Υπάρχει περίπτωση να δούμε ξανά τεράστια metal μπάντα;

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

Κοιτούσα πρόσφατα το πρόγραμμα της νέας περιοδείας των Iron Maiden και θέλοντας και μη η σκέψη μου πήγε σε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς τα τελευταία χρόνια αναρωτιόμαστε. Για πιο λόγο έχει τόσο καιρό να εμφανιστεί μια μπάντα που θα κάνει πάταγο ; Ποια η αιτία για το γεγονός ότι δεν υπάρχει καινούριο ή σχετικά καινούριο  συγκρότημα που να κάνει παγκόσμιες περιοδείες πολλών μηνών γεμίζοντας στάδια και αρένες με μεγάλη χωρητικότητα ;

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτοί που μπορούν με άνεση να στηρίξουν τέτοιες περιοδείες , έβγαλαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους τουλάχιστον 20 με 30 χρόνια πριν και μετά από τρεις-τέσσερις δίσκους είχαν ήδη γίνει μεγάλοι. Τα άλμπουμ τους έγιναν κλασσικά και ακούγονται φρεσκότατα ακόμα και σήμερα.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Θα περιμέναμε το ακριβώς αντίθετο βέβαια, μιας και τίποτα πλέον δεν μένει κλειδωμένο σε κάποιο συρτάρι. Ακόμα και το δίσκο κάποιας μπάντας από το νοτιοανατολικό Κατάρ που παίζει πειραματικό death core με samples από ήχους αναπαραγωγής πιγκουίνων , έχουμε την ευκαιρία (και την ευκολία) να τον ακούσουμε πατώντας 2-3 φορές το ποντίκι του υπολογιστή και πληκτρολογώντας μερικές λέξεις. Ίσως αυτή η ευκολία να είναι και το πρόβλημα.

Θυμηθείτε μερικά χρόνια πίσω (όχι πολλά) τον τρόπο που ακούγαμε μουσική. Πηγαίναμε στο δισκοπωλείο, δίναμε το χαρτζιλίκι μας, αγοράζαμε κάποια άλμπουμς και ήταν η συντροφιά μας για το επόμενο διάστημα. Θυμηθείτε πως βάζοντας στο πικ-απ ή το cd player τον δίσκο αράζαμε στον καναπέ και μελετούσαμε –ευλαβικά σχεδόν- το βιβλιαράκι με τις φωτογραφίες και τους στίχους. Θυμηθείτε πως δίναμε ευκαιρία στην μουσική που αποκτήσαμε , ακούγοντας ξανά και ξανά τα κομμάτια και μαθαίνοντας τους στίχους. Θυμηθείτε πως ανταλλάσαμε κασέτες και παράλληλα απόψεις. Θυμηθείτε πως περιμέναμε μια φορά το μήνα να πάρουμε κάποιο περιοδικό και να διαβάσουμε έστω δυο-τρεις γραμμές που αφορούσαν το αγαπημένο μας συγκρότημα. Όλα αυτά μας έδεσαν με τις μπάντες ή τους καλλιτέχνες και ένα κομμάτι τους ακόμα μας ακολουθεί.

Ελάτε για λίγο στο τώρα. Άπειρα megabytes μουσικής μας περιμένουν αν πάσα στιγμή με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μπούμε στο πετσί του εκάστοτε δίσκου και κατά συνέπεια της μπάντας που τον δημιούργησε. Κάθε πιθανή πληροφορία είναι πλέον γνώριμη σε εμάς και η υπερπροσφορά καταργεί τον «ρομαντισμό», προκαλεί κορεσμό και πλέον η «αγορά» έχει πολλές –μα πάρα πολλές- επιλογές.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ελεύθερη πλέον πρόσβαση στην μουσική είναι λογικό να μειώνει τα κέρδη άρα και το μπάτζετ της επόμενης παραγωγής και ως  συνεπαγωγή έχουμε  χαμηλότερης ποιότητας μουσική, συναυλίες κόκ.   Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με αυτόν τον κάποιον και να του φέρω σαν ένα απλό παράδειγμα το Kill ‘em All , τον πρώτο δίσκο των Metallica. Κακή παραγωγή και πενιχρά μέσα , εξισώθηκαν και επισκιάστηκαν από την ενέργεια, τις συνθέσεις, την όρεξη και το μεράκι του συγκροτήματος.

