Η Emi Path έβγαλε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς!

Τον τελευταίο καιρό, είχα τη χαρά και την τύχη να πέσω πάνω στο “The Shadow”, το έσχατο δισκογραφικό δημιούργημα (και ταυτόχρονα ντεμπούτο album) της Emi Path (κατά κόσμον Αιμιλία Παπαθεοχάρη), και –ούτε λίγο ούτε πολύ- εντυπωσιάστηκα! Η παρθενική δουλειά της ανερχόμενης δημιουργού, έχει όλα όσα κάνουν ένα μουσικό έργο μεγάλο, ξεχωριστό και διαχρονικό. Προσωπικότητα, συνέπεια, αρτιότητα, συναισθηματικές εξάρσεις… Δεν θα ήταν πολύ τολμηρό να πω πως το “The Shadow” ήταν για εμένα μέσα στις τρεις εκπλήξεις του σωτήριου έτους 2017!

Λίγο πριν τη ζωντανή εμφάνισή της στο six d.o.g.s, τη Κυριακή 11 Φεβρουαρίου, προσπάθησα αρκετά, συγκέντρωσα τις σκέψεις μου όσο καλύτερα μπορούσα και κατέληξα σε μία συνέντευξη, κατά την οποία η ίδια δεν “λύθηκε” στο επίπεδο που θα επιθυμούσα, αλλά μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα σχετικά με το project, το “The Shadow”, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τόσο της ιδίας, όσο και των μουσικών αναζητήσεών της. Μέσα στη “Σκιά” σίγουρα θα βρείτε ένα κομμάτι του εαυτού σας και σίγουρα αξίζει μία ευκαιρία ακρόασης. Βρείτε το πριν σας βρει αυτό… Στο μεταξύ απολαύστε τη συζήτησή μου με την καλλιτέχνη, σε μια περίοδο που προσωπικά θεωρώ προπομπό μιας πολύ ανοδικής περιόδου, τόσο για αυτήν, όσο και για το δημιούργημά της. Follow her path!

Του Μάριου Αποστόλου

Το πρώτο που θέλω να σε ρωτήσω (αν και λίγο στερεοτυπικό) αφορά το όνομα του project. Εκτός από συντομογραφία του ονόματός σου (Αιμιλία Παπαθεοχάρη), το “Path” αντιπροσωπεύει ίσως και το γεγονός του ότι το όλο εγχείρημα ήταν για εσένα κάτι σαν να νιώθεις πως βρίσκεσαι επιτέλους στο σωστό μονοπάτι; Μήπως απλά καλείς τον ακροατή στο μονοπάτι που η μουσική σου χαράζει; Ή τίποτα από τα παραπάνω;

Η αλήθεια είναι ότι δεν το ανέλυσα τόσο, απλώς κράτησα το ότι τουλάχιστον προέκυψε μία λέξη που έχει και σημασία γενικότερα. Ίσως να είναι ωραίο να σημαίνει και αυτό ακριβώς το μονοπάτι.

Φαίνεται λοιπόν πως το project Emi Path είναι μια τελείως προσωπική υπόθεση. Είναι κάτι που εσκεμμένα επέλεξες λόγω συγκεντρωτικής διάθεσης που σε διέπει ή απλά προέκυψε; Δεν πιστεύεις στη μουσική ως… ομαδικό σπορ; Μήπως απλά αγαπάς τη καλλιτεχνική μοναξιά;

Την καλλιτεχνική μοναξιά δεν την επιλέγεις. Τώρα το αν την αγαπάω είναι αμφιλεγόμενο. Πότε ναι, πότε όχι. Για μένα το πιο δύσκολο είναι το πώς την διαχειρίζεσαι. Αλλά μιας και στην προκειμένη περίπτωση είχα γράψει τα κομμάτια ήταν μια λογική εξέλιξη το να είναι προσωπική υπόθεση.

