Γιατί τόσο κράξιμο για το νέο Spiderman;

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Η αλήθεια είναι ότι το θέλω το blockbuster μου μία στο τόσο. Toγυαλί το 3D, την τεράστια την οθόνη, τα νάτσος μου, όλα μαζί.

Ούτε ποιοτικός και σνομπ το έπαιξα ποτέ στη ζωή μου, αλλά ούτε και nerd-geek με όλα τα τεύχη των κόμιξ στη συλλογή μου. Βρίσκω μια ισορροπία κάπου στο ενδιάμεσο και περνάω μια χαρά.

Και κάπως έτσι κατέληξα στο σινεμά για να δω το δεύτερο Spiderman. Ομολογώ ότι την πρώτη ταινία από το rebootδεν την είχα πάρει με καλό μάτι. Δεν πήγα σινεμά και περίμενα το DVD. Και παρά το γεγονός ότι εντάξει δεν ήταν τίποτα συνταρακτικό, μια χαρά μου άρεσε.

Πάμε τώρα στα φρέσκα. Τη μέρα που ήθελα να πάρω εισιτήρια, άρχισαν να μου μπαίνουν δεύτερες σκέψεις, λόγω των πρώτων κριτικών που βγήκαν στη δημοσιότητα. Μια βόλτα να κάνετε από το Rotten Tomatoes που συγκεντρώνει κριτικές θα δείτε ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 50% αν δεν έχει πέσει κι άλλο.

Προβληματίστηκα για περίπου δύο με τρία λεπτά, αλλά κατέληξα ότι ήθελα να φάω νάτσος οπωσδήποτε εκείνο το βράδυ. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι και το σοβαρότερο κριτήριο επιλογής για το πώς θα περάσεις τρεις ώρες από τη ζωή σου, αλλά σε κάποια πράγματα είμαι αρκετά επιφανειακός και δεν φοβάμαι να το δηλώσω.

Δύο ώρες και τριάντα λεπτά μετά βγήκα από το σινεμά χαζογελώντας. Είχα περάσει μια χαρά. Οπτικά ήταν ίσως το καλύτερο 3D που έχω δει τα τελευταία χρόνια, το story αν και πλάτιασε λίγο είχε την πλάκα του, ενώ Άντριου Γκάρφιλντ και Έμα Στόουν την έχουν τη χημεία μέχρι εκεί που δεν πάει.

Και επίσης… Έμα Στόουν. Σκέτο.

Χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός, ήταν από τις καλύτερες ταινίες με super hero που έχω δει. Εννοείται ότι δεν πλησιάζει τα επίπεδα της τριλογίας του Νόλαν για τον Μπάτμαν, ούτε το δεύτερο X-Men, ούτε το πρώτο Iron Man, αλλά και πάλι γούσταρα, πέρασα καλά και αυτό νομίζω ότι μετράει.

Και από εκείνη την ημέρα και μετά διαβάζω τις κριτικές με πολύ καχύποπτο μάτι. Ολόκληρη κριτική που επικεντρώνεται στο πρόθεση της Sony να ψιλο-προμοτάρει τα spinoffτων Sinister 6 και Venom μέσω αυτής της ταινίας. Τίποτα όμως για την ταινία.

Κράξιμο γιατι δεν έπαιζε περισσότερο ο Πολ Τζιαμάτι. Ε δεν έπαιζε περισσότερο ο Πολ Τζιαμάτι τώρα τι να κάνουμε. Αν θες να δεις περισσότερο Πολ Τζιαμάτι, δες ταινία που θα πρωταγωνιστεί ο Πολ Τζιαμάτι.

Τίτλος που την συγκρίνει με το φιάσκο του «Batman & Robin», με τις μόνες ομοιότητες που μπορείς να δεις, να είναι τα έντονα χρώματα και η παρόμοια μορφή του Electro με τον Mr. Freeze του Σβαρτσένγκερ.

Αλήθεια τώρα ο μόνος λόγος για να βάλεις τις δύο ταινίες στην ίδια πρόταση είναι μόνο αν ο έχεις προηγούμενα με τον ίδιο τον Spiderman. Να σου έχει κλέψει τη γκόμενα δηλαδή ή κάτι παρόμοιο. Φυσικά αυτό δεν γίνετε να έχει συμβεί γιατί ο Spiderman δεν είναι πραγματικό πρόσωπο και έφτασα σε μία ηλικία που μπορώ να το ξέρω αυτό με σιγουριά.

Η μήπως όχι;

Και σκέφτομαι γιατί να μπεις στη διαδικασία να γράψεις κριτική για κάτι, όταν ξέρεις ότι δεν είσαι φαν του είδους ή είσαι με κάποιο τρόπο προκατειλημμένος. Μόνο και μόνο για να εστιάσεις σε κάτι που οι άλλοι δεν θα εστιάσουν και να προσπαθήσεις να βγεις έξυπνος.

Και τα σκέφτομαι αυτά και χαίρομαι που εδώ στο Rock is Dead δεν έχουμε μπει στη διαδικασία των κριτικών ούτε για τη μουσική, ούτε για τις ταινίες. Να σας παρουσιάσουμε κάποια πράγματα και να σας δώσουμε μία ώθηση να τα τσεκάρετε ναι, αλλά μέχρι εκεί.

Για να το καταλήξω το θέμα, αν είσαστε του συγκεκριμένου είδους και το σκέφτεστε ακόμα μη διστάσετε, δείτε το.

Και αφήστε όλους αυτούς τους ξερόλες να τρώγονται με τα ρούχα τους και να ψάχνουν λεπτομέρειες, που θα τις αναδείξουν και ο κόσμος θα τους δώσει συγχαρητήρια που το πρόσεξαν.

Ναι ναι μπράβο ξερόλα. Στο διάολο τώρα. Με συγχωρείτε για το ξέσπασμα αλλά δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι.

Ή μάλλον το εννοούσα. Στο διάολο.