12 ερωτήσεις για τα 12 χρόνια των Universe217

Οι Universe217, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής, φέτος συμπληρώνουν 12 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα μουσικά δρώμενα και το γιορτάζουν κυκλοφορώντας το πρώτο τους live DVD/CD με τίτλο “Live” αλλά και με μια μεγάλη συναυλία στη σκηνή του Fuzz Live Music Club, το Σάββατο, 4 Μαρτίου.

Με αφορμή όλα τα παραπάνω, αλλά και τη διάθεσή μας να κάνουμε την μπάντα να ανοίξει τα χαρτιά της ύστερα από πολυετή σιωπή και αποχή από συνεντεύξεις και έκθεση στα media, βρεθήκαμε στο studio τους και μιλήσαμε με τον Μάνο (κιθάρα) και το Νίκο (μπάσο).

Είναι δύσκολο για μία μπάντα να καταφέρει στο πέρασμα του χρόνου να κρατήσει τη σύνθεσή της αναλλοίωτη; Τι συμβιβασμοί απαιτούνται στην πορεία;

Μ: Θεωρούμε πως οι Universe217 ξεκίνησαν να είναι η μπάντα που ξέρουμε και αγαπάμε και που ήταν σε θέση να κάνει βήματα μπροστά, όταν απέκτησε τη σύνθεση που έχει τώρα. Δεν απαξιώνω σε καμία περίπτωση το παρελθόν, αλλά πιστεύω πως ό,τι συνέβαινε μέχρι τότε ήταν σε μία πιο πειραματική, αναγνωριστική βάση, παρά αυτό που λέμε «μπάντα». Πέρασαν πληκτράδες, άλλοι τραγουδιστές, ήταν μια περίοδος έρευνας. Εδώ και περίπου 7 χρόνια συμβαίνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν λέμε “Universe217”, μία κατάσταση στην οποία όλοι είμαστε συνθέτες και ενεργά μέλη του σχήματος.

Ν: Πρακτικά μπορούμε να πούμε πως τον χαρακτήρα μας, ο οποίος στην ουσία συνίσταται στο ότι ο ένας βοηθάει τον άλλον να γράφει μουσική και όλοι μαζί υπηρετούμε το σύνολο, τον αποκτήσαμε στο “Never”, κάτι που το καταλάβαμε την περίοδο που το δημιουργούσαμε.

 Υπάρχει ένα turning point λοιπόν στο οποίο απλά αρχίζει το όλο πράγμα και δουλεύει σωστά; Και αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Μ: Οι μπάντες είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Όταν είσαι σε μια μπάντα δεν μετράς τη μονάδα, μετράς το σύνολο. Τον συνδυασμό των ανθρώπων. Όταν αυτό είναι μαγικό και οργανωμένο, η μπάντα «λάμπει». Για να γίνει θέλει πάρα πολύ χρόνο και ουσιαστικά πρέπει και ατομικά και ομαδικά να μπεις σε διαφορετικές διαδικασίες από αυτές που έχεις όταν βρίσκεσαι πρώτη φορά με τους φίλους σου και λες «πάμε να παίξουμε μουσική». Κάποια στιγμή απλά σου κάνει κλικ. Δεν μπορείς να το προσδιορίσεις αυτό πραγματιστικά ή  με απόλυτη χρονική ακρίβεια. Απλά κάποια στιγμή κάτι γίνεται και η ομάδα δουλεύει. Για να δουλέψει όμως πρέπει όλοι να τους ακούνε όλους. Και ατομικά πρέπει να ψαχτείς και να βάλεις τα «εγώ» σου στην άκρη, αλλά και να προσδιορίσεις στην πορεία τη σχέση με τους ανθρώπους γύρω σου. Και αυτές είναι σχέσεις που όσο ο καιρός περνάει κλονίζονται πάρα πολύ. Είναι σαν να… τα έχεις με τρεις ανθρώπους ταυτόχρονα και ο ένας να ξέρει για τον άλλον. Το ροκ γίνεται 9 η ώρα το βράδυ. Μέχρι εκείνη την ώρα όμως πρέπει να τα βρούμε και μεταξύ μας. Εγώ ξέρω πως μυρίζουν οι κάλτσες του Νίκου, ξέρω αν ροχαλίζει το βράδυ. Όλα αυτά πρέπει να τα αγαπάμε και να συνεχίζουμε. Αν μάθεις να κάνεις καλά όλο αυτό, τότε θα παίξεις και καλή μουσική κάποια στιγμή.

Δεν θα μπορούσατε να συνυπάρχετε μεταξύ σας αν ως άνθρωποι δεν ταιριάζατε; Μόνο για τη μουσική ας πούμε.

