Δέκα άλμπουμ που σημάδεψαν τη δεκαετία που φεύγει

Μέσα στη δεκαετία που φεύγει σε λίγες ημέρες, το rock και τo metal, έφυγαν εντελώς από το mainstream με λίγες εξαιρέσεις από τις τεράστιες μπάντες του παρελθόντος. Ήταν όμως μία δεκαετία που μας προσέφερε συγκλονιστικές στιγμές και πολλά καινούργια πράγματα.

Εδώ στο Roxx, δεν το παίζουμε ειδικοί (γιατί δεν είμαστε) και δεν το παίζουμε κριτικοί (που επίσης δεν είμαστε). Ακροατές θεωρούμε τους εαυτούς μας και έτσι προσεγγίζουμε πάντα τις λίστες μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαλέξαμε δέκα άλμπουμ που γουστάραμε περισσότερο μέσα στη δεκαετία. Δεν θα τα αποκαλέσουμε «καλύτερα», είναι απλά τα αγαπημένα μας. Και υπάρχουν και άλλα, αλλά είπαμε να μείνουμε στα δέκα, όσα και τα χρόνια που αντιπροσωπεύουν.

Δεν έχουμε βάλει αρίθμηση στη λίστα μας, έτσι δεν πηγαίνουμε από από την κορυφή προς τα κάτω ή το αντίθετο. Το κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να πάει στην κορυφή. Πάμε να τα δούμε λοιπόν, με την ευχή η δεκαετία που θα ακολουθήσει να μας φέρει ακόμα καλύτερα και πιο φρέσκα πράγματα.

Behemoth – The Satanist

Όλη η οργή και όλα τα συναισθήματα που βίωσε ο Nergal στην πενταετία της απουσίας των Behemoth, με την ασθένεια του και τις περιπέτειες με τον νόμο, ποτίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτό το άλμπουμ που η ακρόαση του σε βυθίζει σε ένα μαύρο ταξίδι που όταν έρχεται το τέλος του μπορεί να νιώθει ανακουφισμένος αλλά θέλεις να βουτήξεις στο σκοτάδι ξανά και ξανά. Με αρκετά χρόνια να μας χωρίζουν πλέον από την κυκλοφορία του και με τον Nergal στο μεταξύ να έχει γίνει κάτι σαν influencer στο instagram, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το άλμπουμ ήταν και θα παραμείνει η καλύτερη στιγμή τους.

Avenged Sevenfold – Nightmare

Οι τελευταίες μέρες της προηγούμενης δεκαετίας σημαδεύτηκαν για τους Avenged Sevenfold από την απώλεια του Rev. Μετά από μερικούς μήνες το συγκρότημα μάζεψε τα κομμάτια του, μπήκε στο στούντιο και ολοκλήρωσε το άλμπουμ που είχε ήδη ξεκινήσει να γράφει, προσθέτοντας όμως τραγούδια που στην ουσία αποτέλεσαν το αντίο για τον αγαπημένος τους φίλο. Άλμπουμ που από τη μέση και μετά θα σου δημιουργήσει μια στεναχώρια, ακόμα και αν είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Gojira – Magma

Για πολύ κόσμο, αυτή τη στιγμή οι Gojira είναι η σημαντικότερη μπάντα του heavy metal. Η υποδοχή του κόσμου αλλά και των κριτικών σε αυτό το άλμπουμ ήταν θριαμβευτική και δικαίως αφού χωρίς κολλήματα στον ήχο του παρελθόντος το πήγαν ένα βήμα παρακάτω, ανοίχτηκαν και σε διαφορετικό κοινό, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να χάνουν την ταυτότητα τους. Και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που τους κάνει τεράστιους.

Stone Sour – House of Gold and Bones

Θα βάλουμε και τα δύο άλμπουμ στο σακούλι και θα τα υπολογίσουμε ως ένα. Άλλωστε ως ενιαίο concept δημιουργήθηκαν. Το House of Gold and Bones είναι η κορυφαία στιγμή στην ιστορία των Stone Sour και το σημείο που κατάφεραν επιτέλους να βρουν ισορροπία και ταυτότητα και στις πιο heavy στιγμές τους, ώστε να μην ακούγονται σαν νερωμένοι Slipknot. Στις μπαλάντες και στα πιο μελωδικά ήταν ήδη μάστορες. Η αποχώρηση του Jim Root μετά από αυτό το άλμπουμ, δεν μας κάνει αισιόδοξους ότι μπορούν να φτάσουν ξανά σε τέτοια επίπεδα.

