Η αλήθεια είναι στους Mastodon

Με αφορμή τη συναυλία τους στο Piraeus Academy στις 30 Αυγούστου θυμόμαστε κάτι που είχαμε γράψει λίγο μετά την κυκλοφορία του Once More Round The Sun.

To Once More Around The Sun των Mastodon καταφέρνει κάτι που καμία άλλη μπάντα που ξεκίνησε την καριέρα της στον αιώνα που διανύουμε δεν έχει καταφέρει. Να μεταφέρει τη συζήτηση από το κλασικό πλαίσιο «είναι καλό άλμπουμ, είναι το καλύτερο τους, δεν είναι το καλύτερο τους, πάει ξεπουλήθηκαν» και όλα αυτά που συζητάμε συνήθως για τις μεγάλες μπάντες.

Η κουβέντα πλέον για τους Mastodon γίνεται ξεκάθαρα για το πόσο καιρό ακόμα θα μπορούν να συνεχίσουν αυτό το ζηλευτό σερί πολύ καλών άλμπουμ που έχουν ξεκινήσει από την πρώτη τους ήδη κυκλοφορία. Και βρισκόμαστε ήδη στην έκτη.

Δεν θα κρύψω το γεγονός ότι άργησα να τους αγκαλιάσω. Αυτό πρέπει να έγινε περίπου την εποχή που έβγαζαν το Blood Mountain. Μέχρι τότε με είχαν πιάσει οι παραξενιές μου. Αφού τους δοξάζουν όλα τα έντυπα θα πάω κόντρα στο ρεύμα.

Μπράβο μαλάκα, λέω στον εαυτό μου τώρα.

Με το Crack The Skye απέκτησα έναν δίσκο που νομίζω ότι άνετα θα βρίσκεται στο all time top 10 μου και από εκεί και πέρα απλά προσπαθώ να δω που θα φτάσουν. Ναι τα θεματάκια μας με τις live εμφανίσεις τα έχουμε ακόμα και δεν ξέρω αν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπεραστούν, αλλά ποιος νοιάζεται όταν ξέρεις ότι κάθε περίπου 3 χρόνια θα έρχεται προς το μέρος σου ένας δίσκος που θα είναι πάντα στους καλύτερους της χρονιάς αν όχι ο καλύτερος.

Έτσι φτάσαμε στο Once More Around The Sun.

Ξέρετε τι θέλω; Να παραγγείλω το βινύλιο, αν και δεν έχω πικάπ. Ίσως έτσι πάρω και πικάπ. Τόσο πολύ χαίρομαι που υπάρχει ακόμα μια μπάντα που δίνει τόσο μεγάλο βάρος στο artwork στις ιντερνετικές εποχές που ζούμε.

Δεν θα κάνω κριτική του άλμπουμ, δεν είμαι καλός σε αυτά, το μόνο που μπορώ να πω είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με ξεπερνάει.

Το συνολικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και ας μην είναι concept άλμπουμ, ας μην έχει σε τόσο μεγάλη ποσότητα τα δολοφονικά riff του Leviathan και του Blood Mountain, ας μην έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό τη progressive μελαγχολία του Crack the Skye. Νομίζω όμως ότι είναι η πρώτη φορά που συνδύασαν με τόσο καλό τρόπο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον τους.

Και στο κάτω κάτω φαίνεται ότι το γουστάρουν. Και όταν γουστάρεις να κάνεις κάτι τόσο πολύ αποκλείεται να κάνεις φάλτσα. Πιθανότατα οι Mastodon δεν θα γίνουν ποτέ headliners στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και θα παίζουν πάντα κάτω από τους Slipknot και τους Avenged Sevenfold (τους αναφέρω ως μπάντες παρόμοιας εποχής) αλλά όλοι από κάτω θα ξέρουν ποια είναι η καλύτερη μπάντα.

Ας πιούμε λοιπόν στην υγειά τους και ας χαρούμε το διάστημα που συνεχίζουν το σερί τους. Ελπίζω να κρατήσει για πάντα.

Θανάσης Ράλλης