Μ: Νομίζω πως ο χομπίστας μουσικός διατηρεί την πολυτέλεια να αφορίσει αυτές τις νοοτροπίες γιατί δεν προσβλέπει σε χρηματικό κέρδος μέσα από τη διαδικασία. Το κάνεις όποτε και όπως θέλεις, προσπαθώντας να επιβάλεις τους δικούς σου όρους, αντί να είσαι υποχρεωμένος να είσαι κάπου, απλά και μόνο επειδή είναι το full time job σου.

Είστε μια live μπάντα; Αυτό σημαίνει ο τίτλος “Live” του έσχατου δισκογραφικού δημιουργήματός σας ή απλά εμμένετε στους μονολεκτικούς τίτλους με αυτόν τον τρόπο;

Ν: Ο τίτλος πραγματικά προκύπτει από τη μηδενική μας προσπάθεια να βρούμε κάτι πιο ευρηματικό ή έξυπνο. Χαχαχα! Το λέμε όπως το λέμε γιατί κάπως πρέπει να το λέμε. Πάντα ίσχυε αυτό για εμάς. Το “Change” εκπροσωπεί ναι μεν την αλλαγή μας ως μπάντα, το “Ease” το γεγονός ότι ακούγεται πιο εύκολα, είναι πιο easy listening κ.ο.κ., αλλά πίστεψέ με, πίσω από όλους τους τίτλους υπάρχει zero effort!

Μ: Πέραν της πλάκας όμως είμαστε όντως μια live μπάντα. Το live για εμάς είναι ό,τι σημαντικότερο μας συμβαίνει. Είναι ο λόγος για τον οποίον εγώ προσωπικά επέλεξα να κάνω μουσική. Είναι άμεσο. Δεν είναι σαν ένα σχόλιο στο YouTube. “Μπράβο παιδιά, γαμάτε”… Εντάξει… Δεν τρέφομαι από αυτό, δεν μου λέει κάτι από μόνο του. Όταν όμως έχεις τον άλλον μπροστά σου καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή τι έγινε. Είτε ηλεκτρίζεται ο χώρος, είτε δεν ηλεκτρίζεται. Είτε όλο αυτό συμβαίνει σωστά, είτε δεν συμβαίνει καθόλου.

Ν: Και βέβαια η κυκλοφορία του “Live” είναι και μια προσπάθειά μας να φέρουμε την εμπειρία ενός live Universe217 στο σπίτι των ακροατών. Ελπίζω να το καταφέρουμε ως έναν βαθμό.

Για πρώτη φορά εμφανίζεστε ως headliners σε έναν μεγάλο συναυλιακό χώρο της Αθήνας. Αυτό έγκειται στη διάθεσή σας να καταδείξετε ότι η προσπάθειά σας και το μέγεθος της μπάντας μεγαλώνει ή υποβόσκει κάποια άλλη σκοπιμότητα;

Μ: Έχουμε παίξει σε υπόγεια, διαδρόμους, τουαλέτες και σταδιακά ψάχνουμε να βρούμε τι μας ταιριάζει. Δεν αφορίζω αυτή την πορεία. Δεν είμασταν εκεί επειδή θέλαμε να φτάσουμε κάπου αλλού και σε καμία περίπτωση όλο αυτό δεν ήταν εφήμερο. Το απολαύσαμε πάρα πολύ και το απολαμβάνουμε ακόμη. Θα γυρνούσαμε ξανά σε τέτοιους χώρους, γιατί άλλωστε δεν φύγαμε ποτέ από αυτούς. Απλά αυτό το πράγμα που θέλουμε να παράγουμε έχει αρχίσει και έχει συγκεκριμένους όρους. Πρέπει να φαίνεται ωραία και να ακούγεται ωραία. Δεν μας ενδιαφέρει το μέγεθος του χώρου, αλλά οι τεχνικές υποδομές και οι συνθήκες που απαιτούνται για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε την μαγεία που προανέφερα. Στο συγκεκριμένο venue έχουμε ξαναπαίξει και πάντα ακουγόμασταν καλά εκεί. Δεν γυρνάμε σελίδα και δεν μεγαλώνουμε ως μπάντα – τίποτα τέτοιο. Απλά μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πως στο εν λόγω μαγαζί θα ακουστούμε καλύτερα απ’ ότι σε ένα ιδρωμένο υπόγειο… Μάλλον…

Τείνει να υπάρχει ένας φετιχισμός ως προς το μέγεθος και την ισχύ του εξοπλισμού τα τελευταία χρόνια στον βαρύ ροκ ήχο. Πολλοί ενισχυτές, μεγάλοι ενισχυτές… Πού στέκεστε ως προς αυτό;

