Απολαυστική συνέντευξη του… τρελού πιανίστα Mike Sanchez στο Roxx

Όσοι γνωρίζετε τον Mike Sanchez έχετε μια ιδέα του τι μπορείτε να περιμένετε από την παρακάτω συνέντευξη. Όσοι όχι, ψάξτε online για τις ζωντανές εμφανίσεις των Big Town Playboys στο Albert Hall, στο πλευρό του Eric Clapton και παρακολουθήστε τον τρελό πιανίστα / τραγουδιστή με το άσπρο κουστούμι.

Ο γεννημένος στην Ισπανία και μέχρι προσφάτως κάτοικος Αγγλίας, Mike είναι μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του 50’s rhythm blues revival και ήταν εκεί στα 80’s και τα 90’s που το εν λόγω μουσικό ύφος έκανε το εμφατικό του πέρασμα από την Ευρώπη.

Χειμαρρώδης, γλυκομίλητος, περιεκτικός και εξομολογητικός, λίγες μέρες πριν τη ζωντανή εμφάνισή του στο Fuzz Live Club της Αθήνας (Κυριακή 19 Μαρτίου) στα πλαίσια του Big Beat #5 των Rollin’ Foxes, ο τρελός πιανίστας μιλάει στο roxx.gr για την οικογένειά του, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, τις σπουδαίες γνωριμίες και συνεργασίες του, τη στάση του απέναντι στη μουσική βιομηχανία και τη ζωή γενικότερα, αλλά και για όμορφες και άσχημες στιγμές που τον έχουν στιγματίσει.

Μία από τις πιο ολοκληρωμένες συνεντεύξεις που θα μπορούσαμε να έχουμε. Mike Sanchez, όλος δικός σας!

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κότση

 Καλωσήρθες στο roxx.gr Mike. Ποια είναι τα τωρινά σου συναυλιακά σχέδια. Τουράρεις αρκετά τον τελευταίο καιρό;

Πλέον υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα στα οποία δεν τουράρω καν, σε αντίθεση με αυτό που γινόταν πριν χρόνια. Χαίρομαι που αυτές οι εποχές τελείωσαν και η ζωή είναι πλέον πολύ πιο ειρηνική σε σχέση με τότε. Ακόμη ωστόσο πετάω 90 με 120 φορές ετησίως σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης για festivals και venue shows.

Πρόσφατα έγινα 53 ετών. Δεν έχω ιδέα πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, μάλλον περνούσα πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια και δεν το κατάλαβα. Τα τελευταία 7 χρόνια έχασα τον πατέρα μου και μετά μετακόμισα στην Ισπανία, μετά από αρκετά χρόνια διαμονής στην Αγγλία. Μετά έχασα τη μητέρα μου, αποφάσισα να… νοικοκυρευτώ και παντρεύτηκα ένα κορίτσι από την Αγγλία που λέγεται Sarah και που 4 χρόνια πριν έδωσε ζωή στο πρώτο μου παιδί, ένα αγοράκι που λέγεται Louie. Σταμάτησα να καπνίζω, αλλά έβαλα κιλά! Πρόσφατα είχα –από κακή μου τύχη- ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα με την οικογένειά μου, κοντά στο σπίτι μου, κάπου στα τέλη Νοεμβρίου του 2015 στο οποίο ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς και τον Αύγουστο πέρασα δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο με πνευμονία!

Όπως καταλαβαίνεις είχα πολλά ups και downs όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου, αλλά φρόντιζα πάντα να απολαμβάνω κάθε μέρα της και εξακολουθώ να είμαι εξίσου ενθουσιασμένος με τη μουσική όσο ήμουν 34 χρόνια πριν που έπαιζα το πρώτο μου show και διαπίστωσα για πρώτη φορά πως μπορώ να κάνω ανθρώπους να χαμογελούν.

Γεννήθηκα στο Λονδίνο από Ισπανούς μετανάστες και έζησα όλη μου τη ζωή στην Αγγλία. Οι γονείς μου συνταξιοδοτήθηκαν και επέστρεψαν στην κεντρική Ισπανία 25 χρόνια πριν, μετά από 40 χρόνια διαμονής στην Αγγλία, αλλά 7 χρόνια πριν –όπως σου είπα- ο πατέρας μου ξαφνικά πέθανε και έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλο τον χρόνο που δεν δούλευα μαζί με την μητέρα μου που για κάποια χρόνια υπέφερε από Alzheimers. Ήταν εκείνη η περίοδος που με έφερε στο σημείο να αποφασίσω πως έπρεπε να  ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή στην Ισπανία. Ήταν σχετικά εύκολο όλο αυτό ευτυχώς, με μοναδική διαφορά το ότι έπρεπε να πετάω από Μαδρίτη για τα shows μου, αντί για ένα από τα βροχερά αεροδρόμια της Αγγλίας.

