Ένα γράμμα αγάπης στην “Αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού μυαλού” που κλείνει δέκα χρόνια ζωής
Στις 19 Μαρτίου συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την ημέρα που βγήκε στους κινηματογράφους η «Αιώνια Λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» η ταινία του Michel Gondry και του Charlie Kaufman.
Έψαχνα ένα τρόπο για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Δεν έβαλα να ξαναδώ την ταινία, γιατί την έχω πολύ φρέσκια στη μνήμη μου. Την είδα πρόσφατα χωρίς να θυμάμαι ποια φορά ήταν. Έχω συμπληρώσει τις δέκα σίγουρα. Έκανα κάτι πολύ πιο απλό και το ίδιο αποτελεσματικό. Έβαλα να παίζει το Everybody’s gotta Learn sometimes του Beck που ακούγεται στην ταινία.
Ανατρίχιασα όπως ανατριχιάζω πάντα.
[iframe]<iframe width=”420″ height=”315″ src=”//www.youtube.com/embed/7LZxENkyAaY” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]
Για όσους δεν έχει τύχει να τη δουν (και ελπίζω να το κάνουν αφού διαβάσουν το κείμενο) να βγάλω τα διαδικαστικά από τη μέση. Πρωταγωνιστούν ο Τζιμ Κάρεϊ και η Κείτ Γουίνσλετ στον ρόλο ενός ζευγαριού που αποφασίζει να σβήσει ο ένας τον άλλον από τη μνήμη τους με μία ιατρική διαδικασία, που φυσικά δεν υπάρχει αν και πολύς κόσμος έχει ευχηθεί να υπήρχε).
«Τυπικά η διαδικασία αποτελεί εγκεφαλική ζημιά, αλλά τίποτα σοβαρό. Μπορεί να συγκριθεί με μία νύχτα κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ» λέει ο γιατρός στον Τζιμ Κάρεϊ.
Θα ήθελα να προσεγγίσω την ταινία πιο αποστασιοποιημένα αλλά μου είναι αδύνατον. Την έχω δει σε πολλές φάσεις της ζωής μου τα τελευταία δέκα χρόνια και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατον να τη συνδέσεις με ένα πρόσωπο. Και ο λόγος είναι πολύ απλός.
Μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται η σχέση σου. Αν δεν είναι σε καλό στάδιο μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς ότι ήρθε η ώρα να τα στείλεις όλα στο διάολο ή πάλι μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς ότι μπορεί να τα φτιάξεις όλα από την αρχή.
Αν πάλι η σχέση σου είναι σε καλό στάδιο μπορεί να σε βάλει στη διαδικασία να τρομάξεις για την φθορά που ενδέχεται να έρθει.
Έχω καταλήξει και σε ένα άλλο συμπέρασμα και το λέω συχνά στον εαυτό μου. «Μην αφήνεις τη ζωή σου να επηρεάζεται από την πλοκή ταινιών». Ο εαυτός μου έχει συμφωνήσει και έτσι αποφεύγουμε τα χωρίς λόγο δράματα.
Αυτό που με συναρπάζει πάντα είναι το πώς μία τόσο εξωπραγματική ιδέα (όπως το να σβήσεις κάποιον από το μυαλό σου) μπορεί να έχει τόσο ρεαλιστικά αποτελέσματα στην οθόνη. Γι αυτό ίσως έχω φτάσει να τη θεωρώ ως την αγαπημένη μου αισθηματική ταινία. Ο τρόπος που παρουσιάζεται η σχέση από τα πρώτα της μελιστάλαχτα στάδια, μέχρι την αβάσταχτη τελμάτωση που σε κάνει να μην ξεχωρίζεις την αγάπη από το μίσος, είναι αληθινός, καθημερινός και υπάρχει παντού γύρω μας. Κάνουν την εμφάνιση τους οι στιγμές που δεν θέλουμε να τελειώσουν ποτέ γιατί νιώθουμε την μεγαλύτερη ευτυχία του κόσμου, αλλά τελικά τελειώνουν και δεν μπορείς να τις ξαναζήσεις με τον ίδιο τρόπο ποτέ ξανά.
Η απεικόνιση της «φανταστικής» Κείτ Γουίνσλετ που προσπαθεί να αποφύγει τη διαγραφή, στο μυαλό του Τζιμ Κάρεϊ δείχνει το πως ωραιοποιούμε μερικές φορές καταστάσεις που ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικές.
Και πως τελικά όταν φτάνεις στη συνειδητοποίηση ότι μπορεί να χάσεις κάτι για πάντα, το μυαλό σου απελευθερώνεται από τους δαίμονες της αμφιβολίας και μπορείς να δεις ξεκάθαρα τα συναισθήματα σου για τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου.
Δεν έχω καταφέρει ακόμα να καταλάβω αν αυτή η ταινία με μελαγχολεί ή με κάνει πιο αισιόδοξο. Μάλλον τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα αποφεύγοντας μάλιστα να γίνει γλυκανάλατη. Ίσως αυτή να ήταν και η μεγάλη επιτυχία της και για αυτό αξίζει να θεωρείται ίσως η πιο σημαντική ιστορία αγάπης που είδαμε στον κινηματογράφο τον 21ο αιώνα.
Γιατί είδαμε στο πανί τους εαυτούς μας και βάζουμε στους πρωταγωνιστές τα δικά μας πρόσωπα.
Και στο κάτω κάτω γιατί να σβήσεις κάτι όταν μπορείς να το κρατήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να το αξιολογήσεις νηφάλια όταν θα έχει περάσει αρκετός καιρός;
Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, πόνος, θλίψη, μελαγχολία περνάνε με μια νύχτα μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ. Άντε να μην είναι μία και να είναι πενήντα. Εντάξει εκατό.
[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/lnSgSe2GzDc” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]