Μ: Νομίζω πως αυτό είναι λίγο ελληνικό φαινόμενο. Δεν συνάντησα την ίδια «ντεσιμπελολαγνεία» στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ηχολήπτες με ντεσιμπελόμετρα στο χέρι είδα να προσπαθούν να περιορίσουν και να ελέγξουν την ένταση, παρά να την μεγενθύνουν. Νομίζω πως αν αυτό που εξάγεις από τον εξοπλισμό σου είναι πιο ελεγχόμενο, είναι πιο εύκολο να βρεις την προσωπικότητα και την ταυτότητα του ήχου σου. Πάνω απ’ όλα πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός στον ακροατή. Δεν έχει σημασία το «εγώ» σου, η κιθάρα σου, ο ενισχυτής και η αυταρέσκειά σου, σημασία έχει αυτό που ο άλλος εισπράττει ως τελικό αποτέλεσμα. Έχει πληρώσει και οφείλεις να του δώσεις κάτι ποιοτικό.

Σας προσδίδουν συνέχεια τον χαρακτηρισμό του πειραματικού. Το ασπάζεστε αυτό;

Μ: Ό,τι ξεφεύγει από το generic τείνει να ονομάζεται πειραματικό. Πραγματικά δεν αισθανόμαστε πως υπάρχει το οτιδήποτε πειραματικό στον ήχο μας, και ούτε προσδώσαμε ποτέ τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό στον ήχο μας από μόνοι μας.

Ν: Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ακουστούμε σαν τους τάδε ή τους κείθε. Τώρα αν αυτό είναι πειραματικό… Τι να πω… Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να είμαστε copycats. Αγαπάμε την μουσική και στη δική μας συγκεκριμένα προσπαθούμε να προσδώσουμε έναν όσο το δυνατόν πιο μοναδικό χαρακτήρα, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη για σαφείς αναφορές σε σχήματα που αγαπάμε, όσο κι αν έχουμε επηρεαστεί αρκετά από κάποια τέτοια. Σίγουρα δεν έχουμε αυτοσκοπούς και δεν κάνουμε κάτι απλά για να το κάνουμε. Το όλο θέμα με τα synths μας αρέσει αρκετά, ας πούμε, και εγώ προσωπικά πειραματίζομαι με αυτά και εκτός μπάντας. Από κει και πέρα, ό,τι ταιριάζει και θεωρούμε πως έχει χώρο στον ήχο μας, το προσθέτουμε χωρίς ιδιαίτερες τύψεις.

Μ: Δεν μας ιντριγκάρει καθόλου ο ορθόδοξος τρόπος που παίζεται λ.χ. η metal κιθάρα. Πιάνω το όργανό μου και προσπαθώ να πω κάτι δικό μου. Ακόμη και οι τροποποιήσεις που έχουμε κάνει στα όργανά μας εκεί οφείλονται, στο ότι δεν θέλουμε να περιοριζόμαστε στην έκφρασή μας και στο ότι ψάχνουμε εναλλακτικούς τρόπους να πούμε αυτό που θέλουμε.

Ν: Η πλήρης αλήθεια είναι πως απλά κάνουμε αυτό που μας βολεύει. Αυτό είναι όλο.

Γιατί οι αργές φόρμες σας ιντριγκάρουν; Θα παίζατε ποτέ πιο γρήγορα; Είστε τελικά μια doom μπάντα;

Μ: Βρήκαμε πως είναι πολύ πιο εκφραστικό να αφήνεις την ιδέα να αναπνέει. Τα αργά tempo μας δίνουν τον χώρο να πούμε αυτό που θέλουμε. Το ίδιο ισχύει κι εδώ δηλαδή. Δεν θα το ονόμαζα doom, όπως πολλοί κατά καιρούς το ονομάζουν, αλλά απλά και όμορφα down tempo. Δεν μας ενδιαφέρει το doom σαν φόρμα και δεν επιδιώκουμε να το εξελίξουμε. Αν χρειαστεί θα παίξουμε και πιο γρήγορα σημεία, αρκεί να υπηρετούν αυτό που κάνουμε. Ήδη θα έλεγα πως έχουμε κάποια τέτοια σε τραγούδια μας. Αν θα μου ζήταγε οπωσδήποτε να δώσω έναν χαρακτηρισμό, θα έλεγα πως παίζουμε metal και αυτό επειδή υπάρχει μια metal βάση και γιατί είμαστε πιο κοντά σε αυτό παρά στο rock ή στο indie.