Η Sarah είναι από το Stratford της Αγγλίας και όπως σου είπα το 2012 γέννησε τον πανέμορφο γιο μας Louie Ray, ο οποίος τώρα είναι 4 ετών. Δυστυχώς η μητέρα μου «έφυγε» πριν προλάβει να γνωρίσει το εγγόνι της. Η ευτυχία και η θλίψη αναμείχθηκαν με σπουδαίο τρόπο στη ζωή μου εκείνη την περίοδο, κάτι που ακόμη προσπαθώ να συνηθίσω.

Πρέπει να πω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος με τη ζωή μου όπως είναι τώρα. Κάνω περίπου δύο shows την εβδομάδα. Κάθε Παρασκευή πρωί πετάω από τη Μαδρίτη στη Γερμανία, ή την Αγγλία, ή τη Γαλλία και συνήθως Κυριακή απόγευμα γυρνάω σπίτι μου. Πληρώνω τους λογαριασμούς μου, περνάω πολύ χρόνο με την οικογένειά μου και απολαμβάνω τη ζωή του οικογενειάρχη.

Πριν από μερικά χρόνια έγινα πολύ κυνικός σχετικά με τη μουσική βιομηχανία και είμαι πραγματικά ευγνώμων που μπορώ να κρατηθώ μέσα σε αυτό το «σύστημα» χωρίς να υποφέρω όλα τα σκατά που οι δισκογραφικές εταιρείες, οι managers και οι λοιποί ιθύνοντες της σου προσφέρουν. Είμαι πολύ καλύτερα χωρίς βαριά προγράμματα, προθεσμίες και άλλα τέτοια.

Όπως καταλαβαίνεις μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, όποτε το θέλω. Μου ζητούν να παίζω shows σε όλη την Ευρώπη και έχω μια φοβερή βοηθό στην Αγγλία που με προσέχει πάρα πολύ και κανονίζει όλα τα λογιστικά, τις πτήσεις, τα συμβόλαιά μου… Το μοναδικό που πρέπει να φροντίζω είναι να είμαι στην ώρα μου στο αεροδρόμιο και φυσικά… να παίζω μουσική!

Συχνά παίζω κάποια shows με τη μπάντα μου η οποία πετάει κατευθείαν από την Αγγλία και κάποιες άλλες φορές παίζω με εγχώριες μπάντες στην εκάστοτε τοποθεσία, οι οποίες ξέρουν το υλικό μου πολύ καλά και φυσικά αυτό βοηθάει στο να είναι πιο προσιτό το κόστος για τον διοργανωτή. Κάποιες άλλες φορές απλά ταξιδεύω και παίζω solo, μόνο πιάνο και φωνή.

Η πληθώρα των τρόπων που μου δίνονται για να παίζω μουσική είναι και ένα από τα πράγματα που μου κρατάει το ενδιαφέρον και δεν με βάζει στη διαδικασία να παίζω συνέχεια το ίδιο setlist και με το ίδιο line-up. Άλλωστε αυτό κάνω εδώ και χρόνια, βάζω σε διαφορετική σειρά τα τραγούδια, διαφοροποιώντας το setlist κάθε συναυλίας. Μου αρέσει αυτό. Κρατάει το ενδιαφέρον μου και κρατάει και την μπάντα που με συνοδεύει… στην τσίτα! Χαχαχα!

Mike σε ευχαριστώ για τις τόσες πληροφορίες. Πραγματικά μια εξομολόγηση από καρδιάς! Το εκτιμώ πολύ! Πόση ώρα θα είσαι στη σκηνή στην εμφάνισή σου στην Αθήνα; Προετοιμάζεις show μεγάλης διαρκείας;

Δεν θέλω να ξεπερνάω ποτέ τις δύο ώρες. Νομίζω πως θα παίξω ή δύο 50λεπτα shows ή ένα show 100 λεπτών. Κάτι τέτοιο. Νομίζω αρκεί. Όπως καταλαβαίνεις ο high energy rock’n’roll ήχος μου κρατάει τα κομμάτια το πολύ στα 3-4 λεπτά. Κάποιες φορές ακόμη λιγότερο.