Πώς είναι λοιπόν η διαδικασία της σύνθεσης ενός τραγουδιού Emi Path; Υπάρχει μια κεντρική ιδέα; Τζαμάρεις κι όπου σε βγάλει ή ξεκινάς ακούγοντας τρόπον τινά το τραγούδι μέσα στο μυαλό σου και απλά το περνάς στο χαρτί;

Μιλώντας συγκεκριμένα για το “The Shadow”, υπήρχαν πρώτα εικόνες στο μυαλό μου, τις οποίες όμως δεν ήθελα να περιγράψω ξεκάθαρα με τους στίχους ή να πω ότι επιλέγω αυτές τις νότες για να συμβολίζουν κάτι. Απλώς διευκόλυνε εμένα σε σχέση με τον τρόπο που δούλευα. Δεν μπορείς να πεις ποιος είναι ο τρόπος. Και ευτυχώς που δεν υπάρχει. Αν μπορούσαμε να μπούμε στο κεφάλι διαφορετικών ανθρώπων θα βλέπαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα κοινό από τον ένα στον άλλον σχετικά με αυτήν την διαδικασία. Συνήθως, λοιπόν, μου άρεσε μία νότα ή ένα σχήμα, μία λέξη που κάπως / κάπου ήθελα να την χρησιμοποιήσω, 2-3 φράσεις που μπορεί να «έχτιζα» παράλληλα και να ήθελα να τις ακούσω μαζί. Επίσης κεντρική θέση σε αυτήν την διαδικασία είχε το πιάνο στο οποίο δοκίμαζα όλες τις γραμμές που έγραφα ανεξάρτητα για πιο όργανο τις προόριζα. Και μετά τις πέρναγα στο χαρτί.

Παρά την αιθέρια και smooth διάθεσή του, το “The Shadow” έχει νευρικά ξεσπάσματα, συναισθηματικές κλιμακώσεις και ευρηματική τραγουδοποιεία, μη βασιζόμενο αποκλειστικά πάνω σε soundscapes, ενώ σε στιγμές πάει και προς αυτή τη κατεύθυνση. Τι κάνεις τελικά με αυτό το υλικό; Οπτικοποιείς εικόνες ή αποδομείς τον εσωτερικό σου κόσμο;

Δεν ήθελα να οπτικοποιήσω εικόνες σε καμία περίπτωση. Αυτό ας το κάνει ο κάθε ένας, αν θέλει, που λειτουργεί ως δέκτης του ακούσματος. Η αποδόμηση του εσωτερικού μου κόσμου είναι κάτι που, μάλλον, συμβαίνει όταν γράφω, μιας και ψάχνω κάποιο στοιχείο που να με ιντριγκάρει και δεν μένω ήσυχη. Δεν με ενδιέφερε να έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση και να μπορώ να το εντάξω κάπου. Αν ξεκινάς έτσι έχεις ήδη περιοριστεί και μάλλον δεν στριμώχνεις τον εαυτό σου στη γωνία. Το θέμα είναι να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια που βρίσκεις, αφού πρώτα είσαι διατεθειμένος να τα βρεις φυσικά.

Πες μας δυο λόγια για τους στίχους που δεν έτυχε να διαβάσω ακόμη. Υπάρχει κάποιο κεντρικό concept καθ’ όλη τη διάρκεια του album σε αυτούς;

Υπάρχει κεντρικό concept πίσω από τον δίσκο, που όμως δεν γίνεται ξεκάθαρο γιατί μου φαίνεται αρκετά περιοριστικό αυτό. Σε γενικές γραμμές οι στίχοι σχετίζονται με τις παραισθήσεις που μπορεί να έχει κάποιος, το να βιώνει την καθημερινή του ζωή και τον χρόνο πιο αφηρημένα, δηλαδή λείπει η συνειδητοποίηση και η κοινή παραδοχή του χρόνου και της επικοινωνίας. Σαν να ζει μέσα σε όνειρο με την έννοια ότι στα όνειρα υπάρχει σουρεαλισμός και βιώνεις τα πράγματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Επομένως σαν θεματικές υπάρχουν η έννοια του χρόνου, του ονείρου και της οικογένειας, που είναι και το πιο ουσιαστικό παράδειγμα κοινωνικού περίγυρου και αποδοχής.

“The Shadow” και στο εξώφυλλο βλέπουμε μια σκιά που φαίνεται… να είσαι εσύ σε μία προβλήτα με τον ορίζοντα στο βάθος. Έτσι όπως το βλέπω και εδώ αντικατοπτρίζεται η μοναχική φύση του project, και μια τάση για απόδραση από την πραγματικότητα, σε έναν ορίζοντα όμως που δεν είναι απέραντος, αλλά εντός οπτικού πεδίου, σαν να λες “Θέλω να ξεφύγω, αλλά ξέρω που ακριβώς θέλω να φτάσω.” Το αντιλαμβάνομαι σωστά; Πες μας δυο λόγια για τη φωτογραφία και το illustration του album γενικότερα.

