Ένας συντάκτης μας υπερασπίζεται τον Χρήστο Χολίδη (αλήθεια)
Γράφει ο Χρήστος Κασσός
Ψάχνω να βρω εδώ και μερικές μέρες ποιο ακριβώς ήταν το λάθος , ποιο το στυγερό έγκλημα, ποια η αμαρτία την οποία υπέπεσε ο Χρήστος Χολίδης. Ειλικρινά δεν έχω καμία απάντηση.
Κατά την ταπεινή μου -και πάνω απ’ όλα προσωπική – γνώμη την «πέσαμε» δίχως λόγο και αιτία σε έναν τύπο που τόλμησε (!!!) να πει κάποιο τραγούδι των Metallica. Σημειώνω κάπου εδώ, πως δεν έπιασε το Creeping Death, το Battery ή το Seek and Destroy, αλλά ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κομμάτια στο ραδιόφωνο. Ένα κομμάτι που εκτόξευσε εμπορικά τους Metallica και τους έβαλε ουσιαστικά σε κάθε σπίτι που τυχαίνει να έχει κάποιο μέσο αναπαραγωγής μουσικής.
Απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω η μουσική έχει αυτή την ιδιότητα, έχει αυτό τον λόγο ύπαρξης, Να ακούγεται! Δεν κάνει διαχωρισμούς και δεν ζητάει βιογραφικά από τον εκάστοτε ακροατή ώστε να δώσει άδεια να πατηθεί το play. Κάπως έτσι λειτουργεί και με όποιον επιλέξει να τραγουδήσει ένα κομμάτι, να το παίξει στην κιθάρα, στο πιάνο κτλ. Δεν απαγορεύεται τίποτα. Κοινώς, δεν υπάρχει αστυνομία της μουσικής, αν και πολλοί από εμάς θελήσαμε να παίξουμε αυτό τον ρόλο. Επίσης ακόμα δεν έχει εφευρεθεί το «ποιοτικόμετρο», ένα γκάτζετ που θα μας βοηθούσε πολύ στο να αποδείξουμε ότι το τάδε ή το δείνα είδος μουσικής είναι ανώτερο σε σχέση με άλλα. Βέβαια, η ανάγκη για αποδείξεις δημιουργεί φανατισμό και οτιδήποτε περνάει από το φίλτρο του αλλοιώνεται, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Φανταστείτε λοιπόν σε όλους εμάς που τραγουδάμε στο ντουζ, ξαφνικά να ανοίγει ο Hetfield την κουρτίνα, να κλείνει την βρύση, να μας κοιτάει με ένα θυμωμένο βλέμμα και να μας τείνει το δάκτυλο κουνώντας το επικριτικά λέγοντας «μην τολμήσεις να ξαναπείς τραγούδι μου».
Η διαφορά βέβαια είναι ότι ο Χολίδης το έκανε δημόσια και όχι στο μπάνιο του. Ε και ; Τα δικά μου μάτια και αυτιά είδαν και άκουσαν ένα τραγουδιστή/διασκεδαστή να φέρνει στα μέτρα του δικού του κοινού ένα τραγούδι. Να διασκευάζει μια μπαλάντα χρησιμοποιώντας την μουσική κουλτούρα της χώρας στην οποία ζει και εργάζεται. Κατά κάποιο τρόπο τίμησε τους Metallica και – μπορεί να ακουστεί υπερβολικό- άθελά του δήλωσε ευθέως πως η μουσική δεν έχει σύνορα και χώρο για διακρίσεις.
Προσωπικά αυτό που άκουσα δεν μου άρεσε. Κυρίως δεν μου άρεσε αυτό που είδα και το περιβάλλον στο οποίο παρουσιάστηκε. Ναι, παραδέχομαι ότι το πανηγύρι του «Μπράβο Ρούλα» δεν μου ταιριάζει , όπως και σε πολλούς από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Αν για κάποιο λόγο κάναμε διαδικτυακό bulling στην Ρούλα θα το ευχαριστιόμουν σε υπερβολικό βαθμό. Αλλά δεν έχω κάτι με τον Χολίδη , ίσα ίσα θεώρησα αρκετά θαρραλέο το γεγονός ότι πειραματίστηκε με κάτι εντελώς έξω από τα νερά του και την κουλτούρα του.
Είμαι σίγουρος πως παρά τα όσα ακραία διαβάζω τα τελευταία εικοσιτετράωρα, κανείς μας δεν θέλει να δει τον Χρήστο Χολίδη στο ικρίωμα, κανενός η ζωή δεν άλλαξε, κανείς δεν εκνευρίστηκε σε βαθμό να μην μπορεί να λειτουργήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος.
Απλά όλο αυτό το θέμα έδωσε αφορμή για χαβαλέ. Ναι, ο χαβαλές είναι απαραίτητος στην ζωή μας και ευχαριστούμε όποιον μας δίνει αφορμές για να επιδοθούμε στην τέλεση του χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Ευχαριστούμε Χρήστο Χολίδη…