Πάμε λίγο για μια βουτιά στο παρελθόν. Αρκετοί σε γνωρίζουν από τη συμμετοχή σου στους Big Town Playboys. Προσωπικά δεν είχα καν γεννηθεί, αλλά έχω δει από video αυτές τις φοβερές εμφανίσεις σας στο Albert Hall. Πως ήταν τότε τα πράγματα; Ήταν αυτοί καλύτεροι ή χειρότεροι καιροί για το rock’n’roll;

Μπορούμε να ζούμε και να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας παίζοντας rock’n’roll επειδή το αγαπάμε και τυχαίνει να το κάνουμε καλά. Ποτέ απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό δεν έγινε για να βγάλουμε χρήματα ή να γίνουμε διάσημοι.

Οι Big Town Playboys ανέπτυξαν τη φήμη τους πολύ γρήγορα, από τη πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε, κάπου στα μέσα του 1984, επειδή είμασταν μία από τις πρώτες μπάντες στην Ευρώπη που αναβίωνε τις ξεχασμένες τότε εποχές των 40’s και early 50’s rhythm & blues, πριν αυτό το μουσικό ύφος γίνει γνωστό σαν rock’n’roll. Ανακαλύψαμε και μάθαμε σπουδαίες μουσικές που οι παραδοσιακές rock’n’roll, rockabilly και blues μπάντες δεν είχαν ακουμπήσει. Οι μουσικοί σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αγγλίας αγαπούσαν αυτό που κάναμε και δημιουργήσαμε ισχυρές φιλίες με ανθρώπους όπως οι Gary Brooker (Procol Harum), Eric Clapton, Andy Fairwather Low, Brian May, Jeff Beck, Robert Plant και πολλούς ακόμη.

Ποτέ δεν βγάλαμε πολλά χρήματα αλλά είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε σπουδαίες στιγμές μαζί με φίλους που κάναμε στη διάρκεια όλης αυτής της διαδρομής. Στα 80’s και τα 90’s, κάποιοι πραγματικά αξιόλογοι Αμερικανοί καλλιτέχνες του rhythm & blues ιδιώματος περιόδευαν στην Ευρώπη για festivals ή club shows κι εμείς είχαμε τη χαρά και την τιμή να αποτελούμε το μουσικό σχήμα που τους συνόδευε. Μιλάω για τους Little Willie Littlefield, Lowel Fulsom, Jimmy Nelson, Champion Jack Dupree, Carrie & Lorrie Bell, Don & Dewey… Η μνήμη μου εξασθενεί όσο περνάει ο καιρός! Αυτούς μπορώ να σου πω με σιγουριά!

Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με τη μουσική σκηνή αυτές τις μέρες. Όταν ξεκίνησα τη ζωή μου υπήρχαν πολυάριθμες εφηβικές κουλτούρες τριγύρω μου. Μπορούσες να είσαι skinhead, mod, teddy boy, rockabilly, punk rocker, heavy metal fan, biker, new romantic κλπ… Πέραν αυτού υπήρχαν τα πιο συνηθισμένα παιδιά που απλά πήγαιναν στις ντίσκο για να αράξουν με τους φίλους τους και να χορέψουν λίγο, αλλά πραγματικά οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με όλες αυτές τις κουλτούρες. Ήταν φοβερές εποχές αυτές, πραγματικά. Μου λείπουν οι μέρες αυτές του παρελθόντος, ή τουλάχιστον συγκεκριμένα στοιχεία του πως η ζωή ήταν όταν μεγάλωνα.

Πολλά χρόνια πριν από τα computers και τα κινητά τηλέφωνα συνέβαιναν όλα αυτά… Τα παιδιά σήμερα μοιάζουν μεταξύ τους τόσο πολύ! Η κατήχηση συνεχίζεται και η ελευθερία μας σιγά σιγά αφαιρείται από εμάς, η μουσική και η τέχνη γενικότερα υφίστανται λογοκρισία και οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε οι άνθρωποι να βρεθούμε όλοι μαζί και να εξωτερικεύσουμε αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας, αρχίζουν να μειώνονται. Οι άνθρωποι που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο κάνουν… εξαιρετική δουλειά βλέπεις!

