The crow flies straight…

Γράφει ο Χρήστος Κασσός

«Previously, on Sons of Anarchy..» . Αυτή είναι μία φράση που πλέον δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η παρέα του Jax Teller και των υπόλοιπων SAMCRO μας άφησε και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε τα υπόλοιπά μας χρόνια χωρίς αυτούς. Επειδή είναι λογικό πολλοί από εσάς να μην έχετε δει την σειρά ή μέρος αυτής  σας προειδοποιώ πως σε αυτό το αποχαιρετιστήριο κείμενο δεν θα αποφύγω τα SPOILERS, ούτε το συγκινησιακό χαρακτήρα. Αν δεν έχετε δει την σειρά δεν θα καταλάβετε τίποτε απολύτως. Γι’ αυτό άλλωστε επέλεξα και τίτλο που μόνο οι «μυημένοι» θα κατανοήσουν.

Αυτό το κείμενο δεν έχει δομή και ροή, μόνο σκόρπιες σκέψεις.

Στο «Sons of Anarchy» παρακολουθήσαμε τις δράσεις  μιας λέσχης μοτοσικλετιστών με παράλληλη παράνομη δραστηριότητα.  Σε επτά τηλεοπτικές σεζόν είδαμε μία συρραφή εικόνων  και σενάριο που άλλαζαν μόνο τα πρόσωπα και τα ονόματα (συχνά ούτε καν αυτά). Μία ατελείωτη λούπα από συμμορίτικες χειραψίες, προδοσίες, διαπλοκές, την εκπληκτική Katey Sagal να τσαμπουκαλεύεται με όποιον βρεθεί στο διάβα της, μηχανόβιους να οργώνουν τους επαρχιακούς δρόμους,  όπλα, φόνους  και πτώματα… πολλά πτώματα όμως ! Ωραία όλα αυτά αλλά η συνεχής επανάληψη όσο να’ ναι κουράζει και μάλιστα πολύ. Είναι να απορείς πως αυτή η σειρά απέκτησε φανατικό κοινό και τράβηξε για τόσα επεισόδια.

Σαν ένας τέτοιος φανατικός οπαδός μπορώ να δώσω μόνο μία εξήγηση. Ήταν ένα δημιούργημα που δομήθηκε με πολύ μεράκι.

Αν δεν υπήρχε το IMDB θα έπαιρνα όρκο πως το μεγαλύτερο μέρος του  cast δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ηθοποιία και απλά είναι τύποι που γουστάρουν  να ενσαρκώσουν τους συγκεκριμένους ρόλους και μόνο, τύποι που δεν έχουν καμία διαφορά στην πραγματική τους ζωή από την τηλεοπτική. Τέλος πάντων, όταν μιλάς για το «Sons of Anarchy» τα καλλιτεχνικά στοιχεία είναι δευτερεύοντα , γι’ αυτό ας παραμείνουμε στην ουσία.

Η σειρά δεν είχε κανέναν απολύτως σκοπό να διαχωρίσει το καλό και το κακό, να περάσει μηνύματα και να ικανοποιήσει τον θεατή που αποζητούσε λύτρωση στο τέλος. Η σειρά ήταν μία ιστορία για την φίλια, τα ιδανικά και την ανιδιοτελή  προσήλωση. Η μεγαλύτερη αξία στην ζωή των Sons ήταν το ίδιο το clubκαι τα μέλη του. Το μέλος ήταν φίλος.   Ο φίλος ήταν αδερφός. Ο φίλος ήταν οικογένεια. Ο φίλος ήταν  όλος ο κόσμος. Αρκεί βέβαια να ήταν πιστός στο clubκαι τις αξίες του. Το δερμάτινο γιλέκο με το λογότυπο της λέσχης αποκτούσε ιερή υπόσταση, προσέφερε υπέρτατη τιμή για τον κάτοχο και το αίσθημα της περηφάνιας.

Τα παιδιά από το Charming δεν παραμύθιασαν το κοινό ποτέ. Δεν υποκρίθηκαν κάτι που δεν ήταν και δεν διεκδίκησαν τον τίτλο των καλών παιδιών. Κατά βάση οι κύριες ασχολίες τους ήταν το εμπόριο όπλων, οι μηχανές , η πορνοβιομηχανία και η δίψα τους για κυριαρχία. Ένα μάτσο αληταράδες που όποια συμφορά τους βρήκε, τους άξιζε και με το παραπάνω.

Ακόμα και αυτή η ριμάδα η «σεναριακή ανατροπή» δεν είχε θέση  στο Sons. Κατά βάθος ήξερες πως τα ψωμιά του τάδε ή του δείνα χαρακτήρα ήταν μετρημένα και περίμενες υπομονετικά το τέλος του. Δεν σε σόκαρε τίποτα και κανείς. Όλοι ήταν αναλώσιμοι.

Είναι αδύνατον να κατανοήσω το λόγο που τους  λατρέψαμε. Μήπως ήταν αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και δεν μπορούμε ; Μήπως επειδή η λέξη αναρχία στο όνομα τους δεν ήταν διακοσμητική και όντως είχαν διακόψει επαφή με κάθε είδους αρχή φτάνοντας ένα βήμα από την απόλυτη ελευθερία. Μήπως γιατί μας δίδαξαν με τον τρόπο τους ότι ο κόσμος δεν είναι ιδανικά πλασμένος , αλλά οι προσωπικοί δεσμοί και η προσήλωση σε κάτι  σου προσφέρουν τις ιδανικότερες ψευδαισθήσεις ώστε να μην το συνειδητοποιήσεις ποτέ ;

Δεν ξέρω…

Αυτό που θα ήθελα είναι να είχα τύπους σαν τον Tig, τον Chibs, τον Juice και τα υπόλοιπα παιδιά να καλύπτουν τα νότα μου. Να πέφτουν στην φωτιά για πάρτη μου και να οικειοποιούνται κάθε μου μαλακία. Τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα στην ζωή μου ακόμα και την καριόλα την Gemma στον ρόλο της μάνας του λόχου.

Το σίγουρο είναι πως η λέσχη θα μου λείψει. Όχι γιατί απολάμβανα  μία σειρά για μία ώρα και βάλε κάθε εβδομάδα, αλλά γιατί γούσταρα τον τσαμπουκά τους, τον  κωλοπαιδισμό τους και την απόλυτη προσωποποίηση της λέξης – ας μου επιτραπεί να το πω στην γλώσσα τους- honor.

Ο Jax Teller μπήκε στο τριπάκι να αλλάξει τα πράγματα. Οραματίστηκε ένα μέλλον για το club με αναθεωρημένες αξίες και στόχους.  Δεν τα κατάφερε ποτέ και ουσιαστικά ούτε καν προσπάθησε. Ο Jax Teller άνοιξε απλά τα χέρια κόντρα στον αέρα και αποδέχθηκε την μοίρα του. Ο Jax Teller όσο και να μην το παραδεχόμαστε μας έκανε στο τέλος να κλάψουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=84rxoIqVJo0