Αυτά είναι τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2018

 Ακούστε εδώ ζωντανά το Roxx Radio

Για άλλη μία χρονιά κάναμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα. Περιμέναμε να δημοσιευθούν πρώτα όλες οι άλλες οι λίστες για τα άλμπουμ της χρονιάς και μετά να δημοσιεύσουμε τη δική μας.

Έτσι, ενώ βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2019, πάμε να δούμε τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει. Λέξη-κλειδί το «αγαπημένα» αφού έχουμε σταματήσει να χρησιμοποιούμε προσδιορισμούς όπως το «καλύτερα» εδώ και 3-4 χρόνια.

Τα 20 άλμπουμ που ακολουθούν είναι αυτά που γουστάραμε περισσότερο μέσα στο 2018 και πολλές από τις επιλογές μας συμπίπτουν με τη δική σας ψηφοφορία που κάναμε στις αρχές του μήνα. Πάμε λοιπόν και ως συνήθως για κουβέντα και διαφωνίες στα σχόλια…

20) Behemoth – I Loved you At your Darkest

Περιμέναμε με αγωνία το επόμενο τους χτύπημα μετά το The Satanist που αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της δεκαετίας και οι Behemoth δεν μας απογοήτευσαν. Δεν έφτασαν πάλι στα ίδια επίπεδα (κάτι που έμοιαζε από την αρχή πολύ δύσκολο) αλλά το άλμπουμ είναι εξαιρετικό. Τώρα, ίσως να μας ξενερώνει λίγο το νέο instagram influencer προφίλ του Nergal, αλλά μοιάζει να το διασκεδάζει, οπότε δεν μας πέφτει λόγος.

19) Arctic Monkeys – Tranquility base Hotel & Casino

Μετά την τεράστια επιτυχία του AM που τους έκανε πρώτο όνομα παγκοσμίως, οι Arctic Monkeys θα μπορούσαν να συνεχίσουν στον ίδιο (στρωμένο με χρήμα) δρόμο. Δεν το έκαναν. Ο Alex Turner έκανε τους υπόλοιπους το προσωπικό του σχήμα και μας παρουσίασε μία lounge απόδραση σε ένα φανταστικό ξενοδοχείο στο φεγγάρι. Το ακούς μόνο με τα φώτα χαμηλά, σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό και αλκοόλ.

18) The Good, The Bad & The Queen – Merrie Land

Τιμή και δόξα σε κάθε ευκαιρία για τον Damon Albarn που μετά από δύο δουλειές με τους Gorillaz, έφερε ξανά στο προσκήνιο τους The Good, The Bad & The Queen, έντεκα χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ. Μελαγχολία στο φουλ σε μία καταγραφή της βρετανικής πραγματικότητας στην εποχή του Brexit.

17) Ihsahn – Ámr

Πρόσφατα ο Ihsahn είχε δηλώσει ότι αν οι Emperor είχαν συνεχίσει να δισκογραφούν, το αποτέλεσμα δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό των σόλο άλμπουμ του. Τελικά, μάλλον καλύτερα που διάλεξε αυτό το μονοπάτι, αφού γλιτώσαμε την γκρίνια αυτών που θα έκραζαν και μπορούμε να τον απολαύσουμε σε δουλειές όπως το Ámr που μοιάζει με ένα παζλ των διαφορετικών διαδρομών που έχει πάρει κατά καιρούς.

16) Sleep – Τhe Sciences

Αυτό το άλμπουμ έσκασε από το πουθενά και χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση. Και έκανε μπαμ στο κεφάλι μας αφού μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, οι Sleep δεν κυκλοφόρησαν κάτι απλά θα συμπληρώνει τη δισκογραφία τους και αποτελέσει μια αφορμή για συναυλίες, αλλά δίνει ακόμα μεγαλύτερο βάθος στην κληρονομία τους.

15) Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love

Μετά το New Bermuda του 2015 που δεν έφερε κάτι καινούργιο στον ήχο τους και είχε το δύσκολο έργο να διαδεχθεί το Sunbather, οι Deafheaven βρήκαν ξανά το δρόμο τους. Ακόμα και στη λέξη «δρόμος» μάλλον πρέπει να βάλουμε το «post» μπροστά. Πώς αλλιώς να περιγράψεις τη μουσική τους; Και post-metal και post-rock και post-black metal, τι άλλο να πούμε σε κάποιον που δεν τους έχεις ακούσει ξανά; Τον δένουμε σε μία καρέκλα και βάζουμε να παίζει το Canary Yellow.

14) Coheed and Cambria – Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures

Επέστρεψαν ξανά στην ιστορία του Amory Wars και μας παρουσίασαν τον καλύτερο δίσκο τους εδώ και πολλά χρόνια. Και τραγουδάρες έχει και το κόνσεπτ γουστάραμε για μία ακόμα φορά και συνεχίζουμε να απορούμε με το πόσο υποτιμημένο συγκρότημα είναι οι Coheed and Cambria.

13) Daughters – You Won’t Get What You Want

Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά οι Daughters επέστρεψαν με κάτι εντελώς διαφορετικό. Μπορεί οι ρυθμοί να έχουν πέσει, αλλά ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε γωνία, αφού η ερμηνεία του Alexis Marshall δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε λεπτό.

12) Myles Kennedy – Year of the Tiger

Έχει τραγουδήσει σε εξαιρετικά άλμπουμ εδώ και 15 χρόνια (Alter Bridge, Slash), αλλά πάντα είχε μεγάλους παίκτες δίπλα του. Έτσι μια περιέργεια την είχαμε για το αποτέλεσμα της πρώτης σόλο δουλειάς του. Και τελικά όχι μόνο παρέδωσε, αλλά έβγαλε και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, ρίχνοντας λίγο της ταχύτητες και την ένταση αλλά ανεβάζοντας το συναίσθημα στο φουλ.

11) Twenty one Pilots – Trench

Μπορεί το όνομα τους να το έχεις συνδέσει με ποπ-τσιχλόφουσκες, όμως οι Twenty one Pilots είναι πολλά παραπάνω. Ελάχιστη σχέση έχουν με το ροκ όπως το μάθαμε από μικροί, όμως είναι ροκ η προσέγγιση τους στα live, στα άλμπουμ, στο κόνσεπτ και τον κόσμο που έπλασαν για αυτό το άλμπουμ. Αν για παράδειγμα γούσταρες κάποτε τους My Chemical Romance δεν γίνεται να μην δώσεις μια ευκαιρία σε αυτά τα τυπάκια.

10) Clutch – Book of Bad Decisions

Στο φετινό τους άλμπουμ οι Clutch είπαν να το δουλέψουν λίγο διαφορετικά το θέμα. Έγραψαν όλο το άλμπουμ ζωντανά στο στούντιο και το αποτέλεσμα μπορεί να μην προσέφερε άμεσα χιτάκια όπως τις προηγούμενες φορές, αλλά είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους εδώ και πάνω από μία δεκαετία.

9) Muse – Simulation Theory

Μπορεί με ένα γρήγορο πέρασμα να σκέφτεσαι απλά ότι οι Muse το γύρισαν στον φουτουριστικό 80’s ήχο και τι να μας πουν τώρα, αλλά με μια προσεκτική ματιά καταλαβαίνεις ότι αυτό το άλμπουμ είναι το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους από την εποχή του Black Holes and Revelations. Μεγάλη υπόθεση για ένα συγκρότημα που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα και θα γέμιζε τους συναυλιακούς χώρους και τα γήπεδα ακόμα και αν έβγαζε ένα άλμπουμ με ήχους που κάνουν τα πατατάκια όταν τα μασάμε.

