Οι Trivium στο Roxx: Το νέο άλμπουμ, η αναγέννηση της μπάντας και η δικαίωση του Next Big Thing

Εκεί γύρω στο 2005-2006, οι Trivium με το Ascendancy είχαν γίνει τα αγαπημένα παιδιά του μουσικού τύπου παγκοσμίως. «Αυτοί είναι οι νέοι Metallica», «το νέο μεγάλο όνομα του metal», «οι σωτήρες του σκληρού ήχου», ήταν μερικά μόνο από τα παρατσούκλια που τους συνόδευαν και τους έβρισκαν μάλιστα σε πολύ νεαρή ηλικία αφού όλοι τους ήταν εικοσάρηδες. Μεγάλο βάρος για να σηκώσεις σε αυτή την ηλικία σίγουρα.

Το Crusade που ακολούθησε, δίχασε το κοινό που τους είδε να φεύγουν από το ήχο που τους εκτόξευσε και από τότε και για περίπου μία δεκαετία, τους είδαμε να έχουν πολλά σκαμπανεβάσματα όχι τόσο στην ποιότητα του υλικού τους, αλλά στην αντίληψη που είχε ο κόσμος για αυτούς. Ναι φυσικά τα Shogun και In Waves ήταν δισκάρες, αλλά τα Vengeance Falls και Silence in the Snow δεν τα λες και του πεταματού.

Το 2017 όμως τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά. Στη θέση του ντράμερ έρχεται για να στεριώσει ο Alex Bent και μαζί με τους Matt Heafy, Corey Beaulieu και Paolo Gregoletto που παρέμειναν φυσικά σταθεροί, παρουσιάζουν το The Sin and the Sentence που τους έβαλε ξανά στην κουβέντα για τα μεγάλα γκρουπ της σύγχρονης metal σκηνή και από τότε παραμένουν σταθεροί και όπως πάντα εργατικοί όσο λίγοι στο χώρο.

Το What the Dead Men Say που κυκλοφόρησε λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, συναγωνίζεται άνετα σε ποιότητα τον προκάτοχο του , ενώ το In the Court of the Dragon που ήρθε μόλις 18 μήνες μετά είναι το επιστέγασμα αυτή της νέας εποχής.

Ο Paolo Gregoletto, που εκτός από εξαιρετικός μπασίστας συμβάλλει τα μέγιστα και στο συνθετικό κομμάτι της μπάντας, μίλησε στο Roxx για το νέο άλμπουμ, για την πορεία τους μέχρι σήμερα και για τους στόχους που έχουν για το άμεσο μέλλον.

Συνέντευξη στον Θανάση Ράλλη

Στα 35 του, ο Paolo μετακόμισε το προηγούμενο καλοκαίρι ξανά στη Φλόριντα με την κοπέλα του και λίγους μήνες ήρθε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Με την πανδημία να έχει βάλει φρένο στα πάντα, αφοσιώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους στις ηχογραφήσεις της νέας δουλειάς του συγκροτήματος που γνωρίζει αποθεωτικές κριτικές και θα βρίσκεται σίγουρα στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.

Η πρώτη φορά που ήταν κανονισμένο να μιλήσουμε, συνέπεσε με μία ξαφνική πρόσκληση για την μπάντα. Τους κάλεσαν οι Metallica να ανοίξουν τη συναυλία τους στη Φλόριντα και σε κάτι τέτοια δεν λες φυσικά όχι.

