Οι αντιδράσεις μιας γυναίκας που ακούει για πρώτη φορά δέκα κλασικά metal τραγούδια

Εδώ στο Roxx δεν είμαστε μόνο ωραίοι (not), γυμνασμένοι (not), δημιουργικοί (not), καλαίσθητοι (not) και εξαιρετικά ευφυείς ( triple not). Είμαστε και καινοτόμοι. Ω ναι, είμαστε! Επίσης, έχουμε και γυναίκες! Ω ναι, έχουμε!

Το παρακάτω κείμενο δημιουργήθηκε ως εξής : ο γράφων επέλεξε δέκα κομμάτια και (σχεδόν) ανάγκασε άτομο – χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τα μουσικά είδη και ιδιώματα που ασχολούμαστε – να τα ακούσει και να γράψει μερικά σχόλια για αυτή την εμπειρία. Για κάποιο λόγο , που δεν γνωρίζω ακόμα, αυτό το πείραμα φαίνεται ενδιαφέρον.

Εκτελεστής πειράματος: Χρήστος Κασσός

Η ειδική συνεργάτης μας σε θέματα «μη Rock» πολιτισμού Εύα Ζ. (Εύα Ζεντ προφέρεται) δέχτηκε λοιπόν – με λίγη παραπάνω πίεση από το κανονικό- να συμμετέχει στο πείραμά μας και σας παραθέτουμε τα όσα έχει να μας πει , όπως και κάποια σχόλια μας για την επιλογή των τραγουδιών και το τι θα περιμέναμε να εκτιμήσει σε αυτά.

(προφανώς και δεν υπάρχουν τα links για τα τραγούδια, μιας και οοοοόλοι τα γνωρίζουμε απέξω και ανακατωτά. Τα περισσότερα έστω.)

Ξεκινάμε λοιπόν…

Metallica – Unforgiven

Ααα… Ξεκινάμε εύπεπτα. Τo Unforgiven έχει όλα τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών που ακούω. Κατάθλιψη; Checked. Πόνος; Checked. Επανεκτέλεση σε μπιτάκι που παίζει στο repeat σε κακόφημα μαγαζιά της Καλλιθέας; Checked. Εντάξει, ξεκινάει λίγο άγρια, αλλά ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ που δεν ξεκινήσαμε με το Wish You Were Here. Πάλι καλά!

(Ξεκινήσαμε με κάτι που η ακροάτρια θα γνωρίζει σίγουρα και επιπλέον  το άκουσμα θα είναι φιλικό προς μην «εκπαιδευμένα» αυτιά. Περιμέναμε να εκτιμήσει το στιχουργικό περιεχόμενο, την εξαιρετική παραγωγή και γενικότερα όλη την σύνθεση.)

Iron Maiden – Wasted Years

Πολλά από τέτοια μουσική δεν γνωρίζω. Γι’ αυτό, άλλωστε, μου δόθηκε και αυτός ο  (μάλλον) χαριτωμένος ρόλος. Καταλαβαίνω, όμως, πως κάπου εδώ θα έπρεπε να αποθεώσω τη μουσική. Δεν θα το κάνω.

Για τρία λεπτά το τραγούδι «με είχε». Κουνούσα το κεφάλι ρυθμικά, ενώ ένιωθα μια αισιοδοξία να γεμίζει το δωμάτιο. Στο 3:05 είχα ανοίξει νέα καρτέλα στον Chrome. Χάζεψα λίγο, διάβασα στα γρήγορα για τη διαγραφή του Κρανιδιώτη απ’ τη Νέα Δημοκρατία, η αισιοδοξία συνέχισε να γεμίζει το δωμάτιο, αλλά όταν γύρισα στο Youtube ήταν πλέον αργά.

Απ’ το λίγο που πρόλαβα να ακούσω, ήταν ωραίο.

(Συνεχίσαμε χαλαρά με ένα κομμάτι που θα θέλαμε τα σχόλια να αφορούν την εκπληκτική απόδοση του Dickinson, τις κιθάρες των Murray και Smith, καθώς επίσης και το πιασάρικο ρεφραίν .)

Pantera – Cowboys from Hell

Ο τίτλος με τρόμαξε. Το έβαλα να παίζει με κάθε επιφύλαξη. Στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα νόμιζα ότι χάλασε το Youtube, αλλά η συνέχεια ήταν δυνατή. Τόσο δυνατή, που με έκανε να googlάρω για να μάθω περισσότερα για τους Pantera (συγχωρέστε με που δεν ήξερα, περαστική είμαι απ’ το Roxx). Και να διαβάσω για τη δολοφονία του Ντάρελ στη σκηνή. Και να συγκλονιστώ.