Οι μεγάλες μπάντες για τις οποίες συζητάμε είναι λογικό να αυξάνουν συνεχώς την βάση των οπαδών τους και να μπολιάζεται και με νέο αίμα (και σε ηλικία) μιας πλέον είναι γιγαντιαίοι οργανισμοί με δύο τεράστια πλεονεκτήματα. Το λεγόμενο “know how” και  την απουσία ανάγκης για δημιουργία φήμης.

Η νέα εποχή έχει δύο δρόμους για τις μπάντες. Ο ένας είναι ο εμπορικός. Ο άλλος της επίδειξης. Αν προσθέσουμε και τον ανταγωνισμό που φιλτράρει τα πάντα πλέον στην μουσική βιομηχανία, το να βγουν οι «επόμενοι Maiden» , φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο.

Και εξηγώ.

Τα συγκροτήματα και το μανατζμέντ τους επενδύουν πολύ στο να γίνουν δίσκοι (ή singles) με οδηγό το πόσο air-play θα έχουν από τα μέσα , πόσα views στο διαδίκτυο και πόσα αφιερώματα θα κάνει ο τύπος. Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχουν  τα λεγόμενα «σουξέ» και η κυκλοφορίες του ενός κομματιού, γεγονός που οδηγεί σε εφήμερη φήμη.

Για όποιον δεν θέλει να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, πέφτει σε μια άλλη παγίδα. Προσπαθεί να δείξει και να αποδείξει το πόσο γνώστης του αντικειμένου είναι και πόσο πολύ χρόνο έχει επενδύσει στην δημιουργία κάποιου δίσκου. Αποτέλεσμα ? Βάση οπαδών που αποτελείται μόνο από μουσικούς, 9λεπτα σόλο, στίχοι που θες 6 λεξικά για να καταλάβεις τι εννοούν  και φυσικά αδυναμία να «μιλήσει» κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή.

Θα αποδώσω ελευθέρα μια ατάκα του Brian May των Queen σε κάποια συνέντευξη του. «Όταν κάναμε πρόβα σε κάποιο γκαράζ και μαθαίναμε ότι υπάρχει στην γειτονιά κι άλλη μπάντα,  παίρναμε αγκαλιά τον εξοπλισμό και πηγαίναμε να τζαμάρουμε μαζί., να πιούμε μπύρες και να ανταλλάξουμε ιδέες» . Σας θυμίζει κάτι από το σήμερα ; Φυσικά και όχι. Τα συγκροτήματα πλέον μπαίνουν στο «τριπάκι» του ανταγωνισμού σε τόσο μεγάλο βαθμό που απορροφά την έμπνευση.

Προφανώς οι απόψεις είναι προσωπικές. Κάποιος θα μπορούσε να απαριθμήσει δεκάδες «νέα» συγκροτήματα των 3-4 δίσκων που θεωρούνται μεγάλα και κρατάν την σκυτάλη της μουσικής (αν και είναι ελάχιστα αυτά που οργώνουν τον κόσμο και παίζουν σε μεγάλα κοινά) . Ίσως να μπορούσα και εγώ να απαριθμήσω μερικά , αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κανένα που να με κάνει να ανατριχιάσω όπως όταν –ακόμα και τώρα- ακούγεται από κάπου το εναρκτήριο riff του Master of Puppets.

[iframe]<center><a href=”https://roxx.gr/radio”><img border=”0″ src=” https://roxx.gr/wp-content/uploads/2016/04/roxx-radio-big-banner.png” width=”1000″ height=”180″ /></a></center>[/iframe]