Όταν μιλάει ο Lemmy εμείς ακούμε

Όταν διαβάζεις συνεντεύξεις του Lemmy είναι σαν να περνάει η ιστορία του rock n’ roll μπροστά από τα μάτια σου.

Σε αυτή την περίπτωση ο frontman των Motorhead μίλησε στο περιοδικό Revolver και συγκεκριμένα απάντησε σε ερωτήσεις αναγνωστών. Σκεφτήκαμε να σας μεταφέρουμε μερικά κομμάτια μόνο, αλλά μετά το σκεφτήκαμε ακόμα καλύτερα. Κάθε κουβέντα και κάθε ιστορία που διηγείται αυτός ο άνθρωπος είναι σημαντική.

Διαβάστε λοιπόν τι λέει για τo αν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί, για τα απίθανα μέρη που έβρισκε ναρκωτικά για τον Jimmy Hendrix, για τον Lars Ulrich, τον Dave Grohl και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Είναι απολαυστικός.

Υπάρχει κόσμος που λέει ότι όπως με τους AC/DC και τους Slayer ξέρεις πάντα τι θα ακούσεις ότι όταν βάζεις ένα άλμπουμ των Motorhead. Συμφωνείς και αν ναι θα το άλλαζες αυτό;

Ναι συμφωνώ και νομίζω ότι είναι δικό μου λάθος. Θεωρώ τους Motorhead μία καλώς εννοούμενη δικτατορία. Αν όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο, θα το κάνουμε, αλλά είχα να αντιμετωπίσω τέτοια κατάσταση στην καριέρα μου περίπου τρεις φορές.

Ήθελες το Aftershock να μοιάζει με το The World is Yours ή να είναι τελείως διαφορετικό;

Ποτέ δεν φτιάχνουμε τέτοιο πλάνο. Απλά μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο και παίζουμε. Δεν είμαστε τύποι που κάνουν κάτι απλά για να έχουν να το λένε στα παιδιά τους. Ποτέ δεν ήμασταν έτσι. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει και ελπίζουμε να αρέσει και σε εσάς. Ποτέ δεν με ένοιαξε για το πώς νιώθουν οι άλλοι παρά μόνο εγώ και η μπάντα μου. Όλοι οι άλλοι μπορούν να πάνε να γαμηθούνε.

Χρειάστηκε να σταματήσεις την εμφάνιση σας πέρυσι στο Wacken μετά από μόνο έξι τραγούδια. Τι έγινε;

Ήταν παράξενο. Η εμφάνιση μας πήγαινε πολύ καλά και ακουγόμασταν πολύ καλά. Και τότε ξαφνικά με έπιασε ένα πόνος στην πλάτη που με θέρισε. Όταν είσαι σε αυτή την ηλικία τέτοια πράγματα συμβαίνουν. Δεν μπορείς να κάνει τίποτα. Σε αυτό το στάδιο τα μπορούν να σου συμβούν ακόμα και αν δεν έχεις το δικό μου ιστορικό.

Τι εμπειρίες αποκόμισες δουλεύοντας ως roadie για τον Jimi Hendrix;

Μου έμαθε πώς να βρίσκω να ναρκωτικά στα πιο απίθανα σημεία. Αυτό ήταν ένα μέρος της δουλειάς που έκανα για αυτόν. Ήταν τόσο cool και οι κινήσεις του στο χώρο τον έκαναν να μοιάζει με εκλεπτυσμένη αράχνη. Τον ενδιέφερε πάντα το κοινό, αλλά το χιούμορ του ήταν πολύ κακό επειδή συνεχώς το μυαλό του ήταν εκτός. Ο κόσμος γύρω του δεν καταλάβαινε πια τι έλεγε την εποχή που τελείωσε. Αλλά ήταν σίγουρα ο καλύτερος κιθαρίστας που είδαμε ποτέ.

Έχεις πει ότι οι Beatles ήταν μεγάλη σου επιρροή. Μπορούμε να ακούσουμε αυτή την επιρροή στη μουσική σου;

Μπορείς να τη δεις αν ψάξεις αρκετά βαθιά, αλλά εγώ δεν τη βρήκα ποτέ. Οι επιρροές είναι επιρροές δεν είναι αποτύπωμα. Στα νιάτα μου ήμουν επηρεασμένος από τους Everly Brothers αλλά δεν μπορείς να το ακούσεις αυτό στους Motorhead. Άλλες επιρροές μου ήταν ο Chuck Berry, ο Eddie Cochran και ο Little Richard. Νομίζω ότι τα πάντα είναι μια επιρροή ακόμα και αν σε επηρεάζει να μην κάνεις κάτι.