Πιθανότατα δεν θα το ξανακούσω ποτέ, αλλά εντυπωσιάστηκα.

(Η ακροάτρια εδώ είχε την ευκαιρία να ακούσει την εξαιρετική τεχνική του Dimebag Darrel στην κιθάρα, την επιθετική ερμηνεία του Anselmo και συνολικά την καλοκουρδισμένη μηχανή των Pantera. )

Black Sabbath – Ν.Ι.Β

Χαλαρώσαμε λίγο; Χαλαρώσαμε. Δράττομαι της ευκαιρίας (να χρησιμοποιήσω αυτή την αστεία έκφραση και) να ανοίξω παρένθεση. Οι πρώτες μου σκέψεις όταν έμαθα για αυτό το challenge ήταν πολύ κακές. Περίμενα άναρθρες κραυγές, αντί για φωνή. Περίμενα ένταση. Περίμενα φόβο. (Ναι, φόβο, γιατί απορείς, περίεργε τύπε; Φοβάμαι εύκολα). Έπεσα εντελώς έξω. Κλείνω παρένθεση και παραμένω chill.

Κοίτα να δεις, που είναι παρεξηγημένο είδος τελικά.

(Ένα κομμάτι που αναδεικνύει το μεγαλείο των Βρετανών. Απλές δομές, εξαιρετικό riff, μία από τις πιο χαρακτηριστικές μπασογραμμές και τον Ozzy σε μία από τις πιο μεγάλες ερμηνείες του.  )

Cradle of Filth – From the Cradle to Enslave

Βιάστηκα. Βιάστηκα πολύ να βγάλω συμπέρασμα, το ομολογώ. Όλο το chill -και η καλή εικόνα- που είχα μέχρι τώρα, εξανεμίστηκε με μόλις 2 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα ακρόασης. Τόσο άντεξα πριν αρχίσω να νιώθω μια ανεξήγητη ένταση. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Επειδή είμαι ψυχάρα, έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία είκοσι δευτερολέπτων. Η δεύτερη χειρότερη απόφαση που έχω πάρει. (Η πρώτη ήταν να αποδεχτώ την πρόκληση του Roxx, αν αναρωτιέστε). Ο συνδυασμός των λέξεων “Beast” και “Arrive” νομίζω πως θα στοιχειώνουν τους εφιάλτες μου για πολύ καιρό.

Υ.Γ.: Θυμήθηκα αυτό.

(Εδώ το  video clip του κομματιού  -το κανονικό, όχι το λογοκριμένο- προκαλεί μέγιστο ενδιαφέρον με τις ωμές σκηνές του και την παρανοϊκή σκηνοθεσία. Μουσικά τώρα, περιμέναμε να εκτιμηθεί το κράμα από πλήκτρα, fast drumming , οξύτητα στις κιθάρες, όπως και η χροιά της φωνής του Dani )

Megadeth – Hangar 18

Κουλ! Και κοινωνικό μήνυμα έχουμε και κιθάρα που δεν κουράζει -παρά την ανεξήγητα μεγάλη διάρκεια- έχουμε και καλή διάθεση να μην κρίνουμε αυστηρά (μετά τον τρόμο που ζήσαμε παραπάνω) .

Δεν μπορώ να καταλάβω αν μου άρεσε, επειδή όντως μου άρεσε, ή από ανακούφιση που δεν αγρίεψαν εντελώς τα πράγματα.

(Αυθεντικό, παλιό και καλό  thrash από τον Mustaine και την παρέα του. Αναμέναμε σχόλια για τις ριφάρες του Dave και τα εκπληκτικά σόλο του Friedman. Όσο για το κοινωνικό μήνυμα που αντιλήφθηκε η ακροάτρια… δεν έχω ιδέα! ) 

Slayer – Angel of Death

Κουράστηκα. Προσπάθησα να ακολουθήσω τον ειρμό των στίχων. Κάποιο κοινωνικό μήνυμα υπέπεσε στην αντίληψή μου, αλλά στους four hundred thousand more to die άρχισα να ανησυχώ. Στον sadistic, surgeon of demice, τα παράτησα.

Με πόσες λέξεις μπορείς να περιγράψεις τον θάνατο; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ; Skip, skip, skip. Τρεις φορές, να είμαι σίγουρη.

(Συνεχίσαμε στο ίδιο κλίμα με την κομματάρα των Slayer. Το παίξιμο του Lombardo και feeling που βγάζουν οι παλιοί Slayer αναμέναμε να εκθειαστούν. )

Helloween – Eagle Fly Free 

Ομολογώ πως ήμουν θετικά προκατειλημμένη, λόγω του ευφυούς λογοπαιγνίου στο όνομα του συγκροτήματος (που αρχικά νόμιζα ότι ήταν ορθογραφικό και γέλασα με τον τύπο από το site που μου έστειλε την λίστα των κομματιών). Έχω άρρωστη αδυναμία στα λογοπαίγνια.