Στο “Never” βρήκατε για πρώτη φορά (όπως και οι ίδιοι μου λέτε) τον ήχο σας και στο “Change” κατά κάποιον τρόπο τον τελειοποιήσατε. Τι φέρνει η επόμενη μέρα για τους Universe217; Δεν φοβάστε μήπως μπείτε σε μια συνθετική μανιέρα;

Μ: Το “Change” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος μέχρι στιγμής. Είναι ο δίσκος που μας βρίσκει κατασταλαγμένους ως προς το πως θέλουμε να κάνουμε μουσική και πιο ώριμους από ποτέ. Ο επόμενος δίσκος είναι το μεγάλο στοίχημα, γιατί αν επαναλάβουμε αυτό που πλέον μάθαμε να κάνουμε, νομίζω θα καταντήσει βαρετό. Θέλω να βρούμε το νέο μας όριο και να το κατακτήσουμε. Αν ποτέ μπούμε σε μανιέρα πραγματικά θα αυτοκτονήσω.

Ν: Η σύνθεση έχει σημασία. Αν ακόμη έχεις έμπνευση και όρεξη και ο εγκέφαλός σου έχει την δυνατότητα να επεξεργαστέι τα ερεθίσματα, προκειμένου να φέρει στο τραπέζι κάτι καινούριο, κάτι που έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έναν ανανεωτικό αέρα.

Μ: Νομίζω διατηρούμε το δικαίωμα να βαρεθούμε τον εαυτό μας και να θέλουμε να κάνουμε κάτι καινούριο.

Πως είναι η μουσική βιομηχανία σήμερα; Τα νέα μέσα και οι νέες τάσεις έχουν κάνει πιο εύκολη ή πιο δύσκολη την κατάσταση για μια μπάντα που ξεκινάει την πορεία της;

Μ: Όταν ακούω «μουσική βιομηχανία» πλέον αισθάνομαι πως μιλάμε για κάτι το οποίο έχει καταρρεύσει. Δεν με ιντριγκάρει τίποτα εκεί και δεν μπορώ να δω τη θέση μας και την πορεία μας μέσα σε αυτό. Δεν είμαστε κομμάτι αυτής της βιομηχανίας που λες. Το παλιό κατέρρευσε. Πλέον υπάρχουν νέα μέσα όντως και όλοι οι νέοι δημιουργοί οφείλουμε να βρούμε και να εφεύρουμε ακόμη νεότερα για να περάσουμε το μήνυμά μας και να διαδώσουμε τη μουσική μας μέσα από αυτά.

Ν: Αν ρωτάς εμένα το πιο πολύτιμο μέσο και χαρακτηριστικό της σημερινής «βιομηχανίας» είναι η ταχύτητα που σου προσφέρει η πληροφορία και το internet στην εξέλιξή σου. Μαθαίνουμε γρήγορα για πράγματα που αφορούν στον εξοπλισμό μας και μπορούμε να τον κρατούμε συνέχεια up to date και να μην κάνουμε λάθος επιλογές σε αυτόν.

Ποιες είναι τελικά οι μεγαλύτερες δυσκολίες που μια μπάντα συναντάει στην καθημερινότητά της;

Μ: Νομίζω πως η πραγματική δυσκολία συνίσταται στο να αποφασίσεις για ποιον λόγο κάνεις αυτό που κάνεις. Είτε θα βρεις ένα format που θα σου επιτρέψει να βγάλεις χρήματα από αυτό, είτε θα επιλέξεις να το κάνεις με τους δικούς σου όρους. Δεν είμαι σίγουρος αν στο βεληνεκές μας αυτό μπορεί να συνδυαστεί. Προσωπικά κοιμάμαι μια χαρά το βράδυ με καθαρή τη συνείδηση ως προς αυτό που έχουμε καταφέρει να πούμε μουσικά, χωρίς να με νοιάζει καθόλου το οικονομικό κομμάτι.

Ν: Το δύσκολο είναι να αφήσεις πίσω σου όταν φύγεις, κάτι που πραγματικά έχει σημασία. Πρέπει να μείνεις απόλυτα πιστός στις αρχές σου για να το καταφέρεις αυτό.

Γιατί Omega Monolith και Agnes Vein μαζί σας στις 4 Μαρτίου στο Fuzz Live Club;

Μ: Omega Monolith επειδή πρεσβεύουν έναν ήχο που δεν είναι αρκετά δημοφιλής στην Ελλάδα, αλλά έχουν καταφέρει να μαζέψουν γύρω τους ένα αρκετά συνειδητοποιημένο κοινό και Agnes Vein απλά επειδή είναι η καλύτερη μπάντα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Αναστασία Παπαδάκη