Glass ή μίλα για όσα νιώθεις…

Tο έχω πει πολλές φορές και θα το πω άλλες τόσες: η κριτική είναι καθαρά ένα υποκειμενικό σπορ. Όλοι γράφουν ότι τους κατέβει στην κούτρα τους κι εσύ, ο αναγνώστης, επιλέγεις άτομα που έχεις δει ότι ταιριάζουν τα γούστα σας και τον «ακουλουθάς».

Γράφει στο Roxx ο Τάσος «ο αλλοδαπός» Σάμπαρ (Monkey Bros Show)

Στην Ελλάδα, οι «πραγματικοί κριτικοί» είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Καπράνος, Κουτσογιανόπουλος, Τιμογιαννάκης. O τελευταίος είναι ο μόνος που διαβάζω, μόνο και μόνο για να δω την ανάλυσή του επί της σκηνοθεσίας, του σεναρίου και του μοντάζ. Για θέματα όπως τα μηνύματα, τα κίνητρα, η σημασία μιας ταινίας, αυτή είναι πάντα μια προσωπική, ατομική, υποκειμενική διαδικασία…

Στην εποχή του ίντερνετ και του καθένα που έχει site (έχω), γραφεί κριτικές (το κάνω) ή έχει podcast (το κάνω κι αυτό), η κριτική έχει σημασία μόνο όταν μιλάς για την προσωπική σου εμπειρία…

Έχοντας αυτά στο μυαλό πάμε στο Glass τώρα. Ακολουθούν ελαφρά spoilers.

Ο Shyamalan με το τέλος το Split μας πήρε τα μυαλά, ανακοίνωσε το Glass και υπερ-hype-παρίστηκε ως το άπειρο. Ταινία των 9 εκατομμυρίων το Split βασίστηκε στην ερμηνεία του McAvoy και στην υποβόσκουσα κομικίστικη ανατροπή του. Aκριβώς όπως και το Unbreakable.

To Glass δεν είχε τη δυνατότητα να τραβήξει τέτοιον άσο από το μανίκι του, όλοι ξέραμε τι θα είναι: Το τελικό showdown. Άλλοι όμως περίμεναν Avengers, ενώ ο Shyamalan (και οι πραγματικοί φαν του*) ήθελαν την κομικίστικη φωλιά του κούκου.

*πραγματικοί φαν είναι αυτοί που λάτρεψαν το Unbreakable και ξεσηκώθηκαν στους κινηματογράφους οργασμικά στο τέλος του Split ή έκαναν αναλύσεις επί αναλύσεων σχετικά με το αν ο Dunn έχει κάποια νοητική υστέρηση, ανάμεσα σε άλλα…

Μετά από ένα δυνατό action πρώτο μέρος οι χαρακτήρες μας έχουν μαζευτεί στο ψυχιατρείο. Εδώ ακριβώς αρχίζει το ενδιαφέρον, όχι η κοιλιά! Η γιατρός καταφέρνει να μπει στο μυαλό του Dunn και να τον γεμίσει αμφιβολίες (αμφιβολίες που πάντα είχε), ετοιμάζεται να λοβοτομήσει τον MrGlass και φέρνει στα όριά του τον McAvoy με τις συνεχείς εναλλαγές της διασχιστικής προσωπικότητας του Kevin που ξέρουμε πολύ καλά ότι δημιουργήθηκε για να προστατέψει ένα κακοποιημένο παιδί.

Σε αυτήν την τριλογία οι χαρακτήρες ήταν πάντα το δυνατό σημείο. Στο Glass ο ομώνυμος πρωταγωνιστής έχει λίγο screentime, αλλά λάμπει και με το πλαν του, με τη σκηνή με τον φρουρό και στο φινάλε όπου το «…μαμά δεν ήμουν ένα λάθος» μου κατασπάραξε την τρυφερή μου καρδούλα.

Ο McAvoy είχε παραπάνω χρόνο από όσο χρειαζόταν για να κάνει τα δικά του και στο τέλος η τραγική του ιστορία φτάνει στο μόνο φινάλε που θα μπορούσε να έχει, ενώ ο Willis προφανώς και είχε, λόγω του μεγέθους και των οικονομικών της ταινίας, ελάχιστο χρόνο για να δείξει τις αρετές του…

Σκηνοθετικά ο Shyamalan… προσπάθησε! Το αναφέρω ως κάτι απόλυτα θετικό, μην μπερδεύεσαι. Γωνίες λήψεις, αντανακλάσεις, περίεργα κάδρα και POV. Κάποια από αυτά λειτουργούν καλύτερα από άλλα, όμως σίγουρα εκτιμώ τον κόπο που έχει πέσει από τον σκηνοθέτα και όχι από τους ζωγράφους των CGI.

Δεν λειτούργησαν τα plot twist, ο χρόνος του Bruce Willis και η επιλογή των τριών β’ χαρακτήρων ως εργαλεία meta-commentary πάνω στους μηχανισμούς αφήγησης των comic. Αυτός ήταν ο ρόλος του γνώστη επί του θέματος MrGlass, αλλά αυτός έπρεπε να είναι για μεγάλο μέρος της ταινίας φυτό…

Επιστρέφω στις κριτικές. Γράψε για το feeling φίλε μου, μην το ψάχνεις τεχνικά, μην γράφεις από το πρότυπο σου, πες μου πως ένιωσες: βαρέθηκες; γούσταρες; καύλωσες όπως εγώ εκεί που του κόβει τον λαιμό;

Φυσικά και η ταινία έχει θεματάκια και έχεις το δικαίωμα να ασκήσεις την κριτική σου αλλά αν σέβεσαι τον χρόνο σου και του αναγνώστη σου μίλα μέσα απο την καρδιά σου και αν το κάνεις σαν αυτόν, θα χαρώ και να σε ακούσω.

Εν κατακλείδι, το Glass είναι όντως μια ταινία για τους φαν…

…τους φαν του slow burn πρωταγωνιστοκεντρικών ταινιών και φυσικά όχι των φαν των σύγχρονων comic book movies.

Αναλύσεις και κουβέντα στο Monkey Bros Show, το μοναδικό άρα και… καλύτερο ελληνικό podcast για ταινίες, σειρές κτλ