Lost : η αρχή των πάντων

Στα μέρη μας η μανία των ξένων τηλεοπτικών σειρών άργησε να κάνει την εμφάνιση της αλλά , σχεδόν σε μία δεκαετία ,  γιγαντώθηκε και παράλληλα ωρίμασε στην συνείδηση μας. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μας έγινε εμμονή (ναι Θανάση Ράλλη, σε εσένα και την σχέση σου με το True Detective  αναφέρομαι).

Φυσικά οι κωμικές σειρές όπως για παράδειγμα  «Τα φιλαράκια»  ή παλαιότερα το «Παντρεμένοι με παιδιά» άνοιξαν τον δρόμο και συνέχισαν επάξια τα « Big Bang Theory», το «Modern Family» ή ακόμα το εκπληκτικό και παράλληλα… καψιλίκι  «The Office».

Η ουσιαστική επανάσταση και η μετουσίωση των τηλεοπτικών σειρών σε τρόπο ζωής ήρθε όμως με πιο «σοβαρές» παραγωγές. Από το «House MD» ως το «Game of Thrones», από το «Prison Break» στο φρεσκότατο «True Detective» και από το «Dexter» μέχρι το «Walking Dead» , κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος.

Μεγάλη εισαγωγή για να φτάσω σε μερικά απλά ερωτήματα. Ποιος μας δίδαξε τι θα πει τηλεοπτική σειρά ; Ποια ήταν αυτή η παραγωγή που  έκανε την αρχή και πλέον παίρνουν τα ρούτερ  φωτιά ; (ναι καλά , σιγά μην νοικιάζεις DVD).

Μέσα έπεσες, το λέει και ο τίτλος άλλωστε ! Φυσικά και ήταν το Lost !

Καταθέτοντας την προσωπική μου εμπειρία, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε μία σειρά να έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Όταν τελείωνε το επεισόδιο… άρχιζε το Lost , μιας και το ατελείωτο σερφάρισα στα δεκάδες forums, η αναζήτηση των απαντήσεων και το κανόνισμα καφέ για τον σχολιασμό της σειράς κρατούσε μέχρι την προβολή του επόμενου.

Οι J.J. Abrams και Damon Lindelof έφτιαξαν το υπέρτατο αριστούργημα. Έβαλαν σε ένα εκπληκτικό τοπίο δυο ντουζίνες  ιδιαίτερους χαρακτήρες και έπλασαν μια ιστορία που – μεταφορικά-  έκανε το λαβύρινθο να μοιάζει με περίπατο στο πάρκο.

Τι είχε το Lost ; Τα πάντα. Περιπέτεια, ίντριγκες, αγαπούλες , παραφυσική δραστηριότητα,  φυσική δραστηριότητα και τέλος…  μυστήριο. Ίσως η λέξη μυστήριο να είναι πολύ αδύναμη να εκφράσει το τι πραγματικά συνέβαινε. Δεν γνωρίζω όμως κάποια λέξη με την έννοια : μου δημιουργούνται εκατοντάδες ερωτήματα σε κάθε επεισόδιο όπου οι απαντήσεις τους γεννάνε τα δεκαπλάσια και είμαι τόσο μαζόχα που αντί να ξενερώνω πωρώνομαι ακόμα περισσότερο.

Το Lost έκανε φυσικά κοιλιά εξαιτίας της απεργίας των σεναριογράφων για μία περίοδο , αλλά κυρίως γιατί η απήχησή του έκανε τους παραγωγούς να το ξεχειλώσουν λίγο. Επίσης δίχασε όλο τον κόσμο (σχεδόν κυριολεκτικά) με το τέλος του. Υπήρχαν αυτοί που ήθελαν απαντήσεις και αυτοί που αποζημιώθηκαν γιατί κατάλαβαν σχετικά νωρίς πως ήταν μία σειρά με επίκεντρο τους ίδιους τους χαρακτήρες. Στο δια ταύτα όμως ακόμα και σήμερα παραμένει ένα σημείο αναφοράς.

Η τηλεόραση χωρίστηκε σε προ Lost  και μετά Lost εποχή.

Δημιούργησε τόσο ντόρο – και δικαίως- που στιγμάτισε και τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ηθοποιούς που όταν τους βλέπουμε ακόμα και σήμερα αναφερόμαστε σε αυτούς ως «ο Jack του Lost, ο Sawyer του Lost κλπ». Γενικότερα η σειρά ήταν η αφετηρία για τις μετέπειτα εκπληκτικές παραγωγές και της χρωστάμε πολλά γιατί αν δεν την είχαμε «βιώσει»  ίσως να θεωρούσαμε το «Παρά Πέντε» και το «Νησί» τις υπέρτατες δημιουργίες και τον Παπακαλιάτη  ότι πιο αξιόλογο έχει να παρουσιάσει τούτος ο πλανήτης καλλιτεχνικά.

Φυσικά και το Lost ΔΕΝ είναι ότι καλύτερο έχουμε δει – κάποτε είχε αυτή την τιμή βέβαια- αλλά είναι αυτό  που έκανε τις σειρές χόμπι, είναι αυτό που πήρε το κλειδί και άνοιξε το σεντούκι ελευθερώνοντας όλη την δημιουργικότητα που καρτερικά περίμενε να εξωτερικευτεί στην μικρή οθόνη.