8) Daron Malakian and Scars on Broadway – Dictator

Τα μισά τραγούδια τα είχαμε άκουσε σε ζωντανές εκτελέσεις εδώ και έξι χρόνια. Τα άλλα μισά τα προόριζε για τους System of a Down. Τελικά ο Daron τα κυκλοφόρησε όλα μαζί κάτι που αφαίρεσε από το Dictator τη συνοχή και τον ενιαίο ήχο που είχε το ντεμπούτο άλμπουμ των Scars. Παρόλα αυτά είναι ότι πιο κοντινό θα μπορούσαμε να έχουμε στους SOAD έτσι αυτό το γεγονός από μόνο συν κάποιες εξαιρετικές στιγμές το κάνουν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και ελπίζουμε να κρατήσει την υπόσχεση του και να μας δώσει νέο υλικό σύντομα.

7) Architects – Holy Hell

Αν και έχει περάσει λίγος καιρός από την κυκλοφορία του, το Holly Hell ίσως καταλήξει να είναι όσο σημαντικό ήταν το Sempiternal για τους Bring me the Horizon. Η απώλεια του Tom Searl τους βούτηξε στον θρήνο και κατάφεραν να βγουν πιο δυνατοί από ποτέ.

6) A Perfect Circle – Eat the Elephant

Καμία σχέση με τον ήχο τους από την προηγούμενη δεκαετία, αλλά αυτό που παίζουν τώρα ταιριάζει πάρα πολύ στην ηλικία τους. Ναι, θέλουμε από τον Maynard James Keenan να μας μιλάει για το πόσο απατηλή είναι η καθημερινότητα μας και πόσο εύκολα σπάει η φούσκα που μέσα της ζούμε όλοι.

5) Judas Priest- Firepower

Έβγαλαν το καλύτερο τους άλμπουμ από την εποχή του Painkiller και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Οι άνθρωποι που έβαλαν το metal δίπλα στο heavy ήταν το 2018 σε μεγάλη φόρμα και έδειξαν σε πολλούς πως γίνεται η δουλειά, απλά, ωραία και τίμια. Ένα άλμπουμ που θα έχει για ευαγγέλιο μια ολόκληρη γενιά πιτσιρικάδων που κάνουν αυτή την εποχή τα πρώτα τους βήματα στον σκληρό ήχο.

4) Slash with Kennedy and the Conspirators – Living the Dream

Σε μεγάλα κέφια ο Slash (για τον Myles τα είπαμε και πιο πάνω), έβγαλε το καλύτερο σόλο άλμπουμ του, σε μια εποχή που είχε το μυαλό του στους Guns N Roses. Ο τύπος απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι παραμένει ο μεγαλύτερος κιθαρίστας της εποχής του.

3) Zeal & Ardor – Strange Fruit

Τι κεραμίδα ήταν αυτή; Μετά το ντεμπούτο τους που έμοιαζε απλά με ένα πείραμα ένωσης δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, o Manuel Gagneux έβαλε κανονικούς παίκτες δίπλα του και έβγαλε ένα άλμπουμ κόσμημα. Δεν μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις, αλλά το strange fruit δεν χρειάζεται ταμπέλες. Ανοιχτά αυτιά χρειάζεται και τότε θα το βιώσεις. Αν δεν θέλεις δεν υπάρχει θέμα υπάρχουν εκατομμύρια επιλογές εκεί έξω.

2) Alice in Chains – Rainier Fog

Αυτή η μπαντάρα δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τρίτος δίσκος της δεύτερης εποχής και ισάριθμο καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ίσως να μιλάμε για το μοναδικό συγκρότημα που με τριάντα χρόνια καριέρας βγάζει ακόμα δουλειές που συγκρίνονται με τις καλύτερες εποχές του. Και ναι επιτέλους θα τους δούμε και στην Ελλάδα τον Ιούνιο στο Release.

1) Ghost-Prequelle

Η πόλωση που προκαλούν με κάθε νέο βήμα τους, δείχνει το πόσο πολύ επηρεάζουν πλέον τον σκληρό ήχο. Έβγαλαν το σημαντικότερο άλμπουμ της χρονιάς που τους έδωσε θέση σε αρένες στην Αμερική και το όνομα τους πλέον κοντεύει να φτάσει εκεί που πολλοί λίγοι έχουν καταφέρει να πάνε. Και ο Tobias Forge απέδειξε οριστικά ότι είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξη του νέου μεγάλου ονόματος στον ροκ και metal χώρο.