Queens of the Stone Age – Like Clockwork

Αυτό είναι το άλμπουμ που δείχνει τι σημαίνει να κοιτάς τη δουλειά σου ως ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Από μουσικής πλευράς, από αισθητικής πλευράς, από εικαστικής πλευράς. Το Like Clockwork είναι ένα οπτικοακουστικό διαμάντι που δεν χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να εκτιμήσουμε την αξία του, αλλά από την πρώτη στιγμή καταλάβαινες ότι θα γίνει κλασικό.

Pain of Salvation – In the Passing Light of Day

Όπως και στην περίπτωση των Behemoth, μία σοβαρή ασθένεια αποτέλεσε την μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για το αυτό το άλμπουμ. Ο  Daniel Gildenlöw έφτασε κοντά στον θάνατο το 2014 και αυτή η τρομακτική εμπειρία τον ώθησε να γράψει συγκλονιστικούς στίχους, ενώ η μουσική θυμίζει σε σημεία τις παλιές μέρες τους. Η συνεισφορά στο συνθετικό κομμάτι από τον Ragnar Zolberg που αποχώρησε λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ ήταν τεράστια και  μαζί με τον Daniel μας προσέφεραν έναν από τους φορτισμένους συναισθηματικά δίσκους της δεκαετίας.

Marilyn Manson – The Pale Emperor

H συνεργασία του Manson με τον συνθέτη Tyler Bates αποδείχθηκε χρυσωρυχείο, αφού μας παρουσίασαν έναν ήχο με μεγαλύτερη κατεύθυνση προς το blues rock που όπως φάνηκε του ταίριαζε πάρα πολύ. Είναι το άλμπουμ που βρίσκει τον Manson συνειδητοποιημένο ότι δεν είναι πια παιδαρέλι, αγκαλιάζει την ηλικία του και μας προσφέρει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει πει ποτέ.

Ghost- Meliora

Ο Tobias Forge είναι ένα από τους ανθρώπους σημάδεψαν όσο λόγοι τη δεκαετία, αφού οι Ghost κατάφεραν να γίνουν όνομα που γεμίζει πλέον αρένες. Πιστός στη σύνθεση πιασάρικων –όσο δεν πάει- τραγουδιών, με επιρροές βουτηγμένες στο παρελθόν και τεράστια προσοχή στο image, οι Ghost ήταν ίσως το σημαντικότερο νέο συγκρότημα που μας συστήθηκε από το 2010 και μετά και το Meliora είναι μία ηχητική σύνδεση όλων των στιγμών.

Mastodon – Emperor of Sand

Η στιγμή που οι Mastodon θα κυκλοφορήσουν ένα μέτριο άλμπουμ, δεν έχει έρθει ακόμα και βάζουμε στοίχημα ότι δεν θα έρθει ποτέ. Το Emperor of Sand είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους μέσα στη δεκαετία και τους βρίσκει να επιστρέφουν στο concept περιεχόμενο, οκτώ χρόνια μετά τον θρίαμβο του Crack the Skye. Αυτή τη φορά το γενικό θέμα είναι ο θάνατος με τα μέλη τους συγκροτήματος να είναι επηρεασμένα από το καρκίνο που χτύπησε πολλά μέλη των οικογενειών τους και τους βρίσκει να συνδέουν όλα τα ηχητικά στοιχεία που έχουν βάλει στον ήχο τους στη διάρκεια της καριέρας τους.

Bring me the Horizon – Sempiternal

Αυτό είναι το άλμπουμ, που πολλοί μπορεί να έκαναν στην άκρη απλά και μόνο λόγω του ίματζ του συγκροτήματος. Οι Bring me the Horizon ήταν για το rock και το metal της δεκαετίας, ότι είναι και οι Ghost αλλά από την ανάποδη πλευρά. Αντί να εστιάσουν σε ήχους του παρελθόντος, έδωσαν βάση σε ηχητικά μονοπάτια της εποχής και το Sempiternal ήταν το πανηγυρικό κλείσιμο της πρώτης περιόδου τους. Ακούγεται νεράκι από την αρχή μέχρι το τέλος, περιλαμβάνει κομματάρες και το κλείσιμο του Hospital for Souls αποτελεί ίσως το ιδανικό soundtrack για τη δεκαετία που αλλιώς περιμέναμε ότι θα εξελιχθεί και αλλιώς τελικά μας τα έφερε.