Ολόσωστα! Τρομακτικό! Ίσως εγώ η ίδια να μην μπορούσα να το εκφράσω τόσο εύστοχα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Μάρτιο του 2013 σε μία λίμνη στην περιοχή της Βαυαρίας στην Γερμανία μαζί με τον φίλο Δημήτρη Μαντάνη. Βγαίναμε και φωτογραφίζαμε και ήταν ένα σημείο που μας άρεσε. Έτσι, λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω για το εξώφυλλο και προσπαθούσα να βρω κάτι (πράγμα που με βασάνισε αρκετά), αυτή η φωτογραφία με κέρδισε.

Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω, αλλά ποιες είναι οι βασικές επιρροές που βρίσκονται πίσω από το υλικό του “The Shadow”; Άκουγες κάτι συγκεκριμένο τον καιρό που το έγραφες ή είναι απόσταγμα των ακουσμάτων που δημιούργησες όλα αυτά τα χρόνια;

Επειδή έγραφα αρκετό καιρό δεν είμαι σίγουρη για το τί άκουγα κάθε φορά. Σίγουρα ήταν η περίοδος που άκουγα αρκετά post, οπότε ακούσματα όπως οι GYBE, Explosions in the Sky, Blueneck, Hidden Orchestra κ.α τα είχα σίγουρα. Επίσης, κάτι που πάντα ακούω είναι κλασική μουσική. Αλλά όταν μπήκα στην διαδικασία του στησίματος του δίσκου (πρόβες, ηχογραφήσεις κλπ), μου ήταν πολύ δύσκολο να ακούω μουσική. Δεν ξέρω. Ίσως επειδή ήμουν όλη την μέρα αφοσιωμένη σε αυτό, μετά χρειαζόμουν αποτοξίνωση κι έτσι προτιμούσα να κάθομαι σε απόλυτη ησυχία – όσο απόλυτη μπορεί να βρει κανείς σε αυτήν την πόλη.

Αφού φτάσαμε στη συζήτηση περί δημιουργίας, πες μου δυο λόγια για τις απαρχές του project. Πότε το συνέλαβες στο μυαλό σου και από ποια στάδια πέρασε μέχρι να φτάσει στην τελική του μορφή, που ακούμε και συναντάμε στο “The Shadow”;

Έγραφα κομμάτια με αυτήν την κεντρική ιδέα που περιέγραψα, εδώ και κάποια χρόνια. Είχα στο νου μου να τα συγκεντρώσω σε μια συνολική δουλειά αλλά δεν βιαζόμουν. Απλώς έφτιαχνα κάποια demo και τα έβαζα σε φίλους να τα ακούνε. Περίπου 2 χρόνια πριν, πήρα την απόφαση να δουλέψω πιο συγκεντρωμένα για όλο αυτό. Μετά άρχισα να δουλεύω με τους μουσικούς, έναν κάθε φορά -μιας και δεν συναντηθήκαμε όλοι μαζί κατευθείαν- οπότε σταδιακά δημιουργήθηκε το σχήμα το οποίο είμαστε αυτήν την στιγμή. Κάναμε πολλές πρόβες, και αφού όλα ήταν έτοιμα, μπήκαμε στο στούντιο. Ήμασταν τόσο έτοιμοι, που οι ηχογραφήσεις έγιναν πάρα πολύ γρήγορα, δυστυχώς. Απολάμβανα πάρα πολύ αυτό το στάδιο της διαδικασίας.

Αν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις 1, 2, 3 στιγμές από την πορεία σου μέχρι στιγμής, από τη σύλληψη του project μέχρι και την υλοποίηση / ολοκλήρωσή του, ως αυτές που καθόρισαν τη συνέχεια και άλλαξαν ακόμη και την ίδια σου την οπτική πάνω στο υλικό και τη διαδικασία, ποιες θα ήταν; Μοιράσου μαζί μας κάποιες τρελές ιστορίες πίσω από αυτό το χρονικό διάστημα.

Η συνάντηση με κάθε έναν από τους μουσικούς ήταν από τα πιο εποικοδομητικά πράγματα αυτής της διαδικασίας καθώς έπρεπε να αλληλεπιδράσουμε, να επικοινωνήσουμε πάνω σε κάτι που τους έδινα άρα έπρεπε να τους εμπνεύσω την διάθεση να διεισδύσουν σε αυτό και να το αγκαλιάσουμε όλοι μαζί για να συνυπάρξουμε μέσα σε αυτό. Η οπτική μου άλλαζε συνεχώς αλλά ήταν καταπληκτικό. Σκέφτομαι πολλές φορές πως αν μπορούσα να παίξω όλα τα όργανα και το έκανα όλο μόνη μου, πόσα λιγότερα θα είχα μάθει για την διαδικασία, για τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά και για το ίδιο το υλικό που είχα σχηματίσει.

