Οι χειρότεροι δίσκοι των αγαπημένων μας συγκροτημάτων

Ο τίτλος του κειμένου ίσως και να παραπλανεί λίγο. Η παρακάτω λίστα δεν αφορά τους χειρότερους δίσκους με καθαρά μουσικά και καλλιτεχνικά κριτήρια αλλά αυτούς που μας απογοήτευσαν για πολλούς και  διάφορους λόγους.

Είναι οι δίσκοι που μας έκατσαν στραβά, είναι αυτοί που για κάποιο λόγο θα θέλαμε να μην είχαν κυκλοφορήσει ποτέ με το λογότυπο των αγαπημένων μας συγκροτημάτων.

Judas Priest – Turbo

Οι Βρετανοί πίσω στο 1986 , και ενώ διένυαν την καλύτερη τους περίοδο, κυκλοφορούν το Turbo. Έναν δίσκο που δεν ήταν τόσο κακός, αλλά αναπόφευκτα συγκρίνεται με τον προκάτοχο του, το εκπληκτικό Defenders of the Faith . Κάτι η χρήση των synths για πρώτη φορά , λίγο τα mid-tempo κομμάτια και η αδύναμη παραγωγή, το Turbo αποτέλεσε το μελανό σημείο των Priest στα 80’s.

Megadeth- Risk

Στο Risk απουσιάζουν όλα αυτά για τα οποία οι Megadeth έγιναν ένα από τα σημεία αναφοράς στον χώρο του thrash. Τα riffs των Mustaine και Friedman είναι άτονα και χωρίς καμία συνοχή, τα φωνητικά έχουν χάσει την «αγριάδα» τους και κάνα-δυο κομμάτια θυμίζουν τσιφτετέλι. Ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν το χεράκι που έσπρωξε τους Megadeth στην κατηφόρα.

Metallica – St.Anger

Βγάλε τα σόλο, άσε στην κιθάρα μία χορδή (την πάνω Μι κατά προτίμηση) και άρχισε να ουρλιάζεις στο μικρόφωνο σαν να σου πήραν το παγωτό. Τέλος, χτύπα τα τάπερ και τις κατσαρόλες της μάνα σου. Όλα αυτά τώρα ηχογράφησε τα με το κασσετοφωνάκι που είχες στο λύκειο και το αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει και πολύ από το St. Anger.  Πειραματικός μεν, ο χειρότερος δίσκος στην ιστορία των Metallica δε.

Sepultura A-Lex

Έχουμε συνηθίσει την απουσία του Max Cavalera από τους βραζιλιάνους και έχουμε αποδεχτεί ότι ο frontman της μπάντας θα είναι για πάντα ο Derrick Green. Ξέρουμε ότι οι Sepultura δεν θα είναι ποτέ ίδιοι, αλλά δίσκοι σαν το A-Lex του 2009 είναι η καλύτερη ένδειξη για να σταματήσεις πριν γκρεμίσεις εντελώς την ιστορία της μπάντας. Απλά απαράδεκτο.

Paradise Lost – Host

Όταν οι τύποι που προσδιόρισαν αυτό που λέμε death/doom metal αποφασίζουν να βγάλουν τα βύσματα από τις κιθάρες και να παίξουν μουσική για τα κλαμπάκια της Αγγλίας κάτι πήγε λάθος. Το Host είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος αλλά όχι αυτό που θα περιμέναμε από μπάντες σαν τους Paradise Lost. Το καλό είναι ότι η περίοδος αυτή κράτησε για λίγο και το συγκρότημα επέστρεψε σε κυκλοφορίες που το εκφράζουν καλύτερα.

Helloween- Chameleon

Ο τελευταίος δίσκος των Helloween με τον Michael Kiske πίσω από το μικρόφωνο δεν αποτέλεσε την δυναμική έξοδο του ταλαντούχου τραγουδιστή που όλοι θα θέλαμε. Ένα άλμπουμ που θα έκανε πάταγο εκείνη την εποχή στα παιδικά πάρτυ και μία μπάντα που στο Chameleon έχασε την ταυτότητα της . Πραγματικά δεν ακούγεται για πάνω από 10 λεπτά. Επίσης το εξώφυλλό μπαίνει άνετα στο top-10 των χειρότερων όλων των εποχών, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Queensryche – Dedicated to Chaos

Το συγκρότημα που έχει γράψει δίσκους όπως το Operation Mindcrime και το Empire   ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να κυκλοφορεί τέτοιου τύπου χαζομάρες. Ναι υπήρχε προδιάθεση με τους προηγούμενους δίσκους που έκρουσαν πολλάκις τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά εδώ ο Tate και η – παλιά πλέον- παρέα του έκαναν μία τεράστια αγγαρεία  και φάνηκε από τις πρώτες νότες του Dedicated to Chaos.

Stratovarius – Stratovarius

Ο ομώνυμος δίσκος για τους Φιλανδούς έμελλε να είναι και ο τελευταίος με τον Timo Tolkki στις κιθάρες.  Οι Stratovarius ηχογράφησαν ένα άλμπουμ που η απουσία έμπνευσης και η κουραστική  επανάληψη, του δίνουν με μεγάλη διαφορά τον τίτλο του χειρότερου τους δίσκου.

Black Sabbath – Forbidden

Ο Tony Martin είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής που έχει προσφέρει πολλά στους Sabbath όλη αυτή την μεγάλη περίοδο που το συγκρότημα περιφέρονταν αλήτικα από δω και από κει. Φυσικά δεν έχει την τρέλα του Ozzy , ούτε το μεγαλείο του Dio, αλλά παραμένει ένας από τους πιο τίμιους μουσικούς του χώρου. Με αυτόν λοιπόν στα φωνητικά ο Iommi κυκλοφορεί τον τελευταίο δίσκο υπό το όνομα Black Sabbath και αποτυγχάνει έστω και να πλησιάσει τις αμέσως προηγούμενες κυκλοφορίες. Μετά ήρθε το «13»  και η ιστορία αποκαταστάθηκε…

Iron Maiden – Virtual XI

Ο διάδοχος του οριακά αποδεκτού  X-Factor , βρίσκει και πάλι τον Blaze Bayley στην θέση του τραγουδιστή των Iron Maiden για δεύτερη  -και τελευταία- φορά.   Αν εξαιρέσεις το The Clansman και κάποιες διάσπαρτες στιγμές μέσα στα κομμάτια του δίσκου, το Virtual XI πήγε πολλά βήματα πίσω τους Maiden , εμπορικά και καλλιτεχνικά, φέρνοντας   τους κοντά  στην ολοκληρωτική καθίζηση.