we.own.the.sky: Το In Your Absence μαθαίνει να αναπνέει στον χρόνο

Δεκαπέντε χρόνια μετά τα πρώτα τους βήματα, οι we.own.the.sky επιστρέφουν με έναν δίσκο που δεν βιάζεται, αλλά επιλέγει συνειδητά τον χρόνο ως σύμμαχο. Το In Your Absence ξεδιπλώνεται με προσεκτικές κλιμακώσεις και εσωτερική ροή, ζητώντας από τον ακροατή να αφεθεί στη συνολική εμπειρία. Σε αυτή τη συζήτηση με το Roxx, η μπάντα μιλά για τη διαδικασία της σύνθεσης, τις ιδέες που ωριμάζουν χωρίς πίεση, τις ταμπέλες που ποτέ δεν τους εξέφρασαν πλήρως και τη σημασία του album ως ενιαίου έργου.

Όλα αυτά με φόντο τη ζωντανή παρουσίαση του In Your Absence στις 19 Δεκεμβρίου στο Gazarte, σε μια βραδιά που φιλοδοξεί να αποδώσει τον δίσκο όπως ακριβώς σχεδιάστηκε: από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το In Your Absence είναι ένας δίσκος που προσωπικά θα χαρακτήριζα υπομονετικό ως προς τις κλιμακώσεις του, αλλά και πολύ προσεγμένο ως προς την ροή του. Υπήρξε στιγμή στη δημιουργία του που συνειδητά “φρενάρατε” μια ιδέα, επειδή ένιωθατε ότι «μιλούσε» με την λάθος ταχύτητα ή ένταση;

Στον δίσκο αυτό νομίζω συνυπάρχουν πολλές εκφάνσεις κλιμακωσης. Κάποια κομμάτια είναι πολύ πιο “γρήγορα” (π.χ. Eclipse, Everbreathing) ενώ άλλα είναι πιο απλωμένα (λ.χ. Swarm, Liminal Space). Η αλήθεια είναι ότι οι ιδέες συνήθως μας πάνε μόνες τους προς την κατεύθυνση που είναι να μας πάνε, επομένως δεν νιώθω ότι υπήρξε διακριτή στιγμή που αποφασίσαμε να “φρενάρουμε” κάποια από αυτές. Έχουμε την τύχη να συμφωνούμε αρκετά μεταξύ μας ως προς το πώς ακούμε και αντιλαμβανόμαστε τη μουσική που γράφουμε. Επομένως, κάποιες ιδέες νιώθουμε ότι θέλουν παραπάνω “ανάσα”, ενώ κάποιες άλλες θα είναι πιο high-tempo.

Σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες σας, ο ήχος εδώ δείχνει πιο βαρύς συναισθηματικά. Ήταν αυτή μια συνειδητή αλλαγή ή προέκυψε οργανικά;

Η αλλαγή αυτή όντως προέκυψε οργανικά, δεν ήταν συνειδητή. Σε σχέση με το “Home”, την προηγούμενη μας κυκλοφορία, είναι αλήθεια ότι το “In Your Absence” είναι πιο βαρύ συναισθηματικά. Ωστόσο, αυτά τα κομμάτια, αυτές οι ιδέες, είναι αυτά που μας βγήκαν πηγαία να γράψουμε και να παίξουμε. Στην περίπτωση του “In Your Absence”, το συνολικό συναίσθημα περισσότερο άρχισε να διαφαίνεται προς το τέλος, όταν ηχογραφήσαμε τον δίσκο και τον ακούσαμε στην ολότητα του. Επιπρόσθετα, ιδέες που κατέληξαν να είναι μέρος του “In Your Absence” άρχισαν να δουλεύονται (σε κάποια μορφή) από το μακρινό, πλέον, 2020. Λόγω του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος, και λόγω του ότι κατά την διάρκεια της σύνθεσης η κάθε ιδέα παίρνει το χρόνο της και δουλεύεται χωριστά, μέχρι να ακούσουμε το “σύνολο” δεν είχαμε τόσο καθαρή εικόνα του συναισθήματος.