Το πιάνο και το βιολί έχουν κεντρικό ρόλο στο “The Shadow” κάτι που μου δημιουργεί την υπόνοια πως έχεις και κλασική παιδεία ως μουσικός; Ή κάνω λάθος;

Πράγματι. Ξεκίνησε από νωρίς και συνεχίζεται. Είναι μία ανάγκη μου το να συνεχίζω να μαθαίνω αλλά παράλληλα να μην εγκλωβίζομαι σε αυτά. Άλλη μια μάχη δηλαδή.

Θα έβαζες άλλα όργανα σε μελλοντική σου κυκλοφορία;

Ναι, μου αρέσει να εξερευνώ και άλλα ηχοχρώματα και θέλω πολύ να δουλέψω και με άλλα όργανα. Θα έλεγα ότι υπάρχουν κάποια ψήγματα ιδεών. Για να δούμε!

Περί μέλλοντος και σχεδίων ο λόγος, πες μου δυο λόγια για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε τη Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στο six d.o.g.s, εκτός φυσικά από το υλικό του “The Shadow”. Έχει κάποιο ξεχωριστό, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το συγκεκριμένο show, που μπορείς να μας αποκαλύψεις;

Θα παίξουμε κάποια κομμάτια που δεν περιλαμβάνονται στο “The Shadow” και θα υπάρχουν στοιχεία από τις φορές που έχουμε παίξει ως trio. Επίσης, έχω την χαρά να πω ότι θα υπάρχει το ίδιο το CD… αυτοπροσώπως! Οπότε για όλους τους ανθρώπους που το περιμένουν εδώ και κάποιο καιρό πιστεύω θα είναι και για αυτούς χαρά!

Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι για τους Collective Remembrance, το σαπόρτ σχήμα της βραδιάς. Περί τίνος πρόκειται;

Νομίζω ότι το έκανε ηθελημένα το να μην μπορείς με τίποτα να βρεις κάτι. Είναι το project που έχει δημιουργήσει ο Alessandro Giovanetto, κιθαρίστας και –κατά την γνώμη μου- πολύ καλός μουσικός, η κεντρική ιδέα του οποίου είναι να υπάρχει μία κολεκτίβα μουσικών, όχι σταθερά η ίδια, και ο καθένας να βάζει το δικό του λιθαράκι πάνω σε μία ιδέα που θα προτείνει ο Alex, καθορίζοντας όμως όλοι μαζί την εξέλιξη και την ανάπτυξη αυτής. Έχει πολύ ενδιαφέρον και ποικιλία. Μέχρι τώρα σκοπός του φαίνεται να είναι το να παίζει μόνο live, κι έτσι σκεφτήκαμε ότι ήταν ωραία ευκαιρία ο συγκεκριμένος χώρος. Αξίζει τον κόπο!

Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα για την Emi Path; Συναυλίες; Νέες ηχογραφήσεις; Δημιουργία; Ή τι άλλο;

Κάποιες συναυλίες σίγουρα στις οποίες θέλω να δοκιμάσω μερικά καινούρια πράγματα και ιδέες, και δεν εννοώ μουσικές. Δημιουργία ακόμη πιο σίγουρα. Αυτή την περίοδο γράφω ένα κομμάτι μουσικού θεάτρου που θα παρουσιαστεί στο τέλος της σαιζόν. Όσο για νέες ηχογραφήσεις δεν έχω δρομολογήσει κάτι, αλλά αισθάνομαι ότι ένα στούντιο είναι πάντα σε μια γωνία και περιμένει και κάποια στιγμή θα ξανακαταλήξω εκεί.

Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν, μοιράσου μαζί μας ότι αισθάνεσαι!

«Δεν είναι αντικοινωνικός, αλλά αν ένας καλλιτέχνης θέλει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του για δημιουργικούς σκοπούς, τότε η αυτοπειθαρχεία – υπό τη μορφή απομόνωσης από την κοινωνία – είναι απαραίτητη».
(Σκέψεις για την μουσική, G.Gould).

***

Η Emi Path εμφανίζεται ζωντανά στο six d.o.g.s, τη Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018, μαζί με τους Collective Remembrance.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: www.facebook.com/events/2004696049778799