Δεν είναι αργία, ούτε απεργία. Είναι ανεργία…
Τον Μάη τον πιάσαμε, δεν λέω. Τα… λεφτά μας, επίσης. Να πιάναμε και καμιά δουλειά τώρα…
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Πάει καιρός που οι «αυτόκλητες» φωνές λογικής ετούτου του τόπου, εκείνες δηλαδή που συνήθως κελαηδούν από τηλεοράσεως πέριξ της 8ης βραδινής, έχουν εναρμονιστεί πλήρως και ακούγονται σαν χορωδία προτεσταντικής εκκλησίας.
Όλοι, μα όλοι οι επαΐοντες (αρκετοί εξ αυτών με ζηλευτή ευφράδεια είναι αλήθεια) συγκλίνουν σε ένα υπέροχο και άπαιχτο επιχείρημα όταν προσπαθούν (και καταφέρνουν) να απαντήσουν στους απέναντι. Σε οποιονδήποτε, δηλαδή, αντιδρά στο πρωτοφανές ρεσάλτο και το πλιάτσικο που ακολούθησε στο κοινωνικό κράτος και τις εκφάνσεις του. Μορφωμένοι, μεγαλοσχήμονες, ελέγχουν αφ’ υψηλού τους πάντες και προσεγγίζουν την πλέμπα με ελιτισμό που θα ζήλευε ακόμη κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Εγκαλούν εκείνους που αντιδρούν, κατηγορώντας τους ότι αδυνατούν να αντιληφθούν πως ο κόσμος έχει αλλάξει και τονίζουν ότι εμμονικά ερμηνεύουν το σήμερα με όρους του χθες. Ότι πρόκειται, δηλαδή, για ανθρώπους που αντιδρούν επειδή δεν χωρούν στο νέο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί γύρω μας. Κατά συνέπεια, ως στοιχεία μιας άλλης εποχής, οφείλουν να περιθωριοποιηθούν από τους άλλους. Τους πιστούς στρατιώτες του συστήματος που συνεχίζουν να εργάζονται σαν πιόνια σε σκακιέρα, με την ελπίδα πως κάποτε θα γίνουν βασίλισσες…
Δεν υποστηρίζω πως είναι τέτοιος, αλλά ξεχωρίζω έναν από τους συμπαθείς σε εμένα αρθρογράφους να κλείνει το κείμενό του με την εντυπωσιακή ατάκα «Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα» με την οποία θέλησε να καταδείξει τον εγκλωβισμό του σύγχρονου… αντιδραστικού Έλληνα στο χθες. Πιθανότατα να έχει δίκιο. Εδώ θα ‘μαστε άλλωστε σε πέντε χρόνια (πρώτα ο θεός και μετά ο διάολος) και θα το δούμε.
Εντυπωσιασμένος από τον τρόπο γραφής και τα λεκτικά πυροτεχνήματα που χρησιμοποιούσε με άνεση ο συγκεκριμένος εξαιρετικός αρθρογράφος, δυσκολεύτηκα να του πάω κόντρα. Να τον απομυθοποιήσω… Όμως η σημερινή συγκυρία μου δίνει ένα αντίθετο επιχείρημα.
Αυτή η ξεφτιλισμένη (από όλους μας) Εργατική Πρωτομαγιά αφορά γεγονότα που έλαβαν χώρα όχι πέντε, αλλά 128 χρόνια πριν. Για κάποιο λόγο, που προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν οι θιασώτες του εκσυγχρονισμού, το αίτημα και το διακύβευμα του Μάη του 1886, παραμένει θέμα συζήτησης…
Τότε, το 8ωρο εργασίας αποτέλεσε την «κόκκινη γραμμή» και οι αγώνες για τη θεσμοθέτησή του ο λόγος για τον οποίο κάποιοι «αναρχικοί» και «τρομοκράτες» -όπως τους αποκάλεσε ο Τύπος και οι Αρχές- καταδικάστηκαν σε θάνατο. Δυστυχώς, οι ομοιότητες μ’ εκείνα τα χρόνια είναι πολλές και οι εξελίξεις τέτοιες που σε σπρώχνουν αναγκαστικά σε συγκεκριμένες σκέψεις. Μία μεγάλη διαφορά, ωστόσο, υπάρχει και δικαιώνει εν μέρει όσους υποστηρίζουν ότι μείναμε στο χθες.
Το να κουβεντιάζεις σήμερα για 8ωρο σε μια χώρα που το να βρεις μια θέση εργασίας παρουσιάζει συχνότητα ανάλογη του να πιάσεις το Τζόκερ, είναι ουτοπικό και αποτελεί ισχυρή ένδειξη των βημάτων προς τα… εμπρός που έγιναν σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια.
Μία μεγάλη διαφορά, πάντως, αφορά στη συνθηματολογία της ημέρας. Το παλαιοκομματικού τύπου σύνθημα που «δεν είναι αργία, είναι απεργία», με το οποίο κατεβαίνουν ακόμη στους δρόμους –έστω και αυτοί οι λίγοι- είναι πασέ και ντεμοντέ. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και εναρμονισμένοι με το παρόν, οφείλουμε να κάνουμε ένα μικρό ρεμίξ. Γιατί ο λόγος για τον οποίο σήμερα μπορούμε να απολαμβάνουμε τον φρέντο μας κάτω από τον ελληνικό ήλιο, συνδέεται βέβαια με τους αγώνες των εργατών στο Σικάγο και κατά συνέπεια, την Πρωτομαγιά, αλλά η αιτία είναι άλλη.
Αν κι εσύ κάθεσαι σήμερα αραχτός κάπου και μασουλάς με βαρεμάρα το καλαμάκι του καφέ σου καυλαντίζοντας με φίλους, να ξέρεις πως αυτό που σου επιτρέπει να το κάνεις δεν είναι ούτε η αργία, ούτε η απεργία ένεκα της ημέρας. Είναι η ανεργία… Μαλάκα μου, θα συμπλήρωνα εγώ…
[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/Z9Y0TBxajL4″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]