«Ήταν μια τρελή έκπληξη για εμάς. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που αν σου ζητηθεί να παίξεις μαζί τους, κυριολεκτικά αφήνεις όλα τα υπόλοιπα στην άκρη. Ήταν μία τρελή εβδομάδα για εμάς, να μαζέψουμε όλο το crew, να κάνουμε πρόβες. Νόμιζα ότι είχαμε ολοκληρώσει τις εμφανίσεις μας για φέτος, έτσι αυτό ήρθε σαν bonus. Είχαμε την ευκαιρία να ανέβουμε στη σκηνή, να παίξουμε τα τραγούδια μας και στη συνέχεια να αράξουμε στην άκρη να πιούμε τις μπύρες μας και να δούμε τους Metallica. Αυτό είναι ότι πιο cool μπορεί να σου συμβεί. Κάποιος που ακούει metal και του αρέσουν οι Metallica καταλαβαίνει πόσο σημαντικό μπορεί να είναι όλο αυτό. Είναι η μεγαλύτερη metal μπάντα στον κόσμο, είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, αν όχι το αγαπημένο μου και σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να κάνω αυτό που κάνω σήμερα. Είναι μεγάλη τιμή να σου ζητάνε κάτι τέτοιο και να σε αναγνωρίζουν. Ήταν ένας ωραίος τρόπος να γιορτάσουμε το φινάλε των εμφανίσεων μας για φέτος και σε συνδυασμό με την κυκλοφορία του νέου μας άλμπουμ περάσαμε πολύ καλά».

Για έναν metal μουσικό, η εμπειρία του να ανεβαίνει στη σκηνή με τη μεγαλύτερη μπάντα που έχει βγάλει αυτό το είδος δεν πρέπει να συγκρίνεται με πολλά πράγματα. Υπάρχει όμως και το θέμα του κοινού που θα σε βλέπει από κάτω, που δεν το λες και αμιγώς metal, αφού είναι πολλοί αυτοί που ίσως εκτός από τους Metallica να μην έχουν ακούσει άλλα παρόμοια πράγματα. Έτσι, το setlist σου ίσως χρειάζεται μία προσαρμογή.

«Η σκέψη μας σε αυτό το σόου αλλά και στην περιοδεία που κάναμε με τους Megadeth και τους Lamb of God, είναι ότι είμαστε πολύ περήφανοι για τα τρία τελευταία άλμπουμ μας, έτσι νιώσαμε ότι ήταν σωστό να γεμίσουμε το σετ μας με πιο νέα τραγούδια, νομίζω ότι το σημείο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ως μπάντας είναι μια πολύ καλή στιγμή για να γνωρίσουν νέοι οπαδοί. Παίζοντας για τους οπαδούς των  Metallica είπαμε να τους δείξουμε νέα τραγούδια για να δουν ποιοι είμαστε. Με κάποιο τρόπο είναι απελευθερωτικό, γιατί δεν νιώθεις την υποχρέωση να παίξεις κάτι από συγκεκριμένο άλμπουμ, όπως γίνεται όταν έχεις μόνο οπαδούς σου από κάτω. To πρόβλημα είναι όταν έχεις headline set και πρέπει να σκέφτεσαι τι θα παίξουμε σήμερα. Όπως οι Metallica. Είδα ότι έπαιξαν αυτό το τραγούδι και λέω ωραία και θα ήθελα να ακούσω και κάτι άλλο. Θα μπορούσαν να έχουν ένα εντελώς διαφορετικό set κάθε βράδυ».

Πάμε τώρα στο In the Court of the Dragon, ένα άλμπουμ επικών διαστάσεων που δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση ως μία δουλειά που ήρθε τόσο σύντομα από την προηγούμενη. Μοιάζει σαν δουλευόταν χρόνια.

«Κάποια τραγούδια υπήρχαν με άλλη μορφή. Το πιο παλιό είναι το The Phalanx που προέρχεται από ένα demo της εποχής του Shogun. Κάποια άλλα riff υπήρχαν από δω και από κει και αφού ποτέ δεν ξεμένουμε από ιδέες. Πάντα υπάρχει κάτι που μας περιμένει να το δούμε ξανά και ίσως σε έναν άλλο δίσκο δουλεύει καλύτερα. Για αυτό δεν το είχαμε χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, γιατί δεν είχε κολλήσει με πράγματα που γράφαμε σε άλλους δίσκους. To πρώτο τραγούδι που γράψαμε σε αυτά τα session ήταν το Fall into Your Hands και όταν το ολοκληρώσαμε είχαμε την αίσθηση ότι αυτός ο δίσκος μάλλον θα είναι λίγο πιο prog και πιο heavy.

