Ένα «συνθετικό» χαστούκι στη σοβαροφάνεια

Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο… Το ιντερνετικό μάρκετινγκ επιβάλλει να επιλέγεις τίτλο «κράχτη», το τυράκι που θα κλείσει στη φάκα τους ποντικοαναγνώστες. Αυτά αλλού. Εδώ πέφτει αυτολογοκρισία γιατί ο πραγματικός τίτλος θα ‘πρεπε να ‘ναι «οι συνθετικοί γαμάνε τη σοβαροφάνεια»…

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου. Σε αντίθεση από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που αναρωτιέται «άραγε πού να βρίσκεσαι», εσύ ξέρεις. Είσαι στου Ψυρρή και περιμένεις να ανοίξουν οι πόρτες για να ξεκινήσει το live. Ο πεζόδρομος δεν έχει πλημμυρίσει από κόσμο και οι «γκρούπις» δεν σχηματίζουν ουρές. Και λοιπόν;

Είσαι ο πρώτος που κόβει εισιτήριο και μπαίνεις μέσα. Μετράς τις γουλιές από την μπύρα σου όπως τα «κεφάλια» όσων ακολουθούν μετά από εσένα. «Άντε ρε πούστηδες, γεμίστε το μαγαζί. Μην ξεφτιλιστούμε» είναι η πρώτη σκέψη που περνά από το μυαλό σου. Για τους «Συνθετικούς», που βρίσκονται κάπου στο δρόμο και τελικά θα εμφανιστούν περίπου μία ώρα μετά την προγραμματισμένη έναρξη, αυτά είναι λεπτομέρειες. Κάποτε, πριν κάποια χρόνια, βγήκαν στη σκηνή για να διαπιστώσουν –όπως έχουν πει σε συνέντευξή τους- πως μόνο ένα άτομο βρισκόταν εκεί!

Όσα τραγούδια τους κι αν έχεις ακούσει στο youtube, όσο κι αν τα ‘χεις εκτιμήσει (για τους δικούς του λόγους ο καθένας), τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό που θα εκτυλιχθεί μπροστά στα μάτια σου. Ένα συνθ, μια κιθάρα, ένας ενισχυτής, δύο άνθρωποι πάνω στο πάλκο και μερικές δεκάδες κάτω από αυτό είναι τα στοιχεία για ένα κοκτέιλ μουσικού σουρεαλισμού που όμοιό του δύσκολα βρίσκεις. Πάρτε μια ιδέα και τα ξαναλέμε…

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/qke-Ro22j-4″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Είναι σίγουρο (όπως λένε και οι ίδιοι στο κομμάτι που ακούσαμε) πως αν συνεχίζετε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές είτε είστε ήδη μυημένοι ή μόλις το κάνατε. Πρέπει να σας προειδοποιήσω… Μόλις μπήκατε στα «επικίνδυνα» και σκοτεινά μονοπάτια ενός ιδιόμορφου μουσικού εθισμού. Καλώς ήρθατε!

Κάνοντας μια τσάρκα στο διαδίκτυο μπορείτε να μάθετε για το ταξίδι του Αποστόλη “Λοβέρδου” και του Διονύση Αυγερινού από το 1985 μέχρι σήμερα. Αν τολμήσετε να τους δείτε από κοντά, θα διαπιστώσετε πολλά περισσότερα.

Μπορείς να τους «κατηγορήσεις» για πολλά. Απλά να μην είναι του γούστου σου. Δεκτό. Άλλωστε, δεν είναι όλα για όλους σε αυτόν τον πλανήτα. Που θα έπρεπε όμως, να έχει χώρο για όλους. Που επιτρέπει σε (ούτε καν χρυσές) μετριότητες με φουσκωμένα βυζιά, άδεια μυαλά και φωνές της πλάκας να κάνουν καριέρα και να βγάζουν φράγκα γεμίζοντας μπουζουκομάγαζα με κλανιρογαμπρούς και γουαναμπις κοντομηνοπούτανα από τη μία και χαρακτηρίζει τους «Συνθετικούς» ατάλαντους ή γραφικούς από την άλλη.

