Ένα γράμμα αγάπης στο Absolution των Muse

Διαβάζοντας μέσα στην εβδομάδα το πέμπτο μέρος της διήγησης του Robb Flynn για τη δημιουργία του Through The Ashes of Empires των Machine Head στάθηκα σε μία ατάκα του, που θύμισε μία επέτειο που είχα ξεχάσει.

Το Absolution των Muse έκλεισε δέκα χρόνια ζωής στα τέλη του Σεπτέμβρη.

O Flynn λέει για την απομόνωση του σε κάποια επαρχεία της Αγγλίας εκείνη την εποχή, κατά τη διάρκεια της μίξης και το πώς ήρθε σε επαφή αρχικά με το Time is Running out που έπαιζε παντού και στη συνέχεια με ολόκληρο το άλμπουμ.

Η επιρροή των Muse δεν φάνηκε ποτέ στα μετέπειτα άλμπουμ των Machine Head, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για πολλές άλλες μπάντες του μεταλλικού χώρου με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Dream Theater. Για ακούστε το Panic Attack μέσα από το Octavarium.

Η σχέση μου με τους Muse ξεκινά από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ, αφού εκεί που οι πιο «ψαγμένοι» έβλεπαν κλώνους των Radiohead, εγώ έβλεπα την κληρονομιά των Radiohead με πιο σκληρό προσανατολισμό.

Στο δεύτερο τους άλμπουμ χρειάστηκαν μόνο τα riff του Plug in Baby και του Newborn για να με πετάξουν στον τοίχο και στη συνέχεια να παραδοθώ σε ολόκληρη τη δουλειά από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αλλά ήταν το Absolution που με έκανε (μαζί με εκατομμύρια άλλους) να συνειδητοποιήσω ότι μπροστά μου στέκεται κάτι μεγαλύτερο από μια μπάντα που απλά κάνει επιτυχία αυτή την εποχή.

Ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα της εποχής στον κόσμο, με τον πόλεμο του Ιρακ στους πρώτους του μήνες, που δίνει στο άλμπουμ ένα χαρακτήρα και έναν τόνο λυτρωτικό. Ότι ακόμα δηλαδή και αν τα πράγματα δεν φαίνονται καλά τώρα, θα φτιάξουν στη συνέχεια. Όχι βέβαια με μαγικό τρόπο, αλλά μέσα από την προσωπική αναζήτηση του καθενός. Κάτι βέβαια που κάνει το άλμπουμ ιδανικό άκουσμα και για την Ελλάδα της κρίσης.

Δεν θα αναλύσω το Absolution κομμάτι κομμάτι, αλλά νομίζω ότι σε αυτή την κυκλοφορία υπάρχει ότι ήταν οι Muse μέχρι τότε και ότι έγιναν στη συνέχεια. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να το ξεπεράσουν, ούτε να ξαναφτιάξουν την ατμόσφαιρα του.

Και αυτό γιατί τότε ήταν μια μπάντα που έφτιαχνε τραγούδια που θα μπορούσαν στα όνειρα τους να τα παίζουν ζωντανά ενώ ένα fake διαστημόπλοιο θα εμφανίζεται στο στάδιο, ενώ τώρα φτιάχνουν τραγούδια επειδή έχουν τη δυνατότητα να βάλουν fake διαστημόπλοιο στο στάδιο.

Σε αυτό το άλμπουμ είναι επίσης τα πρώτα δείγματα των ορχηστρικών μεγαλείων που θα βάλουν στη συνέχεια σε μεγάλο ποσοστό στη μουσική τους. Ακούστε το blackout και την ορχήστρα που το συνοδεύει και θα ακούσετε όλα αυτά που ήρθαν στη συνέχεια.

Ακούστε το Butterflies and hurricanes και μέσα σε πέντε λεπτά δείτε όλες τις προσπάθειες μερικών progressive συγκροτημάτων που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι η διάρκεια δεν παίζει πάντα ρόλο.

Τέλος πάρτε το endlessly και τα ηλεκτρονικά στοιχεία του και δείτε όλα αυτά που προσπάθησαν να βάλουν στη μουσική τους μετά, απλά για να τα βάλουν.

Οι Muse είναι ίσως η μεγαλύτερη stadium rock μπάντα της εποχής μας, αλλά δεν θα μπορέσουν να φτάσουν ξανά στα επίπεδα του Absolution. Και αυτό γιατί δεν προσπαθούν πλέον να φτάσουν στα αστέρια, αλλά νομίζουν ότι είναι ήδη εκεί.

Και συνήθως ο δρόμος είναι αυτός που σου δίνει έμπνευση.

[iframe]<iframe width=”853″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/rdfgxrYRFiw?list=PL82B296B7C81F7039″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]