Και τώρα μια αποθεωτική κριτική στο St. Anger των Metallica

Ήταν αρχές Ιουνίου του 2003 όταν κυκλοφορούσε το St. Anger των Metallica αφήνοντας απογοητευμένους εκατομμύρια οπαδούς τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι απαραίτητα για το αν είχε μέσα καλά τραγούδια ή όχι, αλλά κυριώς για τον τραγικό του ήχο, που δεν άφηνε τις όποιες καλές στιγμές να αναδειχθούν αλλά και την ολοφάνερη απουσία παραγωγής. Τα τραγούδια εκεί που θα έπρεπε να τελειώνουν συνεχίζονταν και συνεχίζονταν και συνεχίζονταν…

Δεν είχαν όμως όλοι την ίδια άποψη τότε. Ξεθάψαμε μια κριτική του περιοδικού SPIN στην οποία ο συντάκτης βάζει ένα μεγάλο 8  και μας λέει ανάμεσα σε άλλα ότι αυτό είναι το άλμπουμ που περιμέναν οι φανατικοί οπαδοί των Metallica.

Μεταφράσαμε την κριτική για εσάς και θα καταλάβετε ότι ο άνθρωπος μάλλον δεν έχει καν το άλμπουμ. Άντε να έχει διαβάσει τους στίχους και να έχει δει το βίντεο του ομώνυμου κομματιού.

Εδώ μπορείτε να δείτε το original κείμενο

Έχουν περάσει τρία ταραχώδη χρόνια από τότε που οι Metallica κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους τραγούδι. To hit “I Disappear”, μέσα από το soundtrack του Mission: Impossible 2. Μέσα σε αυτό το διάστημα οι πρωτοπόροι του metal 1) εξόργισαν τους οπαδούς τους με την μήνυση στο Napster 2) χώρισαν τους δρόμους με τον μπασίστα Jason Newsted και 3) έκαναν παρωχημένα τα vintage μπλουζάκια Alcoholica όταν ο James Hetfield μπήκε για αποτοξίνωση.

Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, οι Metallica μοιάζουν με αουτσάιντερ. Οι πρώτες πληροφορίες για το St. Anger  έκαναν λόγο για επιστροφή στις ταχύτητες του παρελθόντος και στην οργή των νεανικών τους χρόνων.   

Και αυτό ακριβώς παραδίδουν στο ομώνυμο κομμάτι, που δανείζεται στίχους από το κλασικό “Damage, Inc.” του Master of Puppets. “Fuck it all and fucking no regrets” ήταν ένα αρκετά απειλητικός στίχος για το 1986 και το να τον ανασύρουν τόσα χρόνια μετά και ενώ πλησιάζουν τα 40 δείχνει ότι εννοούν αυτά που λένε.

Αυτοί είναι οι Metallica χωρίς περιτύλιγμα: Δεν υπάρχουν διασκευές στον Bob Seger, δεν υπάρχει ορχήστρα και –στο όνομα του Michael Schenker- δεν υπάρχουν κιθαριστικά σόλο.

Τι απομένει λοιπόν; Για αρχή προσωπικοί δαίμονες. Ο Hetfield καταγράφει με αγριότητα τη μάχη του με το μπουκάλι, στο Frantic ενώ στο All Within My Hands τροφοδοτείται από τα εμπόδια που έχουν γίνει πανύψηλα. Η επιρροή τους από Misfits και Motorhead είχαν να γίνουν τόσο φανερές από την εποχή του Cliff Burton. Η ωμή δύναμη του St. Anger λυτρώνει τον παραγωγό Bob Rock που συχνά κατηγορείται ότι ξεδόντιασε τον ήχο των Metallica στα προηγούμενα άλμπουμ τους. Μόνο απολογητικά νηφάλιο Unnamed Feeling θυμίζει την εμπορική προσέγγιση των Metallica στα 90’s.  

Αυτό είναι το άλμπουμ που οι φανατικοί των Metallica περίμεναν. Μια εμπνευσμένη επιστροφή στην περίπλοκη βαρβαρότητα του παρελθόντος.