευρώπης, μέχρι και χώρες όπως το Λεσότο, η Μοζαμβίκη, η Τανζανία και –αν έχεις τον Θεό σου- η Μπουρκίνα Φάσο, μπορούν να θεωρηθούν εργασιακοί παράδεισοι…

Όπως παρατήρησε και μια φίλη, είναι τρομερά δύσκολο να αποδεχθείς και να χωνέψεις πως βρισκόμαστε κάτω από κράτη στα οποία κάποιοι δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα με αμοιβή 30 δολάρια το μήνα, ενώ το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά -ξέρω ‘γω-  τα 50 χρόνια. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως τα αποτελέσματα της έρευνας έχουν βαθμό αξιοπιστίας αντίστοιχο των τελευταίων δημοσκοπήσεων στις πρόσφατες εκλογές, μια γενική εικόνα της κατάστασης τη δίνουν έστω και στην υπερβολή της.

Οπότε, όταν βγαίνει κοτζάμ πρωθυπουργός παραμονές εκλογών και υπόσχεται 750.000 νέες θέσεις εργασίας, διαπράττει διπλό ολίσθημα. Το πρώτο είναι πως το ίδιο έκανε και το 2012, τάζοντας τότε στους ιθαγενείς 150.000 δουλειές, ενώ με την πολιτική του πρόσθεσε τελικά περισσότερους από 300.000 ανέργους. Αν και αυτήν τη φορά φανεί το ίδιο… αποτελεσματικός, πάμε για νέο ρεκόρ ανεργίας (έτσι λένε τα μαθηματικά, τι να σου κάνω κι εγώ, πόσο να το αμβλύνω, δεν είμαι και Πρετεντέρης).

Το δεύτερο πρωθυπουργικό ολίσθημα έχει να κάνει με την ποιότητα της προσφερόμενης εργασίας. Γιατί με βάση αυτά τα στοιχεία οι δουλειές που μας τάζει θα είναι τέτοιες που θα σε κάνουν να σκύβεις το κεφάλι από ντροπή όταν θα κληθείς να απαντήσεις σε επίπονες ερωτήσεις του στυλ «πού δουλεύεις», «πόσες ώρες», «πόσα παίρνεις».

Υπάρχει βέβαια και άλλη λύση, αλλά αυτή δεν ενδείκνυται για ανθρώπους που έχουν μετατρέψει σε δεύτερη φύση τους το να σκύβουν συχνά το κεφάλι…