Τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2019

Όπως κάνουμε κάθε χρόνο, αφήνουμε όλα τα site του κόσμου, να δημοσιεύσουν τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και ερχόμαστε την τελευταία στιγμή να δημοσιεύσουμε τη δική μας. Έτσι, για να κάνουμε μεγαλύτερη εντύπωση.

Η διαφορά είναι, ότι η δική μας λίστα έχει αλλάξει όνομα εδώ και μερικά χρόνια. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τα «καλύτερα» της χρονιάς, αλλά τα αγαπημένα μας άλμπουμ. Αυτά που γουστάραμε περισσότερα σε προσωπικό επίπεδο και πολλά από αυτά ίσως να μην έχουν μπει σε άλλη λίστα, πουθενά.

Να συμφωνήσουμε στο 100% αποκλείεται, έτσι με ένα ποσοστό γύρω στο 24 με 28% θα ήμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι. Αυτά που ακολουθούν είναι λοιπόν τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2019 και στο νούμερο ένα βρίσκεται ένα από τα άλμπουμ που φαντάζεστε. Πρωτοτυπήσαμε δηλαδή!

Rival Sons – Feral Roots

Το έκτο άλμπουμ των Rival Sons, βρίσκει το συγκρότημα σε μία διαδρομή με νέα μονοπάτια, χωρίς όμως να ξεφεύγουν εντελώς από τις επιρροές του παρελθόντος. Ο ήχος του Feral Roots είναι πιο μοντέρνος, αλλά αυτό το γεγονός δεν αφαιρεί σε καμία περίπτωση τη γλυκιά νοσταλγία που σε πιάνει όταν τους ακούς.

Highly Suspect – MCID

Μετά από δύο άλμπουμ που τους καθιέρωσαν στα ραδιόφωνα της Αμερικής, οι Highly Suspect κάνουν μια μεγάλη στροφή στον ήχο τους και βάζουν στις συνθέσεις τους μέχρι και hip-hop. Δεν είναι πάντα επιτυχημένη αυτή η απόπειρα (το αντίθετο), αλλά τουλάχιστον μοιάζει ειλικρινής ενώ η ικανότητα τους να γράφουν πιασάρικα τραγούδια ήταν και παραμένει αδιαμφισβήτητη.

Puppy – The Goat

Μπορεί αυτό το άλμπουμ, να πέρασε κάτω από τα ραντάρ για πολύ κόσμο, όμως το ντεμπούτο των Puppy δείχνει ένα συγκρότημα με την ικανότητα να μπλέκουν βαριά riff με ωραίες μελωδίες και φωνητικά που θα θυμίσουν σε μερικούς Ghost. Από τις πιο πλήρεις συλλογές τραγουδιών που ακούσαμε φέτος.

Dream State – Primrose Path

Έκαναν γνωστή την παρουσία την τελευταία διετία με μία σειρά από single και το δεύτερο μισό του 2019 μας έφερε επιτέλους το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που μας έχει προσφέρει η Βρετανία τα τελευταία χρόνια, με ήχο που πατάει σε πολλά είδη και την τραγουδίστρια τους να μην διστάζει να ανεβάσει ταχύτητες όποτε χρειαστεί.

Soen – Lotus

Οι Soen ποτέ δεν έκρυψαν τις επιρροές τους, όμως το Lotus τους βρίσκει διατεθειμένους να πειραματιστούν ακόμα περισσότερο με τον ήχο τους. Αυτός ο πειραματισμός είναι απόλυτα επιτυχημένος και οδηγεί στην πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους.

Saint Asonia – Flawed Design

Ο Adam Gontier που τον συνδέσαμε με τις μεγαλύτερες στιγμές των Three Days Grace, επέστρεψε με το νέο άλμπουμ των Saint Asonia, έχοντας ξανά μαζί του τον κιθαρίστα των Staind, Mike Mushok. Και αν γουστάρεις αυτό το post-grunge, σε σημεία alternative metal που μεσουράνησε την προηγούμενη δεκαετία, τότε αυτό το άλμπουμ θα είναι ό,τι πρέπει για τα αυτιά σου.

