Εκεί θα γίνει ο τάφος μας

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Γράφω (και συμπαθάτε με για τον ενικό σε πρώτο πρόσωπο) με την ελπίδα πως το… κακό δεν θα ‘ρθει να επιβεβαιώσει τους φόβους μου. Μεταξύ μας, όμως, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος της ελπίδας.

Επειδή όλα διαδραματίζονται πάνω σε δυο ρόδες, πιάσε σέλα στο μηχανάκι κι έλα να πάμε μια βόλτα. Σε παρακαλώ μόνο, φόρα κι εσύ το κράνος σου γιατί –δεν μπορεί- κάποια στιγμή δεν θα τη βγάλουμε καθαρή κι αυτός ο δρόμος -η Πέτρου Ράλλη- θα γίνει ο ασφάλτινος τάφος μας.

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις στρίβοντας από την Πειραιώς είναι μια εκκλησία στο δεξί σου χέρι. Θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις για να κάνεις το σταυρό σου. Δεν το έκανες, είτε γιατί δεν πιστεύεις, είτε επειδή δεν πρόλαβες. Λάθος σου… Η ανηφορική κλίση της γέφυρας σε υποχρεώνει να ανοίξεις το γκάζι (ίσως γι’ αυτό δεν είχες διαθέσιμο το χεράκι), κατά συνέπεια όταν μετά από λίγα μέτρα βρίσκεις ευθεία και κατηφόρα, κινείσαι ήδη με αρκετά χιλιόμετρα κι έρχεσαι αντιμέτωπος με μια εικόνα που δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα. Βλέπεις το δικό σου φανάρι να είναι πράσινο την ίδια ώρα που κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους τύπους που βγαίνουν από την πρώτη κάθετη οδό. Στο ύψος των γραφείων της Στρατολογίας φαίνεται πως υπάρχει ένας ιδιότυπος… δακτύλιος με συνέπεια να είναι ημέρες που το αναθεματισμένο φανάρι δουλεύει κι άλλες όχι, με αποτέλεσμα στη δεύτερη περίπτωση η ομαλή και αναίμακτη κυκλοφορία να εξαρτάται από δυνάμεις που δεν ελέγχεις και μπορείς να τις αναζητήσεις μόνο στη σφαίρα του υπερφυσικου.

Εκεί στο Ρουφ, απέναντι στη Στρατολογία, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς την ειρωνεία του πράγματος όταν προβάλει η πινακίδα που σε ενημερώνει ότι λειτουργεί παράλληλα Μονάδα Αποκαταστάσεως Αναπήρων Πολέμου. Αν είχαν λίγο μυαλό, θα είχαν σβήσει την τελευταία λέξη και θα ‘μασταν όλοι ευχαριστημένοι…

Πριν προλάβεις να συνέλθεις από το σοκ και να πεις «ευτυχώς τη σκαπούλαρα», έρχονται τα απανωτά χαστούκια και το κρυφτούλι με το μοιραίο. Η τεράστια διαφημιστική πινακίδα του Πάνου Κιάμου (δεν μου φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος) έρχεται να επιβεβαιώσει πως δεν κινείσαι στο Νέο Δελχί ή το Μεξικό, αλλά στην Ελλάδα. Ούτε εκατό μέτρα μετά, από τα αριστερά μια νταλίκα προσπαθεί να κάνει αναστροφή σε σημείο που δεν υπάρχει καν φωτεινός σηματοδότης για να σε προϊδεάσει τουλάχιστον για το θράσος και τη μαγκιά του νεοέλληνα της διπλανής πόρτας. Αντίστοιχα σκηνικά επαναλαμβάνονται μονότονα άλλες τρεις φορές στο επόμενο 1,5 χιλιόμετρο…

Αυτοκίνητα, φορτηγάκια, κούριερ και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου προσπαθούν να κόψουν δρόμο και παράλληλα το νήμα της ζωής των συνανθρώπων τους που απλά πηγαίνουν στις δουλειές τους, προκειμένου να προσεγγίσουν άκοπα μία από τις πολλές βιοτεχνίες και εργοστάσια που δυστυχώς για όλους μας βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Ένα εικονοστάσι στημένο πάνω στη διαχωριστική λωρίδα παραμένει σιωπηλός μάρτυρας πως τουλάχιστον μια φορά στο παρελθόν το κακό είχε συμβεί και απλά περιμένει να χτυπήσει ξανά.

Προσπαθείς να βγάλεις τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό σου με στόχο να φτάσεις στον προορισμό σου και όχι στον άλλο κόσμο, αλλά τα σοκ διαδέχονται το ένα το άλλο. Λίγο πιο κάτω μια επιπλέον λωρίδα κυκλοφορίας έχει θυσιαστεί προκειμένου να χρησιμεύσει ως πάρκινγκ ώστε να βολευτούν οι εταιρείες που λέγαμε παραπάνω και η απόλυτη παράνοια κορυφώνεται στη διασταύρωση με την Αγίας Άννης, όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος ναός. Όταν –πρώτα ο Θεός- φτάσεις εκεί, φέρνεις στο νου εκείνη την εκκλησία στην αρχή της Πέτρου Ράλλη και –πιστεύεις δεν πιστεύεις- κάνεις το σταυρό σου. Πρώτα απ’ όλα για να πεις ένα ευχαριστώ σε Αυτόν ή ό,τι άλλο τέλος πάντων σε έφερε ως εδώ σώο και αβλαβή και δεύτερον, επειδή για μια ακόμη φορά μέσα σε μερικά λεπτά θεωρείς πως αυτό που βλέπεις απλά δεν μπορεί να είναι αληθινό.

Συμβαίνει όμως κάθε μεσημέρι την ίδια πάντα ώρα. Καμιά πενηνταριά οικονομικοί μετανάστες διαψεύδουν εκείνους που υποστηρίζουν πως δεν μπορούν να ενσωματωθούν στον τόπο που τους φιλοξενεί, έχοντας υιοθετήσει την ελληνικότατη πρακτική του να αδιαφορείς για το κόκκινο ανθρωπάκι και να προσπαθείς να περάσεις τη διάβαση. Φρενάρεις με την ελπίδα το ίδιο να κάνουν και όλοι όσοι έρχονται πίσω σου. Κοκαλώνεις. Στο μεταξύ ανάβει πράσινο και στα δύο ρεύματα της Αγίας Άννης, δρόμο στον οποίο κατά βάση κινούνται οχήματα-θηρία που εκτελούν μεταφορές. Πράσινο. Και στα δύο ρεύματα. Ταυτόχρονα! Δηλαδή το κάθε ένα από αυτά έχει την επιλογή να πάει ευθεία, δεξιά ή αριστερά τη στιγμή που το ίδιο δικαίωμα έχει και το αυτοκίνητο που έρχεται από απέναντι!

Για μένα το ταξίδι ευτυχώς κάπου εδώ τελειώνει γιατί έχω φτάσει στον προορισμό μου. Λίγο πριν χτυπήσω το κουδούνι δεν μπορώ να διώξω τη σκέψη πως ίσως είναι η τελευταία φορά που το κάνω επειδή υπάρχει και η επιστροφή. Από τον ίδιο δρόμο. Κι εκεί ίσως τελειώσει το ταξίδι μου… Γενικώς…

(Φωτό: Βλάσης Κανιάρης, Τιμής ένεκεν στους δρόμους της Αθήνας)