Έχοντας πια αρκετά χρόνια εμπειρίας στο στούντιο, ποιο είναι ένα “λάθος” που σήμερα ξέρετε να αναγνωρίζετε νωρίς στη διαδικασία σύνθεσης και να το αποφεύγετε;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αρχικά, στον όρο “στούντιο” θα συμπεριλάβω τόσο το προβάδικό αλλά και το home-studio περιβάλλον που συνθέτουμε και ηχογραφούμε demo ιδεών για να δούμε αν δουλεύουν. Αυτά που θα αναφέρω δεν είναι τόσο συγκεκριμένα, διακριτά “λάθη”, είναι περισσότερο διαδικασίες. Κατα πρώτον, έχουμε δει ότι μια αρχική ιδέα είτε μας λέει κάτι, είτε όχι. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο. Όταν κάποιος από εμάς θα φέρει μια αρχική σύνθεση στη μπάντα, δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποφανθούμε αν αυτή η ιδέα έχει άμεσο και συγκεκριμένο potential. Το ότι μια ιδέα λέει κάτι δεν σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει, αλλά ένα κάποιο συναίσθημα/vibe πρέπει ήδη να υπάρχει. Κατά δεύτερον, συμπληρωματικά αλλά και ανεξάρτητα από το προηγούμενο, για να πει κάτι μια ιδέα πρέπει να έχει αρχή, μέση, και τέλος, πρέπει να έχει μια “ιστορία” αν θες. Και αυτός είναι ο λόγος που δουλεύουμε κυρίως πάνω σε ολοκληρωμένες αρχικές ιδέες. Η μορφή τους μπορεί να αλλάξει στην πορεία μέσω της συνθετικής διαδικασίας της μπάντας, αλλά η αρχική ιδέα πρέπει να προσφέρει μια ραχοκοκκαλιά από την οποία θα ξεκινήσουμε.

Αν αφαιρούσε κανείς εντελώς το πλαίσιο του post-rock/post-metal, με ποιους όρους θα θέλατε να περιγραφεί η μουσική σας σήμερα; Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στις ταμπέλες;

Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο στις ταμπέλες είναι πραγματικά ότι δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να βρούμε ταμπέλες για εμάς! Η μουσική μας πάει προς το post-rock, αλλά δεν είναι post-rock – αν κάποιος δει την ταμπέλα post-rock περιμένει να ακούσει κάτι πιο “απλωμένο” -. Παρομοίως, το post-metal παραπέμπει προς κάτι πιο “βαρύ” και “σκοτεινό”, πολλές φορές και με βαριά φωνητικά. Εμείς έχουμε στοιχεία progressive, αλλά δεν μπορούμε να μας πούμε progressive γιατί οι όροι prog-rock και prog-metal πάλι παραπέμπουν αλλού. Συνήθως προτιμάμε να μας λέμε “instrumental rock”, αλλά αυτός ο όρος είναι πάρα πολύ γενικός και ασαφής. Έχουμε και στοιχεία από post-hardcore, από midwest-emo, από math metal. Οπότε η όλη “διαδικασία επιλογής” γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Οπότε, απλά έχουμε καταλήξει να λέμε  post rock για να μπορεί κάποιος να καταλάβει στο περίπου πού κινούμαστε. Οι ταμπέλες έχουν το αρνητικό ότι πολλές φορές μπορούν να δράσουν απωθητικά (λ.χ. δεν μου αρέσει το post-rock, άρα δεν θα ακούσω), και επομένως κάποιος λόγω προκατάληψης στο εκάστοτε είδος μπορεί να μην δώσει μια ευκαιρία. Αλλά, από την άλλη, μπορεί κάποιος θεωρητικά να πίστευε ότι ο ήχος μας δεν θα του άρεσε (π.χ. γιατί έχει προτίμηση σε πιο παραδοσιακό post rock) αλλά να ακούσει και να περάσει καλά. Οπότε οι ταμπέλες τόσο απωθούν, όσο και προσελκύουν κόσμο.

Παίζοντας instrumental μουσική, αφήνετε μεγάλο χώρο στην ερμηνεία του ακροατή. Υπήρξε ποτέ feedback για κομμάτι σας που σας ξάφνιασε ή σας έκανε να δείτε αλλιώς τη δική σας πρόθεση στην δημιουργία;

Ναι, αλλά όχι με αρνητικό τρόπο. Ελλείψει στίχων είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι από τους ακροατές μας δημιουργούν τις δικές τους εικόνες και κάνουν τις δικές τους σκέψεις. Μια φορά πριν χρόνια, μετά από ένα λαιβ, ένας τότε γνωστός μου είχε πει το εξής “Με αφορμή το τι ένιωσα στο live σας, μετά κάθισα και σκέφτηκα τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου”. Ξαφνιάστηκα πάρα πολύ γιατί δεν το περίμενα και ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο.