In Flames – I, The Mask

Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ των In Flames, μας είχαν αφήσει αρκετά απογοητευμένους, όχι απαραίτητα λόγω του ύφους τους, αλλά κυρίως λόγω συνθέσεων. Στο I, the Mask το συγκρότημα είναι περισσότερο συγκεντρωμένο και μας προσφέρει το καλύτερο άλμπουμ του από την εποχή του Sound of Playground Fading, για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω.

Amon Amarth – Berserker

Όχι, στο Berserker οι Amon Amarth, δεν κάνουν καμία αλλαγή στο στυλ τους, άλλωστε κανένας από τους οπαδούς τους δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο. Το πόσο καλό είναι κάθε άλμπουμ τους, μπορεί να μετρηθεί μόνο από το πόσο μεγαλώνει η διάθεση να κουνήσουμε το φανταστικό σπαθί μας όταν τους ακούμε. Και με τη νέα τους δουλειά το κουνήσαμε πολύ!

Opeth – In Cauda Venenum

Είναι αυτό το καλύτερο άλμπουμ της νέας εποχής των Opeth; Πιθανότατα ναι, αφού δεν διστάζουν να βαρύνουν, όπου χρειάζεται τον ήχο τους, χωρίς όμως να επιστρέφουν σε καμία περίπτωση σε χρήση brutal φωνητικών. Φαίνεται πάντως ότι με το In Cauda Venenum, ο Αkerfeldt βρήκε μετά από μία δεκαετία τη σωστή ισορροπία.

Killswitch Engage – Atonement

Χωρίς να αποτελεί μία πλήρη στροφή στο ήχο των πρώτων ημερών τους, το Atonement είναι ίσως ότι πιο κοντινό σε αυτές μπορούμε να έχουμε αυτή την εποχή. Τους βρίσκει πιο συγκεντρωμένους σε σχέση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ και η μπορεί η παραδοσιακή «κοιλιά» που κάνουν οι δουλειές τους τα τελευταία χρόνια να μην έχει εξαφανιστεί τελείως, όμως οι πολύ καλές στιγμές ανταμείβουν και με το παραπάνω.

Rammstein – Rammstein

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία δουλειά τους, οι Rammstein επέστρεψαν και το ερώτημα ήταν ένα. Το έχουν ακόμα; Φυσικά και το έχουν είναι η απάντηση, αφού παρουσίασαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ (Puppe,  Deutschland) και ο μόνος λόγος που δεν είναι ψηλότερα είναι οι λίγες, αλλά αρκετά μέτριες στιγμές που έχει το άλμπουμ από τη μέση και μετά.

Leprous – Pitfalls

To Pitfalls βρίσκει τους Lerpous να λειαίνουν τις γωνίες στον ήχο τους, αλλά σε καμία περίπτωση με τρόπο που να μοιάζει επιτηδευμένος. Όποιος λοιπόν γκρινιάζει για την απώλεια των πιο heavy στιγμών, χάνει την ευκαιρία να μπει σε αυτό το έντονα συναισθηματικό ταξίδι, από ένα συγκρότημα που δείχνει να μην έχει ταβάνι στο τι μπορεί και το τι θέλει να κάνει.

Baroness – Gold & Grey

Με περισσότερη ψυχεδέλεια στον ήχο τους και νέο μέλος τη Gina Gleeson, που έφερε λίγο από τον δικό της αέρα στη μπάντα, οι Baroness συνέχισαν τη μαγική πορεία τους, που μπορεί να έχει ελάχιστη σχέση πλέον με το ξεκίνημα τους, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της δεκαετίας. Και αυτό το άλμπουμ ήταν μία σχεδόν άψογη προσθήκη στη δισκογραφία τους.

