Λίγο κράξιμο για το Arrow

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

Το Arrow είναι ουσιαστικά η τηλεοπτική εκδοχή του ήρωα της DC με το – όχι και τόσο ευφάνταστο- όνομα Green Arrow. Κοινώς, του ντυμένου σαν τον Ρομπέν των Δασών τοξοβόλου που μοιράζει δικαιοσύνη στην πόλη του.

Η ιστορία αφορά τον Oliver Queen , κλασσικού κακομαθημένου πλουσιόπαιδου, που ναυαγεί σε κάποιο νησί στην μέση του πουθενά. Εκεί μέσα από τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει μετατρέπεται  σιγά σιγά σε απόλυτη φονική μηχανή και πέντε χρόνια μετά επιστρέφει στην πόλη του για να την καθαρίσει από τα κακοποιά στοιχεία. Τα βράδια λοιπόν φοράει πράσινη ενδυμασία αναζητώντας τους «κακούς» και , εκτός του ότι  στοχεύει με το τόξο του μυρμήγκι στα δέκα χιλιόμετρα , δέρνει κιόλας. Και δέρνει πολύ.

Η συγκεκριμένη σειρά έχει μερικά χαρακτηριστικά που σε κάνουν να θες να δεις άμεσα το επόμενο επεισόδιο.

Πρώτον και κύριο το εξαιρετικό της σενάριο (ή τέλος πάντων, η  υπόθεση της). Παίζει συνεχώς με ανατροπούλες που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, σου προκαλούν μία αίσθηση αγωνίας.

Τα επιδέξια άλματα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, που όσο κυλάνε οι σεζόν βοηθάν στο χτίσιμο του χαρακτήρα και δίνουν πληροφορίες για το πως ο φλωράκος πρωταγωνιστής μεταμορφώθηκε σε σκληρό εκδικητή. Ουσιαστικά έχουμε δύο timelines, το μεν παρελθοντικό που είναι η ιστορία του Oliver στο νησί όπου ναυάγησε, το δε παροντικό- όπου δίνεται και η μεγαλύτερη βαρύτητα – η δράση του Oliver Queen/Arrow στην πόλη.

Σε ότι αφορά τον Stephen Amell που ενσαρκώνει τον Arrow , εκτός από καλογυμνασμένο τεκνό είναι και καλός ηθοποιός. Έχει να ανταπεξέλθει σε τρεις ρόλους που αφορούν τον ίδιο χαρακτήρα και τα καταφέρνει μια χαρά. Βέβαια χρειάζεται και λίγος χρόνος για να κατανοηθεί πλήρως ότι δεν είναι «ξυλάγκουρο» υποκριτικά, αλλά το απαιτεί το στοιχείο των  συγκεκριμένων ρόλων .

Όλα αυτά που διαβάσατε ισχύουν αλλά ήταν απλά το αντίβαρο για να μην βουλιάξει η βάρκα τώρα που θα αρχίσει το κράξιμο. Σε τυχαία σειρά λοιπόν…

Η σειρά βγάζει ένα feeling ότι απευθύνεται σε νεαρά άτομα κυρίως ή σε τηλεθεατές που θέλουν να χαζολογήσουν κάτι στην τηλεόραση χωρίς πολλά πολλά να επεξεργαστούν. Γι ’αυτό μάλλον υπάρχειη αίσθηση της αυτοτέλειας και το σενάριο δεν παίζει και πολύ με την αγωνία και το μυστήριο για παραπάνω από ένα-δυο επεισόδια. (αν και όλο και κάτι σκαρφίζεται για να σε κρατήσει)

Ο «Arrow» καταφέρνει να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του, όσο κι εγώ κρυφό ότι στα τριάντα-κάτι μου είμαι ακόμα πωρωμένος με τους Maiden. Όσο να’ ναι η κρυφή ταυτότητα των υπερ-ηρώων ιντριγκάρει τον θεατή/αναγνώστη. Εδώ ο συγκεκριμένος τύπος μόνο ντουντούκα δεν έχει πάρει για να διαλαλήσει ότι είναι ο «Εκδικητής» . Fail εκτός και αν λέγεσαι Tony Stark.

Ο σχεδιασμός στολής και το στήσιμο του ήρωα γενικότερα είναι ελαφρώς γελοία. Να δεχτούμε ότι θυμίζει Ρομπέν των Δασών . Να δεχτούμε ότι  σε κάποιες σκηνές παίζει ξύλο σαν να βρίσκεται στην αυλή του δημοτικού σχολείου. Να δεχτούμε ότι μια κουκούλα και λίγη πράσινη μπογιά γύρω από τα μάτια δεν είναι και η τέλεια κάλυψη. Αυτό που δεν ανέχεται όμως  με τίποτα είναι το πόσο άχαρα κουβαλάει κάθε φορά στο χέρι το τόξο του, μοιάζοντας με τύπο που τον φώναξαν με το ζόρι σε μετακόμιση και αναρωτιέται ξενερωμένος «αυτό που να το ακουμπήσω ;»

Ο Oliver Queen είναι πλούσιος (άσχετα αν δεν είναι και πολύ εργατικός και τρώει τα λεφτά της οικογένειας) οπότε είναι λογικό να διαθέτει πολλά και διάφορα τεχνολογικά μπλιμπλίκια. Όμως είναι λίγο ξενέρωμα σε κάθε δυσκολία η μη ρεαλιστική τεχνολογία να έρχεται σαν από μηχανής θεός και να δίνει την λύση. Δηλαδή πατώντας ένα κουμπί μπορείς να καταλάβεις την ταυτότητα του «κακού», πόσα χρωστάει στην τράπεζα, το δείκτη του αιματοκρίτη του και όλα αυτά από το πώς κουτσούλισε ένα περιστέρι το καπό του αυτοκίνητου. Αυτή η μάστιγα που έχει κυριεύσει  ταινίες και σειρές πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.

Εν κατακλείδι το «Arrow» – παρά τα όσα του έσουρα παραπάνω- δεν είναι κακή σειρά και είναι απόλυτα κατανοητό ότι το budget και ο χρόνος παραγωγήςγια μία τηλεοπτική σειρά με υπερήρωα  δεν μπορεί να αγγίξει τα επίπεδα κάποιας αντίστοιχης ταινίας. Σαν προσπάθεια πάντως αξίζει την προσοχή, καθώς γνωρίζουμε καλύτερα τον «GreenArrow» που μπορεί να μην είναι στους χαρακτήρες Α’ διαλογής της DC, αλλά στέκεται αξιοπρεπέστατα στο σύμπαν της.

[iframe]<a href=” https://roxx.gr/radio/”><img border=”0″ src=” https://roxx.gr/wp-content/uploads/2015/01/rock-is-dead-radio-on-air-small.jpg” width=”750″ height=”148″>[/iframe]