Σε μια εποχή που η μουσική καταναλώνεται αποσπασματικά, πόσο ρίσκο θεωρείτε ότι παίρνει σήμερα μια μπάντα όταν ζητά από το κοινό να ακούσει έναν δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος – κάτι που κατά τη γνώμη μου στην δική σας περίπτωση απαιτείται;

Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι είναι ρίσκο. Εμείς ως μπάντα είμαστε υπέρμαχοι των δίσκων και θέλουμε το album μας να έχει μια συνολική ροή και να λέει μια ιστορία, και νιώθουμε ότι στο In Your Absence, για εμάς, το καταφέραμε. Ωστόσο, το ότι εμείς έχουμε σκεφτεί και έχουμε φτιάξει μια ροή για το δίσκο δεν αποκλείει ακροατές που θέλουν να ακούσουν μεμονωμένα κομμάτια, σαν singles. Θα χάσουν μεν την ροή, η οποία νιώθουμε ότι δίνει πάρα πολλά, αλλά στοχεύσαμε τα κομμάτια να μπορούν να λειτουργήσουν και αυτόνομα.

Αν το In Your Absence είχε οπτική ταυτότητα πέρα από το εξώφυλλο, τι εικόνες ή υφές νιώθετε ότι το συνοδεύουν; Πόσο σημαντικό είναι το visual κομμάτι στη δική σας αφήγηση;

Η αλήθεια είναι ότι κανένας από εμάς δεν έχει ιδιαίτερα το visual στοιχείο. Το εξώφυλλο προέκυψε αρκετά νωρίς και μας ταίριαξε ακριβώς, οπότε είναι δύσκολο να σκεφτώ κάτι διαφορετικό.  Το μόνο που μπορώ να αναφέρω ως κάποιο visual cue είναι οι τίτλοι των κομματιών, τους οποίους επιλέξαμε/ταιριάξαμε συγκεκριμένα ανάλογα το τι μας έβγαζε το εκάστοτε κομμάτι.

Κοιτώντας πίσω στη μέχρι τώρα πορεία σας, ποια περίοδος θεωρείτε ότι σας “σκλήρυνε” περισσότερο ως μπάντα, όχι ηχητικά, αλλά ανθρώπινα;

Η περίοδος της πανδημίας, της πρώτης καραντίνας. Όχι μόνο για την πανδημία και για την καραντίνα αυτή καθαυτή, αλλά γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι θα πρέπει να ακυρώσουμε όλα τα πλάνα που είχαμε για τουρ και λαιβ του “Home” – είχαμε κάνει την παρουσίαση δίσκου εδώ στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2019 και ετοιμάζαμε τουρ Ευρώπη τον Μάιο του 2020 -, και ότι, δυστυχώς, δεν θα μπορέσουμε να παίξουμε και να μοιραστούμε ζωντανά με τον κόσμο τον δίσκο.

Μετά από 15 χρόνια, περιοδείες και διαφορετικές φάσεις, τι είναι αυτό που σας κάνει ακόμα να θέλετε να μπαίνετε στο ίδιο δωμάτιο για πρόβα; Ποιο είναι το κίνητρο που δεν έχει φθαρεί.

Το κοινό μας vision, εκφρασμένο από πολύ διαφορετικά backgrounds, και η εμπιστοσύνη στην δημιουργική μας διαδικασία. Μεταξύ μας έχουμε πάρα πολύ διαφορετικά ακούσματα και αναφορές, αλλά πάντα καταφέρνουμε να βγάλουμε κάτι που ακούγεται ως we.own.the.sky, πάντα συγκλίνουμε στο τι θέλουμε. Και αυτό γίνεται αβίαστα, δεν κάνουμε διακριτή προσπάθεια να ακουστούν τα κομμάτια μας με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Απλά δουλεύουμε τις ιδέες που έχουμε όπως μας βγαίνει και, στο τέλος, αυτό καταλήγει να ακούγεται ως η μπάντα. Το αποτέλεσμα πάντα μας βγάζει ασπροπρόσωπους.

Δώστε μας ένα teaser για την συναυλία στις 19 Δεκεμβρίου. Τι θα δούμε, τι θα ακούσουμε, τι να περιμένουμε;

Το λαιβ στις 19 Δεκεμβρίου είναι η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη παραγωγή που έχουμε οργανώσει. Θα παίξουμε κομμάτια από όλη μας τη δισκογραφία, οπότε να περιμένετε ένα εκτενές και χορταστικότατο σετλιστ. Το “In Your Absence” θα παιχθεί στην ολότητα του, όπως πάντα κάνουμε στις παρουσιάσεις δίσκων, αλλά θα πλαισιωθεί τόσο από live setlist staples μας αλλά και από πιο “deeper cuts”.