Τον τελευταίο καιρό ασχολείσαι και με τα soundtracks. Πώς ξεκίνησε αυτό; Σου ζητήθηκε να κάνεις ένα συγκεκριμένο τέτοιο (είχα την τύχη να ακούσω το soundtrack του “I’ll Be There” κάποιον καιρό πριν) ή ήταν μια απόφαση που ο ίδιος πήρες, καθοδηγούμενος από την επιθυμία σου να δοκιμάσεις κάτι νέο για εσένα;

Στην πραγματικότητα δεν κάνω τόσο μουσική για ταινίες όσο λες. Πραγματικά εύχομαι να έκανα γιατί θα μπορούσα να βγάλω πολλά χρήματα έτσι! Το “I’ll Be There” συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Θα ήταν ωραία να έχω ασχοληθεί περισσότερο με τη σύνθεση soundtracks, γιατί κάτι τέτοιο θα μου επέτρεπε να δουλεύω περισσότερο από το σπίτι, κάτι που θέλω όλο και περισσότερο να κάνω όσο περνούν τα χρόνια. Ουφ! Ήμουν πάντα τόσο τεμπέλης! Χαχαχα! Μου αρέσει να φτιάχνω μουσική για να δημιουργώ απευθείας επαφή με το κοινό, να ιδρώνω και να τραγουδάω και να παίζω μπροστά σε ανθρώπους, να βλέπω τα χαμόγελά τους, να το διασκεδάζω, να γνωρίζω ωραία κορίτσια κλπ…

Έχουμε ακούσει για τη φιλία σου με τον Robert Plant. Όντας κι εγώ fan της μουσικής των Led Zeppelin, τον θεωρώ πολύ σπουδαίο κομμάτι της ιστορίας του rock’n’roll. Έχετε κρατήσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια; Θαυμάζεις τη δουλειά του;

Αγαπάω και σέβομαι τον Robert πάρα πολύ. Είμαστε καλοί φίλοι εδώ και 34 χρόνια, είναι γεγονός αυτό. Έχουμε μοιραστεί τη σκηνή άπειρες φορές, από local pubs στα West Midlands της Αγγλίας μέρχι και σε μεγάλα events όπως ένα μαζικό φιλανθρωπικό που έλαβε χώρα το 1985, υπό τον τίτλο “Heartbeat”, στη Διεθνή Έκθεση του Birmingham αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, όπως τον Οκτώβριο του 2016, όπου αμφότεροι κληθήκαμε ως προσκεκλημένοι του 80ού Rolling Stone Bill Wyman’s Gala. Νομίζω πως ο Robert είναι σπουδαίος και τον αγαπώ όσο λίγους. Για την ακρίβεια θα του στέιλω τώρα ένα μήνυμα να του το πω! Καιρό έχω! Χεχεχε! Πέρσι ήμουν το opening act στο Ευρωπαϊκό tour του και είχα την τιμή να μοιράζομαι μαζί του το ιδιωτικό του αεροπλάνο στο μεγαλύτερο μέρος της περιοδείας.

Ένα από τα πράγματα που τραβούν την προσοχή όποιου σε δει ζωντανά είναι οι τρελές και γεμάτες ενέργεια performances σου. Είναι αυτό απλά μέρος του show ή πιστεύεις πως το να παίζεις το πιάνο, να τραγουδάς και να είσαι ένας rock’n’roll μουσικός απαιτεί τη συμμετοχή όλου του σώματός σου;

Κάνω ότι κάνω χωρίς να το σκέφτομαι πολύ. Πρέπει κανείς να είναι όσο πιο μανιώδης μπορεί, να ανοίξει τα μάτια του και να κοιτάξει κατάματα τους ανθρώπους, να ιδρώσει και να ξαναϊδρώσει… Να είναι για εκείνη τη στιγμή ένας μικρός Elvis Presley, ένας άγριος Little Richard… James Brown!!! Ουάου! “Yeah man! Move your ass and shake that thing!”

Συνήθως ντύνομαι με ένα άσπρο κουστούμι και είμαι αρκετά τυχερός ώστε στην ηλικία μου να έχω αρκετό μαλλί που μου επιτρέπει να φτιάχνω μια αφέλεια… Με εμπνέει το να σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο οι παλιότεροι performers και διασκεδαστές εμφανίζονταν επί σκηνής, χαμογελώντας ασταμάτητα, χτυπώντας τα πόδια τους κάτω και χορεύοντας! Καλλιτέχνες όπως οι Louis Armstrong, Louis Jordan και Louis Prima… Χα! Οι τρεις Louis!… Όπως σου είπα λένε και τον γιο μου Louie, αλλά αυτό είναι από το “Louie Louie” του Richard Berry!

