Οι δίσκοι που «στοίχειωσαν» τις μπάντες

Υπάρχουν  αυτοί οι δίσκοι που έκανα πάταγο και εκτόξευσαν την δημοτικότητα της εκάστοτε μπάντας στα ύψη , δημιουργώντας  μία δυνατή βάση οπαδών. Υπάρχουν άλλοι  που συνέχισαν να κρατούν ψηλά το όνομα του συγκροτήματος και να φέρνουν νέο αίμα στο fan-base , έστω και αν δεν ήταν οι καλύτεροι που κυκλοφόρησαν ποτέ.

Και στις δύο περιπτώσεις είναι  οι δίσκοι που άθελα τους τοποθέτησαν εμπόδια στην συνθετική έμπνευση των συγκροτημάτων και έμειναν να κρατούν περήφανα την σημαία του ένδοξου παρελθόντος.

Gamma Ray – Land of the free

Πίσω στο 1995 οι Γερμανοί κυκλοφόρησαν το Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο  Land of the free. Έναν δίσκο που είχε δομή, εξαιρετικές συνθέσεις και ως εναρκτήριο τραγούδι ένα από τα καλύτερα που γράφτηκαν ποτέ,  το Rebellion in a Dreamland .  Ο συγκεκριμένος δίσκος έγινε σημείο αναφοράς για το power metal  δίνοντας παράλληλα  υπόσταση στην μπάντα  που μέχρι τότε  θεωρούνταν το αδελφάκι των Helloween. Δυστυχώς οι Gamma Ray δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν τον συγκεκριμένο δίσκο , αν και πλησίασαν αρκετά με το Power Plant, αλλά εξαργυρώνουν ακόμα και σήμερα την επιτυχία του.

Queensryche- Operation Mindcrime

Για το Operation Mindcrime ότι και να γραφτεί, ότι και να ειπωθεί, ότι και να περάσει σαν σκέψη από το μυαλό, θα είναι λίγο. Το αριστούργημα των Queensryche παραμένει ένας εκ των κορυφαίων δίσκων , τόσο σε στιχουργικό , όσο και σε μουσικό επίπεδο . Ευφυές, πρωτοποριακό , φρέσκο ακόμα και σήμερα, έθεσε τα γερά θεμέλια όπου το συγκρότημα θα μπορούσε να στηρίξει όλο το οικοδόμημά του. Η συνέχεια όμως επιφύλασσε το καλό – αλλά λίγο συγκρινόμενο με τον προκάτοχό του- Empire και … τέλος. Το συγκεκριμένο album στοίχειωσε τον Tate και την παρέα του , που είδαν την καριέρα τους να «διχοτομείται» και να πέφτει σε βαθύ λήθαργο.

Metallica – Metallica (Black Album)

Ο δίσκος που θα ήθελα να αναφερθώ ως αυτόν που οι Metallica δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν είναι το «..and Justice for All» , αλλά θα πάω με τις επιταγές της σημερινής εποχής και θα αλλάξω την επιλογή μου με το «Black Album». Ο δίσκος που γιγάντωσε το όνομα των Αμερικάνων και έδωσε στο metal ραδιοφωνικό air-play στους εμπορικούς σταθμούς. Ο δίσκος που ένωσε κάθε κουλτούρα με το Unforgiven και το Nothing Else Matters έμελλε να είναι η αρχή για μία αλλαγή από την οποία οι Metallica δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν.

Helloween – Keeper of the Seven Keys – Part II

Με το πρώτο μέρος των «Keys» οι Helloween εδραιώθηκαν σαν το μεγάλο όνομα του Power Metal. Με το Part II να ξεπερνάει τον προκάτοχο του  -έστω και στα σημεία- έγιναν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της εποχής. Οι Helloween  ,με τους Kiske και Hansen στην σύνθεση τους,  δημιούργησαν την επιτομή του καλού δίσκου και άφησαν υποσχέσεις για ένα υπέρλαμπρο μέλλον. Υποσχέσεις που έμειναν στα χαρτιά καθώς η μπάντα δεν ξαναπλησίασε σε συνθετικό επίπεδο τον συγκεκριμένο δίσκο. Μετά η ιστορία είναι γνωστή…

Slayer- Seasons in the Abyss

Το (πρώτο) κύκνειο άσμα του Dave Lombardo με τους Slayer ήταν με τον δίσκο που συνέχισε ιδανικά την τριάδα Hell Awaits,   Reign in Blood και  South of Heaven , προσφέροντας αγνό και καλό thrash. Το «Seasons in the Abyss» ίσως δεν είναι το καλύτερο album των Slayer, αλλά σίγουρα είναι  το τελευταίο που κράτησε ψηλά το όνομα της μπάντας. Μετά ήρθε αργά ,αλλά σταθερά, η κατηφόρα.

Judas Priest – Painkiller

Το Painkiller έσκασε σαν κεραυνός μετά το αδύναμο Turbo και το καλούτσικο Ram it Down. Οι Judas Priest επέστρεψαν με έναν δίσκο που έγινε αμέσως κλασσικός και επαναπροσδιόρισε τον ήχο των Βρετανών . Σε ένα album που δεν υπάρχει ούτε μία μέτρια σύνθεση  όλη η μπάντα απέδωσε τα μέγιστα και δημιούργησε το αριστούργημα της το οποίο φυσικά δεν ξεπέρασε ποτέ. Από το 1992 και μετά οι καλοί Priest αγνοούνται δισκογραφικά  και μάλλον δεν θα βρεθούν ποτέ.

Megadeth – Youthanasia

Οι Megadeth από την αρχή της καριέρας τους  μέχρι και το 1994 ήταν μία από τις πιο συνεπής και αξιόπιστες μπάντες. Όλοι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν ήταν από αρκετά καλοί ως εξαιρετικοί. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα εκείνης της περιόδου είναι το Rust in Peace , ένας δίσκος που τελικά αποδείχθηκε ο τελευταίος που διατήρησε την ταυτότητα του Mustaine και των συνεργατών του στα υψηλά standards που οι ίδιοι είχαν θέσει.

 Dream Theater- Metropolis Pt2. : Scenes from a Memory

Το ότι οι Dream Theater είναι «παικταράδες» και εξαιρετικοί μουσικοί είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Ακόμα και σήμερα, με τον Mike Portnoy να απουσιάζει, οι δίσκοι τους είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Παραταύτα το αριστούργημά τους κυκλοφόρησε το 1999, και έμελε να γίνει ο δίσκος που ποτέ δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν σε σύνθεση και στιχουργικό περιεχόμενο. Για την  συνέχεια του Metropolis αφιερώθηκε ένα ολόκληρο album με τίτλο Scenes from a Memory, δίνοντας στο λεγόμενο progressive την ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του κι άλλο.   Προς τιμήν του συγκροτήματος, το δεύτερο Metropolis προσπάθησε  ποτέ να το αντιγράψει, έστω και αν η ανάγκη ήταν επιτακτική.

Υ.Γ. Προφανώς  οι συγκεκριμένες απόψεις είναι προσωπικές . Ο χώρος των σχολίων προσφέρεται για διαφωνίες, τραμπουκισμούς και απειλές.