Στις αρχές ο κόσμος δεν ήταν και τόσο θετικός απέναντι στους Motorhead. Πως ανταπεξήλθες στην αρνητική ανταπόκριση;

To 1976 σε ψηφοφορία του περιοδικού Sounds είχαμε την δική μας κατηγορία: Καλύτερη/Χειρότερη μπάντα στον κόσμο. Ήμουν περήφανος γι αυτό. Το βάλαμε στα πόστερ μας.

Όταν το Ace of Spades έγινε επιτυχία η δισκογραφική σας εταιρεία σας ζήτησε να κάνετε τον ήχο σας πιο εμπορικό;

Όχι, γιατί ήταν αρκετά ικανοποιημένοι στην Αγγλία με την αποδοχή που είχαμε ενώ στην Αμερική δεν μπορούσαμε να βρούμε συμβόλαιο μέχρι το No Sleep ’Til Hammersmith που ήταν για εμάς νούμερο 1 δίσκος στην Ευρώπη. Το Ace of Spades ήταν στο νούμερο 4 και το Bomber στο 6, αλλά στην Αμερική κανένας δεν ήθελε να μας μάθει. Μάλλον δεν ήμασταν αρκετά εμφανίσιμοι γι αυτούς. Πέσαμε στην περίοδο λίγο μετά τις παλιές βρετανικές μπάντες όπως οι Deep Purple και λίγο πριν τις νέες όπως οι Iron Maiden έτσι για ένα διάστημα γαμηθήκαμε από αυτή την άποψη.

Όλοι ξέρουν ότι οι Metallica είναι μεγάλοι fan των Motorhead, αληθεύει όμως ότι ο Lars Ulrich ήταν πρόεδρος του fan club σας στην Κοπεγχάγη;

Όχι. Ο Lars και ο Cliff Burton ήρθαν και με βρήκαν όταν πήγα στο Λος Άντζελες και ήμουν ότι ήταν ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του fan club μας στην δυτική ακτή. Όπως αποδείχθηκε οι δυο τους ήταν τα μοναδικά μέλη. Και τότε ο κακομοίρης ο Lars προσπάθησε να με ακολουθήσει στο ποτό. Δεν τα κατάφερε. Ήταν πιτσιρικάδες ακόμα αλλά ήταν αφοσιωμένοι σε αυτό που έκαναν. Πάντα πίστευα ότι αυτή η μπάντα θα τα πάει καλά αρκεί να είσαι σε αυτή ο Lars.

Νιώθεις υπεύθυνος για το thrash κίνημα;

Πολλές μπάντες μας δίνουν credit αλλά δεν μου άρεσαν όλες. Υπήρχε το thrash και υπήρχε και το κάτι σαν thrash. Αλλά ευτυχώς στο τέλος ξεκαθάρισε η υπόθεση γιατί οι κακές μπάντες εξαφανίστηκαν. Αλλά δεν είχα τίποτα και εναντίον της σκηνής της Sunset Strip. Δεν με ένοιαζε τι ρούχα φορούσαν. Κάποια από τα πιο μελωδικά πράγματα ήταν σπουδαία μουσική. Οι Motley Crue είναι σπουδαία μπάντα και αν είναι καλό rock n’ roll, μου αρέσει. Όπως οι Skunk Anansie τώρα, είναι φανταστικοί.

Για ένα μικρό διάστημα όταν αποχώρησε ο Fast Eddie Clarke, ήταν στη μπάντα ο κιθαρίστας των Thin Lizzy Brian Robertson. Τι δεν πήγε καλά;

Με τον Brian κάναμε το Another Perfect Day ου ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ. Αλλά ο Brian δεν μπορούσε να έχει το κεφάλι του καθαρό. Ήταν μεθυσμένος όλη την ώρα και ήταν κακός μέθυσος. Απλά δεν ταίριαζε με τους Motorhead με όλους τους τρόπους που μπορείς να φανταστείς. Ήταν ιδέα του Phil Taylor να τον πάρουμε στην μπάντα επειδή ο Phil ήταν μεγάλος fan των Thin Lizzy. Αλλά ο Brian ντυνόταν ακατάλληλα στη σκηνή με πράσινα σορτσάκια και παπούτσια μπαλαρίνες και δεν ήθελε να παίζει τα παλιά μας τραγούδια που ήταν αυτά που ήθελε να ακούσει ο κόσμος.

