Οι μέρες της αθωότητας μας άφησαν για πάντα

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

«Γεια σου λεβέντη! Γεια σου αγόρι μου! Κάνε μου Heil Hitler εμένα. Κάνε μου Heil Hitler»… Η μέρα που πέθανε η αθωότητα και μαζί της οι φτηνές δικαιολογίες -επώδυνα μα και λυτρωτικά- έφτασε.

Φίλε μου, κολλητέ μου. Ναι, σ’ εσένα μιλάω που κάποτε καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και χασκογελάγαμε στη θέα της υποψίας στήθους μια συμμαθήτριας, με βλέμμα γεμάτο προσμονή για το αύριο το δικό μας και το δικό τους κι αναψοκοκκινισμένα μάγουλα στην ιδέα πως κάποτε θα μεγάλωναν εκείνα, θα μεγαλώναμε κι εμείς και -μοιραία- επιτέλους θα συναντιόμασταν…

Παλιοσειρούλα στο στρατό, που όταν εκείνος ο κρετίνος ο υποδιοικητής (θυμάσαι αυτό το αγράμματο ζώο που αντί για λοχίες μας αποκαλούσε λοχίους -όχι για να πουλήσει πνεύμα- αλλά από αγραμματοσύνη) μου ‘δινε έφοδο στις 4 τα χαράματα, μου ‘λεγες «μη σκας ρε, θα βάλω εγώ υπογραφή για σένα, έλιωσε το κορμί σου σήμερα, πώς ν’ αντέξεις να ξυπνήσεις;».

Αδερφέ μου, αίμα μου… Που μου ‘μαθες τι θα πει ζωή και μου γνώρισες τον κόσμο. Εσύ που ‘δωσες χρόνο κι υπομονή για να με κάνεις άντρα.

Πατέρα μου! Εσύ που ξεπέρασες χίλιες φορές τον εαυτό σου και τις προδιαγραφές που σου όρισε η ταπεινή καταγωγή σου και με μεγάλωσες με την ελπίδα πως εγώ θα παραδώσω μία άλλη στα παιδιά μου.

Μάνα μου… Μάνα μου… Λατρεμένη μου μάνα!

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/_xqTQ6U39Sw” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Ακόμη κι εσύ μάνα… Αν με το ίδιο χέρι που κάποτε μ’ ένα σου χάδι καθησύχαζες τους φόβους μου, συνεχίζεις να στηρίζεις τέτοιους ανθρώπους μπροστά στην κάλπη, έχεις πεθάνει για μένα. Δεν μου είσαι τίποτα παραπάνω από ένα καπρίτσιο της φύσης που αποφάσισε να ταιριάξει το γενετικό μας υλικό. Δεν είσαι καν μια ξένη. Είσαι ένα τίποτα για μένα… Κι αυτό ισχύει μόνο για σένα μάνα.

Επειδή όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να σκοτώσω οριστικά τον ψυχικό ομφάλιο λώρο που μας ενώνει και να σ’ αποκαλέσω εχθρό μου.
Όλοι οι άλλοι, όμως, είστε τέτοιοι. Εφόσον διαλέξατε στρατόπεδο, δεν έχετε το παραμικρό άλλοθι. Μόνο τα παιδιά είναι αθώα. Ακόμη κι αυτά σε τούτο το χυδαίο βίντεο που θα ‘πρεπε να σοκάρει όσο κι εκείνα με τα συνομήλικά τους στη Συρία και το Ιράκ.

Μπορείτε να εφεύρετε όσες δικαιολογίες γουστάρετε για να αιτιολογήσετε τις επιλογές σας. Να χρησιμοποιήσετε όσα «ναι μεν, αλλά» επιθυμείτε. Εγώ δεν θα το κάνω. Ο πρότερος έντιμος βίος σας, όλα όσα μοιραστήκαμε τα χρόνια που προηγήθηκαν στις κοινές μας διαδρομές, ουδεμία σημασία έχουν πια. Είστε εχθροί μου…

Κι αν αδυνατείτε να το συλλάβετε, αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε, θα σας το διατυπώσω διαφορετικά, τελεσίδικα κι αμετάκλητα. Είμαι ΕΓΩ εχθρός σας και θα σας συμπεριφέρομαι ως τέτοιος. Οι μέρες της αθωότητας μας άφησαν για πάντα.