Black Sabbath/Soundgarden: Η πρώτη μου φορά

Γράφει για την εμπειρία του στο Βερολίνο ο εκστασιασμένος Αποστόλης Μπλάνας

Λένε πως η πρώτη φορά είναι πολύ σημαντική, πρέπει να επιλέξεις τα σωστά άτομα. Ω ναι δεν μου αρκεί ένας, πρέπει να είναι με κάποιον που δαγκώνει νυχτερίδες, με κάποιον που πάσχει από αυτή τη γαμημένη αρρώστια που λέγεται καρκίνος, παρόλα αυτά βρίσκεται εκεί πάνω σαν θεός στα μάτια σου. Είναι η στιγμή που από αγόρι γίνεσαι άντρας, η πρώτη συναυλία στο εξωτερικό είναι μεγάλη υπόθεση.

Έτσι λοιπόν μετά από αυτήν την πρωτότυπη εισαγωγή –ορκίζομαι δεν την έχω δει πουθενά- να σας πούμε ότι το Rock is Dead όχι σαν ομάδα, αλλά ως άτομο ( μακάρι να μπορούσα να πάρω μια στρατιά μαζί μου) βρέθηκε στη συναυλία των Black Sabbath και των Soundgarden στο Βερολίνο.

Μια εμπειρία μοναδική αν σκεφτεί κανείς πως μπορεί να είναι η τελευταία χρονιά που περιοδεύουν οι Sabbath ως Sabbath, αφού η υγεία του Tony Iommi δεν είναι και στα καλύτερα της.

Act I: Ωτoασπίδες, μουγκαμάρα και εκκλησία

Για όποιον δεν έχει βρεθεί σε συναυλία στο εξωτερικό ποτέ μέχρι τα 20, καλή ώρα η αφεντιά μου, το σοκ που μπορεί να πάθει από τις διαφορές είναι τεράστιο. Ας ξεκινήσουμε από το ότι οι άνθρωποι εκεί, στη Γερμανία τουλάχιστον, φοράνε ωτoασπίδες για να αντέξουν τον δυνατό ήχο, οκ θα πεις πάμε παρακάτω.

Όταν όμως κατά τη διάρκεια μπορώ να ακούσω τον εαυτό μου να τραγουδάει, επειδή είμαι ο μόνος που το κάνει από το κοινό νιώθω σαν παιδάκι δημοτικού που κατουρήθηκε γυρνώντας από την τουαλέτα. Οι άνθρωποι εκεί είναι σε όλα τους πολιτισμένοι, ακόμα κι όταν ιδρωμένοι μαντράχαλοι κοπανιούνται πάνω στη σκηνή εκείνοι προτιμούν να βλέπουν ανέκφραστοι. Φυσικά σε αυτό ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως η πλειοψηφία δεν ήταν νεολαία αλλά μεγάλοι άνθρωποι.

Στα των εμφανίσεων τώρα, οι Soundgarden εμφανίστηκαν στις 19:30 με τον ήλιο να σε ψήνει σαν το κοτόπουλο, κάτι που δεν τους εμπόδισε καθόλου από το να είναι εξαιρετικοί στη μία ώρα που έμειναν πάνω στο stage. Ο Chris Cornell πέρα από το να μας χαρίσει τη φωνάρα του, μοιράστηκε μαζί μας και μία μικρή ιστορία, μιλώντας μάλιστα σε άπταιστα ελληνικά όπως θα δείτε και παρακάτω.

«Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά παιδιά ακόμα στο Seattle, ένας φίλος μου είχε πει για τους Kiss. Έτρεξα να δω τι παίζει με αυτούς τους τύπους και όλα ήταν τόσο διαβολικά. Βαμμένα πρόσωπα, ενώ έτρεχαν αίματα πάνω τους. Βάζω να ακούσω το δίσκο και είμαι κάπως έτσι :|. Όχι πολύ μετά έπεσε στα χέρια μου το Paranoid, το οποίο και θα άκουγα για ατελείωτες ώρες».

Και αυτή είναι η διαφορά του disco με το metal, φαίνεται να είπε με λίγα λόγια ο frontman των Soundgarden, οι οποίοι έκλεισαν με μία καλή για την ηλικία τους εκτέλεση του Beyond the Wheel.

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/09FN0n0JuC0″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Act II: Dude chill!

Όλα ήταν πλέον έτοιμα για να βγει στη σκηνή ο Ozzy και η παρέα του και όταν αυτό έγινε μην φανταστείτε πως έγινε κανένας κακός χαμός, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερα από πριν. Προσωπικά δεν με ένοιαζε τόσο, καθώς εκείνη τη στιγμή η ρώγες έκοβαν και γυαλί από την καύλα.

War pigs και φύγαμε

[iframe]<iframe width=”750″ height=”422″ src=”//www.youtube.com/embed/slnM9KoS2bg” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη στιγμή που η καρδιά μου έγινε πολλά μικρά κομματάκια. Έχοντας πιάσει θέση μπροστά μπορούσα να δω σχεδόν τα πάντα, μέσα σε αυτά τα πάντα και τον Iommi. Σε μια ανύποπτη φάση ο νονός του metal περνάει από μπροστά μου, εγώ σαν σωστή γκρούπι ουρλιάζω χωρίς λόγο και εκείνος με κοιτάει για να μου κάνει thumbs up. Ο στόχος στη ζωή μου επετεύχθη, Lord you can take me now.

Η ώρα περνούσε και δεν είχα έρθει σε επαφή με άλλον άνθρωπο, ενώ μέσα στην αρένα υπήρχαν κάπου στα πέντε χιλιάρικα, συνολικά ο χώρος πρέπει να είχε δεκαέξι. O Ozzy ανακοινώνει το Children of the Grave και ξαφνικά δύο τύποι εμφανίζονται ρίχνοντας ψιλές σε όλους, χωρίς να λυπηθούν ούτε εμένα που προσπαθούσα να βγάλω βίντεο.

[iframe]<iframe src=”https://docs.google.com/file/d/0B69pkeCTDtWaR2tXYlozQk05cTA/preview” width=”750″ height=”422″></iframe>[/iframe]

Τελικά οι Γερμανοί απέδειξαν πως έχουν κάτι μέσα τους όταν ακούστηκε το Paranoid και όλοι στριμωχτήκαμε σαν σαρδέλες, εκεί ένιωσα πως βρίσκομαι για πρώτη φορά στην πατρίδα, μετά φυσικά επέστρεψα κυριολεκτικά και ήθελα να πάω πάλι πίσω.

Μπορεί κάπου κοντά μου να έπαιζαν οι αγαπημένοι μου Avenged Sevenfold και οι Mighty Metallica, η αλήθεια είναι όμως πως δεν θα άλλαζα αυτή την εμπειρία με καμία άλλη στον πλανήτη Γη.

Stay metal people