Η θεωρία της μουσικής χρονοκάψουλας
News

Η θεωρία της μουσικής χρονοκάψουλας

Γράφει ο Rogers Steve

Ακούς το θρυλικό “τιριριριτιριριτιτί” του Final Countdown των Europe και αυτόματα και συνειρμικά που ταξιδεύεις; Στο χρόνο και όχι στο χώρο. Βέβαια το παράδειγμα έχει να κάνει με το συλλογικό υποσυνείδητο και την κοινή ανάμνηση απο μια κοινή εμπειρία που βίωσε ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό μιας ολόκληρης χώρας.

Με την μνήμη μας συνδέονται βέβαια εικόνες, άτομα, τοποθεσίες μερικές φορές και μυρωδιές. Σίγουρα όμως ο καθένας μας έχει το πάρα πολύ δικό του και προσωπικό βίωμα και την άμεσα συνδεδεμένη μνήμη. Ένα παγωτό για τα παιδικά χρόνια, το φαγητό της γιαγιάς και πολλές φορές μια μελωδία, ένα τραγούδι τέλος πάντων με κάποιον εφηβικό και όχι μόνο έρωτα. Ακόμη και κατά το κλισέ “υπάρχουν έρευνες”, ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ που χάνουν την μνήμη τους μπορούν και ανακαλούν μέσα απο συγκεκριμένα τραγούδια ελάχιστες μεν αλλά πραγματικές αναμνήσεις.

Έτσι λοιπόν εντελώς τυχαία απέκτησα και εγώ αυτή την χρονοκάψουλα. Ένα συναίσθημα νοσταλγικό και άμεσα αντανακλαστικό όταν ακούω ένα συγκεκριμένο άλμπουμ να ζωντανεύει μια συγκεκριμένη εμπειρία σχεδόν στην ολότητα της με όλες τις εικόνες λεπτομερέστατα. Ήταν λοιπόν το σωτήριο έτος 2008 και η πρώτη μέρα του Δεκέμβρη όταν ως φοιτητής αποφάσισα να ταξιδέψω από την Αθήνα στην Πάτρα σε κάτι φίλους.

Ταξίδευα μόνος για μια 2ωρη και κάτι διαδρομή νύχτα με βροχερό καιρό οπότε έπρεπε κάπως να  απασχοληθώ με την ελπίδα το μόνο που θα με διέκοπτε να ήταν κάποια νεαρή φοιτήτρια στην διπλανή θέση για κουβέντα (όνειρα) και όχι κάποια θεία με τις ιστορίες της. Στο mp3 player υπήρχαν 2 δίσκοι. Ο ένας ήταν το Elect The Dead του Serj Tankian που μπορεί να είχε βγει ένα χρόνο πριν αλλά τον έλιωσα αμέσως μετά τις πανελλήνιες.

Και αφού ακριβώς το είχα μάθει απέξω ένα άλλο συγκρότημα που  με είχε γοητεύσει ήταν οι Cradle Of Filth. Και εν προκειμένω ο δίσκος “Cruelty And The Beast”. Ομολογώ ότι ήταν κάτι ξένο για μένα το ακραίο μέταλ αλλά η θεατρικότητα και η θεματολογία με κέρδισαν.

Όχι δεν θα σας κουράσω με όλη την διαδρομή αλλά φτάνοντας στο σταθμό της Πάτρας πλέον ο δίσκος συνδυάστηκε 100% με την όλη διαδρομή, τα κλειστά φώτα του λεωφορείου μελωδικά σημεία, τα συμφωνικά και χορωδιακά μέρη η αφηγηματική “μάνα” Ingrid Pitt γνωστή απο την ταινία “Countess Dracula” του 1971 και οι 2 φωνές του Dani Filth η κλασσική τσιριχτή και η βαριά μπάσα.

Απο στίχους λίγα κατανοούσα αλλά το όλο horror κλίμα προσέθετε κι άλλο στην ατμόσφαιρα. Ξεχωρίζω τα:”Thirteen Autumns and a Widow, Cruelty Brought Thee Orchids,Beneath the Howling Stars,Desire in Violent Overture,Bathory Aria” και το ορχηστρικό  “Venus in Fear” που οι γυναικείες κραυγές-οργασμοί προκάλεσαν τα βλέμματα του διπλανού!

Το κέρδος είναι και το θέμα του άρθρου. Το άλμπουμ όποτε τύχει και το ακούω πλέον μου ανοίγει το πόρταλ εκείνο που θα με οδηγεί στο λεωφορείο Αθήνα-Πάτρα μια νύχτα αρχές Δεκέμβρη του 2008!

https://www.youtube.com/watch?v=tTc1OiHlMT8&list=PLINesDgSwsOqsifZrZ7UUeuy6zQq7KhjU

O Rogers Steve είναι ένας επιμεταλλωμένος αρουραίος σφυρηλατημένος στο σκοτάδι των Black Sabbath. Το βαλσαμο του ειναι το γράψιμο και η μουσική.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