Ποια είναι η πιο αστεία ιστορία σου με groupie;

Μια φορά μου έκαναν πίπα πάνω στη σκηνή. Ήταν τη δεκαετία του 70 και αυτή η κοπέλα ανέβηκε στη σκηνή μου κατέβασε το παντελόνι και έκανε τη δουλειά της. Αλλά εγώ συνέχιζα να παίζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω τη συναυλία, θα ήταν αντί-επαγγελματικό. Αλλά υπάρχουν και ιστορίες που είναι οι αγαπημένες μου και δεν έχουν να κάνουν με το sex. Μια φορά έπρεπε να φυγαδεύσουμε τον Phil Cambell από το ξενοδοχείο, γιατί ήταν τύφλα στο μεθύσι ως συνήθως και έκανε ακατάλληλες προτάσεις στη ρεσεψιονίστ. Αυτή φώναξε τους μπάτσους.

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για σένα συχνά αναφέρουν ότι πίνεις από το πρωί, ότι η ζωή σου ήταν ένα πάρτι και μιλάνε πολύ για σεξ. Όλα αυτά είναι επιφανειακά ή αποτελούν σημαντικό κομμάτι της κληρονομιάς σου;

Είναι επιφανειακά αλλά και σημαντικά. Τα έκαναν όλα πιο διασκεδαστικά.

Ακόμα και άνθρωποι εκτός του metal χώρου, όπως ο Dave Grohl, σε θεωρούν rock n’ roll είδωλο. Το παίρνεις ως κομπλιμέντο;

Είναι κομπλιμέντο ναι. Όταν κάποιος σαν τον Dave Grohl λέει «Γάμησε τα όλα αυτά. Ο Lemmy είναι ο βασιλιάς του rock n’ roll» αυτό είναι πολύ καλό. Δεν ξέρω πώς να χειριστώ κάτι τέτοιο γιατί προφανώς δεν μπορώ να το πιστέψω. Αλλά το λέει και το εκτιμώ πάρα πολύ. Τον αγαπώ τον Dave.

Έχεις πλάνο συνταξιοδότησης;

Όχι. Έχω ακόμα μουσική μπροστά μου. Όταν θα είμαι καλύτερα θα προσπαθήσουμε να περιοδεύσουμε πάλι. Θέλω να κάνω άλλο ένα άλμπουμ με τους Heat Cat και φυσικά θέλω τουλάχιστον δύο ακόμα δίσκους των Motorhead. Αλλά το επόμενο βήμα μου είναι το solo άλμπουμ που είναι σχεδόν έτοιμο. Πρέπει μόνο να τελειώσω ένα τραγούδι με τη Skin των Skunk Anansie. Υπάρχουν δύο κομμάτια με τον Reverend Horton Heat, δύο με τους The Damned, ένα με τον Dave Grohl και άλλο ένα με τη Joan Jett. Ο προσωρινός τίτλος είναι False Teeth for the Deaf. Μπορώ να το περιγράψω μόνο ως rock n’ roll. Κάποιο μέρος του υλικού είναι bluesy και κάποιο όχι. Δεν είναι Motorhead αλλά προφανώς υπάρχουν ομοιότητες.

Υπάρχει μία ενεργή καμπάνια για να μπεις στο Rock n’ Roll Hall of Fame. Είναι σημαντικό για σένα να μπεις σε αυτό όπου ήδη είναι κάποια από τα είδωλα σου όπως οι Beatles και ο Chuck Berry;

Δεν με ενδιαφέρει. Ο μεγαλύτερος χώρος εκεί είναι το κατάστημα με τα αναμνηστικά. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ο καλύτερος ή τίποτα τέτοιο. Απλά θέλω να είμαι καλός και να μου το αναγνωρίζουν. Ποτέ δεν ξεκινήσαμε να γίνουμε η πιο θορυβώδης μπάντα στον πλανήτη. Απλά έγινε. Και στο τέλος θέλω να με θυμούνται ως έναν ειλικρινή άνθρωπο. Ειλικρινά το μόνο που δεν θέλω είναι να με θυμούνται σαν έναν μαλάκα.