Φίλε, έφυγε ο Κομπέιν… Γιούπιιιι!

Μη με σταυρώνετε. Ξέρω, είμαι μακάβριος, ασεβής, ιερόσυλος. Αλλά θα σας εξηγήσω. Και για να σας εξηγήσω θα σας πάω 20 (και βάλε) χρόνια πίσω.

Έφευγε η δεκαετία του ’80 και ξεκίναγε αυτή του ’90. Το metal άλλαζε. Όλοι το βλέπαμε, το αισθανόμασταν, το ακούγαμε. Οι μπάντες μαλάκωναν… μαλακωδώς! Γινόντουσαν… πώς να το πω; Λίγο… ιλουστρασιόν.

Οι εκ πεποιθήσεως μεταλάδες, οι πιο ακραίοι, δεχόμασταν το ένα σοκ μετά το άλλο. «Πώς παίζουν έτσι οι Metallica;»… «γιατί βαράνε τόσο αργά οι Slayer;»… «τι χάλι ο δίσκος των Anthrax και γιατί φοράνε βερμούδες;»… «οι Testament είναι αυτοί;»… «οι Pantera δεν ήταν κάτι τύποι που βαφόντουσαν;»…

Αυτά τα ερωτήματα μας βασάνιζαν στο σχολείο ή στα σπίτια που μαζευόμασταν να ακούσουμε τα βινύλια μας, αλλά αντίθετα με τις μπάντες, εμείς κρατούσαμε χαρακτήρα. Δεν βγάζαμε από το κασετόφωνο το Ride the lighting ούτε το Hell awaits και κάναμε χαρούλες που εμφανιζόταν ένα Beneath the remains ή έστω ένα Alice in hell…

Και δεν φτάνει που τα ’χαμε όλα αυτά, έσκασε μύτη και ο Kurt Cobain…

Από τη μια μέρα στην άλλη, όπου κι αν στεκόσουν, όπου κι αν πήγαινες, άκουγες Nirvana! Στα διαλείμματα του σχολείου, Nirvana. Στις εκδρομές, Nirvana. Στα πάρτι, Nirvana. Σιχαθήκαμε τη ζωή μας, χωρίς υπερβολή. Για κάποιους, αυτό ήταν το νέο metal! Μιλάμε για μαχαιριά βαθιά μέσα στην καρδιά! Όμως υπήρχε και κάτι χειρότερο: τύποι (και κυρίως τύπισσες) που είχαν τη στάμπα του φλώρου και το πιο ακραίο άκουσμά τους ήταν οι Scorpions, που έβαζες Slayer και σε κοιτούσαν λες και ήσουν λεπρός, ξαφνικά τους έβλεπες να ακούν το Smells like teen spirit και να κουνάνε τα κεφάλια τους πάνω-κάτω! Για τους σκληροπυρηνικούς της εποχής, ήταν ένα θλιβερό, αποκρουστικό θέαμα…

Τα πρώτα ένα-δυο χρόνια της δεκαετίας του ’90 κύλησαν μουσικά κάπως έτσι, παρακολουθώντας παράλληλα να ξεφυτρώνουν διάφορες μπάντες που έπαιζαν ή προσπαθούσαν να παίξουν σαν τους Nirvana. Κάποια στιγμή ήρθε και το «Black Album» (όπως λέγαμε το ομώνυμο των Metallica) για να μας αποτελειώσει… Ακούσαμε το Enter Sandman σε κλαμπ και είδαμε χορεύτριες πάνω σε μπάρες να το χορεύουν! Ασχέτως αν σήμερα αναγνωρίζουμε αυτό τον δίσκο ως ένα απόλυτο αριστούργημα, τότε αποτέλεσε ένα απόλυτο πολιτισμικό σοκ για τον μεταλά.

Η μουσική είχε αλλάξει για πάντα. Και εν πολλοίς αυτό οφειλόταν στον κύριο Cobain. Όταν μια μέρα μάθαμε ότι τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, δεν το κρύβω: το πρώτο σοκ διαδέχθηκε ένα κρυφό, ειρωνικό χαμόγελο για τους haters της εποχής. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σκέφτηκαν… «άντε με τον πούστη, μας γάμησε τη μουσική τόσα χρόνια» και γελούσαν επιδεικτικά βλέποντας κάποιες γκόμενες στο Λύκειο να κλαίνε και να παίρνουν το κασετόφωνο αγκαλιά ακούγοντας τη μουσική του…

Ο τίτλος του κειμένου, λοιπόν, αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο και περιγράφει έστω και με λίγη δόση υπερβολής την κατάσταση.

Η κληρονομιά του Cobain ωστόσο, ήταν βαριά. Σήμερα ασφαλώς και αναγνωρίζεται η προσφορά του στη μουσική, ακόμη και από τους haters. Πιο ώριμα πλέον, αναγνωρίζει κανείς ότι αυτό που δεν σου αρέσει, που δεν ακούγεται καλά στα αυτιά σου, δεν είναι απαραιτήτως και κακό ποιοτικά. Το διαφορετικό, δεν έρχεται υποχρεωτικά για να σου καταστρέψει αυτό που εσύ θεωρείς καθεστώς, που δεν ανέχεσαι να στο πειράξουν. Το ότι απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό, δεν σημαίνει ότι είναι αυστηρά εμπορικό και φλώρικο.

Το μέταλ άλλωστε θα άλλαζε έτσι κι αλλιώς. Δεν χρειαζόταν να εφευρεθεί το grunge. Είχε ουσιαστικά ήδη αλλάξει. Αλλά επιβίωσε και δεν πέθανε ποτέ. Όπως επιβίωσε και η μουσική του Cobain… Για όποιον αγαπάει τη μουσική, αυτός ο αυτοκαταστροφικός ξανθομπάμπουρας ζει για πάντα και δεν θα πεθάνει ποτέ…

Υ.Γ: Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατο του Curt Cobain. Παραθέτω ένα βίντεο από ένα τραγούδι που δεν είναι δικό του. Το διασκευάζουν όμως τόσο υπέροχα οι Nirvana που σε αφήνουν άναυδο. Παράλληλα, είναι ένα βίντεο που δείχνει από τόσο κοντά το πρόσωπο του Cobain, που βλέπεις τη θλίψη στα μάτια του και σε συγκλονίζει… Κρίμα που δεν αγαπούσε τη ζωή…

[iframe]<iframe width=”750″ height=”563″ src=”//www.youtube.com/embed/fregObNcHC8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]