Εμπρός, πίσω για τους Trivium

Κάπως έτσι εξελίσσεται η ιστορία των Trivium, ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω… και πάλι από την αρχή.

Όσοι, περίμεναν ένα καινούριο «Shogun», το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ακούσουν το Shogun, όσοι ήθελαν ένα ακόμα «Ember to Inferno», δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αυτοί… ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Οι Trivium κυκλοφόρησαν το έκτο κατά σειρά άλμπουμ της καριέρας τους, «Veangance Falls», κλείνοντας τα αυτιά σε κριτικούς και οπαδούς. Και το λέμε αυτό γιατί άμα ήθελαν τη γνώμη των άλλων θα έβγαζαν κάτι πολύ πιο «σκληρό», απ’ ότι ακούγεται ο νέος τους δίσκος, ο οποίος παρεμπιπτόντως θέλει πάνω από ένα άκουσμα για να «φυτρώσει» μέσα σου.

Από την εποχή του Ember to Inferno, αλλά και του «Ascendancy» μέχρι τώρα στους Trivium έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα, μαζί με ντράμερ και μπασίστα, καθώς το 2009 ο Travis Smith έφυγε και ο Nick Augusto ήρθε, ενώ το 2004 ο Paolo Gregoletto είχε αντικαταστήσει τον Brent Young στο μπάσο.

Το 2003, όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ ο Heafy ήταν 17 χρονών, χωρίς να έχει καν στο πλευρό του, στο στούντιο τουλάχιστον, τον Corey Beaulieu (lead κιθάρα). Ο ήχος τους ήταν metalcore, ένα στυλ που εκείνη την εποχή είχε τα πάνω του. Δύο χρόνια μετά, έκαναν το «μπαμ» με το Ascendancy, κάνοντας στροφή συγχρόνως στον thrash/heavy ήχο, με πολλά growls, πάρα πολλά growls, τα οποία στην τελική του πάνε πολύ του Matt.

Το 2006 (σαν να βιάστηκαν τα παιδιά), κυκλοφόρησαν το «The Crusade». Μέσα σε ένα χρόνο τα growls είχαν αντικατασταθεί από καθαρά φωνητικά, καθώς δεν ήθελε να… φωνάζει άλλο, αλλά να τραγουδάει.

Το 2008 οι Trivium, έβγαλαν τον δίσκο ανταγωνιστή του «Ascendancy» και αυτός δεν είναι άλλος από το Shogun, το οποίο έφερε πάλι το συγκρότημα στο προσκήνιο, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές, ενώ ο Heafy αποφάσισε πάλι να το ρίξει στα σκληρά φωνητικά τα οποία ήθελε κόψει. Άβυσσος η ψυχή του frontman.

Τα παιδιά από το Ορλάντο στην προσπάθεια τους να βρουν τη σταθερότητα μετά και την κυκλοφορία του Shogun, «κουτούλησαν» με φόρα πάνω στη στασιμότητα. Ο ήχος των επόμενων δύο τους άλμπουμ, δηλαδή «In Waves» και Veangance Falls δεν διαφέρει και πολύ, ίσως το πρώτο να έχει περισσότερη ποικιλία στον ήχο του.

Από το «Built to Fall», που έκανε κάθε παλιό οπαδό της μπάντας να πει πως ξεπουλήθηκαν, στο «Dusk Dismantled», που έκανε κάθε παλιό οπαδό της μπάντας να πει πως οι Trivium επέστρεψαν! Wait what?

Είναι η αλήθεια πως από τη νέα γενιά των metal συγκροτημάτων, οι Trivium είναι από αυτά με τις μεγαλύτερες προοπτικές, ωστόσο κάθε φορά κάτι τους λείπει για να πάνε ένα επίπεδο πιο πάνω.

Και όχι αυτό δεν είναι τα growls του Heafy και του Corey, όσοι ήθελαν άλλωστε πιο μπρουτάλ φωνητικά στο νέο άλμπουμ, είχαν απογοητευτεί ήδη από τα τρία κομμάτια που είχαν βγει πριν την επίσημη κυκλοφορία του VeanganceFalls.

Παρόλα αυτά, οι die hard fans που ακούνε το συγκρότημα από το 1995, έστω κι αν αυτό δημιουργήθηκε το 2000 (τόσο σκληροί), όταν ακούνε τα clean vocals του Matt Heafy θέλουν να πετάξουν μία καρέκλα προς τον υπολογιστή ή όπου τα ακούνε στην τελική. Και δεν θα είναι από τον ακουστικό… οργασμό, αλλά από τα νευρά τους που το αγαπημένο τους συγκρότημα έγινε mainstream και τους ακούν πλέον κι άλλα ανθρώπινα όντα.

Είμαι υπερβολικός; Ορίστε και η απόδειξη…

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/bA-Mu3oEKvY” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Και σκεφτείτε ότι το συγκεκριμένο βίντεο έχει βγει 2 μήνες πριν, άρα πιθανότατα ο δημιουργός του αυτή τη στιγμή είναι έτοιμος να πάρει το μαχαιράκι που απλώνει το βούτυρο, ψάχνοντας τον Ντέιβιντ Ντρέιμαν, που ανέλαβε την παραγωγή του άλμπουμ, και την «οικογένεια» του. Και ναι… με το «Crappy Metallica singer», εννοεί τον Hetfield. You have my permission to die (by my hand).