Ξεχωρίζεις κάποιους από τους καλλιτέχνες του σήμερα για τον τρόπο που έχουν να κρατούν τα rhythm & blues ζωντανά; Κάποιους που σου έχουν τραβήξει την προσοχή εσχάτως;

Στην κορυφή του μυαλού μου… Δεν έχω ιδέα πραγματικά… Δεν παρακολουθώ festivals και συναυλίες γενικότερα, εκτός κι αν συμμετέχω σε μία τέτοια, που σε αυτή την περίπτωση είτε θα είμαι στο backstage και θα προετοιμάζομαι, είτε… δεν ξέρω… Τα παιδιά από τη μπάντα πάντα πάνε και τσεκάρουν τα υπόλοιπα συμμετέχοντα σχήματα στα μέρη που εμφανιζόμαστε, αλλά προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ να απολαύσω το να κάθομαι σε ένα μέρος με πολύ κόσμο και να βλέπω ζωντανά μια μπάντα. Επίσης θα έλεγα πως δεν μου αρέσει να επηρεάζομαι. Ξέρω πως ακούγεται λίγο λάθος όλο αυτό, αλλά πραγματικά νομίζω πως το να βλέπω άλλες μπάντες με κάνει νευρικό. Για την ακρίβεια όχι λιγότερο νευρικό απ’ όσο ένιωθα 34 χρόνια πριν όταν πραγματοποιούσα τις πρώτες μου εμφανίσεις.

Ποια είναι τα επόμενα πλάνα, τόσο στο στουντιακό όσο και στο συναυλιακό κομμάτι; Ετοιμάζεις κάποιο μεγάλο ή σπουδαίο project που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Έχω τόσο πολλά στουντιακά projects στα σκαριά για τα προσεχή χρόνια… Μικρή μπάντα, μεγαλύτερη μπάντα… Πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, όλες βασισμένες στη μουσική που αγάπησα όλη μου τη ζωή. Παραείναι πολλά για να τα συζητήσουμε τώρα. Κάποια άλλη φορά ίσως.

Πώς είναι η Ισπανία; Είναι καλύτερο μέρος για έναν οικογενειάρχη απ’ ότι η Αγγλία που ζούσες προηγουμένως;

Ζω εκεί με τη μικρή μου οικογένεια στην οροσειρά Gredos, μία ώρα δυτικά της Μαδρίτης, σε ένα πευκόδασος που βρίσκεται σε μία πολύ ήσυχη και όμορφη περιοχή και το αγοράκι μου πάει στο σχολείο του κοντινότερου χωριού, που βρίσκεται 10 λεπτά οδηγικής απόστασης, που περνάει μέσα από έναν ήσυχο και όμορφο δρόμο, σε μια χώρα που –χωρίς υπερβολή- απολαμβάνει 300 μέρες καλοκαιρίας ανά έτος. Προσωπικά νομίζω πως δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος απ’ όσο τώρα που ζω εκεί, ειδικότερα τώρα που το μέλλον της Αγγλίας φαντάζει δυσοίωνο, χάρη στο σκατο-brexit (για την ακρίβεια είπε “Brex-shit”). Νομίζω δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για αυτό…

Υπάρχει rock’n’roll κουλτούρα εκεί; Κάποιοι εγχώριοι καλλιτέχνες που ξεχωρίσες κατά την παραμονή σου;

Υπάρχει ένα ρεύμα προς την rock’n’roll κουλτούρα σε διάφορες Ισπανικές πόλεις. Ροκάρει αρκετά η Ισπανία! Σε κάποια μέρη δεν υπάρχει τίποτα, αλλά σε κάποια άλλα υπάρχει πραγματική ζήτηση για rock’n’roll και rockabilly… Σε κάποιες πόλεις όπως η Λεον, υπάρχει ακόμη και μια τεράστια 60’s mod σκηνή, οπότε θα έλεγα πως ναι… Υπάρχει αρκετή παλιομοδίτικη μουσική παντού στην Ισπανία. Αρκετές καλές μπάντες επίσης! Η Βαρκελώνη φημίζεται για αυτό! Οι Mambo Jambo, ο Agusti Buriel και η μπάντα του, οι Velvet Candles… Στη Μαδρίτη επίσης υπάρχουν οι Del Prince, Charlie Hightone, The Limboos, ένας τρομερός κιθαρίστας που ακούει στο όνομα El Twangero… Υπάρχουν πραγματικά πολλές καλές μπάντες εδώ!

Mike σε ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα! Στείλε ένα μήνυμα στο Ελληνικό κοινό.

Ανυπομονώ να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους και περισσότερες από εσάς αυτό το Σαββατοκύριακο! Σας αγαπώ όλους! Σμουτς!