Τέτοια, που μόλις πάτησα το play ήθελα να αναφωνήσω «HELL-oween YEAH» και να χάσω το παραμικρό ίχνος αξιοπρέπειας που μου είχε απομείνει, γράφοντας αυτό το κείμενο.

Μακράν το πιο διασκεδαστικό μέχρι τώρα.

(Η πιο αντιπροσωπευτική μπάντα του ευρωπαϊκού Power Metal προσφέρει στην ακροάτρια το συγκεκριμένο αριστούργημα. Έχουμε τον  Kiske στην φωνή, τον  Hansen στις κιθάρες, δισολιές, εκπληκτικό ρεφραίν και χαρούμενη διάθεση. )

System of a Down – Science

Θα ανοίξω ξανά παρένθεση για να εξομολογηθώ κάτι. Οι SOAD στοίχειωσαν την εφηβεία μου.

Οι SOAD είναι η παρέα στο λύκειο, που άκουγε στα διαλείμματα το Toxicity μέχρι να σιγουρευτεί ότι έχεις καταλάβει πόσο ψαγμένοι είναι. Οι SOAD είναι η κολλητή, που έβαλε ήχο κλήσης το Chop Suey, για να την κάνουν παρέα οι προαναφερθέντες ψαγμένοι. Οι SOAD είναι ο γκόμενος που άκουγε μανιωδώς το Sugar και εσύ (εγώ) υποκρινόσουν πως σου αρέσει, γιατί… Γυναικεία πράγματα, μην το ψάχνεις.

Κλείνω παρένθεση και δεν έχω τίποτα κακό να πω. Άκουσα ευχάριστα το Science, αν και δεν έδωσα μεγάλη σημασία, γιατί, ταυτόχρονα, τραγουδούσα «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα» νοσταλγούσα.

(Μια μπάντα μοναδική στο είδος της και ένα κομμάτι που συνδυάζει την παρανοϊκή ερμηνεία του Tankian και την τρέλα των υπολοίπων. Αναμέναμε σχόλιο του τύπου : «καλά, αυτούς πρέπει να του δω οπωσδήποτε live»…)

Cannibal Corpse – Hammer Smashed Face

Καμία λέξη δεν μπορεί να αποτυπώσει την έκφραση πόνου που είχε το πρόσωπό μου κατά τη διάρκεια αυτού του τραγουδιού. Πηγαίος, καθαρός πόνος. Αν υπήρχε κάποιος (οποιοσδήποτε, τόσο απελπισμένη) άλλος στο δωμάτιο θα του ζητούσα να μου κρατήσει σφιχτά το χέρι μέχρι να τελειώσει. Αν ήμουν σκύλος θα είχα χωθεί κάτω απ’ το κρεβάτι κλαψουρίζοντας. Αν ήμουν γάτα δεν θα έκανα τίποτα. Γάτες rule.

Ειλικρινά προσπάθησα πολύ. Μέχρι και τους στίχους βρήκα -γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ελάχιστες φορές κατάφερα να συνδέσω αυτό που διάβαζα με αυτό που άκουγα.

It’s not you, Cannibal Corpse. It’s me.

(Εδώ δεν έχω ιδέα τι περιμέναμε. Αναμέναμε με τεράστιο ενδιαφέρον τον σχολιασμό !)

 Κάπου εδώ λοιπόν τέλειωσε λοιπόν το πείραμα μας και θα κλείσουμε με κάποιου τύπου συμπέρασμα. Η συνεργάτης μας Εύα Ζ. είχε την εντύπωση πως η συγκεκριμένη διαδικασία είχε ως σκοπό να την πείσουμε  πως η μουσική που γουστάρουμε είναι τρομερή, εκπληκτική, φανταστική και η πιο καλυτεροτερόρη. Λάθος ! Πρώτον, αυτό το γνωρίζουμε ήδη και δεν μας ενδιαφέρει να πείσουμε κανέναν.

Δεύτερον – γυρνάμε τον διακόπτη του σκάφους στο «Σοβαρότητα» – η μουσική είναι μια, δεν έχει ταμπέλες και λοιπές διακρίσεις. Η επιλογή της μουσικής είναι θέμα γούστου. Μόνο. Εμείς αποδείξαμε κατά κάποιο τρόπο ότι έχει και πολύ χώρο για χαβαλέ , ανταλλαγή απόψεων και πειράματα όπως αυτό που διαβάσατε.