Έτσι άρχισα να σκέφτομαι ξανά το Phalanx, αφού πάντα μου άρεσε. Χρειαζόταν όμως ένα νέο μέρος στη μέση, αφού το αρχικό το είχαμε χρησιμοποιήσει στο Shogun. Δουλέψαμε πολύ για να το καταφέρουμε, αλλά νομίζω ότι τώρα με τον Alex στα ντραμς έχουμε περισσότερες επιλογές για αυτό που θέλουμε να είναι η μπάντα μας. Έτσι σε αυτό τον δίσκο είχαμε πολύ χρόνο για να δουλέψουμε τα τραγούδια, παρά το γεγονός ότι ήρθε τόσο σύντομα μετά τον προηγούμενο. Είχαμε πολύ χρόνο για να ζήσουμε μαζί του, αφού δεν είχαμε συναυλιακές υποχρεώσεις. Απλά βάλαμε το κεφάλι κάτω, μείναμε υγιείς και γράψαμε το άλμπουμ».

Η πανδημία έβαλε ξαφνικό φρένο πέρυσι στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία και στις περιοδείες και είναι πάντα ενδιαφέρον να ακούς από μουσικούς, πως βίωσαν όλη αυτή την κατάσταση. Στην περίπτωση των Trivium που έτσι κι αλλιώς είναι μια τρομερά εργατική  μπάντα, αυτό σήμαινε ακόμα περισσότερη δουλειά στο στούντιο.

«Μετακόμισα ξανά στη Φλόριντα λόγω της πανδημίας, το καλοκαίρι του 2020, μετά μάθαμε ότι η κοπέλα μου είναι έγκυος τον Οκτώβριο. Την ίδια εποχή και ο Alex έμαθε ότι περιμένει το πρώτο του παιδί, έτσι εκτός από τις ηχογραφήσεις του δίσκου το μόνο που κάναμε ήταν να μένουμε σπίτι και να αποφεύγουμε τα ρίσκα. Αυτός ο χρόνος που μας δόθηκε όσο και να ήθελα να έχουμε τη δυνατότητα για συναυλίες, χρησιμοποιήθηκε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας από την έντονη δραστηριότητα των τελευταίων 16 χρόνων.

Με έκανε να εκτιμήσω ξανά τα ταξίδια και τις συναυλίες γιατί μου έλειψαν τόσο πολύ και όταν επιστρέψαμε στη σκηνή πριν από δύο μήνες το συναίσθημα ήταν καταπληκτικό. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που βγήκαμε ξανά σε περιοδεία. Προφανώς και ήταν απαραίτητο αλλά παράλληλα το διάλλειμα που κάναμε ήταν καλό για εμάς. Έτσι και αλλιώς ο μόνος λόγος που θα σταματούσαμε τις περιοδείες για δύο χρόνια θα ήταν μόνο αν ήμασταν αναγκασμένοι, όπως και έγινε. Προσωπικά ήταν επίσης πολύ καλό αφού περνάω χρόνο με την γυναίκα και το παιδί μου αλλά ξέρω ότι όλο το 2022 θα μας βρει σε περιοδεία».

Τα πρώτα single μέσα από το What the Dead Men Say, κυκλοφόρησαν πέρυσι ενώ είχαμε ήδη αρχίσει να ακούμε για τον κορωνοϊό. Όταν τελικά βγήκε το άλμπουμ, βρισκόμασταν σε lockdown έτσι τα όποια σχέδια προώθησης τους ματαιώθηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Trivium θεωρούν το άλμπουμ πια ξεπερασμένο.

«Ξέρω ότι οι οπαδοί μας δεν θα το παραβλέψουν, αλλά είναι σημαντικό για εμάς να συνεχίσουμε να παίζουμε τραγούδια μέσα από αυτό και πιστεύω ότι θα το κάνουμε. Μέχρι στιγμής έχουμε παίξει περισσότερα τραγούδια ζωντανά από το What the Dead Men Say, σε σχέση με το νέο άλμπουμ και έχουμε ακόμα μερικά event που θα γράψουμε στα νέα headquarters μας. Νομίζω ότι η συναυλιακή δραστηριότητα της επόμενης διετίας θα έχει πράγματα μοιρασμένα και από τα δύο τελευταία άλμπουμ.

Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί οι οπαδοί είναι ευχαριστημένοι με την προηγούμενη δουλειά μας και θα έχει πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν την εποχή της κυκλοφορίας του. Για μένα αυτά τα δύο τελευταία άλμπουμ είναι σαν η διπλή δουλειά της πανδημίας. Είναι διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά μοιάζουν κιόλας με αρκετούς τρόπους. Το ένα κυκλοφόρησε στην αρχή και το άλλο ελπίζουμε στο τέλος της απαγόρευσης των συναυλιών. Σε ένα-δυο χρόνια όταν θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το επόμενο άλμπουμ, νομίζω ότι θα μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε αυτές τις δύο δουλειές ως ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι της πορείας μας. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με αυτές».

Το γράψαμε και στην αρχή, ότι η έλευση του Alex Bent στη μπάντα μοιάζει να τους αναζωογόνησε και να άνοιξε ακόμα περισσότερους μουσικούς ορίζοντες, αοφύ ο τύπος είναι χταπόδι. Παίζει τα πάντα. Την τελευταία πενταετία φαίνεται σαν να έχουμε μπροστά μας τους Trivium 2.0, που είναι έτοιμοι να φτάσουν στα ύψη που είχε φανταστεί ο μουσικός τύπος πριν από 15 χρόνια. Νέοι Metallica δεν θα γίνουν (κανένας δεν θα το καταφέρει αυτό) αλλά τουλάχιστον δεν λυγίζουν πλέον από το βάρος των προσδοκιών.

«Σίγουρα είναι έτσι. Η δημιουργικότητα μας έχει φτάσει στα ύψη. Έχουμε καταφέρει να συγκεντρωθούμε σε αυτά που είναι τα πιο σημαντικά. Η μουσική κυρίως. Έχουμε βρει μια εξαιρετική χημεία με τον Alex, είναι τρομερός άνθρωπος και καταπληκτικός ντράμερ. Νομίζω ότι ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό, ότι υπάρχει μια σταθερότητα στη μπάντα και δουλεύουμε σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Τα τελευταία 4-5 χρόνια νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα που είχαμε ως συγκρότημα. Πριν λίγο έμαθα κάποια νέα για περιοδείες το 2022 και χωρίς να πω πολλά, νομίζω ότι θα είναι το επιστέγασμα αυτής της πορείας με τα τρία τελευταία άλμπουμ. Θα δώσουμε στους οπαδούς μας αυτό που θέλουν και νομίζω ότι θα δουν όλοι να υλοποιείται αυτό που ακουγόταν για εμάς στα πρώτα χρόνια της μπάντας όταν μας αποκαλούσαν The Next Big Thing. Θέλουμε να δείξουμε ότι εκπληρώσαμε αυτές τις προσδοκίες των πρώτων ημερών».

Κλείνοντας την κουβέντα μας με τον Paolo, συζητάμε φυσικά για το γεγονός ότι δεν έχουν έρθει ακόμα στην Ελλάδα. Του φαίνεται τρελό. Σε εμάς φαίνεται ακόμα πιο τρελό, αλλά τι να κάνεις, έχουμε συμβιβαστεί εδώ και καιρό με την έλλειψη φαντασίας από την πλευρά των διοργανωτών που τέτοιες περιπτώσεις συναυλιών τις θεωρούν μεγάλο ρίσκο.

«Η Ελλάδα είναι ένα μέρος που θέλουμε να παίξουμε εδώ και πολύ καιρό και ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε σε μία από τις επόμενες περιοδείες. Έχουμε πολλούς οπαδούς που μας περιμένουν. Πραγματικά δεν το πιστεύω ότι έχει περάσει τόσος καιρός και δεν έχουμε έρθει».