Είδαμε τους Iron Maiden στην Ρώμη. Αυτό!

Το δίλημμα είχε ως εξής : Muse για πρώτη φορά ή Maiden για μία τελευταία.

Πολλοί από εσάς θα βρισκόσασταν στην πλατεία Νερού και θα είχατε να μου διηγείστε ιστορίες από τον κύριο Bellamy και την παρέα του, έτσι λοιπόν  η απόφαση που πάρθηκε στα υπόγεια  κεντρικά γραφεία  του Roxx.gr ήταν να χωριστούμε. Την εμπειρία από τους Muse την μοιραστήκαμε εδώ, την εμπειρία από την εμφάνιση των Iron Maiden στο Sonisphere της Ρώμης θα την διαβάσετε παρακάτω.

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

Η συναυλία έλαβε χώρα σε κάποιο ιπποδρόμιο λίγο έξω από την Ρώμη, στην πιο fail επιλογή χώρου που μπορούσε να γίνει από πλευράς διοργανωτών. Μα ποιος διαολεμένος νους σκέφτηκε να βάλει 20.000 κόσμου σε  χωμάτινη αρένα; Σε ΧΩΜΑΤΙΝΗ ΑΡΕΝΑ! Κάθε αλματάκι γέμιζε χώμα τον αέρα και ξαφνικά οι Πορτογάλοι που κορόιδευες γιατί είχαν μαζί τους μάσκα λουστραδόρου ήταν οι «μάγκες» της συναυλίας

Πριν τους Maiden έπαιξαν κατά σειρά οι Sabbaton, οι Saxonκαι οι Anthrax και όσο και να προσπάθησαν δεν έτυχαν και ιδιαίτερα θερμής αποδοχής. Ουσιαστικά και τα τρία συγκροτήματα θαρρείς πως βρίσκονταν εκεί σαν καλεσμένοι σε γάμο συγγενή από το χωριό που έχουν δει δυο-τρεις φορές στη ζωή τους .

Οι πρώτες νότες του Doctor Doctor των UFO ακούστηκαν και ο γράφων – που με κάποια σατανική συγκυρία και ελληνική μηχανορραφία-  βρέθηκε μπροστά μπροστά στα golden tickets ήταν έτοιμος για την εμφάνιση των Βρετανών.

Η εισαγωγή του «If Eternity Should Fail» από το νέο δίσκο και η φωνή του μεγάλου Bruce έδωσαν το σύνθημα. Το σύνθημα για να γίνει της πουτάνας, μιας και θεωρούσα πως οι Ιταλοί φίλοι μας έχουν ένα ταπεραμέντο που θα οδηγούσε εκεί την κατάσταση. Οι θεωρίες είναι για να καταρρίπτονται όμως. Πρώτη φορά είδα – ειδικά στις μπροστά σειρές- στριμωγμένα άτομα να δίνουν σημασία στο πως θα τραβήξουν βίντεο ή φωτογραφία και αμέσως να ποστάρουν στα socialmedia. Ειλικρινά πέτυχα μία παρέα να συζητάν ποιο φίλτρο του Instagram ταιριάζει περισσότερο και το πόσα like sείχαν μέσα σε 5 λεπτά. Δεν είναι υπερβολή ή κάποια ιστορία που μόλις έπλασα. Συνέβαινε στα αλήθεια!

Τέλος πάντων, αποφάσισα να μην χαλαστώ με το «ξενέρωτο κοινό» και να δώσω σημασία σε αυτό που έβλεπα, άλλωστε σε μία μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου, κατέληξα πως ο καθένας το ζει με τον δικό του τρόπο και δεν βρισκόμουν στα 5 μέτρα από τον Steve Harris για να κάνω σκέψεις σχετικά με το πώς έχει χαλάσει η κοινωνία μας και πόσο έχουμε αλλοτριωθεί από την τεχνολογία.

Τι έβλεπα και άκουγα λοιπόν;  Το καλύτερο stage show των Maiden εδώ και πάρα πολύ καιρό. Εξαιρετικά σκηνικά, τρομερά σκηνοθετημένο live και –το πιο σημαντικό- αψεγάδιαστο ήχο. Από τις λίγες φορές που σε συναυλία χάρηκα κάθε νότα. Η μπάντα έδειχνε για πιο λόγο είναι ακόμα ενεργή και κυρίως για πιο λόγο βρίσκεται τόσα χρόνια μεταξύ των κορυφαίων.

Δυστυχώς όμως τον χρόνο δεν τον νικάει κανείς. Ούτε καν ο Bruce Dickinson. Υπήρχαν λοιπόν δύο χτυπητά ψεγάδια. Το πλέον δύο ταχύτητες κάτω παίξιμο του McBrain και η ταλαιπωρημένη φωνή του Dickinson.Σε ότι αφορά το τελευταίο υπήρχαν στιγμές που έλεγες «πως το κάνει ακόμα ο π$%^στης» και στιγμές που ο λαιμός έκλεινε και ο ήχος δεν έβγαινε. Θα μπορούσε φυσικά να ρίξει 2 τόνους κάτω τα κομμάτια και να περιορίσει τις κορώνες αλλά – έλα τώρα- για τον πιο ξεροκέφαλο (με την καλή έννοια) άνθρωπο της μουσικής βιομηχανίας μιλάμε.

Εν κατακλείδι λοιπόν είδαμε αυτό που περιμέναμε να δούμε. Ένα setlist βασισμένο κατά μεγάλο μέρος στο «Book of souls» με μερικές γερές ενέσεις κλασσικών κομματιών. Φυσικά για όλους εμάς που δηλώνουμε φανατικοί maidenαδες η απουσία εκπλήξεων από το tracklist δεν ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε .

Ξεκίνησα αυτό το κείμενο γράφοντας κάτι περί Maiden και τελευταία φορά. Ήρθε η ώρα να το αιτιολογήσω λοιπόν. Προσωπικά και ΜΟΝΟ προσωπικά θεωρώ πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Θα ήθελα πολύ να έρθει το τέλος όσο βρίσκονται ακόμα ψηλά. Ένα τέλος που αν έρθει τώρα θα γίνει με έναν αρκετά καλό δίσκο και μια άκρως επιτυχημένη περιοδεία. Δεν είναι ότι οι IronMaiden δεν έχουν ακόμα να δώσουν. Έχουν. Παρότι όπως είπαμε και πριν ο χρόνος έχει αρχίσει να τους φθίνει βρίσκονται ακόμα πολύ ψηλά και θα αργήσουν να πέσουν. Εγώ έτσι λοιπόν θέλω να τους θυμάμαι. Στην κορυφή, where eagles dare.

Up the Irons!

Υ.Γ. Ευχαριστώ στον Γιάννη. Ξέρει αυτός.