Το πιανάκι περνά δύσκολες ώρες στα χέρια του Διονύση που τα δίνει όλα στο σόλο του και χτυπά τα πλήκτρα με μανία. Ο Αποστόλης φεύγει για πέντε λεπτά από τη σκηνή και όταν επιστρέφει, μασουλάει κάτι που τσίμπησε από το μπαρ. Το πλήθος παραληρεί. «Τι κάνει ο τρελός; Τρώει;». Ναι ρε, τρώει! Αν δηλαδή, έσπαγε κάνα «βραχάκι» και γυρνούσε χαϊδεύοντας τη μύτη του θα ήταν «cool» και τώρα δεν είναι;

Πριν καν ξεκινήσει το live, έχεις «κόψει» και μια μεγάλη παρέα που φαίνεται πως έχει έρθει για τον χαβαλέ. Φοβάσαι μη κάνουν καμιά χοντράδα προσβλητική για τους καλλιτέχνες. Τη στιγμή που ο Αποστόλης αποθεώνεται για το χορευτικό του (πολύ μακριά από ό,τι έχεις δει ποτέ) αναρωτιέσαι: «Έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται εδώ κάτω;». Σαν να διαβάζει τη σκέψη σου ο Διονύσης, σου κάνει θρύψαλα κάθε αμφιβολία. «Εμείς γαμάμε τη σοβαροφάνεια! Περνάτε καλά; Πιο καλά από τη Βανδή; Μην ανοίγετε τις τηλεοράσεις! Μην γίνετε αυτό που θέλουν οι άλλοι να γίνετε. Η επανάσταση ξεκινά απ’ το μυαλό»!

Φυσικά και ξέρουν τι παίζει. Υπήρξες πολύ αφελής για να διανοηθείς πως πρόκειται για ανθρώπους που έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Πιθανότατα της γύρισαν την πλάτη από επιλογή τους, αλλά δεν είναι καθόλου μακριά από αυτήν.

Αθεράπευτα «cult», αλλά σε καμία περίπτωση «κιτς». Φλερτάρουν με τη γραφικότητα, αλλά δεν πέφτουν στην παγίδα της. Ξεπερνούν εύκολα αυτόν τον κάβο επειδή είναι αυθεντικοί. Ό,τι κάνουν το κάνουν επειδή έτσι τους βγαίνει χωρίς να επιδιώκουν να γίνουν επιτηδευμένα κλόουν εξαργυρώνοντας εμφάνιση γελωτοποιών με συμβόλαιο σε δισκογραφική εταιρεία. Ξέρουν καλά πως δεν θα πάρουν ποτέ «Grammy» ή δεν θα δουν τραγούδι τους στη… Eurovision (για να μιλήσουμε και με όρους που περιγράφουν την επιτυχία του εγχώριου star system. Γελάνε (και γελάω) με το εγχώριο star system…

Αλλάζουν τον τονισμό των λέξεων για να βγει ο ρυθμός, στριμώχνουν συλλαβές και λέξεις για να ταιριάξουν στο τέμπο. Κάνουν πολλά… Τόσα όσα χρειάζεται ώστε στο τέλος της βραδιάς ακόμα κι εκείνοι οι τύποι που είχαν έρθει για να χαβαλεδιάσουν να «χτυπιούνται» στο ρυθμό του «Σταύρος Κόσμα Πέτρης». Κυρίως όμως, οι «Συνθετικοί» γαμάνε τη σοβαροφάνεια και διεκδικούν ένα κομμάτι διαφορετικότητας σε έναν κόσμο που ολοένα και πιο δυσβάσταχτα μοιάζει να είναι «copy-paste» προτύπων της πλάκας που πλασάρονται ως σπουδαίοι, ταλαντούχοι, άξιοι και ικανοί (τραγουδιστές, ηθοποιοί, πολιτικοί και άλλα τέτοια φρούτα).

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/68rOF60vev8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]