Frank Carter and the Rattlesnakes – End of Suffering

Ο Frank Carter έχει βρει πλέον το στυλ που γουστάρει και το End of Suffering μας δείχνει τι θα μπορούσαν να παίζουν οι Arctic Monkeys αυτή την εποχή. Η ένταση στις ερμηνείες του παραμένει, όχι όμως σε επίπεδα που είχαμε συνηθίσει, ενώ ρίχνει τις ταχύτητες σε πολλές περιπτώσεις και αφήνει το συναίσθημα να μιλήσει.

Tool – Fear Inoculum

Δεν υπάρχει λόγος να τσακωθούμε. Για κάποιους το άλμπουμ των Tool είναι ότι καλύτερο άκουσαν αυτή τη δεκαετία. Για κάποιους άλλους είναι βαρετό και ξεχειλωμένο. Η αλήθεια βρίσκεται ως συνήθως στη μέση. Η κυκλοφορία του Fear Inoculum αποτελεί επίτευγμα από μόνη της, περιέχει πολύ καλές στιγμές, αλλά όπως και να το κάνουμε ένα «ψαλίδισμα» θα του έκανε πάρα μα πάρα πολύ καλό.

Bring me the Horizon – Amo

Το That’s the Spirit τους έφερε στο νούμερο δύο της Αμερικής και ενώ άλλα συγκροτήματα θα επέμεναν στο ίδιο ήχο, οι Bring me the Horizon, στρίβουν και άλλο το τιμόνι, πειραματίζονται με pop, dance, hip-hop και ότι ηλεκτρονικό στοιχείο μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά το κάνουν με τρόπο αυθεντικό και γεμάτο ειλικρίνεια.

While She Sleeps – So What?

Μετά τον θρίαμβο του You Are We, το συγκρότημα δεν έχασε καθόλου χρόνο. Μπήκε κατευθείαν στο στούντιο και το So What? είναι η φυσική συνέχεια του ήχου τους που έχει γίνει ακόμα πιο προσιτός, όμως δεν χάνει σε καμία περίπτωση τον προσανατολισμό του.

Korn – The Nothing

Με το The Nothing οι Korn μας προσέφεραν την καλύτερη συλλογή τραγουδιών τους από την εποχή του Untouchables. Στα χρόνια που μεσολάβησαν το συγκρότημα πειραματίστηκε πολύ, όμως εδώ μοιάζει κατασταλαγμένο και όλα τα τραγούδια θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ως single. Ο θάνατος της συζύγου του, δίνει στον Jonathan Davis το πεδίο για μερικές από τις σπαρακτικές ερμηνείες του εδώ και χρόνια.

La Dispute – Panorama

Μετά το Rooms of the House οι La Dispute έκαναν ένα πολύ μεγάλο διάλειμμα στη δισκογραφία τους και τελικά αυτό τους έκανε πολύ καλό. Στο Panorama καταφέρνουν να ισορροπήσουν τη νεανική ένταση των πρώτων άλμπουμ τους, με τη συνειδητοποίηση ότι τα χρόνια περνάνε και το όχι και τόσο αισιόδοξο συμπέρασμα ότι ο χρόνος στο τέλος θα μας κερδίσει όλους, ποτίζει το άλμπουμ, χαρίζοντας μας ένα διαμάντι γεμάτο υπαρξιακά ερωτήματα.

Slipknot – We Are Not Your Kind

Για ένα συγκρότημα με 20 χρόνια καριέρας στην πλάτη και χωρίς καμία ανάγκη να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, το We Are not Your Kind, αποτελεί έναν θρίαμβο που σχεδόν κανένας δεν περίμενε. Ναι, μιλάμε για ένα άλμπουμ που μπορεί εύκολα να μπει στην κουβέντα για το αν είναι το καλύτερο τους, δείχνει ότι τα νέα μέλη «έδεσαν» και μπορούν να προσφέρουν και μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουν πολλά ακόμα να δώσουν, χωρίς να επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος, όπως κάνουν πολλοί άλλοι αντίστοιχου μεγέθους.