Λεονάρντο ανησυχώ,
Έχεις περάσει δύσκολα, το ξέρω. Προσπάθησες, και αυτό το ξέρω. Δεν ξέρω αν είναι αυτά αρκετά. Αυτό, πάλι, δεν ξέρω αν το ξέρεις εσύ!
Προτάθηκες για Όσκαρ άλλες τέσσερις φορές (με αυτή πέντε), πήρες τη Χρυσή Σφαίρα τρεις φορές καμιά όμως δεν συνδυάστηκε με το πολυπόθητο αγαλματίδιο και τώρα όλοι λένε πως στο ρόλο της καριέρας σου θα ανταμειφθείς με το precious.
Αυτά που τράβηξες δεν είναι λίγα… Πολικό κρύο, πραγματικές κακουχίες, μέχρι και ωμό συκώτι βίσωνα προσφέρθηκες να φας για να μπεις για τα καλά στο πετσί του ρόλου!
Και εσύ όλα αυτά τα υπέμεινες στωικά, ελπίζοντας.
Για να μην κουράζουμε και να μην σποϊλάρουμε… Δεν με ενθουσίασες… Σε συμπονώ για όσα πέρασες, ήταν εξαιρετική η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και όλα τα συναφή αλλά εσύ δεν με ενθουσίασες. Μπορώ να πω ότι ο Τομ ο Χάρντι μου ήταν καλύτερος.
Όμως ρε φίλε θα στο έδινα.
Ναι! θα στο έδινα το αγαλματάκι.
Όχι γιατί σε λυπάμαι, όχι γιατί έχεις πάει τόσες φορές στην απονομή και έχεις φύγει με το κεφάλι κάτω και τα χέρια πανηγυρικά άδεια, όχι για την καζούρα που λογικά θα σου κάνουν άπαντες εκεί στο Χόλιγουντ, όχι για τα δεινά που πέρασες στα κρύα τα βουνά.
Αλλά για αυτό το καθηλωτικό βλέμμα σου στο τέλος της ταινίας. Εκεί, πριν πέσουν τα γράμματα που οι περισσότεροι θεατές έχουν σηκωθεί και είναι έτοιμοι να αρχίσουν να σχολιάσουν την ταινία με ύφος έμπειρου κριτικού κινηματογράφου. Εκεί που το μάτι σου γυαλίζει και είσαι σαν έτοιμος να ξεπηδήσεις από την οθόνη.
Για αυτό το ανατριχιαστικό, διαπεραστικό βλέμμα που λίγοι έχουν, το αξίζεις. Και θα το πάρεις!
Sincerely yours
Μια νεοαποκτηθείσα φαν σου
[iframe]<a href=” https://roxx.gr/radio/”><img border=”0″ src=” https://roxx.gr/wp-content/uploads/2016/01/radio-arthro.png ” width=”750″ height=”148″>[/iframe]